ການເລີ່ມຕົ້ນ ...

30 ປີຫຼັງການພິມຈຳໜ່າຍວາລະສານວັດທະນະທຳໝູ່ເພື່ອນ (ພາຍໃຕ້ການຄຸ້ມຄອງຂອງກົມວັດທະນະທຳ ແຂວງແທງຮ໋ວາ ) ໃນປີ 1994, ດ້ວຍຄວາມມານະພະຍາຍາມຂອງຄະນະປະຈຳສະພາແຫ່ງຊາດຊຸດທີ IV, ປະທານຄະນະກຳມະການສູນກາງແນວໂຮມປະເທດຊາດ ເລຊວນຢາງ ເປັນປະທານ, ວາລະສານວັນນະຄະດີ ແລະ ສິລະປະ ແທງຮ໋ວາ ໄດ້ຮັບອະນຸຍາດໃຫ້ກະຊວງຖະແຫຼງຂ່າວ. ຈາກນີ້, ສະມາຄົມວັນນະຄະດີ ແລະ ສິລະປະ ແທງຮ໋ວາ ໄດ້ມີປາກສຽງເປັນທາງການ.

ການເລີ່ມຕົ້ນ ...

ພາຍຫຼັງກອງປະຊຸມວັນນະຄະດີ ແລະ ສິລະປະ ແທງຮ໋ວາ ຄັ້ງທີ 5 (ມັງກອນ 1997), ພ້ອມກັບການຈັດຕັ້ງຂອງສະມາຄົມ, ວາລະສານວັນນະຄະດີ ແລະ ສິລະປະ ແທງຮ໋ວາ ໄດ້ຮັບອະນຸຍາດຈາກຄະນະກຳມະການປະຊາຊົນແຂວງ ແທງຮ໋ວາ ສ້າງຕັ້ງຫ້ອງການບັນນາທິການ (ເດືອນມີນາ 1997). ຈາກທີ່ນີ້, ວາລະສານວັນນະຄະດີ ແລະ ສິລະປະ ແທງຮ໋ວາ ໄດ້ມີເຄື່ອງປະກອບຂອງຕົນ, ມີສຳນັກງານບັນນາທິການ, ປະທັບຕາ, ບັນຊີ, ບັນຊີເອກະລາດ ແລະ ດຳເນີນທຸລະກິດເປັນອົງການຂ່າວ. ອຸປະກອນຂອງຫ້ອງການບັນນາທິການໄດ້ຖືກແຍກອອກຈາກຫ້ອງການຂອງສະມາຄົມ.

ເມື່ອເຮົາຍ້າຍອອກໄປ “ຢູ່ຄົນດຽວ” (ດັ່ງທີ່ເຮົາມັກເວົ້າຕະຫຼົກ), ວາລະສານນັ້ນຍາກຫຼາຍ. ສະມາຄົມແມ່ນທຸກຍາກ, ດັ່ງນັ້ນວາລະສານຈະເກີນດຸນຢູ່ໃສ? (ວາລະສານໄດ້ຍຶດເອົາສິ່ງອຳນວຍຄວາມສະດວກທີ່ປະກອບດ້ວຍເຮືອນລະດັບ 4 ຈຳນວນໜຶ່ງທີ່ສະມາຄົມມອບໝາຍໃຫ້ພ້ອມດ້ວຍໂຕະ ແລະ ຕັ່ງເກົ່າຈຳນວນໜຶ່ງ...). ບັນນາທິການໃຫຍ່, ນັກຂຽນ Tu Nguyen Tinh ພ້ອມກັບບັນດາອ້າຍຂອງວາລະສານແມ່ນ “ມືເປົ່າ” ແທ້ໆ. ໃນເວລານັ້ນ, ເຂົາເຈົ້າເລີ່ມມ້ວນເສື້ອ ແລະ ເຮັດວຽກ... ຈາກການຕິດຕັ້ງໂທລະສັບຕັ້ງໂຕະ, ຊື້ເຄື່ອງບັນທຶກສຽງ, ກ້ອງວົງຈອນປິດ... ຂໍໃຫ້ກອງບັນຊາການ ປກສ ແຂວງ ສະໜອງຄອມພິວເຕີ, ລົດ, ແລະ ເງິນທຶນສົມທົບທຶນຮອນ... ພະແນກໂຄສະນາອົບຮົມແຂວງ ແລະ ຄະນະປະຈຳພັກແຂວງ ໄດ້ເອົາໃຈໃສ່ ແລະ ສະໜັບສະໜູນວາລະສານ.

ວິທີຍົກສູງຄຸນນະພາບຂອງວາລະສານວັນນະຄະດີ ແລະ ສິລະປະ ແທງຮ໋ວາ ແມ່ນຄວາມເປັນຫ່ວງຂອງບັນນາທິການໃຫຍ່ ແລະ ບັນດາຄະນະບັນນາທິການ. ທ່ານເລຂາທິການໃຫຍ່ ຫງວຽນຟຸຈ້ອງ ແລະ ເລຂາທິການໃຫຍ່ບັນນາທິການ ແທງເຊີນ ໄດ້ “ເຕົ້າໂຮມອາຫານທ່ຽງ” ແລະ ເດີນທາງໄປແຂວງພາກໃຕ້ ເພື່ອຮຽນຮູ້ປະສົບການຂອງວາລະສານອື່ນໆ ແລະ ຂະຫຍາຍເຄືອຂ່າຍຜູ້ຮ່ວມມື ກໍ່ຄືເຄືອຂ່າຍຈຳໜ່າຍ. ທ່ານຮອງບັນນາທິການໃຫຍ່ ແມ້ງເລ ພ້ອມດ້ວຍທ່ານ Lam Bang ແລະ Phuong Thuy ໄດ້ລົງເຮືອໄປຍັງ Vinh ແລະ Hue ເພື່ອຂໍຄຳແນະນຳຈາກບັນດາຄູອາຈານ. “ການເດີນທາງມື້ໜຶ່ງ, ກະຕ່າຄວາມຮູ້”, ແຕ່ຄວາມຮູ້ຂອງໂລກໄດ້ນຳກັບມາໃຊ້ກັບ ແທງຮວາ ແມ່ນຫຍຸ້ງຍາກຫຼາຍ. ວາລະສານ Song Huong (Thua Thien - Hue) ມີ “ຍີ່ຫໍ້” ຕັ້ງແຕ່ປີ 1983, ມີເຄືອຄ່າຍໃນທົ່ວປະເທດ ແລະ ເຖິງໄກເຖິງຝຣັ່ງເສດ, ມີຫ້ອງການບັນນາທິການເປັນຂອງຕົນເອງ, ແລະ ຕ່າງແຂວງໄດ້ຮັບທຶນຊ່ວຍເຫຼືອນັບຮ້ອຍລ້ານດົ່ງໃນແຕ່ລະປີ (ລາຄາປີ 1998). ກ່ຽວກັບວາລະສານ Song Lam (Nghe An), ແຂວງໄດ້ຊີ້ນຳທຸກຂັ້ນຂອງພັກໃຫ້ຈົດຈຳວາລະສານ Song Lam ນອກຈາກໜັງສືພິມພັກ. ສະນັ້ນ, ແຕ່ລະສະບັບຂອງ ຊົງລຳ ພິມຈຳໜ່າຍເຖິງ 4.600 ສະບັບ (ພາຍຫຼັງພິມຈຳໜ່າຍແລ້ວ, ໂຮງພິມຈຶ່ງໂອນໄປໃຫ້ ຫ້ອງການໄປສະນີ , ຈາກນັ້ນ ຫ້ອງການໄປສະນີຈຶ່ງສົ່ງໃຫ້ຜູ້ອ່ານ, ບັນນາທິການຕ້ອງເຊັນໜັງສືຢັ້ງຢືນເທົ່ານັ້ນ, ບັນນາທິການບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງພິມຈຳໜ່າຍວາລະສານໂດຍກົງ).

"ການຮຽນຮູ້" ທໍາອິດແມ່ນຊອກຫາບ່ອນພິມທີ່ມີລາຄາທີ່ເຫມາະສົມເພື່ອໃຫ້ຄ່າໃຊ້ຈ່າຍຂອງວາລະສານແຕ່ລະຄົນຫຼຸດລົງ. ໃນເວລານັ້ນ, ວາລະສານໄດ້ເຊັນສັນຍາການພິມ 1 ປີດ້ວຍລາຄາທີ່ມີພຽງແຕ່ສອງສ່ວນສາມຂອງສະຖານທີ່ພິມທີ່ຜ່ານມາ. ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ພີ່ນ້ອງໃນຫ້ອງການບັນນາທິການຍັງຕ້ອງເຮັດວຽກໜັກກວ່າ ເພາະເຂົາເຈົ້າຕ້ອງເດີນທາງໄກ, ການຂົນສົ່ງກໍ່ຫຍຸ້ງຍາກ. ຂ້າພະເຈົ້າຍັງຈື່ໄດ້ເທື່ອທຳອິດທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄປເຊັນສັນຍາການພິມຈຳໜ່າຍຢູ່ໂຮງພິມ Nghe An . ເມື່ອລົດເຂັນເກົ່າແກ່ຂອງສະມາຄົມໄປຮອດ ກວ໋າງ (ເງ້ອານ), ໃນທັນໃດນັ້ນ ມັນກໍແຂງກະດ້າງ ແລະ ບໍ່ຍອມຍ້າຍ. ອາກາດຮ້ອນຄືກັບເຕົາໄຟ, ອາກາດຮ້ອນແຮງຂອງພາກກາງແລະລົມຮ້ອນບວກກັບຄວາມເມື່ອຍລ້າເຮັດໃຫ້ທຸກຄົນຫວັ່ນໄຫວ. Thanh Son ແລະ Lam Bang ຕ້ອງຂຶ້ນລົດເມໄປຍັງ Vinh ເພື່ອສົ່ງໜັງສືໃບລານໃຫ້ທັນເວລາ. ບັນນາທິການໃຫຍ່ ທູ ຫງວຽນທິງ ໄດ້ຢູ່ເບື້ອງຫຼັງ ເພື່ອລໍຖ້າການສ້ອມແປງລົດເຂັນຂອງລາວ, ແລະ ໃນທີ່ສຸດ, ລາວຕ້ອງຂີ່ລົດຈັກເພື່ອໄປໂຮງພິມ. ເປັນເວລາ 5 ປີ (ແຕ່ປີ 1997 ຫາ 2002), ທຸກໆເດືອນ Lam Bang ໄດ້ຖືໜັງສືໃບລານ, ໂດດຂຶ້ນລົດເມໄປໂຮງພິມ, ແລ້ວຂຶ້ນລົດເມໄປເອົາວາລະສານ. ມັນຍາກໜ້ອຍໜຶ່ງ ແຕ່ມ່ວນ, ມ່ວນ ເພາະທຸກໆເດືອນລາວມີວາລະສານວັນນະຄະດີທີ່ສວຍງາມ ແລະ ຫຼູຫຼາອອກມາໃຫ້ຜູ້ອ່ານເປັນປະຈຳ.

ການພິມເຜີຍແຜ່ແມ່ນມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກແທ້ໆ. ຈາກບັນນາທິການຂອງບັນນາທິການເຖິງຄະນະກໍາມະແລະພະນັກງານແຕ່ລະຄົນ, ທຸກຄົນໄດ້ຮັບການດີ້ນລົນທີ່ຈະມີແນວຄວາມຄິດ. ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຍົກບັນຫາດັ່ງກ່າວກັບຂະແໜງການສຶກສາ, ພ້ອມກັບບັນດາເມືອງ, ເມືອງ, ຂະແໜງການ. ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຕິດຕໍ່ກັບແຕ່ລະອົງການ, ໂຮງງານ, ວິສາຫະກິດ… ຈາກນັ້ນ, ລົດຈັກຈາກຫ້ອງການບັນນາທິການກໍ່ຖືກແບ່ງອອກແລ່ນໄປທົ່ວເມືອງ ແລະ ສຳນັກງານຕ່າງໆ… ທຸກຄົນລ້ວນແຕ່ມີກະເປົ໋າຂະໜາດໃຫຍ່ພ້ອມກັບວາລະສານຫຼາຍສິບສະບັບຢູ່ໃນນັ້ນ. ແທ້ຈິງແລ້ວ, ມັນເປັນທາງເລືອກສຸດທ້າຍ. ຖືວາລະສານວັນນະຄະດີ, ຜູ້ອໍານວຍການແລະນາຍຈ້າງທຸກຄົນຍ້ອງຍໍວ່າມັນງາມແລະຫນ້າສົນໃຈ. ແຕ່ເມື່ອເວົ້າເຖິງການຊື້-ຂາຍ, ທຸກຄົນອະທິບາຍວ່າ: "ງົບປະມານແມ່ນເຄັ່ງຄັດ". ຄົນເຮົາສາມາດໃຊ້ເງິນຫຼາຍລ້ານເພື່ອ “ລ້ຽງແຂກ” ເພື່ອກິນເຂົ້າ, ແຕ່ເມື່ອໃຊ້ຈ່າຍ 6 ພັນດົ່ງຕໍ່ເດືອນ (ລາຄາຂາຍປີ 1997 – 2005) ເພື່ອຊື້ວາລະສານວັນນະຄະດີ, ເຂົາເຈົ້າຈົ່ມວ່າ “ງົບປະມານຄັບຄາໜາແໜ້ນ”. ມັນຂົມຂື່ນທີ່ຈະຄິດກ່ຽວກັບມັນ.

ຫວນຄືນມາໜ້ອຍໜຶ່ງເພື່ອລະນຶກເຖິງ “ຈຸດເລີ່ມຕົ້ນ…”, ແຕ່ແທ້ຈິງແລ້ວ, ຍຸກທຳອິດຂອງວາລະສານວັນນະຄະດີ ແລະ ສິລະປະ ແທງຮ໋ວາ, ປະຈຸບັນ, ວັນນະຄະດີ ແລະ ສິລະປະ ແທງຮ໋ວາ ແມ່ນຫຍຸ້ງຍາກ ແລະ ລຳບາກແທ້ໆ. ຈາກນັ້ນ, ວາລະສານ ກໍ່ໄດ້ມອບລົດໃຫ້ທາງແຂວງ (ຍົກລະດັບລົດໃໝ່ 2 ຄັ້ງ), ມີອຸປະກອນສື່ຂ່າວເຊັ່ນ: ກ້ອງຖ່າຍຮູບ, ເຄື່ອງບັນທຶກສຽງ, ມີຄອມພິວເຕີ 3 ເຄື່ອງ, ເຄື່ອງຖ່າຍເອກະສານ ແລະ ແຕ່ງຕົວຢູ່ຫ້ອງການບັນນາທິການ.

ໄຊຊະນະທີ່ສຳຄັນແມ່ນໂດຍໄດ້ຮັບການໜູນຊ່ວຍຂອງຫ້ອງການໄປສະນີແຂວງແທງຮ໋ວາ, ວາລະສານດັ່ງກ່າວໄດ້ແຈກຢາຍໃຫ້ກ່ວາ 600 ແຫ່ງຢູ່ໄປສະນີວັດທະນະທຳທົ່ວແຂວງ.

ໃນຊຸມປີນັ້ນ, ວາລະສານວັນນະຄະດີ ແລະ ສິລະປະແຂວງ ແທງຮ໋ວາ ໄດ້ຮັບການຕີລາຄາຈາກຄະນະກຳມະການສູນກາງແນວຄິດ ແລະ ວັດທະນະທຳ (ໃນເວລານັ້ນ) ແລະ ຄະນະກຳມະການສູນກາງສະຫະພັນວັນນະຄະດີ ແລະ ສິລະປະຫວຽດນາມ ເປັນວາລະສານວັນນະຄະດີ ແລະ ສິລະປະທ້ອງຖິ່ນທີ່ມີເນື້ອໃນ ແລະ ສິລະປະຄຸນນະພາບດີເດັ່ນໃນທົ່ວປະເທດ.

“ການເລີ່ມຕົ້ນ…”, ການເດີນທາງທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມຫຍຸ້ງຍາກ, ການທ້າທາຍ, ຄວາມສໍາເລັດແລະຄວາມລົ້ມເຫຼວ, ການເກັບກ່ຽວແລະຍັງມີຄວາມສຸກ, ຄວາມໂສກເສົ້າ, ແລະຄວາມກັງວົນ. ຂ້າພະເຈົ້າເຊື່ອໝັ້ນວ່າ, ໃນໄລຍະຈະມາເຖິງ, ດ້ວຍຈິດໃຈ ແລະ ແຮງບົ່ມຊ້ອນໃໝ່, ທ່ານ Van Nghe Xu Thanh ຈະມີຫົວຄິດປະດິດສ້າງ ແລະ ຍົກສູງຄຸນນະພາບທັງດ້ານເນື້ອໃນ ແລະ ຮູບແບບ, ສືບຕໍ່ແມ່ນເວທີປາໄສວັນນະຄະດີ ແລະ ສິລະປະ, ເປັນເພື່ອນມິດທີ່ສະໜິດສະໜົມຂອງບັນດາຜູ້ອ່ານທັງຢູ່ພາຍໃນ ແລະ ຕ່າງປະເທດ.

Lam Bang (ຜູ້ປະກອບສ່ວນ)

ທີ່ມາ: https://baothanhhoa.vn/cai-thuo-ban-dau-217130.htm