ฉันและการสื่อสารมวลชน – ชะตากรรมที่ไม่คาดฝัน

ผมเกิดและเติบโตในครอบครัวที่ไม่มีใครเป็นนักข่าว และไม่เคยคิดที่จะเข้าสู่อาชีพนี้ ซึ่งเต็มไปด้วยความยากลำบากและเกียรติยศ แต่ราวกับโชคชะตาที่ไม่เคยคาดคิด ผมก้าวเข้าสู่วงการนักข่าวโดยไม่คาดคิด ไร้การเตรียมตัวหรือการวางแผนใดๆ เลย แต่ผมผูกพันกับมันมานานกว่าสามทศวรรษแล้ว เส้นทางที่ผมมองว่าเป็นของขวัญ เป็นเครื่องหมายแห่งวัยเยาว์ของผมเสมอ

พร้อมเพื่อนๆ ออกภาคสนามเขียนบทความที่ป้อมปราการ กวาง ตรี

สำหรับผมแล้ว อาชีพนักข่าวเป็นสิ่งที่ศักดิ์สิทธิ์และสูงส่ง ไม่ใช่แค่อาชีพหรืองาน แต่เป็นภารกิจ นักข่าวมีหน้าที่รับผิดชอบพิเศษ นั่นคือ การพูดความจริง สะท้อนลมหายใจแห่งชีวิต เชื่อมโยงผู้คน เผยแพร่สิ่งดีๆ และบางครั้ง... อดทนและเสียสละอย่างเงียบๆ มีเพียงผู้ที่ใช้ชีวิตอย่างเต็มที่ในอาชีพนี้เท่านั้นที่จะเข้าใจอย่างถ่องแท้ถึงความสุข ความเศร้า และความขึ้นๆ ลงๆ ที่ไม่ใช่ทุกอาชีพ

วันที่ผมก้าวเท้าเข้าไปในสำนักข่าว สัมภาระเพียงชิ้นเดียวของผมคือปริญญาบัตรที่ไม่เกี่ยวข้องกับงานสื่อเลย บวกกับใบรับรองเล็กๆ น้อยๆ อีกสองสามใบ ผมรู้สึกเหมือนนกหลงทางในท้องฟ้าแปลกตา หลงเข้าไปในโรงพิมพ์หนังสือพิมพ์ ถั่นฮวา ผมยังจำวันแรกๆ ที่สับสนวุ่นวายได้อย่างชัดเจน ตอนที่ผมเป็นเพียงพนักงานพิมพ์ดีดและช่างแต่งหน้าที่แผนก TKTS หลังจากนั้นผมก็ย้ายไปที่แผนก HC-TC และจุดหมายสุดท้ายคือแผนก TT-QC นี่คือจุดเริ่มต้นของความหลงใหลในการเขียนของผม แม้จะช้าไปหน่อยแต่ก็เปี่ยมไปด้วยความกระตือรือร้น

เข้าร่วมงานเทศกาลหนังสือพิมพ์ฤดูใบไม้ผลิที่ Ty - 2025

ในฐานะนักข่าวสมัครเล่นที่ไม่เคยผ่านการฝึกฝนด้านข่าวอย่างเป็นทางการ ทุกคำที่ผมเขียนล้วนเป็นการลวนลาม การต่อสู้ดิ้นรนต่อหน้ากระดาษเปล่า ผมยังจำได้อย่างชัดเจนถึงครั้งแรกที่ผมได้รับมอบหมายให้ไปรายงานการประชุมผู้ถือหุ้นของบริษัท คืนก่อนหน้านั้น ผมกระสับกระส่าย ไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นอย่างไร จบอย่างไร ไม่รู้จะเขียนอย่างไรให้ทั้งตรงกับเหตุการณ์ เฉียบคม และดึงดูดใจผู้อ่าน ในที่สุดข่าวแรกของผมก็ได้รับการตีพิมพ์ และได้รับเสียงตอบรับที่ดีจากหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง ในขณะนั้น ผมรู้สึกเหมือนได้รับชีวิตใหม่ ปรากฏว่าถ้าคุณพยายามมากพอ หากคุณมีความมุ่งมั่นมากพอ ทุกอย่างก็จะมีทางออก

ผมเคยคิดว่าการเป็นนักข่าวต้องมีความสามารถ ผ่านการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี มีความรู้พื้นฐานที่มั่นคง และเข้าใจท้องถิ่นและสังคมอย่างลึกซึ้ง... ผมขาดสิ่งเหล่านี้ไปแทบทั้งหมด แต่มีสิ่งหนึ่งที่ผมไม่เคยขาด นั่นคือความรักในงานและความปรารถนาที่จะมีส่วนร่วม ผมไม่เคยคิดที่จะหยุด แม้บางครั้งจะเหนื่อย แม้หลายครั้งจะคิดว่าตัวเองไม่เหมาะสม หนังสือพิมพ์ Thanh Hoa กลายเป็นครอบครัวที่สองของผม ที่ซึ่งผมทุ่มเทชีวิตวัยเยาว์ ตลอดหยาดเหงื่อและน้ำตาที่หลั่งไหลมา

พบปะผู้ประกอบการในวันผู้ประกอบการเวียดนาม

เคยมีบางครั้งที่ฉันคิดจะยอมแพ้ เพราะความเหนื่อยล้า เพราะแรงกดดัน เพราะความรู้สึกเล็กๆ น้อยๆ ท่ามกลางมหาสมุทรอันกว้างใหญ่ แต่ฉันไม่ได้อยู่คนเดียว เบื้องหลังฉันคือกลุ่มคน เพื่อนร่วมงานที่คอยให้กำลังใจและแบ่งปันเสมอ ผู้นำที่เข้าใจและสร้างสภาพแวดล้อมที่ดี โดยเฉพาะแม่สามีของฉัน นักข่าวอาวุโสที่คอยอยู่เคียงข้างฉันเสมอ ช่วย "ดึง" กำลังใจของฉันทุกครั้งที่ล้มลง เธอไม่เพียงแต่เป็นแม่เท่านั้น แต่ยังเป็นครูผู้เงียบงัน ที่มอบแรงบันดาลใจ ศรัทธา และความมุ่งมั่นในอาชีพนี้ให้กับฉัน

ผมเข้าใจว่าการเป็นนักข่าวไม่ใช่เรื่องง่าย มันเป็นอาชีพที่พิเศษ แม้จะค่อนข้างโหดร้าย มักถูกกดดันจากหลายฝ่าย นักข่าวต้องออกไป ต้องฟัง ต้องทุ่มเท และบางครั้งก็ต้องเผชิญกับอันตราย แต่ในขณะเดียวกันก็มีความสุขฉับพลัน ความรู้สึกพึงพอใจเมื่อบทความเข้าถึงใจผู้อ่าน เมื่อสิ่งดีๆ ถูกเผยแพร่ออกไป และบางครั้งก็มีน้ำตา – น้ำตาแห่งอารมณ์ ความรัก และการเสียสละอย่างเงียบๆ การเป็นนักข่าวต้องเสียสละอย่างมาก เช่นเดียวกับคนที่พวกเขารัก ผมได้เห็นเพื่อนร่วมงานหลายคนต้องแลกช่วงเวลาดีๆ กับครอบครัว พลาดนัดกับลูกๆ โทรกลางดึกเพียงเพื่อตามอ่านบทความ หรือเดินทาง ผมรู้สึกเศร้าและเสียใจเมื่อเห็นพี่น้องบางคนต้องอดทนกับ "รอยร้าว" ในความรักของครอบครัวเพียงเพราะความกดดันในการทำงาน แต่ผมก็ชื่นชมคนที่อดทน ทำงานอย่างเงียบๆ ด้วยหัวใจที่สดใสและจิตวิญญาณที่ซื่อสัตย์

พวกเราในฐานะนักข่าว ต่างย้ำเตือนกันอยู่เสมอถึงคำทอง 6 คำ คือ “คมกริบ – ใจบริสุทธิ์ – จิตใจผ่องใส” นั่นคือหลักปฏิบัติในวิชาชีพ เป็นความเชื่อ เป็นแก่นแท้ที่จะไม่หลงทางไปในเส้นทางท่ามกลางสิ่งล่อใจและความท้าทายนับไม่ถ้วน นั่นคือสิ่งที่ผมจดจำและเตือนตัวเองอยู่เสมอในทุกๆ บรรทัดของงานเขียน ในทุกการประชุม และในทุกหน้าของต้นฉบับ

ครบรอบ 100 ปี นับตั้งแต่ประธานาธิบดี โฮจิมินห์ตี พิมพ์หนังสือพิมพ์แทงเนียนฉบับแรก (21 มิถุนายน ค.ศ. 1925) ผมรู้สึกโชคดีที่ได้คลุกคลีอยู่ในวงการสื่อสารมวลชนมากว่าสามสิบปี นับเป็นเกียรติและความภาคภูมิใจอย่างยิ่งที่ผมหวงแหนเสมอมา ในกระบวนการรวมและปรับโครงสร้างองค์กรตามนโยบายของรัฐบาล ผมได้ “ก้าวถอย” ออกมาอย่างแข็งขันเพื่อมอบโอกาสในการพัฒนาให้กับคนรุ่นใหม่ การตัดสินใจครั้งนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะตัดสินใจ แต่ผมเชื่อว่ามันจำเป็น – เพื่อการเปลี่ยนผ่าน เพื่อการเดินหน้าของการเดินทางที่ไม่มีวันสิ้นสุด แม้ว่าจะถึงเวลาที่ต้องละทิ้งงานประจำ แต่ในใจผม การสื่อสารมวลชนยังคงเป็นส่วนสำคัญที่ขาดไม่ได้ บทเรียนจากวิชาชีพ เรื่องราวข้างเคียง ความสุข ความเศร้า... จะเป็นความทรงจำที่งดงามสำหรับผมตลอดไป บางทีตอนนี้ฉันอาจไม่ต้องนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์เพื่อติดตามความคืบหน้าของงานอีกต่อไป ไม่ต้องขับรถขณะฝนตกเพื่อรายงานต่อหน่วยงานหรือสัมภาษณ์ตัวละครอีกต่อไป แต่ฉันยังคงติดตาม รัก และภูมิใจกับเส้นทางที่ฉันเลือกเสมอ

ความสัมพันธ์ที่ไม่ได้วางแผนไว้ซึ่งดำเนินมาจนถึงวันนี้

หลังจากประกอบอาชีพนี้มากว่าสามทศวรรษ มีหลายครั้งที่ฉันถามตัวเองว่า ถ้าเพียงแต่ฉันเลือกอาชีพที่ “ปลอดภัย” กว่านี้ ชีวิตก็คงจะมีเรื่องกังวลใจน้อยลง แต่แล้วฉันก็ตระหนักว่าความยากลำบากเหล่านั้นเองที่หล่อหลอมให้ฉันเป็นฉันในทุกวันนี้ ฉันเติบโตขึ้น เข้าใจตัวเองมากขึ้น และเรียนรู้ที่จะใช้ชีวิตอย่างมีความรับผิดชอบต่อสังคมมากขึ้น ฉันได้เรียนรู้ที่จะรับฟัง เข้าใจ และแบ่งปัน และที่สำคัญที่สุด ฉันได้มีส่วนร่วมเล็กๆ น้อยๆ ในการเผยแพร่สิ่งดีๆ ผ่านงานเขียนของฉันเอง

สำหรับฉันแล้ว การเป็นนักข่าวคือชีวิต ชีวิตที่เต็มไปด้วยสีสัน ประสบการณ์ และช่วงเวลาที่น่าจดจำ แม้ว่าฉันจะไม่ได้ "ปฏิบัติหน้าที่" ทุกวันแล้ว แต่ฉันก็ยังคงตั้งปณิธานที่จะใช้ชีวิตให้สมกับตำแหน่ง "นักข่าว" ใช้ชีวิตอย่างซื่อสัตย์และมีน้ำใจ ดังเช่นที่อาชีพนี้สอนฉันมาตลอดหลายปี

ฉันเรียกมันว่าโชคชะตา - โชคชะตาที่ไม่ได้วางแผนไว้และคงอยู่จนถึงทุกวันนี้

บทความและภาพ: หง็อกหลาน

ที่มา: https://baothanhhoa.vn/nbsp-toi-va-nghe-bao-moi-duyen-khong-hen-truoc-252724.htm