กลับบ้านหลังพายุ

ระหว่างวันดูข่าวพายุ ฉันนอนไม่หลับเลย พายุลูกนี้ถูกรายงานว่าเป็นพายุลูกใหญ่ที่สุดในรอบหลายปี พัดถล่มชนบทที่ฉันเกิด ในเมือง ผู้คนได้ยินข่าวพายุเพียงผ่านเสียงข่าว ผ่านตัวเลขที่หนาวเหน็บ เช่น ระดับ 12 ลมกระโชกแรงระดับ 15... แต่สำหรับฉัน ตัวเลขเหล่านั้นเหมือนมีดที่แทงทะลุความทรงจำ ตรงที่มีบ้านเก่าหลังหนึ่ง ต้นหมากตั้งเรียงรายเป็นแถวราวกับยามเฝ้ายาม และภาพแม่ของฉันโน้มตัวลงกวาดลานบ้านทุกเช้า

รถจอดอยู่สุดซอย ซอยที่คุ้นเคยตอนนี้คนน้อยลง ทุกคนคงกำลังยุ่งอยู่กับการทำความสะอาดหลังพายุ ฉันเดินช้าๆ มองหลังคาแต่ละหลังคา กอไผ่แต่ละกอ กอดอกไม้ป่าแต่ละกอ ราวกับว่าในชั่วพริบตา ทุกสิ่งก็จะหายไป เมื่อเงาของบ้านปรากฏขึ้น ฉันก็รู้สึกแสบจมูกขึ้นมาทันที บ้านหลังเก่ายังคงอยู่ที่เดิม เงียบสงบอย่างประหลาด หลังคากระเบื้องสีเทาที่ปกคลุมไปด้วยมอสยังคงสภาพสมบูรณ์ มีเพียงใบอัลมอนด์อินเดียเปียกๆ เล็กน้อย ระเบียงที่ฉันเคยนั่งฟังเสียงฝนกับแม่ยังคงสะอาดเอี่ยม ไร้ร่องรอยของพายุแม้แต่น้อย ต้นมะเฟืองในสวนหลังบ้านยังคงยืนต้นอย่างสงบนิ่ง ผลมะเฟืองสีทองบางผลโผล่ออกมาจากหลังใบ ราวกับกำลังยิ้มต้อนรับฉันกลับมา

ภาพ: NHU KHUE

เมื่อประตูไม้เปิดออก กลิ่นอับเก่าๆ ผสมกับควันธูปจากแท่นบูชาบรรพบุรุษก็โชยเข้าจมูก ฉันควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิมในวันที่จากไป ชุดน้ำชาบิ่นที่แม่เคยเก็บไว้ในมุมครัว รูปคุณปู่แขวนอยู่บนผนัง โถข้าวใหม่ห่อด้วยผ้าลายดอกไม้ สิ่งของเรียบง่ายเหล่านั้นในเมืองใหญ่หาไม่พบ ณ ที่แห่งนี้ แต่ละชิ้นราวกับจะพาลมหายใจแห่งกาลเวลา ความทรงจำและความรัก แม่เดินออกมาจากครัวหลังบ้าน ผมหงอกยุ่งเหยิงจากคืนที่นอนไม่หลับ มือยังคงสั่นเทาจากงานหนักในการดูแลรักษาบ้าน แต่รอยยิ้มของเธอยังคงเหมือนเดิม รอยยิ้มที่เพียงพอที่จะบรรเทาความกังวลในใจ ฉันวิ่งเข้าไปกอดเธอ ไม่มีคำใดที่จะบรรยายความรู้สึกที่ได้สัมผัสบางสิ่งที่แสนรัก แม้จะดูบอบบาง แต่กลับแข็งแกร่งยิ่งกว่าสิ่งใด

แม่เล่าให้ฟังว่าพายุแรงมากตลอดทั้งคืนจนลมหอนราวกับจะพัดหลังคาพัง แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างบ้านก็ยังคงตั้งอยู่ได้ “บรรพบุรุษคงอวยพรให้ฉัน” เธอพูดพลางยิ้มแย้ม ดวงตาเปียกชื้น ฉันมองออกไปที่ลานบ้าน หยดน้ำที่เหลืออยู่ระยิบระยับในแสงแดดยามบ่าย แต่ละแสงที่ส่องลงบนกระเบื้องทำให้หลังคาดูเหมือนกำลังเคลือบใหม่ เปล่งประกายด้วยความหวัง ทุกอย่างดูคุ้นเคยราวกับนิทานที่ถูกเล่าขาน โดยมีฉันในฐานะตัวละครหลัก ไม่ว่าฉันจะไปไกลแค่ไหน จะใช้ชีวิตในเมืองอย่างสดใสแค่ไหน ฉันก็ยังหาความรู้สึกนี้ไม่เจอ ความรู้สึกว่าฉันเป็นส่วนหนึ่งของที่นี่ไม่ได้ บ้านไม่ได้เปลี่ยนแปลง เพียงแต่ฉันเติบโตขึ้น ล่องลอยไป แล้วก็หาทางกลับมา

ฉันตระหนักว่าพายุสามารถโค่นต้นไม้ กวาดพืชผลและบ้านเรือนไปได้ แต่มันไม่สามารถทำลายความทรงจำ อารมณ์ และความผูกพันที่ผู้คนมีต่อบ้านเกิดได้ บ้านไม่ใช่แค่ที่พักพิง แต่มันเป็นส่วนหนึ่งของจิตวิญญาณ ที่ซึ่งฉันเรียนรู้ที่จะยืนหยัดหลังจากพายุร้ายในชีวิต คืนนั้น ฉันนอนอยู่ในห้องเก่า ฟังเสียงลมพัดในสวน ไม่มีเสียงพายุอีกต่อไป มีเพียงความอบอุ่นอ่อนโยนที่แผ่ซ่านออกมาจากกำแพงอันเงียบสงบ ฉันรู้ว่าพรุ่งนี้เมื่อฉันกลับถึงเมือง ฉันต้องจำไว้ว่าหลังพายุทุกครั้ง บ้านเกิดของฉันจะยังคงรอฉันอยู่ด้วยความสมบูรณ์นั้น ไม่ว่าชีวิตจะผลักดันฉันมากเพียงใด ฉันก็ยังมีที่ให้ฉันกลับไป

การเดินทาง

ที่มา: https://www.sggp.org.vn/ve-nha-sau-bao-post827311.html