របងជនបទ

«របងជនបទឥឡូវនេះគឺដូចគ្នានឹងរបងទីក្រុងដែរ ទាំងអស់គឺស្រដៀងគ្នា៖ ជញ្ជាំងបេតុងរឹងមាំហ៊ុំព័ទ្ធដោយលួសបន្លា ហាក់ដូចជាមិនអាចជ្រាបចូលបាន» មិត្តខ្ញុំនិយាយដោយសោកស្ដាយ ពេលកំពុងសម្លឹងមើលរបងនៅជនបទឥឡូវនេះ។

កុមារភាពរបស់ខ្ញុំបានចំណាយពេលនៅតំបន់ជនបទមួយដែលមានរូបភាពសាមញ្ញ និងគួរឱ្យស្រលាញ់នៃរបងជនបទ។ ផ្ទះជិតខាងត្រូវបានបំបែកដោយរបងផ្កាហ៊ីប៊ីស្កុស ផ្កាប៊ូហ្គេនវីឡា ឬខ្សែគុជ... ផ្ទះនីមួយៗប្រើរបងពណ៌បៃតងដើម្បីបំបែកពួកវា... គ្រាន់តែសម្រាប់បង្ហាញ ពីព្រោះមិនថាមានរឿងអ្វីកើតឡើងក៏ដោយ តែងតែមានចន្លោះប្រហោងសម្រាប់កុមារលួចចូលលេង ហើយមនុស្សពេញវ័យយល់ថាវា "ងាយស្រួល" ក្នុងការដើរឆ្លងកាត់នៅពេលដែលពួកគេត្រូវការ។

របង​ផ្កា​ហ៊ីប៊ីស្កុស​គឺជា​ទិដ្ឋភាព​ដ៏​ស្រស់​ស្អាត​មួយ​នៅ​ជនបទ។ រូបថត៖ CT

អ្វីៗទាំងអស់វិលជុំវិញរបង ប៉ុន្តែចម្លែកណាស់ យើងមិនដែលធុញទ្រាន់ឡើយ។ ប្រហែលជាដោយសារតែអ៊ីនធឺណិត និងស្មាតហ្វូនមិនទាន់មាននៅពេលនោះ ទើបយើងមានអារម្មណ៍ជាប់ជំពាក់នឹងរបស់របរនៅជុំវិញស្រុកកំណើតរបស់យើងខ្លាំងម្ល៉េះ? របងភូមិនៅតែចងចាំយើងជាក្មេងៗ ដែលសម្លៀកបំពាក់របស់យើងប្រឡាក់ដោយជ័រឈើ ជាមួយនឹងស្លាកស្នាមជាច្រើនពីការបុកនឹងបន្លា និងមែកឈើ។ ខ្ញុំចាំថារាល់ពេលដែលម្តាយខ្ញុំបោកសម្លៀកបំពាក់របស់យើង គាត់តែងតែស្តីបន្ទោសយើងដែលយកជ័រនោះមកលាបលើសម្លៀកបំពាក់របស់យើង។

របងជនបទក៏ជានិមិត្តរូបនៃវប្បធម៌ភូមិ និងចំណងមិត្តភាពដ៏ជ្រាលជ្រៅរវាងអ្នកជិតខាងផងដែរ។ រៀងរាល់ល្ងាច គ្រួសារមួយដាំដំឡូងក្រអូបមួយឆ្នាំង ហើយនៅពេលដែលដំឡូងឆ្អិនហើយ ពួកគេឈរក្បែររបង ហើយហៅអ្នកជិតខាងមកចែករំលែក។ ការសន្ទនាទាំងនេះក្រោមពន្លឺព្រះច័ន្ទដ៏ភ្លឺចែងចាំងជួយមនុស្សឱ្យបំភ្លេចភាពក្រីក្ររបស់ពួកគេ និងលើកទឹកចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមកឱ្យបន្តរស់នៅ។ ឬការចែករំលែកបង្គា ត្រី និងបន្លែលើរបងពង្រឹងចំណងសហគមន៍បន្ថែមទៀត។

កាលវេលាកន្លងផុតទៅ ហើយជីវិតរបស់មនុស្សបានប្រសើរឡើង របងបៃតងត្រូវបានជំនួសបន្តិចម្តងៗដោយជញ្ជាំងឥដ្ឋរឹងមាំ។ ក្មេងៗកម្រលេងលាក់ខ្លួនទៀតហើយ។ នៅរសៀលដែលមានពន្លឺថ្ងៃ ពួកគេតែងតែជាប់នឹងស្មាតហ្វូនរបស់ពួកគេ ជាប់រវល់នឹងការកម្សាន្តរាប់មិនអស់ផ្សេងទៀត។ ពេលខ្លះ ការត្រឡប់ទៅជនបទវិញ ឃើញផ្ទះដែលមានរបងផ្កាហ៊ីប៊ីស្គូស គឺជាបទពិសោធន៍ដ៏មានតម្លៃ ដែលនាំមកនូវការចងចាំពីកុមារភាពជាច្រើន...

ម៉ៃ ធី ទ្រុក

ប្រភព៖ https://www.baobaclieu.vn/van-hoa-nghe-thuat/hang-rao-que-99990.html