วาดภาพ "ภาพ" แม่ใหม่

1. แม่ของฉันเป็นคนอารมณ์ร้อนและเอาแต่ใจ แทนที่จะยิ้มแย้มแจ่มใสและพูดจาหวานๆ เหมือนป้าๆ แถวบ้าน เธอกลับมักจะโมโหและบ่นเรื่องไร้สาระอยู่เสมอ ยกตัวอย่างเช่น ฉันไม่ชอบงีบหลับ ดังนั้นฉันจึงคิดแผน "สุดวิเศษ" ไว้มากมาย (ในความคิดของฉัน) เพื่อที่จะได้หนีจากการนอนหลับได้ทุกเมื่อ น่าเสียดายที่ทุกครั้งที่แม่ไม่รับฉันที่หน้าประตู เธอจะเจอฉันยืนหัวโล้นกลางแดดตอนเที่ยง กำลังจับตั๊กแตนและแมลงปอ ผลก็คือ ทุกครั้งที่ฉันรับเธอได้ เธอก็จะตีฉัน

ถึงแม้ฉันจะเป็นผู้หญิง แต่บุคลิกของฉันก็ไม่ได้ต่างจากผู้ชายจริงๆ เลย ดังนั้นแทนที่จะเดินตามแม่ไปทั่วเหมือน "ผู้หญิง" คนอื่นๆ ในละแวกบ้าน ฉันมักจะชวนเด็กผู้ชายไปแข่งจักรยานและแข่งกันว่าใครจะปีนต้นไม้ได้เร็วกว่ากัน จริงอยู่ บางครั้งฉันก็ชนะจน "เพื่อน" เวียนหัว แต่ส่วนใหญ่แล้วฉันแพ้ มือเท้าเลือดออก หรือไม่ก็เสื้อผ้าเปื้อนโคลน ผลสุดท้ายก็คือแม่ลากฉันกลับบ้านพร้อม "แผล" ทั่วตัวตลอดเวลา

วาดภาพ

แม่ไม่เคยกังวลเลย เธอเป่าแผลให้ฉันเบาๆ เหมือนแม่ๆ ในซีรีส์ สิ่งที่ฉันได้รับคือการเฆี่ยนตีที่เจ็บปวดและการดุด่าที่ดังสนั่นหวั่นไหว ครั้งหนึ่งฉันโกรธแม่มากจนถามแม่ว่าฉันเป็นลูกสาวแท้ๆ ของแม่หรือเปล่า แม่มองฉันอย่างใจเย็นแล้วตอบว่า "แม่ไปรับลูกจากกองขยะ! รีบกินซะ จะได้เก็บกวาดแล้วไปทำงาน"

2. พ่อของฉันมักจะไม่อยู่บ้าน วัยเด็กของฉันจึงแทบจะมีแต่แม่กับฉัน ทุกวันก็เหมือนกัน แม่จะปลุกฉันทุกเช้า ให้ฉันทำความสะอาดและกินอาหารเช้าอย่างง่วงๆ แล้วรีบขับรถไปส่งที่โรงเรียนก่อนไปทำงาน เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วเหมือนจักรยานเก่าๆ ของแม่ที่หมุนวน ฉันเติบโตขึ้นมาอย่างเรียบง่าย เมื่อเห็นแม่ต้องดิ้นรนกับงานที่ไม่มีชื่อ ต้องดูแลงานของทั้งสองฝ่ายในครอบครัวเมื่อพ่อไม่อยู่ ฉันรู้สึกสงสารแม่มาก

ฉันจึงเริ่มทำงานบ้านเพื่อแบ่งปันกับแม่ จริงๆ แล้วการทำอาหารไม่ใช่เรื่องยากสำหรับฉันเลย หลังจากหุงข้าวไปสองสามหม้อ ต้มผักไปสองสามจาน เผาเนื้อไปสองสามหม้อ ฉันก็สามารถทำอาหารอร่อยๆ ให้แม่ได้ แม้ว่าส่วนใหญ่จะเป็น... อาหารต้มก็ตาม

ครั้งแรกที่แม่ได้กินอาหารที่ฉันปรุงอย่างพิถีพิถัน แม่น้ำตาคลอเบ้าและพูดเบาๆ ว่า "ลูกสาวฉันโตเป็นผู้ใหญ่แล้วจริงๆ" นั่นเป็นช่วงเวลาที่หาได้ยากที่ฉันได้เห็นแม่อ่อนโยนและรักฉัน ต่อมาฉันจึงเข้าใจว่าแม่ไม่ได้เกิดมาเพื่อเป็นคนยากเย็น แค่เข้มงวดบ้างในบางครั้ง เพราะแม่รักฉัน แม่จึงทำงานหนักทุกวัน เพียงแต่หวังเพียงหาเงินมาเลี้ยงชีวิตที่ดีที่สุดและสมบูรณ์แบบที่สุดให้กับฉัน ยิ่งฉันอายุมากขึ้น ฉันก็ยิ่งตระหนักว่าคำติเตียนและคำตักเตือนของแม่ตอนเด็กๆ มีค่ากับฉันมากแค่ไหน เพราะมันช่วยให้ฉันเติบโตขึ้น เรียนรู้ที่จะใช้ชีวิตอย่างอิสระ และกลายเป็นคนที่มีความรับผิดชอบ

3. ช่วงสุดสัปดาห์ ฉันให้รางวัลตัวเองด้วยตั๋วชมภาพยนตร์ยอดนิยมเรื่อง "Flip Side 7: A Wish" ของผู้กำกับ Ly Hai ภาพยนตร์เรื่องนี้บอกเล่าเรื่องราวของคุณแม่แก่คนหนึ่งและลูก 5 คนที่เธอรักมาก ตอนจบของภาพยนตร์ เสียงของนักร้อง Bui Anh Tuan ทำให้ฉันน้ำตาไหลไม่หยุด: "ตั้งแต่ฉันเกิดจนถึงตอนนี้ แม่ดูแลฉันมาตลอด เธอให้ภาพที่งดงามมากจนฉันไม่เข้าใจตอนเด็กๆ ตอนนี้ฉันโตขึ้นแล้ว ฉันจึงวาดรูปของตัวเอง..."

ฉันดูหนังเรื่องนี้แล้วคิดถึงแม่ ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ผู้หญิงคนนั้นต้องแบกรับความยากลำบากและความยากลำบากมากมายในชีวิตเกือบทั้งหมดด้วยตัวเธอเอง แม้ว่าเธอจะบ่นอยู่บ่อยๆ แต่ฉันไม่เคยได้ยินเธอบ่นถึงความยากลำบากและความยากลำบากของเธอเลย

ฉันเติบโตมากับการเรียนไกลบ้าน พยายามไล่ตามความฝันและความทะเยอทะยานของตัวเอง ยุ่งจนไม่มีเวลาคิดถึงแม่ โทรศัพท์ก็สั้นลง และเวลาที่กลับบ้านก็น้อยลง หากไม่มีฉัน ไม่มีพ่อ แม่ก็คงนั่งกินข้าวเย็นคนเดียว

เด็กน้อยที่เคยพูดว่าจะดูแลแม่ในอนาคต ตอนนี้กลับบินจากไปอย่างไร้จุดหมาย ฉันเติบโตมาอย่างไร้เดียงสา ยอมรับสิ่งดีๆ ที่แม่มอบให้ ฉันคิดว่าสิ่งดีๆ ทั้งหมดที่ฉันได้มาในวันนี้ล้วนมาจากความพยายามของตัวเอง 100% แต่แล้วจู่ๆ แม่ก็ยอมแบกรับความยากลำบากทั้งหมดไว้บนบ่าอันบอบบางของเธอ...

หลังจากดูหนังจบ ฉันรีบขึ้นรถแล้วเดินไปตามถนนที่คุ้นเคยกลับบ้าน ที่นั่น แม่ของฉันคงยังรอฉันอยู่ทุกวัน บางทีฉันอาจจะกลับไปทาสีใหม่ เติมสีสันให้ภาพแม่ และเยียวยาความเจ็บปวดของเธอเหมือนเนื้อเพลง

ฉันอยากให้เวลาหยุดลงเสียที เพื่อที่ฉันจะได้อยู่เคียงข้างแม่ตลอดไป ฉันยืนอยู่ที่ประตูทางเข้าเดิมที่แม่เคยรับทุกครั้งที่ฉันหนีออกไปงีบหลับ มองร่างผอมบางของแม่ ริมฝีปากขยับพลิ้วราวกับจะบอกว่า "หนูรักแม่มากนะแม่" แต่ฉันก็พูดออกไปไม่ได้...

ตรุก ฟอง

แหล่งที่มา