ລຸງໂຮ່ ດ້ວຍຫຼັກການ "ຫຼີກລ້ຽງການຂຽນຄຳຍາວ ແລະເປົ່າຫວ່າງ"

ລຸງໂຮ່ ໄດ້ຂຽນບົດຄວາມເພື່ອເຮັດການປະຕິວັດ ແລະ ເພິ່ນມີທັດສະນະສະເໝີຕົ້ນສະເໝີປາຍຄື: ຂຽນເພື່ອໃຫ້ປະຊາຊົນເຂົ້າໃຈງ່າຍ ແລະ ປະຕິບັດຕາມ.

Hà Nội Mới•20/06/2025

ເວົ້າຫຍໍ້, ຂຽນສັ້ນໆ, ຫຼີກລ່ຽງການຂຽນຍາວ ແລະ ຫວ່າງເປົ່າ ກາຍເປັນຄຳຂວັນທີ່ສອດຄ່ອງ, ຄວບຄຸມ ແລະ ກຳນົດຮູບແບບພາສາ ໂຮ່ຈີມິນ , ເປັນແບບຢ່າງຂອງຮູບແບບພາສາຂອງໜັງສືພິມປະຕິວັດ ຫວຽດນາມ. ທັດສະນະດັ່ງກ່າວຍັງສອດຄ່ອງກັບທ່າອ່ຽງຂອງນັກຂ່າວທັນສະໄໝຄື: ແຈ້ງຂ່າວໃຫ້ປະຊາຊົນໄດ້ຮັບຮູ້ຢ່າງໄວ, ຊັດເຈນ, ຖືກຕ້ອງ ແລະ ທັນການ.

ລາວໄດ້ວິພາກວິຈານ "ພະຍາດ" ຂອງ "ເວົ້າຫຼາຍ", ແບບການຂຽນ "ຜັກຫົມນ້ໍາ" ຊຶ່ງຫມາຍຄວາມວ່າ "ແມ່ນ້ໍາແລະທະເລທີ່ຍາວໄກ" ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ຜູ້ອ່ານຮູ້ສຶກວ່າ "ຄ່ອຍໆເຂົ້າໄປໃນປ່າສີຂຽວ". ໂຮ່ຈີມິນ ໄດ້ອະທິບາຍວ່າ: “ປະຈຸບັນ, ລະດັບການສຶກສາຂອງປະຊາຊົນພວກເຮົາສ່ວນຫຼາຍບໍ່ໃຫ້ອ່ານດົນນານ, ເງື່ອນໄຂຂອງເຈ້ຍ ແລະ ໝຶກຂອງພວກເຮົາບໍ່ອະນຸຍາດໃຫ້ຂຽນ ແລະ ພິມຍາວ, ເວລາທະຫານຂອງພວກເຮົາຕໍ່ສູ້ກັບສັດຕູ, ຄົນເຮັດວຽກບໍ່ໃຫ້ອ່ານດົນນານ, ດັ່ງນັ້ນການຂຽນສັ້ນກໍຍິ່ງດີ”.

ປະທານໂຮ່ຈີມິນໄດ້ພົບປະກັບນັກຂ່າວຂອງບັນດາອົງການຂ່າວພາຍໃນ ແລະ ຕ່າງປະເທດຢູ່ ຮ່າໂນ້ຍ (ພຶດສະພາ 1968). *ພາບ: TTXVN*

ລາວໄດ້ວິພາກວິຈານແບບ "ການຂຽນຍາວ" ວ່າ: "ໃນຫນັງສືພິມ, ມີບົດຄວາມທີ່ຍາວຫຼາຍຄໍລໍາ, ຄ້າຍຄືຜັກຫົມນ້ໍາດຶງໃສ່ສາຍ, ເມື່ອເຈົ້າອ່ານພາກກາງ, ເຈົ້າບໍ່ຮູ້ວ່າພາກເລີ່ມຕົ້ນແມ່ນກ່ຽວກັບຫຍັງ; ເມື່ອອ່ານພາກກາງ, ເຈົ້າບໍ່ຮູ້ວ່າພາກກາງແມ່ນກ່ຽວກັບຫຍັງ.

ວິທີໃຊ້ພາສາປາກເວົ້າຂອງ ໂຮ່ຈີມິນ ໄດ້ກ້າວເຖິງລະດັບຄວາມຄ່ອງແຄ້ວ, ຊຳນານໃນການນຳໃຊ້ພາສາພື້ນເມືອງຂອງຊາດ ແລະ ມີການປະດິດສ້າງທີ່ເປັນເອກະລັກສະເພາະ. ຈຸດເດັ່ນຂອງບົດຂຽນດ້ານການເມືອງຂອງໂຮ່ຈີມິນແມ່ນສະເໝີຕົ້ນສະເໝີປາຍຈຳແນກ “ສັດຕູ ແລະພວກເຮົາ” ຢ່າງຊັດເຈນ. ດ້ວຍສັດຕູ, ລາວມີຄວາມເດັດດ່ຽວໜຽວແໜ້ນ. ດ້ວຍບັນດາພະນັກງານ ແລະ ປະຊາຊົນ, ໃນນັ້ນມີບັນດາສະຫາຍທີ່ມີຄວາມບົກຜ່ອງ, ມີຄວາມຄິດເຫັນອົກເຫັນໃຈ, ມີຄວາມຮັກແພງ, “ມີເຫດຜົນ, ມີອາລົມຈິດ”. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ເມື່ອວິຈານພະຍາດ “ເວົ້າຍາວ ແລະ ເວົ້າຫວ່າງເປົ່າ”, ຄຳເວົ້າຂອງລຸງໂຮ່ແມ່ນເຄັ່ງຄັດຄື:

"ພວກທ່ານຫຼາຍຄົນມັກຂຽນບົດຄວາມຍາວໆ ເຈົ້າຂຽນແຖວຕໍ່ແຖວ, ຫນ້າຕໍ່ຫນ້າ, ແຕ່ມັນບໍ່ມີປະໂຫຍດກັບຜູ້ອ່ານ, ມັນເສຍພຽງແຕ່ເຈ້ຍ, ຫມຶກ, ແລະເວລາຂອງຜູ້ອ່ານ. ມັນຄ້າຍຄືຜ້າພັນບາດທີ່ເຈັບ, ແລະມັນຍາວແລະເນົ່າເປື່ອຍ, ເປັນຫຍັງຂຽນບົດຄວາມຍາວແລະຫວ່າງເປົ່າ? ມີຄໍາຕອບດຽວເທົ່ານັ້ນ: ເຈົ້າບໍ່ຢາກອ່ານມັນຫມົດ, ເພາະວ່າມັນບໍ່ຢາກອ່ານ. ພວກເຂົາ, ພວກເຂົາສັ່ນຫົວຂອງພວກເຂົາ, ໃຜຈະກ້າອ່ານພວກເຂົາ?

ການຂຽນໜັງສືພິມແມ່ນ “ຮັບໃຊ້ປະຊາຊົນ, ຮັບໃຊ້ການປະຕິວັດ”. ແຕ່ຖ້າທ່ານຂຽນ "ລົມຍາວ" ແລະ "ຫວ່າງເປົ່າ", ມັນກົງກັນຂ້າມກັບຈຸດປະສົງນັ້ນ, ມັນແມ່ນ "ບໍ່ຢາກໃຫ້ມະຫາຊົນອ່ານ". ວິທີສະແດງອາລົມຕະຫຼົກແຕ່ເຄັ່ງຄັດຂອງລຸງໂຮ່ ສະແດງໃຫ້ເຫັນການວິພາກວິຈານຢ່າງເດັດຂາດຕໍ່ຮູບແບບການຂຽນແບບຍາວ “ບໍ່ມີປະໂຫຍດຕໍ່ຜູ້ອ່ານ”, ຮູບແບບການຂຽນທີ່ “ເສຍເຈ້ຍ ແລະ ຫມຶກ, ເສຍເວລາຂອງຜູ້ອ່ານ”, ຮູບແບບການຂຽນແມ່ນສະເພາະສຳລັບ “ຜູ້ທີ່ບໍ່ມີວຽກເຮັດ”… ໂດຍສະເພາະໃນສະພາບປະຫວັດສາດຂອງ “ປະເທດທີ່ຮ້ອນຮົນ, ການຂຽນເປັນໄຟ”. “ໃນສົງຄາມຕໍ່ຕ້ານຄັ້ງນີ້, ທະຫານຢູ່ແຖວໜ້າຕ້ອງສູ້ຮົບກັບສັດຕູ, ພີ່ນ້ອງຮ່ວມຊາດຢູ່ເບື້ອງຫລັງຕ້ອງເພີ່ມທະວີການຜະລິດ, ມີເວລາອ່ານບົດຄວາມຍາວດັ່ງກ່າວ”.

ບົດຂຽນໂດຍຫຍໍ້ຂອງລຸງໂຮ່ໃນໜັງສືພິມແທງນີນ, ເອກກະລາດຫວຽດນາມ ກ່ອນການປະຕິວັດ, ຫຼືໃນໜັງສືພິມ Nhan Dan ຕໍ່ມາ ແມ່ນຫຼັກຖານທີ່ຈະແຈ້ງຂອງແບບນັ້ນ. ມີບັນດາຂໍ້ສະເໜີທີ່ປະທານ ໂຮ່ຈີມິນ ໄດ້ຍົກອອກມາ ໄດ້ກາຍເປັນຈິດໃຈຂອງທົ່ວປວງຊົນທັງຊາດ, ໃນດ້ານເນື້ອໃນ ແລະ ຮູບແບບຄື: “ຫວຽດນາມແມ່ນໜຶ່ງ, ປະຊາຊົນຫວຽດນາມແມ່ນນ້ຳໜຶ່ງໃຈດຽວ, ແມ່ນ້ຳສາມາດແຫ້ງແລ້ງ, ພູເຂົາອາດຈະສູນເສຍ, ແຕ່ຄວາມຈິງບໍ່ມີວັນປ່ຽນແປງ”. “ບໍ່ມີສິ່ງໃດມີຄ່າກວ່າຄວາມເປັນເອກະລາດ ແລະ ເສລີພາບ”... ຮັດກຸມ, ລຽບງ່າຍ ແຕ່ຍັງຄົງຮັບປະກັນເນື້ອໃນ, ຄວາມງາມ, ສະແດງອອກຢ່າງເລິກເຊິ່ງ, ຊັກຈູງດ້ວຍເຫດຜົນຈະແຈ້ງ, ຕ້ານ “ຂຽນຍາວ ແລະ ຂຽນຫວ່າງເປົ່າ”… ແມ່ນຮູບແບບພາສານັກຂ່າວຂອງ ໂຮ່ຈີມິນ ຄື: ການຂຽນ “ເພື່ອໃຫ້ພີ່ນ້ອງຮ່ວມຊາດໄດ້ອ່ານ ແລະ ເຂົ້າໃຈ”.

ຢ່າງເຂັ້ມງວດ ແຕ່ດ້ວຍຄວາມຮັກແພງ ແລະເຫດຜົນ, ທັດສະນະຂອງ ໂຮ່ຈີມິນ ກ່ຽວກັບ “ການຕໍ່ສູ້ກັບການຂຽນທີ່ຍາວ ແລະ ຫວ່າງເປົ່າ” ມີຄວາມໝັ້ນໃຈຢ່າງເລິກເຊິ່ງ ຍ້ອນທັດສະນະລວມຂອງຕົນ, ໄດ້ຖືກບັນຈຸເຂົ້າໃນການໂຕ້ວາທີ, ອະທິບາຍຢ່າງລະອຽດ, ລະອຽດ, ໂດຍບໍ່ຫົວຊາ. ມັນບໍ່ຈໍາເປັນທີ່ຈະຂຽນສັ້ນ, ໂດຍສະເພາະກ່ຽວກັບບັນຫາທິດສະດີ. ມີກໍລະນີທີ່ການຂຽນສັ້ນບໍ່ດີຖ້າມັນຂາດຄວາມຄິດແລະສັ້ນ. ແຕ່ກ່ອນອື່ນ ໝົດ, ພວກເຮົາຕ້ອງຕໍ່ສູ້ກັບນິໄສຂອງການຂຽນ "ຫວ່າງເປົ່າແລະຍາວ":

“ຂຽນຍາວ ແລະ ຫວ່າງບໍ່ເກັ່ງ, ຂຽນສັ້ນ ແລະ ຫວ່າງກໍບໍ່ດີ, ພວກເຮົາຕ້ອງຕໍ່ສູ້ກັບນິໄສທີ່ເປົ່າຫວ່າງທັງໝົດ, ແຕ່ກ່ອນອື່ນໝົດ, ພວກເຮົາຕ້ອງຕໍ່ສູ້ກັບນິໄສຫວ່າງເປົ່າ ແລະ ຍາວ.

ດັ່ງນັ້ນບໍ່ແມ່ນປື້ມທິດສະດີ, ຫຼືຕົວຢ່າງນີ້, ຍາວ?

ແມ່ນແລ້ວ, ມັນຍາວແຕ່ທຸກໆປະໂຫຍກ, ທຸກໆຄໍາມີຈຸດປະສົງ, ບໍ່ແມ່ນຫວ່າງເປົ່າ.

ສຸພາສິດກ່າວວ່າ: “ໄລ່ງົວເພື່ອສ້າງຄອກງົວ ຈົ່ງວັດແທກຄົນເຮັດເສື້ອ.” ບໍ່ວ່າເຈົ້າຈະເຮັດຫຍັງ, ເຈົ້າຕ້ອງມີຄວາມປານກາງ. ເຊັ່ນດຽວກັນສໍາລັບການຂຽນແລະການເວົ້າ. ພວກເຮົາຕໍ່ຕ້ານການເວົ້າຍາວແລະການຂຽນເປົ່າ, ບໍ່ຈໍາເປັນວ່າທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງຕ້ອງສັ້ນເພື່ອໃຫ້ດີ."

ແບບຟອມໄປຄຽງຄູ່ກັບເນື້ອໃນ. ແບບຟອມຕ້ອງມີຄວາມຊັດເຈນ ແຕ່ເນື້ອຫາຕ້ອງຄົບຖ້ວນ. ໂຮ່ຈີມິນໄດ້ຮັບຮູ້ຢ່າງເລິກເຊິ່ງ. ລາວໄດ້ຍົກບັນຫາການປ້ອງກັນ "ການຂຽນຫວ່າງເປົ່າ" ຢ່າງແນ່ນອນເພື່ອຮັບປະກັນເນື້ອຫາທີ່ຕ້ອງສະແດງອອກ:

"ການເວົ້າແລະການຂຽນແນ່ນອນວ່າຕ້ອງມີຄວາມຊັດເຈນ, ແຕ່ທໍາອິດ, ຕ້ອງມີເນື້ອໃນ, ພວກເຮົາຕ້ອງປິ່ນປົວພະຍາດຂອງການປາກເວົ້າຍາວແລະການຂຽນເປົ່າ."

"ຂຽນສັ້ນ" ຫຼື "ຂຽນຍາວ" ໃນທີ່ສຸດແມ່ນກ່ຽວກັບ "ຂຽນດີ", "ຂຽນຢ່າງຖືກຕ້ອງ" ແລະ "ຂຽນຢ່າງຖືກຕ້ອງ". ຈາກທັດສະນະຂອງປະສິດທິຜົນຂອງນັກຂ່າວ, ສິ່ງທີ່ສໍາຄັນແມ່ນການຂຽນເພື່ອໃຫ້ປະຊາຊົນເຂົ້າໃຈແລະເຂົ້າໃຈ, ຫຼັງຈາກນັ້ນມັນງ່າຍທີ່ຈະປະຕິບັດ. ນັ້ນໝາຍຄວາມວ່າສື່ມວນຊົນມີຜົນດີຕໍ່ຄວາມຄິດເຫັນຂອງປະຊາຊົນ, ປ່ຽນແປງຄວາມຮັບຮູ້ ແລະ ພຶດຕິກຳ, ປະກອບສ່ວນຢ່າງຕັ້ງໜ້າເຂົ້າໃນການຊຸກຍູ້ການພັດທະນາການປະຕິບັດສັງຄົມ. ແນວຄິດນັກຂ່າວຂອງ ໂຮ່ຈີມິນ ແມ່ນໄດ້ຮັບຄວາມຈຳເປັນຈາກແນວຄິດວິທີການປະຕິວັດ, “ເຮັດໜັງສືພິມເພື່ອປະຕິວັດ”, ສະນັ້ນປະສິດທິຜົນແມ່ນບຸລິມະສິດອັນດັບໜຶ່ງຂອງຕົນ.

ດັ່ງນັ້ນ, ຮູບແບບການສະແດງອອກ, ຫຼືກວ້າງກວ່ານັ້ນ, ວິທີການສ້າງສັນຂອງນັກຂ່າວ, ຕ້ອງເຫມາະສົມກັບຜູ້ຊົມແລະຂຶ້ນກັບບັນຫາທີ່ຖືກແກ້ໄຂ, ບໍ່ຈໍາເປັນຕ້ອງເປັນແບບເດີມຫຼືເຄັ່ງຄັດ. ນັກຄົ້ນຄ້ວາຫຼາຍທ່ານ, ເມື່ອຕີລາຄາ “ຮູບແບບການຂຽນ” ຂອງລຸງໂຮ່ ກໍ່ເຫັນດີເປັນເອກະສັນວ່າ ມີການປ່ຽນແປງຢ່າງຈະແຈ້ງກ່ຽວກັບຮູບແບບການຂຽນ, ພາສາຂອງ ໂຮ່ຈີມິນ ໃນໄລຍະທີ່ຂຽນໃຫ້ໜັງສືພິມຢູ່ຕ່າງປະເທດ ແລະ ໄລຍະຂຽນໃຫ້ໜັງສືພິມເປັນພາສາຫວຽດນາມ ຕໍ່ມາ. ມັນບໍ່ແມ່ນພຽງແຕ່ຄວາມແຕກຕ່າງຂອງລະບົບພາສາ (ພາສາອັງກິດ, ຝຣັ່ງ, ລັດເຊຍ ... ທຽບກັບພາສາຫວຽດນາມ), ແຕ່ນີ້ແມ່ນການປ່ຽນແປງສະຕິໃນແບບແລະແນວຄິດພາສາ. ເປັນການປ່ຽນຈາກຮູບແບບການຂຽນທີ່ເລິກເຊິ່ງ ມີຫຼາຍຊັ້ນຂອງຄວາມໝາຍ, ຫຼາຍວິທີໃນການໂຕ້ແຍ້ງ ແລະ ປຽບທຽບກັບຮູບແບບການຂຽນແບບງ່າຍໆ, ເຂົ້າໃຈງ່າຍ ແລະ ຫຍໍ້ທໍ້.

ສິ່ງດັ່ງກ່າວຍິ່ງເຫັນໄດ້ຊັດເຈນກວ່າເມື່ອວິເຄາະໄລຍະທີ່ລຸງໂຮ່ເຮັດວຽກເປັນນັກຂ່າວຢູ່ປະເທດຝຣັ່ງ ດ້ວຍ “ການຂຽນພາສາຝຣັ່ງຫຼາຍ”, “ມີສະເໜ່ເຍາະເຍີ້ຍ ແລະ ຂີ້ຄ້ານຢ່າງເລິກເຊິ່ງ” ຕາມຄຳຄິດເຫັນຂອງສາດສະດາຈານ ຟ້າມຮຸຍທອງ. ສາດສະດາຈານ ດັ້ງແອງດ່າວ ໃຫ້ຮູ້ວ່າ: “ບັນດາຜົນງານຂອງ ຫງວຽນອ໋າຍກວກ ແມ່ນບັນດາລວດລາຍ, ຫົວຂໍ້, ແຮງບັນດານໃຈຂອງຫວຽດນາມ ລ້ວນແຕ່ສະແດງອອກຜ່ານຮູບແບບນັກຂ່າວທັນສະໄໝ, ໜັງສືພິມ ຝຣັ່ງ”. “ມາຮອດປະຈຸບັນ, ເຖິງວ່າຊ່ອງຫວ່າງລະຫວ່າງໜັງສືພິມ ຫວຽດນາມ ແລະ ໜັງສືພິມ ຝະລັ່ງ ໄດ້ຫຼຸດໜ້ອຍລົງຫຼາຍ ພາຍຫຼັງເກືອບ 1 ສະຕະວັດຂອງການເຊື່ອມຈອດ ແລະ ແລກປ່ຽນ, ພວກເຮົາເຫັນວ່າ ບົດຂຽນຂອງ ຫງວຽນອ໋າຍກວກ ເມື່ອປຽບທຽບກັບຮູບແບບການຂຽນໜັງສືພິມ ຫວຽດນາມ ໃນປະຈຸບັນ - ຍົກເວັ້ນບາງກໍລະນີພິເສດ - ຍັງມີຄວາມແຕກຕ່າງ.

ອາດຈະຍັງມີຄວາມເຫັນທີ່ບໍ່ຈໍາເປັນຕ້ອງເຫັນດີກັບການປະເມີນຂອງສາດສະດາຈານ ດັ້ງແອງດ່າວ, ແຕ່ຄວາມຈິງແລ້ວ, ຮູບແບບນັກຂ່າວຂອງ ຫງວຽນອ໋າຍກວກ ເມື່ອເປັນນັກຂ່າວຢູ່ ປາຣີ (ຝະລັ່ງ) ແລະ ຮູບແບບນັກຂ່າວ ໂຮ່ຈີມິນ ຕໍ່ມາມີການປ່ຽນແປງຢ່າງຈະແຈ້ງ. ຜູ້ທີ່ເຄີຍຂຽນ “ວັນນະຄະດີຝຣັ່ງເສດຫຼາຍ” (ກະລຸນາເຂົ້າໃຈວັນນະຄະດີຢູ່ທີ່ນີ້ຄືຮູບແບບການຂຽນ, ແບບພາສາລວມເຖິງພາສານັກຂ່າວ) ກາຍເປັນນັກຂ່າວທີ່ຂຽນດ້ວຍພາສາຫວຽດນາມບໍລິສຸດ, ລຽບງ່າຍ, ມີສະຕິໃນການຂຽນຢ່າງຮັດກຸມ, ເຂົ້າໃຈງ່າຍ, ຈື່ງ່າຍ, ຕິດຕາມໄດ້ງ່າຍ. ໃນເງື່ອນໄຂສະເພາະຂອງປະເທດເຮົາ, ຄວາມຮຽກຮ້ອງຕ້ອງການຂອງປະທານໂຮ່ຈິມິນ ເພື່ອຫຼີກເວັ້ນການ “ຂຽນຍາວ, ຂຽນເປົ່າ” ແມ່ນປະຕິບັດທີ່ສຸດ, ມີຄວາມໝາຍເລິກເຊິ່ງທັງທິດສະດີ ແລະ ພາກປະຕິບັດ. ຕົນເອງເປັນແບບຢ່າງຂອງແບບຢ່າງ “ເວົ້າສັ້ນໆ, ຂຽນສັ້ນໆ” ເພື່ອໃຫ້ປະຊາຊົນເຂົ້າໃຈ ແລະປະຕິບັດຕາມ.

ການປ່ຽນຮູບແບບພາສາບໍ່ແມ່ນເລື່ອງງ່າຍດາຍ. ຈາກບົດຄວາມທີ່ມີ “ພາສາຝຣັ່ງຫຼາຍ”, “ການເຍາະເຍີ້ຍອັນມີສະເໜ່ ແລະ ຄວາມຂີ້ຄ້ານຢ່າງເລິກເຊິ່ງ”, ບົດຄວາມທີ່ມີສຽງເວົ້າຫຼາຍສຽງ ແລະຫຼາຍຮູບຫຼາຍແບບທີ່ມີພອນສະຫວັນ ເມື່ອເຮັດວຽກເປັນນັກຂ່າວຢູ່ປາຣີ ຈົນເຖິງບັນດາບົດທີ່ລຽບງ່າຍ “ຮັບໃຊ້ຄົນງານ, ຊາວນາ, ທະຫານ” ໃນເວລາຕໍ່ມາ, ລ້ວນແຕ່ເປັນຄວາມມານະພະຍາຍາມຝຶກຝົນຫຼໍ່ຫຼອມຂອງລຸງໂຮ່. ໂດຍສະເໝີຕົ້ນສະເໝີປາຍໄດ້ປັບຕົວເຂົ້າກັບສະພາບການ ແລະ ສະພາບການໃໝ່, ແນວຄິດສື່ມວນຊົນຂອງ ໂຮ່ຈີມິນ ຖືເປັນຂີດໝາຍຂອງພັກກອມມູນິດ, ປາກກາ “ສະໜັບສະໜູນສິດ, ປ້ອງກັນຄວາມຊົ່ວຮ້າຍ”, ຖືເປົ້າໝາຍຮັບໃຊ້ການປະຕິວັດເປັນບຸລິມະສິດອັນດັບໜຶ່ງ. ເລື່ອງ “ເວົ້າສັ້ນໆ, ຂຽນສັ້ນໆ”, ເວົ້າດ້ວຍເນື້ອໃນ, ຫຼີກເວັ້ນບໍ່ໃຫ້ “ບິດເບືອນກະທູ້” ໄດ້ມີອິດທິພົນຢ່າງໃຫຍ່ຫຼວງ, ປະກອບສ່ວນເຮັດໃຫ້ພາສານັກຂ່າວ ແລະ ແນວຄິດພາສາຫວຽດນາມ ກາຍເປັນເລື່ອງງ່າຍດາຍ, ປະຕິບັດໄດ້ ແລະ ແຈ່ມແຈ້ງ.

ນັ້ນແມ່ນບົດຮຽນອັນເລິກເຊິ່ງ, ເພື່ອໃຫ້ນັກຂ່າວຫວຽດນາມ ໄດ້ຮັບການຮັກສາໃນເວລາສະເຫຼີມສະຫຼອງ 100 ປີແຫ່ງວັນນັກຂ່າວປະຕິວັດ!

ທີ່ມາ: https://hanoimoi.vn/bac-ho-voi-nguyen-tac-tranh-viet-dai-va-viet-rong-706271.html