รักชายหาดนาตรัง

“บ้านเกิดของต้นมะพร้าวเขียว ฟ้าใส คลื่นสงบ

โอ้ท้องฟ้าฤดูใบไม้ร่วงสีฟ้าหายไปในคลื่นสีเขียว”…

ในความทรงจำในวัยเด็กของฉัน นาตรังเป็นสีเขียวเหมือนเนื้อเพลง "Wish to be a wave" ของนักดนตรี Do Tri Dung

ฉันเติบโตมาในครอบครัวข้าราชการยากจนที่อาศัยอยู่ในชุมชนแออัด วัยเด็กของเราเต็มไปด้วยต้นมะพร้าวเขียวขจีเย็นฉ่ำที่เรียงรายเป็นแถวยาวจากปลายด้านหนึ่งของหมู่บ้านไปยังอีกด้านหนึ่ง ใต้ร่มเงาของต้นมะพร้าวในช่วงบ่ายของฤดูร้อนที่ร้อนอบอ้าว เรามักจะงดงีบหลับและเล่นเกมสารพัดอย่าง เช่น กระโดดเชือก ซ่อนหา และโยนกระป๋อง จากนั้นเราก็เก็บใบมะพร้าว ทำกังหันลม นาฬิกา และของเล่นอื่นๆ อีกมากมาย เด็กๆ ในสมัยนั้นมีความสุขมากที่ได้คิดเกมต่างๆ ขึ้นมาเล่นเอง ต่างจากเด็กสมัยนี้ที่ใช้เวลาว่างไปกับสมาร์ทโฟน

แน่นอนว่าวัยเด็กของเราก็ผูกพันกับสีฟ้าของท้องทะเล บ้านของเราอยู่ใกล้ทะเล ดังนั้นเมื่อใดก็ตามที่เรามีเวลา เราก็มักจะไปทะเล ทะเลคือที่ที่เราสามารถเพลิดเพลินกับการมองท้องฟ้า มองทะเล ผ่อนคลายหลังจากเหน็ดเหนื่อยจากการเรียนมาหลายชั่วโมง และเป็นที่ที่เราสามารถเพลิดเพลินกับการว่ายน้ำในฤดูร้อน จนถึงตอนนี้ ฉันยังคงหลงใหลในสีฟ้าของท้องฟ้าและท้องทะเล โดยเฉพาะอย่างยิ่งในวันที่อากาศแจ่มใส ทะเลมีสีฟ้าที่งดงามอย่างแปลกประหลาด เป็นความงามที่ฉันไม่อาจบรรยายได้หมดสิ้น

แต่ชายหาดนาตรังในสมัยนั้นไม่เพียงแต่สวยงามด้วยสีฟ้าสดใสในตอนกลางวันเท่านั้น ในยามค่ำคืน ชายหาดนาตรังในอดีตก็งดงามอย่างยิ่ง ระยิบระยับไปด้วยแสงดาว ดังเช่นเนื้อเพลง "ค่ำคืนแห่งแสงดาวระยิบระยับดุจดวงตาฉันยังคงรอคอย..." บางทีคนรุ่นหลังอาจนึกภาพไม่ออกว่า "แสงดาวระยิบระยับ" นั้นเป็นอย่างไร ไม่ใช่แสงสว่างจ้าจากแสงไฟบนท้องถนน หรือแสงไฟประดับจากตึกสูงระฟ้าอย่างในปัจจุบัน แต่เป็นแสงระยิบระยับจากดวงดาวบนท้องฟ้าในคืนเดือนมืด จากแสงไฟจากเรือประมงที่อยู่ไกลออกไป ทะเลยามค่ำคืนส่องประกายระยิบระยับเช่นนั้น ทำให้พวกเราเด็กๆ อุทานและชื่นชม ทะเลในสมัยนั้นยังคงดุเดือด แต่งดงามเพราะสิ่งเหล่านี้

ญาจาง บ้านเกิดของฉัน ตอนนี้มีอายุครบ 100 ปีแล้ว หากญาจางเคยเป็นเด็กสาวที่เรียบง่าย อ่อนโยน และงดงาม ญาจางก็กลายเป็นเด็กสาวที่เติบโต อ่อนเยาว์ และมีชีวิตชีวา แม้จะมีการเปลี่ยนแปลงมากมาย แต่ญาจางก็ยังคงความอ่อนโยนและมีเสน่ห์ เป็นที่ประทับของผู้คนมากมาย ชายหาดญาจางยังคงงดงามในสายตาของทุกคนเสมอ ชายหาดคือความทรงจำ ปัจจุบัน และอนาคต ทุกครั้งที่ฉันไปชายหาด ฉันก็จะนึกถึงภาพวัยเด็กของตัวเองที่นั่น ในชั่วพริบตา เพื่อนๆ ของฉันในปีนั้นต่างก็มีผมสองแบบ...

"ถึงแม้ว่าฉันจะอยู่ห่างไกลจากที่นี่ แต่หัวใจของฉันยังคงได้ยินเสียงคลื่นวิญญาณของฉัน"

คลื่นอ่อนโยนสงบนิ่งเหมือนเปลนอนตลอดปี

สวัสดีคุณนาตรัง ฉันอยากอาศัยอยู่กับคุณ

นาตรังที่รัก เราร้องเพลงเกี่ยวกับคุณ

ฉันปรารถนาจะเป็นคลื่นสีขาวที่ซัดเข้าหาฝั่ง

เพราะหัวใจของฉันยังคงรักเธอมาก..."

ใช่ค่ะ ฉันยังคงรักและจะรักญาจาง บ้านเกิดอันเป็นที่รักของฉันตลอดไป

ไมเวียด

แหล่งที่มา