Το όνομα Quang Nam είναι αγκυροβολημένο στην προφορά

Όταν σκέφτεστε το Κουάνγκ Ναμ, τι σας έρχεται αμέσως στο μυαλό; Αυτή η ερώτηση, με την πρώτη ματιά, φαίνεται τόσο απλή που μπορεί να ειπωθεί αμέσως. Αλλά δεν νομίζω.

Πατρίδα του Κουάνγκ Ναμ. Φωτογραφία: LE VAN

Ακριβώς εκείνη τη στιγμή, άκουσα ξαφνικά δύο στίχους ποίησης να αντηχούν στο μυαλό μου. Ειλικρινά, δεν θυμάμαι ποιανού ήταν το ποίημα ή αν ήταν δικό μου. Δεν είμαι πια σίγουρος. Αλλά ήταν σύμφωνο με τα συναισθήματά μου, οπότε θα το γράψω: «Έχει πει κάτι η καρδιά μου ακόμα; Είμαι έτοιμος να το πω ή μόλις το είπα;»

Το να ακούω τη φωνή μου θυμίζει το σπίτι μου.

Το να πεις οτιδήποτε για το Κουάνγκ Ναμ είναι τόσο δύσκολο όσο να κρατήσεις μια χούφτα σπόρους στο χέρι σου. Κάθε σπόρος είναι τόσο μικροσκοπικός, πώς μπορείς να τους ταξινομήσεις; Μπορείς να επιλέξεις μόνο τυχαία από τη μνήμη σου, γεμάτη χρώματα και ήχους.

Θυμάμαι ακόμα το 1982, μετά από περισσότερα από 5 χρόνια ζωής στο πεδίο της μάχης του Κέμπριτζ, ήμουν τυχερός που μπόρεσα να κουβαλήσω το σακίδιό μου πίσω στη γενέτειρά μου. Όλοι οι δρόμοι, τα δέντρα, τα οχήματα, ακόμη και οι άνθρωποι, στα μάτια μου είχαν γίνει παράξενα. Παρόλο που όλα ήταν «δικά μου», εξακολουθούσα να νιώθω χαμένος. Ω, Θεέ μου!

Γιατί τα πόδια μου, που έχουν περάσει μέσα από δάση και ρυάκια, τώρα διστάζουν όταν περπατούν στον δρόμο; Ο άνεμος φυσάει από το Νγκου Χαν Σον, ο ήλιος είναι ζεστός. Λευκά σύννεφα επιπλέουν από το Σον Τσα. Ο αλμυρός θαλασσινός αέρας φυσάει από το Μι Κχε. Όλα είναι οικεία, αλλά μετά στην καρδιά μου, μια μοναξιά αναδύεται.

«

Τα τοπωνύμια είναι η «ταυτότητα μνήμης» της ζωής ενός ατόμου, όχι απλώς κοινά ονόματα για τη διάκριση μεταξύ των εδαφών.

Έπειτα, παραδόξως, αυτό το συναίσθημα εξαφανίστηκε μόνο όταν μπήκα στο πλήθος και άκουσα τις φωνές των ανθρώπων του Κουάνγκ. Αμέσως, οι ήχοι υψηλής, χαμηλής, βαριάς συχνότητας, οι παράξενοι ήχοι, οι παράξενοι ήχοι... ξύπνησαν μέσα μου αναμνήσεις από τις παλιές μέρες. Έκανε την καρδιά μου να νιώσει ελαφριά. Έκανε το μυαλό μου να ηρεμεί. Αχ, αυτό είναι το σπίτι μου.

Όχι πολύ μακριά
Το να ακούω τη φωνή μου θυμίζει το σπίτι μου.

Συνάντηση με έναν παλιό φίλο σε μια ξένη χώρα

Γιατί συμβαίνει οι άνθρωποι να νιώθουν συμπάθεια ο ένας για τον άλλον, απλώς ακούγοντας την προφορά κάποιου από την ίδια πόλη; Πώς μπορούμε να το εξηγήσουμε; Μήπως επειδή ήπιαμε το ίδιο νερό, αναπνεύσαμε την ίδια γεύση των βουνών και των ποταμών εκεί;

Η προφορά Quang παραμένει ως ταυτότητα της χώρας. Φωτογραφία που απεικονίζει την παράκτια περιοχή της περιοχής Quang. Φωτογραφία: LTK

Υπάρχει ένα παλιό ποίημα που λέει «Tha huong ngoi co tri», ότι όταν πηγαίνεις σε ένα μακρινό μέρος, σε μια ξένη χώρα, αν μπορέσεις να συναντήσεις έναν γνωστό, είναι μεγάλη χαρά. Στην πραγματικότητα, δεν είναι απαραίτητο να γνωριζόμαστε, απλώς το να είμαστε από την ίδια πόλη και να μιλάμε την ίδια προφορά είναι αρκετό για να νιώσουμε κοντά. Από αυτή την προφορά, όλα τα εμπόδια της κανονικής επικοινωνίας σταδιακά απομακρύνονται, φέρνοντας τους ανθρώπους πιο κοντά.

Τούτου λεχθέντος, τι πιστεύετε;

Νομίζω ότι όταν κάποιος φουσκώνει το στήθος του και λέει ότι η γη όπου γεννήθηκε είναι «μια γη ταλαντούχων ανθρώπων» και ότι κανένα άλλο μέρος δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί του, τότε αυτή είναι μια αφύσικη, ακόμη και χιουμοριστική, έκφραση.

Γιατί, στην ενωμένη γη του Βορρά και του Νότου, πού δεν είναι έτσι; Ο πολιτισμός, η ιστορία και οι άνθρωποι σε κάθε γη είναι «ίσοι». Ό,τι και να γίνει, η πατρίδα είναι ο τόπος όπου οι άνθρωποι είναι πάντα περήφανοι και νοσταλγούν μια ζωή. Παίζει, λοιπόν, αυτό το ρόλο το όνομα αυτής της γης; Φυσικά και παίζει. Αλλά τότε, τα τοπωνύμια μπορούν να αλλάξουν με την πάροδο των ετών και η επόμενη γενιά δεν θα τα θυμάται πλέον.

Για παράδειγμα, στο Κουάνγκ Ναμ, συγκεκριμένα όπου ο μεσήλικας ποιητής Μπούι Τζιανγκ έγραψε το ποίημα: «Ονειρεύομαι την έρημη παλιά πόλη/ Τα πανιά των ομιχλωδών κυμάτων του απογεύματος του Χόι Αν», υπάρχει ένα ερωτικό τραγούδι: «Αγαπηθείτε ο ένας τον άλλον, μην ντρέπεστε πολύ/ Ας συναντηθούμε ξανά στην προβλήτα Κάου Ρο Μπε». Ακούγεται συγκινητικό και στοργικό, αλλά μετά αναρωτιόμαστε πού βρίσκεται τώρα η γέφυρα Κάου Ρο Μπε;

Το σκάφος τρέμει πάνω από το Τι, το Σε και το Κεμ
Τα ανώμαλα βήματα των Ραμ, Ρι και Λιέου

Το ποίημα του πατριώτη Tran Quy Cap. Η ανάγνωση του δυνατά μου φαίνεται οικεία, επειδή έχω λίγο πολύ ακούσει για αυτά τα τοπωνύμια, αλλά πού ακριβώς βρίσκονται;

Σκεπτόμενος ότι, διαβάζοντας παλιά βιβλία και εφημερίδες, μερικές φορές συναντώ κάποια τοπωνύμια, τα οποία μου φαίνονται περίεργα, αλλά απροσδόκητα μπορεί να έχω πάει σε εκείνο το μέρος. Τα τοπωνύμια, από μόνα τους, αποτελούν μια αξία, που σχετίζεται με πολιτιστικά, ιστορικά, οικονομικά , ανθρώπινα γεγονότα... που υπάρχουν από το παρελθόν.

Για αυτόν τον λόγο, τα τοπωνύμια έχουν και ένα άλλο σημαντικό στοιχείο, το οποίο είναι ότι ανήκουν στη συνείδηση, στις ανεξίτηλες μνήμες των ανθρώπων που ζουν σε αυτή τη γη. Τα τοπωνύμια δεν είναι μόνο ονόματα, αλλά και το πνεύμα από τη δύναμη του παρελθόντος, που παροτρύνει τους σύγχρονους ανθρώπους να ξέρουν πώς να ζουν, να ατενίζουν το μέλλον με δίκαιο τρόπο, τουλάχιστον να μην απογοητεύουν το αόρατο παρελθόν που υπήρξε.

Αυτή είναι η ιδέα, αλλά μερικές φορές το όνομα του τόπου αλλάζει.

Οποιαδήποτε αλλαγή προκαλεί ζάλη και έκπληξη στους ανθρώπους, ειδικά όσον αφορά τα τοπωνύμια. Επειδή τα τοπωνύμια είναι η «ταυτότητα μνήμης» της ζωής ενός ατόμου, όχι απλώς κοινά ονόματα για τη διάκριση μεταξύ των εδαφών. Στο παρελθόν, ακόμα κι αν ονειρευόμασταν, ακόμα κι αν αφήναμε τη φαντασία μας να πετάξει στον ένατο ουρανό, δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι μια μέρα το όνομα Quang Nam δεν θα ήταν πλέον διοικητικό όνομα. Κανείς δεν τολμούσε να σκεφτεί αυτή την αλλαγή. Αλλά και πάλι, συνέβη.

Η προφορά Quang είναι ταυτότητα.

Τι θα κρατήσει, λοιπόν, αυτό το τοπωνύμιο στη ζωή μας στο πέρασμα των χρόνων;

Με αυτό το ερώτημα, πρέπει να ξοδέψουμε πολύ χαρτί, μελάνι, διάλογο και συζήτηση για να λάβουμε μια σαφή απάντηση, και θα χρειαστεί χρόνος. Γενικά, η απάντηση δεν είναι εύκολη.

Ωστόσο, όταν σκέφτομαι αυτή την αλλαγή, τολμώ να σκεφτώ έναν άλλο τρόπο ύπαρξης όχι από το τοπίο, από τα αντικείμενα αλλά από τις φωνές των κατοίκων εκεί.

Για μένα, η προφορά Quang είναι μια ταυτότητα που δεν θα χαθεί ποτέ. Απλώς υπάρχει ανοιχτά από γενιά σε γενιά.

Το βασικό στοιχείο είναι η φωνή από τη φωνητική, τον τόνο, το λεξιλόγιο... που παίζει τον ρόλο της αγκύρωσης του ονόματος αυτού του τόπου. Με άλλα λόγια, η διοικητική ονομασία είναι μια σύμβαση, ένας γενικός κανόνας, αλλά η φωνή κάθε ατόμου στέκεται απ' έξω, είναι η ροή των περιφερειακών ήχων. Και αυτοί εξακολουθούν να μην αλλάζουν. Δεν είναι κι αυτός ένας τρόπος για να διατηρηθεί η ταυτότητα του ονόματος Quang Nam; Άλλες περιοχές είναι παρόμοιες.

Στις μέρες μας, ζούμε στην εποχή του «επίπεδου κόσμου », προσανατολισμένου σε παγκόσμιους ανθρώπους, οι οποίοι μπορούν να επικοινωνούν σε πολλές διαφορετικές γλώσσες. Αυτό είναι αλήθεια, αλλά μόνο όταν μιλάνε βιετναμέζικα, ακούνε βιετναμέζικα, μπορούν οι άνθρωποι να νιώσουν όλες τις αποχρώσεις αυτών των λέξεων.

Και πάλι, είναι επίσης Βιετναμέζικο, αλλά το Βιετναμέζικο του τόπου όπου κάποιος έκλαψε για πρώτη φορά, έτσι ώστε όταν μιλάει, μπορεί κανείς να εκφράσει πλήρως τα συναισθήματά του, και όταν ακούει, μπορεί να καταλάβει με τον πιο σαφή τρόπο την ευελιξία αυτών των λέξεων. Για παράδειγμα, όταν ακούω "xa lac", λαμβάνω μόνο πληροφορίες, αλλά όταν ακούω "xa quec" με προφορά Quang Nam, ειλικρινά, δεν είναι μόνο πληροφορίες αλλά και συναίσθημα.

Όταν ένα τοπωνύμιο αλλάζει, αλλάζει προς μια καλύτερη κατεύθυνση στη σύγχρονη ανάπτυξη ολόκληρης της χώρας, αλλά το οικείο όνομα - αυτό το εγγενές όνομα παραμένει εκεί, τουλάχιστον εξακολουθεί να είναι αγκυροβολημένο στη φωνή. Είναι αυτό πολύ ρομαντικό για να το σκεφτεί κανείς; Δεν διαφωνώ γιατί ξέρω σίγουρα ότι η ψυχή της πόλης κάθε ανθρώπου δεν θα χαθεί ποτέ, το νιώθουμε ακόμα κάθε μέρα στη ζωή:

Όχι πολύ μακριά
Το να ακούω τη φωνή μου θυμίζει το σπίτι μου.

Πηγή: https://baoquangnam.vn/danh-xung-quang-nam-neo-giu-tu-giong-noi-3157104.html