เพื่อรำลึกถึงเมืองนาตรัง…

มีเพื่อนหลายคนที่จากบ้านเกิดไปนาน ตอนนี้กลับมาที่ญาจางแล้ว มักจะถามตัวเองว่า "ที่นั่นยังอยู่ไหม ทำไมเมืองนี้ถึงเปลี่ยนไปขนาดนี้" คนที่ใช้ชีวิตอยู่กับความคิดถึง มักไม่อยากเปลี่ยนแปลง เหมือนความรักที่ฝังแน่นในสมัยเรียน คอยเก็บงำความปรารถนาอันไม่สิ้นสุดไว้ในใจ

เช้านี้ที่เมืองญาจาง

ดังนั้น เมื่อผู้คนที่จากไปหลายสิบปีกลับมา พวกเขาจึงพยายามค้นหาสถานที่เก่าๆ ที่ซึ่งพวกเขาผ่านพ้นวัยเยาว์ไปแล้ว จากนั้นก็พูดตะกุกตะกักด้วยความเสียใจว่า “เมืองนี้คนเยอะเกินไปแล้ว” และแน่นอนว่าร้านกาแฟที่ชวนให้คิดถึงอดีตอย่างร้านกาแฟ Chieu Tim บนถนน Ba Trieu ก็หายไปแล้ว ไม่ใช่แค่ร้านกาแฟเท่านั้น แต่ถนนหนทางก็เปลี่ยนไป ตรอกซอกซอยก็เปลี่ยนไป มีเพียงความทรงจำที่ยังคงหลงเหลืออยู่

หลายปีผ่านไป ฤดูฝนและแดดจ้าผ่านไปแล้ว ญาจางยังคงเป็นเมืองชายฝั่งที่สวยงาม ทำให้ผู้คนที่ออกจากญาจางหรือแวะเวียนมาต่างก็อยากกลับมาอีก ญาจางไม่ได้มีสถานที่ให้เที่ยวเล่น ดังนั้นหากมีเวลาพักสักสองสามวันก็อาจมีโอกาสได้เที่ยวเล่น แต่ตัวญาจางเอง ไม่ว่าจะบนทางเท้าหรือถนนแต่ละสาย ก็ล้วนเป็นความทรงจำที่ทุกคนต่างคิดถึง เช่นเดียวกับเรา ด้วยเหตุผลบางอย่างที่เราต้องออกจากเมืองไปสักพัก พอขึ้นรถบัสกลับ พอผ่านถนน Thanh หรือ Dong De เราก็อดไม่ได้ที่จะหันมองถนน รู้ว่าเรากลับมาแล้ว

จำได้ไหม บางครั้งมันก็เป็นแค่ถนนที่มีบ้านเรือนปิดประตูครึ่งๆ กลางๆ ตรงหัวมุมถนนโคบัค ถนนโคโลอา ถนนโวตรู? จำได้ไหมตอนที่ฝนตกหนักแล้วต้องออกไปดูฝนที่ตกหนักที่ถนน จำได้ไหมตอนที่ดอกราชพฤกษ์บานสะพรั่งไปตามถนน

ต้นองุ่นทะเลบนถนนตรันฟู

วันก่อน ฉันเจอผู้หญิงคนหนึ่งอายุเกิน 50 ปี พูดภาษาอังกฤษสำเนียงต่าง ๆ ราวกับพยายามอวดความรู้ เพราะเธอเป็นชาวเวียดนามที่อพยพไปอยู่ต่างประเทศ ตอนแรกฉันค่อนข้างรำคาญ แต่พอเจอเธอ ฉันเข้าใจเลยว่าเธอจากบ้านไปเกือบ 40 ปีแล้ว และความคิดถึงญาจางที่เธอยังติดตรึงอยู่ในใจตลอดการเดินทางกลับ เธอจำได้ว่าสมัยเด็กๆ ตอนที่เราสามคนไปเที่ยวทะเล เราซื้อไอศกรีมได้แค่สามชิ้นในฤดูร้อนเท่านั้น ไอศกรีมที่ทำในตู้เย็นมีแค่ 1/3 ของไอศกรีมทั้งหมด แต่กลายเป็นความทรงจำที่แสนคิดถึง เธอเล่าว่าวันที่เธอกลับมา เธอแบ่งบันซ์เซโอให้สองคนกิน บั๊ญเซโอแค่ครึ่งชิ้นเมื่อเกือบ 40 ปีก่อน อร่อยกว่าบั๊ญเซโอกุ้งหมูหลายเท่า เธอถามอีกครั้งว่า "มีบ้านไหนในญาจางที่ปลูกต้นจาจาบ้าง" ฉันแปลกใจมาก เธอจึงอธิบายว่าตอนเด็กๆ เธอไปเก็บผลคาเวียร์สุกมากิน กลิ่นหอมและรสหวานทำให้เธอคิดถึงอดีต ทันใดนั้นเธอก็ตกใจ เพราะต้นคาเวียร์ในใจกลางเมืองแทบจะหายไปหมดแล้ว ความคิดถึงจึงกลายเป็นสิ่งฟุ่มเฟือย แล้วตอนนี้ ฉันสงสัยว่าคุณเคยเจอต้นคาเวียร์เพื่อลิ้มรสชาติแบบเก่าๆ บ้างหรือยัง

ญาจางคือการเดินทางรอบดงเด ผ่านถนนปฏิรูป แล้วเลี้ยวกลับเข้าเมืองถนน 23/10 แวะทานเค้กข้าวเหนียวที่ร้านถั่น แวะร้านขนมริมทางเพื่อทานขนมเช่บาบาราคาถูก หรือจะขับรถไปตามถนนหลายสายไปยังเมืองหวิงจุง หวิงฟอง เพื่อชมหมาก นาข้าว และสวนดอกไม้หน้าบ้านโบราณ

เป็นเวลากลางคืน ได้ยินเสียงหวูดรถไฟประกาศการมาถึงของรถไฟที่สถานี ท่ามกลางความเงียบสงัดของราตรี ได้ยินเสียงระฆังวัด กำลังจะออกไปที่ถนนตรันฟู เพื่อดูว่าต้นไม้ผลไม้เปลี่ยนเป็นสีแดงหรือยัง มันคือเสียงกีตาร์ของใครบางคนที่เล่นอยู่ในสวนร่มรื่น เสียงเพลงที่คุ้นเคยเตือนเราถึงความทรงจำที่เราคิดว่าอยู่ไกลแสนไกล และบางทีอาจเป็นเสียงโบกมือลา แล้วไม่ได้พบกันอีกท่ามกลางสายฝนและลมแรง นั่นแหละคือความทรงจำ

KHUE VIET TRUONG

แหล่งที่มา