ก่อนหน้า

ก่อนหน้า

ฉันครุ่นคิด ปากกาก็ครุ่นคิดเช่นกัน

ทั้งห้องเต็มไปด้วยความเงียบ

กระดาษขาวทำให้พื้นดินที่ทำการประหารเป็นสีขาว

ชี้ปืนที่มองไม่เห็นนับพันกระบอกมาที่ฉัน

ภาพประกอบ

หน้าหนังสือพิมพ์ บทกวีจากหัวใจและจิตวิญญาณของฉัน

แต่ละคำ-ความห่วงใย

ทุกครั้งที่กดปุ่มความเจ็บปวดจะระเบิดออกมา

ความเจ็บปวดส่วนตัวก็แฝงไปด้วยความเจ็บปวดของชีวิต

ความเป็นมนุษย์ การรู้ชะตากรรมของมนุษย์

หนังสือพิมพ์และบทกวีไม่พูดถ้อยคำเฉยเมย

หนังสือทุกหน้าเป็นสีขาว

ชี้ปืนนับพันกระบอกมาที่ฉันอย่างไม่ปราณี

ฮวง บิ่ญ ตง

ความคิดเห็น:

ฮวง บิญ ตรอง เป็นกวีที่มีชื่อเสียงในหลากหลายสาขา ไม่ว่าจะเป็นนวนิยาย บทกวี บทความ เรื่องสั้น... ในทุกประเภท เขาจะทิ้งความประทับใจบางอย่างไว้ให้กับผู้อ่าน บทกวี "Before the writing page" ของฮวง บิญ ตรอง เป็นบทพูดภายในที่ทรมานใจ เมื่อนักเขียนต้องเผชิญหน้ากับหน้ากระดาษที่ว่างเปล่า ราวกับว่ากำลังยืนอยู่ต่อหน้าคำตัดสินของจิตสำนึก ไม่มีฉากธรรมดาๆ ไม่มีภาพนักข่าวเดิน เขียนหนังสือ ถ่ายรูป... แต่มีเพียงห้องเงียบๆ ปากกาที่กำลังครุ่นคิด แผ่นกระดาษเปล่าๆ เท่านั้น แต่ในพื้นที่เงียบๆ นั้นมีการต่อสู้ภายในที่รุนแรง มีการพูดคุยกับความจริงและบุคลิกของนักเขียน

บทกวีเริ่มต้นด้วยภาพหลอน: "ฉันครุ่นคิด ปากกาก็ครุ่นคิดเช่นกัน/ทั้งห้องจมอยู่ในความเงียบ/กระดาษขาวกลายเป็นพื้นที่ประหารชีวิตสีขาว/ปืนที่มองไม่เห็นนับพันกระบอกเล็งมาที่ฉัน" ผู้เขียนไม่ได้แนะนำหรือต้อนรับ แต่พาผู้อ่านเข้าไปในพื้นที่ที่หนาแน่นและอึดอัดทันที ที่นั่นไม่มีเสียงอื่นใดนอกจากตัวตนภายในของนักเขียนเอง ปากกาซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของอาชีพนักเขียน ไม่ใช่เพียงเครื่องมือเท่านั้น แต่เป็นสิ่งมีชีวิตที่น่าเห็นอกเห็นใจ "ครุ่นคิด" เช่นเดียวกับตัวผู้เขียนเอง สิ่งนี้กระตุ้นสายสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งระหว่างบุคคลและปากกา พวกเขาแบ่งปันความรับผิดชอบ ความวิตกกังวล และภาระของจิตสำนึก แท้จริงแล้ว "กระดาษขาวกลายเป็นพื้นที่ประหารชีวิตสีขาว" เป็นอุปมาที่ทรงพลัง กระดาษซึ่งแต่เดิมไม่มีชีวิตตอนนี้กลายเป็นสถานที่ประหารชีวิต "ปืนที่มองไม่เห็น" คือการตัดสินของประชาชน ความยุติธรรม และประวัติศาสตร์ ในยุคปัจจุบัน นักเขียนไม่เพียงแต่เขียนเพื่อตัวเองเท่านั้น แต่ยังเขียนต่อหน้าผู้คนมากมายที่รอคอยความจริง ความยุติธรรม และมนุษยธรรมอีกด้วย

หากในบทแรก บทกวีจะพาผู้เขียนไปยืนอยู่หน้า "สถานที่ประหารชีวิตสีขาว" บทที่สองจะพาเราไปสู่ส่วนลึกภายในของบุคคลที่มีความรับผิดชอบอันหนักหน่วง ถ้อยคำเหล่านี้กลายเป็นสถานที่สำหรับระงับความกังวลและความเจ็บปวดของชีวิต: "หน้าหนังสือพิมพ์ บทกวีของหัวใจและจิตวิญญาณของฉัน / ทุกคำ - ความกังวล / การกดปุ่มแต่ละครั้งคือความเจ็บปวดที่ปะทุขึ้น / ความเจ็บปวดส่วนตัวที่ซึมซับความเจ็บปวดของชีวิต" ความหมายในบทกวีนี้เปลี่ยนจากภาพที่เห็นเป็นภาพทางจิตวิทยา หน้ากระดาษที่เขียนไม่ใช่สถานที่สำหรับ "ทำงาน" อีกต่อไป แต่เป็นสถานที่สำหรับเปิดเผยหัวใจ จิตวิญญาณ และบุคลิกภาพของชีวิต ผู้เขียนไม่ว่าจะเขียนลงหนังสือพิมพ์หรือเขียนบทกวี ต่างก็อุทิศเลือดทุกหยดของชีวิตให้กับความจริง บทกวีที่ว่า "การกดปุ่มแต่ละครั้งคือความเจ็บปวดที่ปะทุขึ้น" นั้นฟังดูคล้ายเสียงสะอื้น ชวนให้นึกถึงความรู้สึกที่ผู้เขียนเขียนด้วยน้ำตา เขียนด้วยความเจ็บปวดส่วนตัวผสมกับความเจ็บปวดทั่วไปของผู้คน ไม่ใช่แค่ "เขียนเพื่อดำรงชีวิต" แต่เป็น "ดำรงชีวิตเพื่อเขียน" นักเขียนได้เลือกเส้นทางที่ไม่แน่นอน นั่นคือ การใช้คำพูดเป็นดาบ การใช้ภาษาเป็นอาวุธ ความรุนแรงนั้นไม่ได้มาจากคนนอก แต่มาจากความต้องการของจิตสำนึก ไม่มีที่ว่างสำหรับการโกหก การหลอกลวง หรือการเสริมแต่ง มีเพียงความจริงเท่านั้น แม้ว่ามันจะเจ็บปวด แม้ว่ามันจะทำร้ายคุณได้ก็ตาม

แท้จริงแล้วการเป็นมนุษย์เป็นเรื่องยาก การเป็นนักเขียนยิ่งยากกว่านั้น เพราะเราไม่สามารถหนีจากความเป็นจริงของชีวิตที่เข้ามารุมเร้าตนเองได้

วรรคที่สามยังคงยกระดับอุดมการณ์ของบทกวีต่อไป โดยขยายอัตตาของปัจเจกบุคคลให้กลายเป็นอัตตาของส่วนรวม: "การเป็นมนุษย์หมายถึงการรู้จักเห็นอกเห็นใจชะตากรรมของมนุษย์" เป็นการยืนยันที่เรียบง่ายแต่ทรงพลัง การเป็นมนุษย์หมายถึงการรู้จักเห็นอกเห็นใจชะตากรรมของมนุษย์ ยอมให้ตัวเองตกอยู่ในความเจ็บปวด ความอยุติธรรม และความทุกข์ยากของผู้อื่น ดังนั้นการเป็นนักเขียน ภาระนั้นจึงยิ่งใหญ่กว่า หน้าหนังสือพิมพ์ บทกวี สิ่งที่ดูเหมือน "ห่างไกล" "เป็นศิลปะ" หากไม่แสดงความเห็นอกเห็นใจ หากไม่ไวต่อความรู้สึก สิ่งเหล่านี้ก็เป็นเพียงผลิตภัณฑ์ที่เย็นชา

บทกวีนี้ไม่ยาว ไม่ประณีต ไม่เต็มไปด้วยสัมผัสหรือวาทศิลป์ที่สวยหรู แต่บรรยายถึงธรรมชาติที่ดุดันและศักดิ์สิทธิ์ของอาชีพนักเขียน การเขียนโดยเฉพาะงานข่าวและงานร้อยแก้วนั้นไม่เพียงแต่ต้องการความรู้และทักษะเท่านั้น แต่ยังต้องมีความกล้า ความซื่อสัตย์ และหัวใจที่ไม่แข็งกร้าว ในยุคที่ข้อมูลถูกนำไปใช้ในเชิงพาณิชย์ ซึ่งการ "อ่าน" หรือ "คลิก" สามารถส่งผลต่อมาตรฐานเนื้อหาได้ บทกวีนี้เป็นเครื่องเตือนใจที่หนักแน่นว่า อย่าปล่อยให้ปากกาของคุณกลายเป็นเครื่องมือของความผิด ความชั่วร้าย หรือความเท็จ นักเขียนจำเป็นต้องตื่นขึ้นทุกวัน ไม่ใช่จากแรงกดดันภายนอก แต่จากการสนทนากับตัวเอง โดยมี "ปืนที่มองไม่เห็นนับพันกระบอก" ที่เล็งไปที่จิตสำนึกของพวกเขา

“Before the Writing Page” เป็นบทกวีที่ไม่เหมาะกับผู้ที่มองว่าการเขียนเป็นอาชีพที่ง่ายหรือเป็นเพียงอุดมคติ แต่เป็นบทกวีสำหรับผู้ที่กล้าเผชิญหน้า กล้ารับผิดชอบ กล้าทำร้าย และกล้ารัก การเขียนไม่ใช่การกระทำทางวิชาชีพอีกต่อไป แต่เป็นการกระทำที่ถูกต้องตามจริยธรรม

เล ทานห์ วัน (เลือกและแสดงความคิดเห็น)

ที่มา: https://baobacgiang.vn/truoc-trang-viet-postid420384.bbg