کابل‌های زیردریایی از کابل‌های فیبر نوریِ به‌هم‌پیوسته تشکیل شده‌اند که در لایه‌هایی از پلاستیک سفت یا سیم فولادی پیچیده شده‌اند. این کابل‌ها می‌توانند توسط قایق‌های ماهیگیری یا لنگرهایی که در کف اقیانوس کشیده می‌شوند، آسیب ببینند. با این حال، گاهی اوقات کابل‌های زیردریایی عمداً خراب می‌شوند.

اهمیت کابل‌های نوری زیردریایی

کابل‌های زیر دریا به عنوان مجاری ارتباطی عمل می‌کنند که به افراد امکان ارسال ایمیل، ارسال عکس در رسانه‌های اجتماعی، چت تصویری ، پرداخت، پخش فیلم و دسترسی به سرویس‌های هوش مصنوعی مانند ChatGPT را می‌دهند.

کسب‌وکارها و دولت‌ها برای برقراری ارتباط، ارائه خدمات عمومی، انجام پرداخت‌ها، مدیریت زنجیره‌های تأمین و موارد دیگر به آنها متکی هستند.

طبق گزارش کمیته بین‌المللی حفاظت از کابل، حتی با وجود اینکه سرویس‌های اینترنت ماهواره‌ای مانند استارلینک ایلان ماسک به سرعت در حال رشد هستند، بیش از ۹۵ درصد از ترافیک داده‌های جهانی هنوز از طریق کابل‌های زیر دریا منتقل می‌شود.

چه کسی از کابل‌های زیردریایی محافظت می‌کند؟

مالکان کابل‌های زیر دریا مسئول نگهداری و ایمن‌سازی شبکه هستند. این مالکان می‌توانند شرکت‌های مخابراتی یا شرکت‌های بزرگ فناوری مانند آلفابت و متا پلتفرمز باشند.

برای به حداقل رساندن اختلالات ناشی از خرابی کابل‌های زیردریایی، آنها اغلب بیش از یک کابل را در طول مسیر نصب می‌کنند یا با سایر دارندگان کابل برای ارائه ظرفیت پشتیبان توافق می‌کنند.

اگر یک کابل زیردریایی از کار بیفتد، مالکان و اجاره‌کنندگان کابل اغلب می‌توانند به راحتی ترافیک را به کابل دیگری تغییر دهند و کشتی‌هایی را برای بررسی و تعمیرات به منطقه آسیب‌دیده اعزام کنند.

اگر نشانه‌هایی از خرابکاری وجود داشته باشد، نیروهای انتظامی و سازمان‌های امنیت ملی وارد عمل خواهند شد.

کابل زیردریایی فیسبوک
مالک کابل زیردریایی می‌تواند یک شرکت مخابراتی یا یک شرکت بزرگ فناوری باشد. عکس: فیسبوک

مالکان کابل اکنون بر افزایش ظرفیت برای کاهش وابستگی به یک کابل زیر دریایی واحد تمرکز دارند. آنها همچنین نقشه مسیرهای کابل را در اختیار شرکت‌های ماهیگیری قرار می‌دهند و با استفاده از تصاویر ماهواره‌ای و سیگنال‌های ردیابی کشتی، حرکات کشتی‌ها را ردیابی می‌کنند و در برخی موارد به کشتی‌هایی که خیلی نزدیک می‌شوند هشدار می‌دهند.

سازمان‌های دولتی نیز نقش بزرگ‌تری در محافظت از کابل‌ها ایفا کرده‌اند. ارتش ایالات متحده از نزدیک کشتیرانی در نزدیکی کابل‌ها و خطوط لوله را زیر نظر دارد.

ده کشور اروپایی برای نظارت بر فعالیت‌ها در دریاهای بالتیک و شمال، از جمله استقرار کشتی‌های جنگی برای گشت‌زنی جهت مقابله با خرابکاران، با یکدیگر همکاری می‌کنند.

نقاط ضعف کابل‌های زیردریایی

کابل‌های مدرن اغلب هنگام نصب در کف دریا دفن می‌شوند. اما تغییرات جزر و مد می‌تواند آنها را مستعد گیر افتادن کند - اغلب توسط لنگرها یا وسایل ماهیگیری.

بزرگترین خطر در امتداد خطوط کشتیرانی مانند دریای سرخ و تنگه مالاکا است، جایی که بسیاری از کابل‌ها در آب‌های نسبتاً کم‌عمق متمرکز شده‌اند و احتمال وقوع حوادث را بیشتر می‌کنند.

کشورهای جزیره‌ای یا مکان‌هایی با اتصال محدود، بیشترین آسیب را از خرابی کابل‌ها می‌بینند، زیرا حتی یک نقص کوچک می‌تواند خدمات اینترنتی را به طور کامل قطع کند.

آیا کابل‌های زیردریایی اغلب پاره می‌شوند؟

طبق داده‌های کمیته بین‌المللی حفاظت از کابل‌ها، سالانه حدود ۲۰۰ حادثه مربوط به کابل‌های زیر دریا رخ می‌دهد که عمدتاً ناشی از فعالیت‌های ماهیگیری مانند ماهیگیری با تور ترال است.

برای مثال، در اکتبر ۲۰۲۲، پس از آنکه یک قایق ماهیگیری به کابل اینترنت آسیب رساند، ساکنان جزیره شتلند به مدت یک روز بدون دسترسی به اینترنت، خدمات تلفن و پرداخت با کارت اعتباری ماندند.

در ماه مارس، لنگر کشتی باری روبیمار پس از اصابت موشک حوثی‌ها، به سه کابل زیر دریایی در دریای سرخ آسیب جدی وارد کرد.

در اواسط نوامبر، دو کابل زیر دریایی در دریای بالتیک قطع شدند که یکی فنلاند را به آلمان و دیگری لیتوانی و سوئد را به هم متصل می‌کرد.

مقامات اروپایی به خرابکاری مشکوک هستند، در حالی که برخی از مقامات آمریکایی معتقدند که علت، لنگر انداختن یک کشتی در حال عبور بوده است.

رویدادهای لرزه‌ای مانند زلزله‌های زیر آب و رانش سنگ‌ها نیز از علل آن هستند.

در ماه مارس، زلزله‌ای چندین کابل غرب آفریقا را تخریب کرد و ارتباطات اینترنتی را در چندین کشور از جمله ساحل عاج، لیبریا و بنین به شدت مختل کرد.

این قطعی باعث ایجاد بحران ظرفیت در منطقه شد و رفع آن هفته‌ها طول کشید، زیرا ارائه دهندگان خدمات مخابراتی به شدت به دنبال جایگزین بودند.

(به نقل از بلومبرگ)