ร้านซุปหวานต้นมะม่วงหิมพานต์ - หนังสือพิมพ์ออนไลน์ Tay Ninh

นักศึกษาวิทยาลัยการศึกษา เตยนิญ ภาพโดย: Ly Tam Ninh

หากใครเคยเป็นนักเรียนที่วิทยาลัยครูเตยนิญ (ตั้งอยู่ที่สี่แยกลัมโว แขวงนิญเซิน เมืองเตยนิญ) ตั้งแต่ปีการศึกษา 2543-2544 เป็นต้นมา ทุกครั้งที่ได้ยินใครพูดถึงร้านขนมเก๋ยดิ่วหน้าโรงเรียน ความทรงจำดีๆ มากมายก็ผุดขึ้นมาทันที เหมือนกับนึกถึงความรู้สึกคุ้นเคยและผูกพันตลอดชีวิตนักเรียนที่เคยไปโรงเรียนวันละสองครั้ง

ร้านซุปหวานต้นมะม่วงหิมพานต์ - ไม่มีป้ายเหมือนร้านอื่นๆ จริงๆ แล้วชื่อร้านน่ารักแบบที่นักเรียนอย่างเราๆ เรียกกัน เพราะเป็นร้านเล็กๆ ไม่มีชื่อ ตั้งอยู่ริมถนน ล้อมรอบด้วยต้นมะม่วงหิมพานต์เก่าแก่สีเขียวขจีตลอดทั้งปี

มองไกลๆ ดูเหมือนร่มยักษ์ที่คอยปกป้องร้านตลอดฤดูฝนและแดดจ้า ตลอดช่วงเวลาขึ้นๆ ลงๆ ไม่มีใครจำได้แม่นว่าเหตุใดจึงสร้างร้านขึ้นมา และปีนี้ร้านเก่าแก่เพียงใด แต่สิ่งเดียวที่จำได้แม่นคือ ที่นี่คือสถานที่ที่เต็มไปด้วยความทรงจำแห่งช่วงเวลาอันน่าจดจำและความรัก

สมัยนั้น ร้านอาหารไม่ได้มีอาหารมากมายเหมือนสมัยนี้ มีเพียงอาหารจานหลักง่ายๆ สองอย่าง คือ แกงถั่วหวาน และแกงไทยหวาน ส่วนตัวผมชอบแกงถั่วหวานที่สุด เพราะติดใจรสชาติถั่วตุ๋นไฟแรง หอมกลิ่นถั่วเย็นๆ ผสมกับกลิ่นทุเรียนเข้มข้น ทำให้เกิดรสชาติที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวของแกงถั่วหวาน ซึ่งผมไม่มีทางเข้าใจผิดว่าเป็นแกงหวานที่ไหน และหาทานที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว

หลังจากเรียนจบมัธยมปลาย เพื่อสานฝันอันยังไม่สำเร็จของคุณพ่อ ฉันจึงเก็บกระเป๋าและออกจากบ้านไปเรียนหนังสือ พวกเรานักเรียนส่วนใหญ่เติบโตมาในชนบทห่างไกลและห่างไกล ส่วนหนึ่งเป็นเพราะเราเพิ่งจากพ่อแม่มาและอยู่กันตามลำพัง ส่วนหนึ่งเป็นเพราะเราไม่คุ้นเคยกับชีวิตใหม่และสภาพแวดล้อมที่เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน เราจึงรักและห่วงใยกันและกัน และพร้อมที่จะช่วยเหลือกันทั้งในการเรียนและชีวิตประจำวัน เรารวมตัวกันและพูดคุยกันเหมือนครอบครัว

เราตัดสินใจออกจากบ้านไปหาความรู้เพื่อส่งต่อความรู้ให้เด็กๆ ในอนาคต เราจึงตั้งใจเรียนอย่างจริงจัง นอกจากจะไปเรียนวันละสองครั้งแล้ว เรายังเรียนตอนเย็นเพื่อเตรียมตัวไปโรงเรียนในวันรุ่งขึ้นด้วย เวลาพักของเราจึงสั้นมาก อย่างมากก็แค่ไปกินแกงหวานที่ร้าน Cay Dieu และแชร์ความรู้สึกกับเพื่อน ๆ เมื่อเวลาผ่านไป เราก็เริ่มคุ้นชินกับมัน แกงหวานร้าน Cay Dieu กลายเป็นสถานที่ที่เราเชื่อมต่อและแบ่งปันความรักโดยไม่รู้ตัว ไม่ว่าจะเป็นวันเกิด การประชุมช่วงสุดสัปดาห์ การเลี้ยงทุนการศึกษาเพื่อน หรือเหตุผลใดก็ตามที่ชวนเราไปกินข้าว เราก็นึกถึงร้าน Cay Dieu ทันทีราวกับว่ามันเป็นส่วนหนึ่งของสมองที่ถูกตั้งโปรแกรมไว้แล้ว

ร้านเริ่มขายตั้งแต่เที่ยงวันยันดึก ดังนั้น ยกเว้นเวลาเรียน ไม่ว่าจะกี่โมงก็ตาม เมื่อไหร่ก็ตามที่เราต้องการอะไร เราจะเรียกกันไปที่ร้าน หลายครั้งหลังเลิกเรียนตอนเที่ยง เดินเล่นใต้แสงแดดแผดเผาของจังหวัดเตยนินห์ หิว กระหาย และเหนื่อย เราจึงรีบวิ่งเข้าร้าน แต่ละคนก็กินซุปหวานกันคนละถ้วย พูดคุยกันอย่างออกรสออกชาติ สร้างเสียงดังในมุมสงบเงียบ สนุกมาก!

บ่ายคล้อยโรยตัวลงสู่ต้นราชพฤกษ์ที่แห้งแล้งและเก่าแก่ แผ่กิ่งก้านโค้งงออ่อนช้อยออกมาเป็นรูปทรงต่างๆ ดูแปลกตา แสงอาทิตย์สีเหลืองอ่อนส่องผ่านต้นมะม่วงหิมพานต์ที่ส่องประกายสีเขียวมรกตเมื่อสิ้นวัน และยังเป็นช่วงปิดเทอมอีกด้วย นี่เป็นช่วงเวลาที่เรามักจะชวนกันแวะร้านเพื่อพักผ่อนหลังจากเหน็ดเหนื่อยจากการเรียนมาทั้งวัน

แล้วก็มีคืนฝนตก นอนคิดถึงแม่ คิดถึงพ่อ คิดถึงบ้าน คิดถึงบ้านเกิดเหลือเกิน เราออกไปร้านกาแฟด้วยกัน นั่งเล่าเรื่องราววัยเด็กให้กันฟัง วันเวลาแห่งความสุขที่อบอวลอยู่ในอ้อมกอดอันอบอุ่นของพ่อแม่ในหมู่บ้านอันเงียบสงบ

ธูเป็นคนที่ร้องไห้บ่อยที่สุด และนั่นก็ถูกต้องแล้ว เพราะธูสูญเสียคุณแม่ไปตั้งแต่ยังเด็ก ดังนั้นทุกครั้งที่เธอพูดถึงวัยเด็ก ธูก็จะร้องไห้ออกมา น้ำตาสองหยดไหลอาบแก้มอ้วนกลมน่ารักของเธอ ถัดมาคือฉัน และแล้วทุกคนในกลุ่มก็นั่งร้องไห้สะอื้น บรรยากาศเหมือนจมดิ่งลง คืนนั้นเป็นคืนที่ยาวนานมาก...

และแล้ววันที่ 20 พฤศจิกายนก็มาถึง หลังจากพิธีเสร็จสิ้น ชั้นเรียนของเราได้รับรางวัลจากคุณตรัน กวง เกือง ครูสอนดนตรีของเรา ด้วยซุปหวานเคียวแสนอร่อย เพราะชั้นเรียนของฉัน พร้อมด้วยนักศึกษาเกือบ 200 คนจากวิทยาลัยการศึกษาเตยนิญ ได้เข้าร่วมการแข่งขันขับร้องประสานเสียงกับภาควิชาและสาขาอื่นๆ และได้รับรางวัลชนะเลิศจากเพลง "My Village" ของนักดนตรีผู้ล่วงลับ วาน เกา พวกเราได้รับประทานซุปหวานและฟังท่านเล่าเรื่องราวการเดินทางตามหาจดหมาย เรื่องราวเกี่ยวกับเรือข้ามฟากที่ท่านเคยบังคับอย่างมั่นคง และหลายครั้งที่ถึงฝั่งโดยสมบูรณ์ ท่านคือผู้ที่สร้างแรงบันดาลใจและให้กำลังใจพวกเราให้ก้าวเดินอย่างมั่นคงบนเส้นทางที่เราเลือก เพื่อที่ในอนาคตเราจะได้สานฝันในการนำจดหมายไปฝากเด็กๆ ต่อไป ซึ่งเป็นคนรุ่นต่อไปของประเทศ...

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว เกือบ 20 ปีผ่านไป เราเติบโตและร่วมแรงร่วมใจกันสร้างบ้านเกิดเมืองนอนในทุกพื้นที่ของประเทศ โรงเรียนอันเป็นที่รักในอดีตยังคงเงียบสงัดตามกาลเวลา ร้านน้ำหวาน Cay Dieu ยังคงไม่เปลี่ยนแปลงไป ทุกครั้งที่กลับไปเยี่ยมเยือนถิ่นเก่า ฉันก็ได้ยินเสียงอันอบอุ่นของครู เสียงหัวเราะของเพื่อนๆ ในอดีต ใจฉันแอบปรารถนาที่จะกลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง...

เครดิต

แหล่งที่มา