A lo largo de 80 años de construcción, lucha, victorias y crecimiento, nuestro Ejército ha forjado una gloriosa tradición, resumida concisamente en el elogio del Presidente Ho Chi Minh : "Nuestro Ejército es leal al Partido, filial al pueblo, dispuesto a luchar y sacrificarse por la independencia y la libertad de la Patria, por el socialismo. Cada misión se cumple, cada dificultad se supera, cada enemigo es derrotado."
Nuestro ejército es leal al Partido, filial al pueblo, dispuesto a luchar y sacrificarse por la independencia y la libertad de la Patria, por el socialismo. Foto: Archivo
Nació el Ejército de Liberación de Propaganda de Vietnam, predecesor del Ejército Popular de Vietnam.
Desde su fundación (3 de febrero de 1930), en su primer programa político , nuestro Partido afirmó que el camino hacia la lucha por la liberación de clase y la liberación nacional consistía en utilizar la violencia revolucionaria para tomar el poder y requería la «organización de un ejército obrero-campesino» que sirviera como núcleo para que todo el pueblo llevara a cabo la lucha revolucionaria. El programa político del Partido (octubre de 1930) determinó la tarea esencial de la revolución democrática burguesa, que declaraba claramente: «La creación de un ejército obrero-campesino».
En el movimiento revolucionario de 1930-1931, el punto culminante fue el Soviet de Nghe-Tinh. De la fuerza sublevada de obreros y campesinos surgió el Equipo de Autodefensa Obrero-Campesino (Autodefensa Roja). Esta fue la primera base de las fuerzas armadas revolucionarias vietnamitas. Posteriormente, se establecieron diversas organizaciones armadas, como el Equipo Guerrillero de Bac Son (1940), los Equipos Guerrilleros del Sur (1940) y el Ejército Nacional de Salvación (1941).
El 22 de diciembre de 1944, en el bosque entre las comunas de Hoang Hoa Tham y Tran Hung Dao en el distrito de Nguyen Binh, provincia de Cao Bang (ahora aldea de Na Sang, comuna de Tam Kim, distrito de Nguyen Binh, provincia de Cao Bang), se estableció el Ejército de Liberación de Propaganda de Vietnam, predecesor del Ejército Popular de Vietnam, bajo la directiva del líder Ho Chi Minh.
El Ejército de Liberación de Propaganda de Vietnam, predecesor del Ejército Popular de Vietnam, se estableció el 22 de diciembre de 1944 en el bosque de Tran Hung Dao (Cao Bang). Foto cortesía de
En la Directiva, declaró claramente: “El nombre EJÉRCITO DE LIBERACIÓN DE PROPAGANDA DE VIETNAM significa que la política es más importante que lo militar. Es un equipo de propaganda”; “El Ejército de Liberación de Propaganda de Vietnam es un ejército veterano, y esperamos que pronto haya otros equipos jóvenes. Aunque su tamaño sea pequeño al principio, su futuro es muy prometedor. Es el punto de partida del ejército de liberación, puede extenderse de sur a norte, por todo Vietnam”.
El camarada Vo Nguyen Giap fue autorizado por el Comité Central del Partido y el Líder Ho Chi Minh para organizar, dirigir, comandar y anunciar la creación del Equipo, compuesto por 34 personas, organizadas en 3 escuadras con el camarada Hoang Sam como Jefe de Equipo, el camarada Xich Thang como Comisario Político, y una célula del Partido a su cargo. El 22 de diciembre de 1944 se considera la fecha de fundación del Ejército Popular de Vietnam.
Inmediatamente después de su fundación, a las 17:00 horas del 25 de diciembre de 1944, el Ejército Popular de Liberación de Vietnam, con astucia, audacia y rapidez, irrumpió en el puesto de Phai Khat y, a las 7:00 horas de la mañana siguiente (26 de diciembre), tomó el puesto de Na Ngan (ambos ubicados en el distrito de Nguyen Binh, provincia de Cao Bang), donde abatió a dos comandantes, capturó a todos los soldados enemigos y se apoderó de armas, uniformes y equipo militar. La victoria en Phai Khat y Na Ngan marcó el inicio de la tradición de lucha y victoria del Ejército Popular de Vietnam.
En abril de 1945, la Conferencia Militar Revolucionaria del Norte del Partido decidió fusionar las organizaciones armadas revolucionarias de todo el país en el Ejército de Liberación de Vietnam. Durante la Revolución de Agosto de 1945, el Ejército de Liberación de Vietnam, junto con las fuerzas armadas locales y el pueblo, llevó a cabo un levantamiento general para tomar el poder en todo el país. Tras el triunfo de la Revolución de Agosto de 1945, el Ejército de Liberación de Vietnam pasó a llamarse Guardia Nacional, luego Ejército Nacional de Vietnam (1946) y, a partir de 1950, Ejército Popular de Vietnam.
El 28 de agosto de 1945, el Ejército de Liberación en Viet Bac volvió a desfilar en la plaza de la Ópera de Hanói. Foto: VNA
Ejército Popular de Vietnam en la guerra de resistencia contra la invasión colonial francesa (1945 - 1954)
Cuando los colonialistas franceses invadieron nuestro país por segunda vez, bajo el liderazgo del Partido, las fuerzas armadas se fortalecieron y, junto con nuestro pueblo, se alzaron contra los invasores. A finales de 1946, por decisión del presidente Ho Chi Minh, todo el país se dividió en doce zonas de guerra. En el sur, aún se organizaban las unidades de la Guardia Nacional; en el norte y el centro, había treinta regimientos y varios batallones en las zonas de guerra. El sistema de organización del Partido en el Ejército se estableció desde la Comisión Militar Central hasta las células del Partido. La noche del 19 de diciembre de 1946, estalló la guerra de resistencia nacional. Durante los primeros días de esta guerra, nuestro ejército y nuestro pueblo libraron cientos de batallas, eliminaron a miles de enemigos y destruyeron numerosos vehículos de guerra enemigos.
En la primavera de 1947, el presidente Ho Chi Minh, el Comité Central del Partido y el Gobierno se trasladaron a Viet Bac, que se convirtió en el centro de mando de la resistencia en todo el país. Durante el otoño e invierno de 1947, los colonialistas franceses movilizaron a más de diez mil soldados de élite con apoyo aéreo y naval, y atacaron Viet Bac por sorpresa para destruir el cuartel general de la resistencia y nuestras fuerzas principales. Tras más de dos meses de contraofensiva (del 7 de octubre al 20 de diciembre de 1947), eliminamos a más de 7000 enemigos en combate. Esta fue la primera gran contraofensiva que logró una victoria estratégica para nuestro ejército y nuestro pueblo; repelió el ataque masivo y desbarató la estrategia colonialista francesa de «luchar rápido y ganar rápido»; preservó y fortaleció las fuerzas principales, y protegió los cuarteles generales y las bases de todo el país.
Tras la campaña del Viet Bac en 1947, nuestro Ejército había alcanzado la madurez, pero aún no era capaz de lanzar campañas a gran escala. Para frustrar el plan de pacificación del enemigo, propusimos lanzar una guerra de guerrillas generalizada e implementar «compañías independientes y batallones concentrados», fomentando así la guerra de guerrillas y aprendiendo la guerra móvil concentrada. Los batallones concentrados se consolidaron y avanzaron gradualmente para combatir emboscadas e incursiones de mayor envergadura.
Desde principios de 1948 hasta mediados de 1950, nuestras tropas lanzaron continuamente más de 20 pequeñas campañas en los campos de batalla. El nivel de concentración en cada campaña fue de 3 a 5 batallones, aumentando gradualmente a 2 o 3 regimientos. En algunas campañas se empleó tanto artillería de montaña como ametralladoras pesadas. En numerosas batallas, nuestras tropas aniquilaron compañías y batallones enemigos fuera de las fortificaciones y destruyeron posiciones fortificadas con aproximadamente una compañía enemiga estacionada en ellas.
Desde mediados de 1949, el Comando General abogó por la retirada de compañías independientes para la creación de regimientos y divisiones principales. El 28 de agosto de 1949 se creó la División 308; el 10 de marzo de 1950, la División 304. Se intensificó el entrenamiento. Mediante las campañas de «formación de soldados para el éxito» y «formación de cuadros y perfeccionamiento de tropas» llevadas a cabo en 1948, 1949 y principios de 1950, nuestras fuerzas armadas se desarrollaron y fortalecieron continuamente.
En junio de 1950, el Comité Central del Partido decidió lanzar la Campaña Fronteriza, atacando proactivamente a los franceses. Tras casi un mes (del 16 de septiembre al 14 de octubre de 1950), eliminamos a más de 8000 enemigos en combate, liberamos la zona fronteriza desde Cao Bang hasta Dinh Lap (Lang Son), ampliamos y consolidamos la base del Viet Bac, rompimos el cerco, abrimos comunicaciones con China y los países socialistas, y conectamos la revolución de nuestro país con la revolución mundial. La Victoria Fronteriza contribuyó significativamente a cambiar el curso de la guerra: entramos en la fase estratégica de contraataque y ataque, el ejército francés pasó gradualmente a una estrategia defensiva; al mismo tiempo, supuso un gran avance en el arte de la guerra y un hito en el desarrollo y la madurez de nuestro Ejército.
Las unidades que participaron en la Campaña Fronteriza de 1950 celebraron una ceremonia de despedida y partieron hacia el frente. Foto cortesía de
Tras la Campaña Fronteriza, se continuaron estableciendo las principales divisiones: División 312 (diciembre de 1950), División 320 (enero de 1951), División de Artillería 351 (marzo de 1951) y División 316 (mayo de 1951). En un lapso de seis meses (diciembre de 1950 - junio de 1951), lanzamos consecutivamente tres campañas: Tran Hung Dao, Hoang Hoa Tham y Quang Trung. Estas fueron las primeras campañas a gran escala para atacar las líneas defensivas fortificadas del enemigo en las tierras altas y los deltas del norte. Matamos a más de 10 000 enemigos, de los cuales casi la mitad eran tropas móviles.
En noviembre de 1951, el Politburó decidió lanzar la campaña de Hoa Binh, concentrando el grueso de las fuerzas en el frente principal de Hoa Binh y desplegando parte de estas en la retaguardia enemiga del Delta Norte, intensificando la guerra de guerrillas en la zona temporalmente ocupada por el enemigo. La campaña se desarrolló del 10 de diciembre de 1951 al 25 de febrero de 1952; nuestro ejército y nuestro pueblo eliminaron en combate a más de 6.000 enemigos en el frente de Hoa Binh y a más de 15.000 en la retaguardia enemiga. Durante esta campaña, nuestras tropas lograron cuatro avances significativos: a nivel táctico y técnico, en su capacidad de combate continuo a largo plazo y en la coordinación de operaciones entre los tres tipos de tropas.
A principios de septiembre de 1952, el Politburó decidió lanzar la campaña del Noroeste. Tras casi dos meses de combates (del 14 de octubre al 10 de diciembre de 1952), aniquilamos y capturamos a más de 6.000 enemigos, liberamos una extensa zona en un área estratégica clave, conectamos la zona liberada del Noroeste con las bases del Viet Bac y del Alto Laos, mantuvimos la iniciativa en el ataque y frustramos el plan enemigo de expandir su ocupación.
La 316.ª División atacó la estación de Pho Giang durante la Campaña del Noroeste. Foto cortesía de
El 5 de diciembre de 1952, en Binh Tri Thien, se creó la 325.ª División, contribuyendo al aumento de la capacidad de combate de los "golpes principales revolucionarios". Hasta ese momento, el ejército principal bajo el mando del Comando General contaba con 6 divisiones de infantería (308, 304, 312, 320, 316 y 325) y 1 división de ingenieros y artillería (351).
Ante los cambios en la situación bélica de Indochina, y basándose en una correcta evaluación de la fuerza comparativa entre nosotros y el enemigo, en septiembre de 1953, el Politburó decidió lanzar la ofensiva estratégica de invierno-primavera de 1953-1954. Para implementar dicha política, el Comando General ordenó a las principales unidades coordinar y lanzar fuertes ofensivas en los campos de batalla. Llevamos a cabo cinco ofensivas estratégicas en Lai Chau, Laos Central, Bajo Laos y noreste de Camboya, Tierras Altas Centrales y Alto Laos, destruyendo numerosas fuerzas enemigas, liberando extensas zonas de territorio y obligándolas a dispersarse para enfrentarlas en todas partes.
Tras el desembarco de tropas francesas en Dien Bien Phu el 6 de diciembre de 1953, el Politburó se reunió para decidir lanzar la campaña de Dien Bien Phu. Después de 56 días y noches (del 13 de marzo al 7 de mayo de 1954) de combates ininterrumpidos, nuestro ejército y nuestro pueblo aplastaron la fortaleza de Dien Bien Phu, eliminaron a 16.200 soldados enemigos, derribaron y destruyeron 62 aviones y capturaron todas las armas, almacenes e instalaciones técnicas del enemigo en Dien Bien Phu. La victoria de Dien Bien Phu asestó un golpe decisivo a la voluntad de invasión, obligando a los franceses a firmar el Acuerdo de Ginebra sobre el cese de hostilidades en Vietnam. La campaña de Dien Bien Phu es un ejemplo sobresaliente, la cumbre del arte militar vietnamita en la guerra de resistencia contra Francia; al mismo tiempo, es un testimonio del notable desarrollo de nuestro Ejército tras diez años de preparación, combates y gloriosa victoria (1944-1954).
Comando de la Campaña Dien Bien Phu: El presidente Ho Chi Minh, el general y comandante en jefe Vo Nguyen Giap y sus compañeros del comando de campaña. Foto: Archivo de VNA
Ejército Popular de Vietnam en la guerra de resistencia contra Estados Unidos para salvar al país (1954 - 1975)
La victoria de la guerra de resistencia contra el colonialismo francés y la intervención estadounidense inauguró una nueva etapa para la revolución vietnamita. El Norte se liberó por completo y entró en un periodo de transición hacia el socialismo. El Sur continuó la revolución democrática nacional del pueblo, derrocando la dominación del imperialismo estadounidense y sus aliados.
Para responder a las necesidades de la revolución vietnamita en el nuevo período, en marzo de 1957, la XII Conferencia Central (ampliada) emitió una Resolución sobre la construcción del Ejército y el fortalecimiento de la defensa nacional. La Resolución declaraba claramente: «Nuestro lema para la construcción del Ejército es la creación activa de un Ejército popular fuerte, avanzando gradualmente hacia su regularización y modernización»⁵. Para 1960, nuestro Ejército había alcanzado una nueva etapa de madurez: de ser una fuerza compuesta principalmente por infantería con una organización desorganizada y carente de armamento y equipo, se había convertido en un Ejército regular y cada vez más moderno, que incluía las siguientes fuerzas: Ejército, Armada y Defensa Aérea (Fuerza Aérea). Este fue un paso de desarrollo muy importante, que sentó las bases para la construcción de un Ejército regular y moderno, preparado para afrontar las nuevas tareas de la revolución.
En el norte, el Ejército participó activamente en la toma de ciudades, pueblos y zonas previamente ocupadas por los franceses. Desempeñó eficazmente la tarea de administración militar, coordinándose con las fuerzas policiales para restablecer rápidamente el orden y la seguridad, proteger la vida y los bienes de la población y combatir los arrestos, robos y destrucción de bienes públicos perpetrados por el enemigo.
En el Sur, entre 1954 y 1960, el régimen de Estados Unidos-Diem implementó una brutal política terrorista que infligió graves pérdidas a la revolución sureña. Ante esta situación, la XV Conferencia del Comité Ejecutivo Central del Partido, Sesión II (enero de 1959), planteó dos tareas estratégicas para la revolución vietnamita y delineó claramente la vía fundamental de la revolución sureña: el uso de la violencia revolucionaria.
En cumplimiento de la resolución del Partido, la Comisión Militar Central y el Ministerio de Defensa Nacional decidieron impulsar aún más el fortalecimiento del Ejército. También se intensificaron los preparativos para que nuestras tropas combatieran en el Sur. En consecuencia, la 338.ª División de las tropas del Sur, concentrada en el Norte, recibió entrenamiento antes de partir hacia el Sur. El 19 de mayo de 1959 se creó el Grupo 559 con la misión de abrir una ruta a lo largo de la cordillera de Truong Son para garantizar que nuestras fuerzas pudieran combatir en el Sur y transportar alimentos, armas y municiones del Norte al Sur. Posteriormente, se creó el Grupo 759 con la misión de transportar y abastecer suministros del Norte al Sur por vía marítima. La Resolución de la XV Conferencia allanó el camino para el triunfo de la revolución del Sur.
Carretera estratégica de Truong Son, 1959-1964. Fotografía documental.
Barco sin número rumbo al sur para transportar armas. Foto: Archivo
Oficiales y soldados del 559.º Grupo de Reconocimiento trazaron la ruta para abrir el sendero Truong Son, 1960. Foto cortesía de
Para impulsar el movimiento revolucionario del pueblo, el 20 de diciembre de 1960 se fundó el Frente Nacional de Liberación de Vietnam del Sur. El 15 de febrero de 1961 se creó el Ejército de Liberación de Vietnam del Sur con el objetivo de unificar las fuerzas armadas populares del Sur; este ejército formaba parte del Ejército Popular de Vietnam y operaba directamente en el frente del Sur.
Desde 1961, los imperialistas estadounidenses han llevado a cabo la estrategia de la «Guerra Especial». Bajo el mando de asesores estadounidenses y apoyándose en la potencia de fuego de EE. UU., el ejército títere de Saigón lanzó continuamente operaciones para atacar las zonas liberadas, reuniendo a la población para establecer «aldeas estratégicas». Nuestro ejército y nuestro pueblo han combatido sin cesar, manteniendo y expandiendo las zonas liberadas. En particular, la victoria decisiva de Ap Bac (enero de 1963) marcó el fracaso de las tácticas de «transporte en helicóptero» y «transporte en vehículos blindados» del ejército títere de Saigón; al mismo tiempo, dio inicio al movimiento «Emulación de Ap Bac: matar al enemigo y obtener mérito» en todo el Sur.
El 5 de agosto de 1964, tras fabricar el incidente del «Golfo de Tonkín» y acusar falsamente a la Armada Popular de Vietnam de atacar deliberadamente un destructor estadounidense en aguas internacionales para engañar a la opinión pública, el gobierno de EE. UU. utilizó la fuerza aérea para lanzar por sorpresa un ataque denominado «Flecha Perforadora», que atacó la mayoría de nuestras bases navales a lo largo de la franja costera norte. Gracias a la preparación previa, las unidades navales, de defensa antiaérea y de la milicia detectaron rápidamente el ataque, combatieron con inteligencia y valentía, derribaron 8 aviones, hirieron a otros 2 y capturaron a un piloto. Esta primera victoria sobre la fuerza aérea estadounidense fortaleció la determinación del ejército y del pueblo de todo el país para derrotar a los invasores estadounidenses.
Tras las victorias de 1963 y principios de 1964, en octubre de ese año, la Comisión Militar Central ordenó a las fuerzas armadas del Sur lanzar la campaña de Invierno-Primavera de 1964-1965, con el objetivo de destruir una parte importante de las fuerzas principales del régimen títere y expandir las zonas liberadas. Después de nuestras victorias en las campañas de Binh Gia, Ba Gia y Dong Xoai, la estrategia de «Guerra Especial» de los imperialistas estadounidenses quedó completamente desacreditada.
Desde mediados de 1965, los imperialistas estadounidenses adoptaron la estrategia de la «guerra local», enviando masivamente tropas de combate estadounidenses y aliadas, así como una gran cantidad de equipo bélico, a Vietnam del Sur, al tiempo que consolidaban y fortalecían el ejército títere. El objetivo estratégico principal de los imperialistas estadounidenses durante este período era «buscar y destruir» a la fuerza principal del Ejército de Liberación y a la dirección revolucionaria en el Sur, «pacificar» la región, intimidar el espíritu de resistencia del pueblo vietnamita y obligar al Gobierno de la República Democrática de Vietnam a sentarse a la mesa de negociaciones bajo las condiciones impuestas por Estados Unidos.
Ante esa situación, de septiembre a diciembre de 1965, el Ministerio de Defensa Nacional decidió establecer en el frente sur 5 divisiones de infantería (9, 3, 2, 5, 1) y una unidad de artillería equivalente al nivel de división con el nombre en clave Grupo de Artillería 69. Mientras se construían y combatían, nuestras tropas en los frentes del sur organizaron ataques, desbarataron muchas operaciones a gran escala del títere de EE. UU., dando inicio al movimiento de "encontrar a EE. UU. para luchar", "encontrar al títere para destruir".
Durante la estación seca de 1965-1966, los imperialistas estadounidenses lanzaron su primera contraofensiva estratégica en el sur del país. Tras medio año de arduos y feroces combates, el ejército y el pueblo del Sur repelieron la contraofensiva enemiga, eliminando a decenas de miles de combatientes. En octubre de 1966, los imperialistas estadounidenses decidieron lanzar su segunda contraofensiva estratégica para destruir el grueso de las fuerzas y el cuartel general de la revolución sureña.
Aprovechando la situación de guerra popular altamente desarrollada, nuestras fuerzas armadas locales mantuvieron sus posiciones, atacaron ampliamente, creando las condiciones para que las principales unidades del Ejército de Liberación lanzaran ataques, causando al enemigo muchas pérdidas en términos de personal y equipo bélico, lo que obligó al ejército estadounidense a poner fin a la segunda contraofensiva estratégica en la estación seca de 1966-1967.
Tras las importantes victorias de la revolución del Sur, en enero de 1968, la XIV Conferencia Central aprobó la Resolución del Politburó (diciembre de 1967), decidiendo lanzar la Ofensiva General y el Levantamiento de la Primavera de Mau Than de 1968. En poco tiempo, nuestro ejército y nuestro pueblo atacaron una serie de objetivos en zonas urbanas profundas de todo el Sur, causando graves daños al enemigo y desbaratando la posición estratégica de los imperialistas estadounidenses.
La victoria de la Ofensiva General y el Levantamiento de la Primavera de Mau Than de 1968 asestó un golpe decisivo a la voluntad de la clase dominante estadounidense de invadir, poniendo en bancarrota la estrategia de la "Guerra Local", obligando a Estados Unidos a reducir la escalada bélica, retirar gradualmente sus tropas y aceptar negociaciones con nosotros en la Conferencia de París.
Con una naturaleza obstinada y beligerante, los imperialistas estadounidenses no estaban dispuestos a aceptar la derrota. Desde 1969, se dedicaron a implementar la «Doctrina Nixon» y la estrategia de «vietnamización de la guerra». Durante los años 1969-1972, los imperialistas estadounidenses utilizaron todo su poderío militar, combinado con astutas maniobras políticas y diplomáticas, para aislar y sofocar la resistencia de nuestro pueblo.
Ante esa situación, nuestro ejército y nuestro pueblo coordinaron estrechamente sus acciones con la lucha de los pueblos laosiano y camboyano, obteniendo grandes victorias, como la campaña de la Ruta 9 en el sur de Laos y la campaña del noreste de Camboya; al mismo tiempo, lanzamos ofensivas estratégicas en todo el frente sur con campañas ofensivas de armas combinadas en Tri-Thien, las tierras altas centrales del norte, el sureste y campañas ofensivas combinadas en el delta del Mekong y la región central.
Ante el riesgo de fracaso de la estrategia de «vietnamización de la guerra», el 6 de abril de 1972, los imperialistas estadounidenses movilizaron una gran fuerza aérea y naval para lanzar la segunda ofensiva contra el Norte (Operación Linebacker I), con mayor envergadura y ferocidad que la anterior. Con valentía y un estilo de lucha ingenioso y creativo, tras siete meses de intensos combates, el ejército y el pueblo norcoreanos derribaron 654 aviones y hundieron o incendiaron 125 buques de guerra estadounidenses.
Ante las fuertes derrotas sufridas, la noche del 18 de diciembre de 1972, los imperialistas estadounidenses lanzaron temerariamente el mayor ataque aéreo estratégico, la «Operación Linebacker II», contra Corea del Norte, con especial énfasis en Hanói y Hai Phong. Una vez más, el ejército y el pueblo norcoreanos lucharon con valentía, repeliendo el ataque enemigo y derribando 81 aviones, entre ellos 34 B-52 y 5 F-111.
Tras sufrir grandes pérdidas y fracasar en sus objetivos, los imperialistas estadounidenses se vieron obligados a declarar el cese de los bombardeos sobre el Norte desde el paralelo 20 norte y reanudar las negociaciones en París. La opinión pública mundial lo denominó el «Dien Bien Phu en el aire».
El general Vo Nguyen Giap y los líderes de la Defensa Aérea de la Fuerza Aérea prepararon un plan para atacar los B-52 en 1972. Foto cortesía de
Las grandes victorias de nuestro ejército y pueblo en el frente sur, junto con la victoria aérea de Hanói-Dien Bien Phu, obligaron a los imperialistas estadounidenses a firmar el Acuerdo de París para poner fin a la guerra, restablecer la paz en Vietnam (27 de enero de 1973) y retirar sus tropas. Sin embargo, el gobierno títere de Saigón violó flagrantemente el Acuerdo, implementó con rigor el plan de «inundación del territorio» e intensificó la invasión de nuestras zonas liberadas.
Para poner fin a la guerra cuanto antes, a petición de la Comisión Militar Central y del Ministerio de Defensa Nacional, entre finales de 1973 y principios de 1975, el Politburó aprobó la creación de los siguientes cuerpos de ejército: Cuerpo de Ejército 1 (octubre de 1973), Cuerpo de Ejército 2 (mayo de 1974), Cuerpo de Ejército 4 (julio de 1974), Cuerpo de Ejército 3 (marzo de 1975) y el Grupo 232 (equivalente a un cuerpo de ejército, febrero de 1975). La creación de los principales cuerpos de ejército marcó un hito en el desarrollo del Ejército Popular de Vietnam. Durante el bienio 1973-1974, nuestro ejército y nuestro pueblo cosecharon importantes victorias, lo que permitió que la situación en el campo de batalla siguiera cambiando a nuestro favor.
La Conferencia del Politburó, celebrada en octubre de 1974 y principios de 1975, señaló el surgimiento de oportunidades históricas y expresó la firme determinación estratégica de liberar el Sur. En cumplimiento de la política del Politburó, el 4 de marzo de 1975, nuestro ejército lanzó la campaña de las Tierras Altas Centrales, dando inicio a la Ofensiva General y al Levantamiento de la Primavera de 1975.
Tras varias batallas para generar impulso y crear una campaña de distracción, los días 10 y 11 de marzo de 1975, nuestro ejército atacó y liberó la ciudad de Buon Ma Thuot. Posteriormente, liberamos por completo las provincias de Kon Tum y Gia Lai, así como la totalidad de las Tierras Altas Centrales. Un día después del inicio de la campaña de las Tierras Altas Centrales, el 5 de marzo de 1975, nuestro ejército lanzó la campaña de Tri Thien-Hue, liberando la provincia de Quang Tri, la ciudad de Hue y la provincia de Thua Thien. Para consolidar la victoria, del 26 al 29 de marzo de 1975, nuestro ejército lanzó la campaña de Da Nang, liberando por completo Da Nang, la península de Son Tra y la ciudad de Hoi An. En coordinación con las fuerzas armadas y la población local, nuestro ejército atacó y liberó las provincias de Binh Dinh, Phu Yen (1 de abril), Khanh Hoa (3 de abril)...
Tras esas victorias, el Politburó decidió liberar Saigón y todo el sur. La campaña para liberar Saigón se denominó «Campaña Ho Chi Minh». Siguiendo la ideología rectora: «Rapidez, audacia, sorpresa, victoria segura», el 26 de abril nuestro ejército sitió Saigón desde cinco frentes, liderado por el 1.er, 2.º, 3.er y 4.º Cuerpo de Ejército, el Grupo 232 y la 8.ª División (Región Militar 8). A las 17:00 horas del 26 de abril, comenzó la campaña.
Tras numerosas y encarnizadas batallas para capturar el perímetro exterior, en la mañana del 30 de abril, nuestro ejército lanzó un ataque general contra el centro de Saigón, penetrando rápidamente en profundidad para capturar objetivos clave. A las 10:45, la fuerza de penetración del II Cuerpo capturó el Palacio de la Independencia, apresó a todo el gabinete del gobierno de Saigón y obligó al presidente Duong Van Minh a declarar la rendición incondicional. A las 11:30 del mismo día, la bandera del Ejército de Liberación fue izada en el tejado del Palacio de la Independencia, simbolizando la victoria total de la histórica Campaña de Ho Chi Minh.
Paralelamente a los victoriosos ataques terrestres, y siguiendo las directrices de la Comisión Militar Central y el Mando General, la Armada preparó urgentemente sus fuerzas, aprovechó la oportunidad y, con astucia, audacia y rapidez, lanzó ataques para liberar las islas del archipiélago de Truong Sa: Song Tu Tay (14 de abril), Son Ca (25 de abril), Nam Yet (27 de abril), Sinh Ton (28 de abril) y Truong Sa (29 de abril). Esta victoria, de importancia estratégica, contribuyó a mantener la soberanía nacional en el archipiélago de Truong Sa.
La campaña de Ho Chi Minh fue la campaña militar y de armas combinadas de mayor envergadura, logrando la mayor victoria y marcando un notable avance en la madurez de nuestro Ejército tanto en la organización de fuerzas como en el nivel de mando de las operaciones militares y de armas combinadas; fue la cúspide del arte militar vietnamita, contribuyendo decisivamente al fin de la guerra de resistencia contra los Estados Unidos para salvar al país.
Ejército Popular de Vietnam en la causa de la construcción y defensa nacional (1975 - 2024)
Inmediatamente después del exitoso fin de la guerra de resistencia contra los EE. UU. para salvar al país, las unidades del Ejército estacionadas en las áreas recién liberadas coordinaron con los Comités de Gestión Militar en todos los niveles para construir y consolidar urgentemente el gobierno revolucionario de base, construir fuerzas políticas y armadas locales; organizar la reforma de los soldados de policía del antiguo aparato gubernamental, reprimir elementos y organizaciones reaccionarias, etc. Al mismo tiempo, las unidades participaron activamente en la producción laboral, el desarrollo económico y la construcción de muchos proyectos clave en todas las regiones del país.
Sau đại thắng mùa Xuân 1975, Quân đội ta lại phải tiến hành cuộc chiến tranh chính nghĩa bảo vệ biên giới Tây Nam của Tổ quốc và cùng quân dân Campuchia lật đổ chế độ diệt chủng Pôn Pốt. Trước hành động xâm lược của quân Pôn Pốt và đáp lời kêu gọi khẩn thiết của Mặt trận Đoàn kết dân tộc cứu nước Campuchia, Quân tình nguyện Việt Nam cùng với lực lượng vũ trang cách mạng Campuchia đã thực hiện cuộc phản công, tiến công mạnh mẽ, đánh đổ chế độ diệt chủng Pôn Pốt, giải phóng thủ đô Phnôm Pênh vào ngày 07/01/1979, tiến tới giải phóng toàn bộ đất nước Campuchia. Trong 10 năm (1979 - 1989), Quân tình nguyện và chuyên gia Việt Nam đã phát huy tinh thần quốc tế trong sáng, cùng quân dân Campuchia truy quét tàn quân Pôn Pốt, củng cố chính quyền cách mạng, xây dựng lực lượng vũ trang, hồi sinh đất nước.
Cũng đầu năm 1979, quân và dân ta phải chiến đấu bảo vệ biên giới phía Bắc của Tổ quốc. Cuộc chiến đấu diễn ra trong thời gian ngắn (17/02 - 06/3/1979), nhưng trên thực tế tình hình biên giới phía Bắc căng thẳng kéo dài đến cuối những năm 80 của thế kỷ XX. Trong cuộc chiến đấu này, quân và dân ta đã anh dũng chiến đấu, bảo vệ vững chắc chủ quyền biên giới, lãnh thổ của Tổ quốc.
Thắng lợi của quân và dân ta trong chiến tranh bảo vệ biên giới Tây Nam và cuộc chiến đấu bảo vệ biên giới phía Bắc của Tổ quốc có ý nghĩa lịch sử rất to lớn, 10 bảo vệ vững chắc độc lập, chủ quyền, thống nhất, toàn vẹn lãnh thổ của Tổ quốc, tạo môi trường hòa bình để phát triển đất nước.
Trong những năm 1980 - 1986, Quân đội ta đã đẩy mạnh công tác huấn luyện, sẵn sàng chiến đấu, giáo dục - đào tạo, xây dựng nền nếp chính quy; tích cực tham gia xây dựng kinh tế, xã hội. Toàn quân đã tổ chức hàng trăm cuộc diễn tập tác chiến hiệp đồng quân binh chủng quy mô lớn với nhiều binh khí kỹ thuật hiện đại trên các địa bàn chiến lược, góp phần rèn luyện, nâng cao khả năng tổ chức chỉ huy của cán bộ và trình độ sẵn sàng chiến đấu của bộ đội. Từ sau Đại hội lần thứ VI của Đảng (12/1986) đến nay, Quân đội cùng toàn dân tiến hành công cuộc Đổi mới đất nước, xây dựng và bảo vệ Tổ quốc Việt Nam xã hội chủ nghĩa.
Gần 40 năm thực hiện công cuộc Đổi mới, Quân đội luôn thực hiện tốt chức năng đội quân chiến đấu, đội quân công tác, đội quân lao động sản xuất, đóng góp xứng đáng vào thành tựu chung của đất nước.
Nổi bật là: Quân đội thường xuyên nắm chắc và dự báo đúng tình hình, chủ động tham mưu với Đảng, Nhà nước đề ra đối sách phù hợp, xử lý linh hoạt, thắng lợi các tình huống, không để bị động, bất ngờ về chiến lược, ngăn ngừa nguy cơ chiến tranh, giữ vững độc lập, chủ quyền, thống nhất, toàn vẹn lãnh thổ, bảo đảm sự ổn định chính trị, tạo môi trường thuận lợi cho phát triển kinh tế - xã hội. Tham mưu ban hành Nghị quyết của Ban Chấp hành Trung ương Đảng về “Chiến lược bảo vệ Tổ quốc trong tình hình mới”, các chiến lược, dự án luật, đề án về quân sự, quốc phòng. Phát huy tốt vai trò nòng cốt, chủ động phối hợp với các ban, bộ, ngành, địa phương trong xây dựng nền quốc phòng toàn dân vững mạnh, xây dựng thế trận quốc phòng toàn dân, “thế trận lòng dân” và khu vực phòng thủ vững chắc.
Quân ủy Trung ương, Bộ Quốc phòng ban hành nhiều nghị quyết, chỉ thị lãnh đạo, chỉ đạo nâng cao chất lượng huấn luyện chiến đấu với quan điểm chỉ đạo xuyên suốt: “Huấn luyện là nhiệm vụ chính trị trung tâm, thường xuyên trong thời bình”. Trên cơ sở đó, toàn quân đã thường xuyên đổi mới, nâng cao chất lượng công tác huấn luyện, diễn tập; bám sát phương châm “Cơ bản - Thiết thực - Vững chắc”, coi trọng huấn luyện đồng bộ và chuyên sâu, theo hướng hiện đại, nâng cao sức cơ động chiến đấu của bộ đội, đáp ứng với các hình thái chiến tranh mới. Bộ Quốc phòng đã chỉ đạo và tổ chức thành công nhiều cuộc diễn tập tác chiến hiệp đồng quân chủng, binh chủng quy mô lớn, khẳng định sức mạnh, khả năng sẵn sàng chiến đấu và chiến đấu của Quân đội, được Đảng và Nhà nước ghi nhận, đánh giá cao.
Toàn quân thường xuyên duy trì nghiêm nền nếp, chế độ sẵn sàng chiến đấu, nắm chắc, đánh giá, dự báo đúng tình hình, nhất là tình hình trên không, trên biển, biên giới, nội địa, ngoại biên, không gian mạng, kịp thời xử trí khi có tình huống, không để bị động, bất ngờ. Chủ động và kiên quyết đấu tranh phòng, chống “diễn biến hòa bình”, bạo loạn lật đổ, kịp thời phát hiện, ngăn chặn và làm thất bại mọi âm mưu, hành động phá hoại của các thế lực thù địch. Phối hợp với các lực lượng bảo vệ an toàn tuyệt đối các sự kiện chính trị quan trọng của đất nước.
Quân ủy Trung ương, Bộ Quốc phòng đã lãnh đạo, chỉ đạo toàn quân triển khai nhiều giải pháp thiết thực xây dựng Quân đội vững mạnh về chính trị, làm cơ sở để nâng cao chất lượng tổng hợp, sức mạnh chiến đấu của Quân đội; xây dựng Đảng bộ Quân đội và các cấp ủy, tổ chức đảng trong toàn quân trong sạch, vững mạnh tiêu biểu gắn với xây dựng các cơ quan, đơn vị vững mạnh toàn diện “mẫu mực, tiêu biểu”. Triển khai có hiệu quả chủ trương xây dựng Quân đội tinh, gọn, mạnh; tổ chức thực hiện tốt công tác hậu cần, kỹ thuật và các mặt công tác khác. Đặc biệt, công nghiệp quốc phòng được phát triển theo hướng hiện đại, lưỡng dụng; đã nghiên cứu làm chủ công nghệ chế tạo và sản xuất được một số vũ khí, trang bị kỹ thuật mới, hiện đại mang thương hiệu Việt Nam. Công tác hội nhập quốc tế, đối ngoại quốc phòng đạt nhiều kết quả nổi bật trên cả bình diện song phương và đa phương; tích cực tham gia các hoạt động gìn giữ hòa bình Liên hợp quốc, hỗ trợ nhân đạo, tìm kiếm cứu nạn, cứu trợ thảm họa, khắc phục hậu quả chiến tranh, được bạn bè quốc tế đánh giá cao.
Thực hiện chức năng đội quân công tác, Quân đội đã có những đóng góp quan trọng trong thực hiện công tác dân vận; tích cực tuyên truyền, vận động Nhân dân thực hiện thắng lợi đường lối, chủ trương của Đảng, chính sách, pháp luật của Nhà nước, các phong trào thi đua yêu nước, các cuộc vận động cách mạng, nhiệm vụ chính trị của địa phương; tham gia xây dựng hệ thống chính trị ở cơ sở vững mạnh, tăng cường quốc phòng, an ninh, phát triển kinh tế, văn hóa, xã hội; tích cực giúp Nhân dân xóa đói, giảm nghèo, xây dựng nông thôn mới. Đặc biệt, cán bộ, chiến sĩ Quân đội đã không quản ngại gian khổ, hy sinh, xung kích trong phòng chống thiên tai, dịch bệnh, cứu nạn, cứu hộ, để bảo vệ tính mạng và tài sản của Nhân dân; nhiều cán bộ, chiến sĩ đã ngã xuống trong thực hiện nhiệm vụ cao cả này. Hình ảnh cán bộ, chiến sĩ Quân đội luôn có mặt ở những nơi xung yếu, hiểm nguy để giúp đỡ Nhân dân ứng phó với thiên tai, dịch bệnh đã làm ngời sáng thêm bản chất tốt đẹp “Bộ đội Cụ Hồ”, được Đảng, Nhà nước và Nhân dân tin tưởng, đánh giá cao.
Thực hiện chức năng đội quân lao động sản xuất, Quân đội đã tham mưu, đề xuất với Đảng, Nhà nước ban hành các cơ chế, chính sách phù hợp với chủ trương phát triển kinh tế, xã hội gắn với củng cố quốc phòng, an ninh trong giai đoạn mới; xây dựng và phát huy hiệu quả các khu kinh tế - quốc phòng trong tham gia phát triển kinh tế, xã hội gắn với bảo đảm quốc phòng, an ninh ở các địa bàn chiến lược, đặc biệt khó khăn, vùng sâu, vùng xa, biên giới, biển đảo. Các doanh nghiệp quân đội được tổ chức, sắp xếp phù hợp với yêu cầu đổi mới qua từng thời kỳ, vừa phục vụ tốt nhiệm vụ quân sự, quốc phòng, vừa góp phần phát triển kinh tế, xã hội. Các đơn vị đã tham gia xây dựng nhiều công trình trọng điểm quốc gia, công trình hạ tầng phục vụ dân sinh, đóng góp đáng kể vào thu nhập quốc dân, bảo đảm an sinh xã hội; tham gia thực hiện có hiệu quả các Chương trình mục tiêu quốc gia gắn với thực hiện nhiệm vụ quân sự, quốc phòng. Toàn quân đã chú trọng tăng gia sản xuất, góp phần cải thiện đời sống của bộ đội.
Tàu ngầm 182-Hà Nội và Tàu ngầm 183-TP Hồ Chí Minh tại Quân cảng Cam Ranh (Khánh Hòa).
Ảnh: Phạm Quang Tiến/Báo QĐND
Trải qua 80 năm xây dựng, chiến đấu, chiến thắng và trưởng thành, Quân đội ta đã xây đắp nên truyền thống rất vẻ vang, được khái quát cô đọng trong lời khen ngợi của Chủ tịch Hồ Chí Minh: “Quân đội ta trung với Đảng, hiếu với dân, sẵn sàng chiến đấu, hy sinh vì độc lập, tự do của Tổ quốc, vì chủ nghĩa xã hội. Nhiệm vụ nào cũng hoàn thành, khó khăn nào cũng vượt qua, kẻ thù nào cũng đánh thắng” .
Truyền thống đó được thể hiện:
- Trung thành vô hạn với Tổ quốc Việt Nam xã hội chủ nghĩa, với Đảng, Nhà nước và Nhân dân.
Decididos a luchar, decididos a ganar, saben cómo luchar y saben cómo ganar.
- La sangre y la carne unen al pueblo; el ejército y el pueblo comparten una sola voluntad.
- Đoàn kết nội bộ; cán bộ, chiến sĩ bình đẳng về quyền lợi và nghĩa vụ, thương yêu, giúp đỡ nhau, trên dưới đồng lòng, thống nhất ý chí và hành động.
- Kỷ luật tự giác, nghiêm minh.
Independencia, autonomía, autosuficiencia, auto-fortalecimiento, diligencia y frugalidad en la construcción del ejército, la construcción del país, el respeto y la protección de la propiedad pública.
- Lối sống trong sạch, lành mạnh, có văn hóa, trung thực, khiêm tốn, giản dị, lạc quan.
- Promover siempre el espíritu de aprendizaje, progreso, buen comportamiento y respeto.
- Đoàn kết quốc tế trong sáng, thủy chung, chí nghĩa, chí tình.
(BAN TUYÊN GIÁO TRUNG ƯƠNG - TỔNG CỤC CHÍNH TRỊ QĐND VIỆT NAM)
Nguồn: https://baothanhhoa.vn/quan-doi-nhan-dan-viet-nam-80-nam-xay-dung-chien-dau-chien-thang-va-truong-thanh-22-12-1989-22-12-2024-234350.htm
![[Foto] Amor humano en medio de las inundaciones en Hue](https://vphoto.vietnam.vn/thumb/402x226/vietnam/resource/IMAGE/2025/10/29/1761740905727_4125427122470875256-2-jpg.webp)
Kommentar (0)