วงจรแห่งการให้และการรับ

หลวงพระบาง (ลาว) ไม่เพียงแต่ได้รับการยอมรับจาก UNESCO ให้เป็นมรดกทางวัฒนธรรมโลกเท่านั้น แต่ยังอนุรักษ์คุณค่าทางจิตวิญญาณอันล้ำลึกไว้ด้วยพิธีตักบาตรตอนเช้า ซึ่งเป็นกิจกรรมที่ให้และรับสิ่งของต่างๆ ที่ผู้คนจะได้ค้นพบความสงบท่ามกลางความวุ่นวายของชีวิตสมัยใหม่

นักท่องเที่ยวและคนท้องถิ่นยืนต่อแถวบนทางเท้าเพื่อทำพิธีตักบาตร (ตักบาตร) หลังจากนั้น พระสงฆ์จะแบ่งปันอาหารให้กับคนยากจน โดยมีเด็กๆ รออยู่ท้ายแถว ภาพ: TC

หลวงพระบาง (ลาว) ไม่เพียงแต่ได้รับการยอมรับจาก UNESCO ให้เป็นมรดกทางวัฒนธรรม โลก เท่านั้น แต่ยังอนุรักษ์คุณค่าทางจิตวิญญาณอันล้ำลึกไว้ด้วยพิธีตักบาตรตอนเช้า ซึ่งเป็นกิจกรรมที่ให้และรับสิ่งของต่างๆ ที่ผู้คนจะได้ค้นพบความสงบท่ามกลางความวุ่นวายของชีวิตสมัยใหม่

อรุณสวัสดิ์ยามเช้าเมืองนครโบราณ

หมอกยามเช้าค่อยๆ จางหาย เมืองหลวงโบราณกลับคืนสู่บรรยากาศอันบริสุทธิ์และศักดิ์สิทธิ์ บนถนนในย่านเมืองเก่า ชาวบ้านและนักท่องเที่ยวต่างแต่งกายอย่างเรียบร้อย เรียงเก้าอี้เตี้ยๆ เรียงกันเป็นแถว นั่งอย่างเป็นระเบียบบนทางเท้า ทุกคนถือถาดไม้ไผ่หรือหวายใส่ข้าวเหนียวร้อนๆ ขนมเค้ก น้ำดื่ม ฯลฯ ทุกคนหันหน้าไปทางเดียวกัน รอคอยพิธีขอทาน ซึ่งเป็นวัฒนธรรมอันเป็นเอกลักษณ์ที่สืบทอดกันมายาวนานหลายศตวรรษ

เมื่อแสงตะวันแรกสาดส่องผ่านรากดอกจำปาเก่าแก่ พระภิกษุหนุ่มกลุ่มหนึ่ง นุ่งห่มผ้าสีเหลืองทอง เดินเท้าเปล่าอย่างเงียบเชียบ แบกบาตรไว้บนบ่า พวกเขาเดินอย่างช้าๆ และมั่นคง มีเพียงความเคร่งขรึมและประสานมือไว้

ชาวบ้านและนักท่องเที่ยวต่างคุกเข่าลงและก้มศีรษะด้วยความเคารพ พวกเขาค่อยๆ วางข้าวเหนียวและเครื่องเซ่นลงในบาตรของพระสงฆ์แต่ละรูป พิธีนี้ไม่เพียงแต่เป็นการถวายอาหารเท่านั้น แต่ยังเป็นการ “ปลูกฝังกรรมดี” และสะสมบุญอีกด้วย การโค้งคำนับและกิริยาท่าทางแต่ละอย่างล้วนแสดงถึงความเคารพอย่างจริงใจต่อพระสงฆ์

หลังจากถวายเครื่องบูชาแล้ว พระสงฆ์ได้หยุดสวดมนต์เพื่อขอความสงบสุขและสิ่งดีๆ ให้แก่ผู้ที่ถวายเครื่องบูชา พวกท่านเริ่มต้นวันใหม่ด้วยความคิดอันดีงามและเปี่ยมด้วยเมตตา

เมื่อคณะพระสงฆ์เกือบจะออกไปแล้ว ข้าพเจ้าเห็นคนยากจนและเด็ก ๆ นั่งเงียบ ๆ อยู่ท้ายแถว หลังจากได้รับอาหารเพียงพอแล้ว พระสงฆ์ก็แบ่งอาหารให้ การกระทำนี้ไม่ใช่การทำบุญ แต่เป็นการแบ่งปันอย่างถ่อมตน ผู้รับอาหารไม่ได้ยืนขึ้น พวกเขายังคุกเข่าลง ก้มศีรษะรับพร เปรียบเสมือนกระแสแห่งความเมตตา เรียบง่ายแต่ลึกซึ้ง

ฉากนั้นทำให้ฉันงงมาก ทำไมคนถึงไม่เอาอาหารไปให้คนจนโดยตรงล่ะ? แล้วทำไมคนจนไม่นั่งบนเก้าอี้ แต่คุกเข่าลงรับอาหารล่ะ?

ด้วยความกังวลดังกล่าว ฉันจึงขอให้คุณ Le Huynh Truong รองหัวหน้าแผนกบริหารจัดการชายแดน กรมการต่างประเทศเมือง ดานัง ซึ่งทำงานในลาวมานานกว่า 17 ปี ตระหนักว่าของขวัญนั้นไม่ได้อยู่ที่ความสะดวกสบาย แต่อยู่ที่ศรัทธาอันลึกซึ้ง อาหารที่พระสงฆ์ถวายในครั้งนี้ถือเป็นพรอันประเสริฐ

มันคือจุดบรรจบระหว่างศรัทธาและชีวิต การถวายทานแก่พระสงฆ์ถือเป็นหนทางสูงสุดในการสั่งสมบุญ เพราะพระสงฆ์เป็นตัวแทนของพระรัตนตรัย และกำลังอยู่ในเส้นทางแห่งการปลูกฝังศีลธรรม สมาธิ และปัญญา มันคือวัฏจักรแห่งเหตุและผลที่สมบูรณ์แบบ ผู้คนมีมากพอจะถวายพระสงฆ์ พระสงฆ์แบ่งปันให้คนยากจน ก่อให้เกิดสายใยแห่งการทำบุญที่เชื่อมโยงกันเป็นวัฏจักรแห่งการให้และรับ เรียบง่ายแต่ลึกซึ้ง

แพร่กระจายจากการให้ที่เรียบง่าย

ท่านผู้นำเล่าเพิ่มเติมว่า สิ่งที่น่าสนใจอย่างหนึ่งในลาวคือไม่มีขอทาน เหตุผลที่เพื่อนผมอธิบายคือ คนจนที่ต้องการอาหารก็แค่ไปวัด แต่ละหมู่บ้านจะมีวัดอย่างน้อยหนึ่งวัด ทุกเช้าพระจะกลับมาจากขอทานและจะรับประทานอาหารเพียงมื้อเดียวก่อนเที่ยง ส่วนที่เหลือจะถูกนำไปตั้งโชว์ให้ชาวบ้านที่หิวโหย ยากจน และขาดแคลนอาหารได้เข้ามารับประทานอาหาร

การแบ่งปันนี้มีความหมายลึกซึ้งในเชิงมนุษยธรรม สอนให้ ผู้คนไม่ปล่อยให้ความหิวโหยก่อให้เกิดความคิดชั่วร้าย เช่น การลักขโมย แค่มาวัดก็รอดทั้งกายและใจ บางทีนี่อาจเป็นเหตุผลที่เรารู้สึกเสมอว่าชาวลาวมีน้ำใจและจริงใจทุกครั้งที่เราพบเจอ นั่นคือวงจรแห่งความเมตตา

พิธีตักบาตรในหลวงพระบาง เมืองหลวงเก่า ไม่เพียงแต่เป็นพิธีกรรมทางศาสนาเท่านั้น แต่ยังเป็นบทเรียนอันลึกซึ้งเกี่ยวกับการปฏิบัติต่อกันของผู้คน ทั้งความอ่อนน้อมถ่อมตน ความเมตตา และการแบ่งปัน พิธีนี้เตือนใจเราว่าการให้ไม่ใช่การรับ แต่เป็นการสร้างคุณค่าที่ดี และการเผยแพร่ความเมตตาสู่ชุมชน นั่นคือความงดงามที่แท้จริงของหลวงพระบาง ไม่เพียงแต่ในวัดวาอารามโบราณเท่านั้น แต่ยังรวมถึงจิตวิญญาณของผู้คนที่นี่ด้วย

ในชีวิตสมัยใหม่ที่เร่งรีบและวุ่นวายเช่นนี้ ผู้คนมักติดอยู่ในวงจรของการทำงาน การเรียน และเครือข่ายทางสังคม ซึ่งคุณค่าวัดกันที่ประสิทธิภาพและความรวดเร็ว เรามักให้ด้วยความคาดหวังที่จะได้รับสิ่งตอบแทน เช่น คำขอบคุณ การมองตาเป็นการยอมรับ หรือแม้แต่การกด "ไลก์" บนหน้าจอโทรศัพท์ แต่เช้าวันนั้นที่ลวงผาบ่าง ทำให้ฉันนึกขึ้นได้ว่า บางครั้งการให้ที่งดงามที่สุด คือการที่เราไม่จำเป็นต้องเห็นผลทันที แต่เชื่อมั่นว่ามันจะแผ่ขยายไปในแบบของมันเอง

บางทีในโลกเทคโนโลยีที่พัฒนาไปทุกวัน ผู้คนอาจต้องการช่วงเวลาแห่งการชะลอความเร็วลงบ้าง เฉกเช่นจังหวะช้าๆ ของพระสงฆ์บนถนนซักกาลีนในเช้าวันนั้น เพราะช่วงเวลาเหล่านั้นช่วยให้เราระลึกได้ว่า สิ่งที่ล้ำค่าที่สุดในชีวิตสมัยใหม่ไม่ใช่ความเร็วหรือวัตถุ หากแต่เป็นความสงบสุขทางจิตใจและความเห็นอกเห็นใจซึ่งกันและกัน

ที่มา: https://baodanang.vn/vong-tron-cua-su-cho-va-nhan-3306219.html