ความโหยหาสายลมแห่งฤดูใบไม้ร่วง

เดือนตุลาคมเริ่มต้นอย่างแผ่วเบาด้วยเสียงใบไม้ร่วงที่พลิ้วไหวเบาๆ และสายลมพัดผ่านต้นไม้สุดถนน แสงแดดในฤดูร้อนอ่อนลง ส่องประกายระยิบระยับอย่างนุ่มนวล พอที่จะปลุกความทรงจำ พอที่จะปลุกเร้าหัวใจ ลมพัดเย็นสบาย ท้องฟ้าสีครามเข้ม และกลิ่นหอมของฤดูใบไม้ร่วง—กลิ่นหอมหวานละมุน แต่เย้ายวน—กำลังสุกงอมในบรรยากาศอันสงบสุขของเดือนตุลาคม นั่นคือฤดูใบไม้ร่วง นั่นคือการมาถึงของสายลมอันอ่อนโยน

บรรยากาศยามบ่ายบนถนนในหมู่บ้าน ภาพถ่าย: ฟง วู

ฉันรักฤดูใบไม้ร่วงด้วยความรักที่พิเศษสุด ฤดูใบไม้ร่วงไม่เสียงดังเหมือนฤดูร้อน ไม่ฝนตกเหมือนฤดูหนาว และไม่เต็มไปด้วยดอกไม้บานสะพรั่งเหมือนฤดูใบไม้ผลิ ฤดูใบไม้ร่วงมาพร้อมกับเสียงใบไม้แห้งเสียดสีใต้ฝ่าเท้า กลิ่นข้าวคั่วหอมกรุ่นลอยมาตามลม สีทองอร่ามที่ปกคลุมไปทั่วทุกหนแห่ง และช่วงบ่ายที่อาบไปด้วยแสงแดดสีทองอบอุ่นราวกับน้ำผึ้ง แต่สิ่งที่ฉันรักมากที่สุดคือสายลมฤดูใบไม้ร่วงอันอ่อนโยน มันแผ่วเบา นุ่มนวล และพัดผ่านทุ่งนาในเดือนตุลาคมที่พร้อมจะเก็บเกี่ยว สายลมพัดผ่านผิวน้ำที่ระลอกคลื่น กระซิบเรื่องราวความรักอันแสนหวาน ดังนั้น ในช่วงเดือนตุลาคม เมื่อฤดูใบไม้ร่วงผ่านพ้นไปแล้ว แสงแดดไม่ร้อนแรงอีกต่อไป และฤดูฝนก็ผ่านพ้นไป เราจึงได้รับการต้อนรับจากสายลมฤดูใบไม้ร่วงอันอ่อนโยน ที่นำพาความเย็นสบายอันเป็นเอกลักษณ์มาด้วย

เป็นเวลานานแล้วที่ฉันไม่มีโอกาสได้กลับไปบ้านเกิดในช่วงฤดูใบไม้ร่วงที่อากาศเย็นสบาย ถนนในหมู่บ้านตอนนี้ปูด้วยคอนกรีตแล้ว อาบแสงแดดสีทอง ความรู้สึกโหยหาหลงเหลืออยู่ สงสัยว่าตรอกอิฐลาดชันที่ฉันเคยนั่งรอแม่ทุกบ่ายนั้นอยู่ที่ไหน สะพานหินที่เราเคยไปรวมตัวกันเล่นกระโดดโลดเต้นอยู่ที่ไหน ฉันจำได้ชัดเจนที่สุดในบ่ายวันนั้นที่ฉันมักจะเดินตามเพื่อนๆ ไปที่ขอบหมู่บ้านเพื่อต้อนรับแม่ที่กลับมาจากทำงานในทุ่งนา ทันทีที่ฉันเห็นเธอ ฉันก็จะวิ่งไปหาเธอและเรียกชื่อเธอ ทุกวันเธอจะยุ่งและรีบร้อนเสมอ เท้าของเธอเปื้อนโคลน เธอแบกคราดไว้บนไหล่ เธอจะลูบหัวฉันและถอดตะกร้าที่สะพายอยู่ข้างตัวออก แล้วให้ของขวัญจากชนบทแก่ฉัน ฉันจะมองเข้าไปข้างในอย่างตื่นเต้น พบปูสองสามตัวหรือปลาตัวเล็กๆ เช่น ปลานิล ปลากะพง หรือปลาคาร์พ ของฝากที่เธอนำกลับบ้านเป็นผลผลิตเล็กๆ น้อยๆ จากไร่นาที่เต็มไปด้วยโคลนและการทำงานอย่างหนัก ในแสงสีแดงเรืองรองของดวงอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้า ฉันเดินเตร่ไปตามถนนในหมู่บ้านที่เงียบสงบ ทิวทัศน์อันงดงามของบ้านเกิดของฉันดูห่างไกลและเลือนรางไปเสียแล้ว

ฉันเดินเตร็ดเตร่ไปตามถนนในหมู่บ้าน เส้นทางที่เต็มไปด้วยความทรงจำ ต้นหม่อนหน้าประตูบ้านส่งเสียงกรอบแกรบในสายลมฤดูใบไม้ร่วง ใบสีทองพลิ้วไหวอย่างเงียบๆ บอกลาร่มเงาสีเขียว มอบแก่นแท้ให้กับการเติบโตของฤดูกาลใหม่ ฉันเดินอย่างเงียบๆ ในช่วงบ่ายของฤดูใบไม้ร่วงบนถนนชนบท ความทรงจำมากมายหลั่งไหลกลับมา หัวใจของฉันเต็มไปด้วยอารมณ์ สถานที่แห่งนี้เก็บรักษาช่วงเวลาในวัยเด็กของฉันไว้ ภาพของครอบครัวและคนที่ฉันรักติดตามฉันมาตลอดหลายปีที่ฉันอยู่ห่างไกลบ้าน ฉันยังจำช่วงบ่ายเหล่านั้นในเปลญวนที่ส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดที่ปลายบ้าน หลับใหลไปอย่างสนิทกับเพลงกล่อมเด็กของแม่ได้ ภาพเหล่านั้นตอนนี้เป็นเพียงความทรงจำ เป็นแหล่งพลังงานที่หล่อเลี้ยงจิตวิญญาณของฉัน

สำหรับฉัน สายลมฤดูใบไม้ร่วงไม่ใช่แค่กฎของธรรมชาติ มันคือความทรงจำ ความสงบ สิ่งที่หอมหวานที่สุดที่กาลเวลาไม่อาจพรากไปได้ และในความเงียบสงบของสายลมที่อ่อนโยน แผ่วเบา และพัดเอื่อยๆ นั้น ฉันพบว่าตัวเองนิ่งเงียบอยู่ใต้สายลม

อัน ถิ ฮง

ที่มา: https://www.sggp.org.vn/thuong-nho-heo-may-post819992.html