ຢູ່ໃຈກາງຂອງປະເທດເຢຍລະມັນທີ່ມີຊີວິດຊີວາ, ບັນດາເວັບໄຊຂ່າວ ແລະ ຊ່ອງສື່ຂອງນັກຂ່າວຊຸມຊົນຫວຽດນາມ ໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມສາຍຂ່າວທີ່ບໍ່ເຄີຍມີມາ, ກາຍເປັນຂົວທີ່ແຂງແຮງ, ເຊື່ອມຕໍ່ຊາວຫວຽດນາມ ອາໄສຢູ່ຕ່າງປະເທດນັບແສນຄົນກັບບ້ານເກີດເມືອງນອນ, ໃນນັ້ນໄດ້ສ່ອງແສງໃຫ້ເຫັນເຖິງຈັງຫວະຊີວິດ, ຄວາມທ້າທາຍ ແລະ ຜົນສຳເລັດຂອງປະຊາຄົມ. ພວກເຂົາເຈົ້າແມ່ນ “ຜູ້ສົ່ງຂ່າວ” ຂໍ້ມູນຂ່າວສານ, ວັດທະນະທຳຂອງຊຸມຊົນ, ເປັນສຽງເວົ້າຂອງຊາວຫວຽດນາມ ຢູ່ ເຢຍລະມັນ.
ນັກຂ່າວຊຸມຊົນແຕ່ລະຄົນເລີ່ມອາຊີບນັກຂ່າວດ້ວຍຈຸດໝາຍປາຍທາງທີ່ແຕກຕ່າງກັນ, ແຕ່ພວກເຂົາລ້ວນແຕ່ມີສິ່ງໜຶ່ງທີ່ຄືກັນຄື: ເຂົາເຈົ້າເຮັດໜັງສືພິມດ້ວຍຄວາມສະໝັກໃຈ, ໂດຍບໍ່ເສຍຄ່າຈ້າງ, ແຕ່ດ້ວຍຄວາມກະຕືລືລົ້ນ ແລະ ມີຄວາມສຸກເມື່ອປະກອບສ່ວນເຂົ້າໃນຊຸມຊົນ.
ນັກຂ່າວ “ບໍ່ບັດ” ເຫຼົ່ານີ້ບໍ່ເອົາໃຈໃສ່ເຖິງຄວາມຫຍຸ້ງຍາກ ແລະ ຄວາມຫຍຸ້ງຍາກໃນທຸກແຫ່ງຫົນ, ເຂົ້າຮ່ວມບັນດາເຫດການຂອງສະມາຄົມເພື່ອລາຍງານຂ່າວ, ຊ່ວຍໂຄສະນາເຜີຍແຜ່ຂໍ້ມູນຂ່າວສານຢ່າງຕັ້ງໜ້າໃນປະຊາຄົມຊາວຫວຽດນາມ.
ທ່ານ ຫງວຽນດຶກແທ່ງ, ປະຈຸບັນເປັນປະທານສະໂມສອນວັນນະຄະດີວັນນະຄະດີ ແລະ ສິລະປະເດືອນ ຕຸລາ ຢູ່ Berlin, ໄດ້ເລີ່ມເຮັດວຽກໃນວົງການນັກຂ່າວຊຸມຊົນຢ່າງເປັນທາງການໃນປີ 2007 ເມື່ອເປັນຮອງປະທານສະມາຄົມວິສາຫະກິດຫວຽດນາມ ປະຈຳສະຫະພັນເຢຍລະມັນ.
ຈາກນັ້ນລາວໄດ້ຮ່ວມມືກັບບໍລິສັດສື່ມວນຊົນເພື່ອເປີດຫນັງສືພິມອອນໄລນ໌ Tuoi Tre ແລະກາຍເປັນບັນນາທິການຂອງຕົນ. ລາວຍັງໄດ້ແປ ແລະ ຂຽນໃຫ້ວາລະສານອອນລາຍ Talawas ໂດຍກຸ່ມນັກແປຫວຽດນາມ ຢູ່ເຢຍລະມັນ.
ໃນຖານະທີ່ເປັນສະມາຊິກຄະນະບໍລິຫານງານສະມາຄົມຊາວເຢຍລະມັນ-ຫວຽດນາມ ແລະ ສະມາຊິກຄະນະກຳມະການຕີລາຄາ/ການແປພາສາແຫ່ງລັດສະຫະພັນເຢຍລະມັນ, ທ່ານ ດຶກແທ່ງ ມີຄວາມສາມາດດ້ານພາສາ ແລະ ຄວາມເຂົ້າໃຈຢ່າງເລິກເຊິ່ງຂອງປະເທດເຈົ້າພາບ, ດັ່ງນັ້ນທ່ານຈຶ່ງມີບົດຄວາມ ແລະ ບົດວິເຄາະກ່ຽວກັບເຫດການ ການເມືອງ ແລະ ສັງຄົມທີ່ຮ້ອນແຮງຢູ່ເຢຍລະມັນ.
ລາວຮູ້ສຶກດີໃຈເພາະວ່າດ້ວຍຄວາມຊໍານິຊໍານານຂອງເຍຍລະມັນ, ລາວສາມາດສະຫນອງຂໍ້ມູນກ່ຽວກັບ ເສດຖະກິດ , ວັດທະນະທໍາ, ແລະກົດຫມາຍຂອງເຢຍລະມັນກັບຜູ້ທີ່ບໍ່ຄ່ອງແຄ້ວໃນພາສາເຢຍລະມັນ. ກໍ່ແມ່ນນັກຂ່າວພາຍໃນປະເທດ, ມີບົດຂຽນໃຫ້ໜັງສືພິມຄື: ກິລາ ແລະ ວັດທະນະທຳຫວຽດນາມ, ຮ່າໂນ້ຍ, ກົດໝາຍ...
ໃນໄລຍະທີ່ໂລກລະບາດໂຄວິດ-19, ທ່ານ ດຶກແທ່ງ ໄດ້ຂຽນບົດຂຽນສະຫຼຸບສະພາບການແຜ່ລະບາດຂອງພະຍາດຢູ່ເຢຍລະມັນ ແລະ ນະໂຍບາຍປ້ອງກັນພະຍາດລະບາດຂອງ ລັດຖະບານ ເຢຍລະມັນ, ໜູນຊ່ວຍບຸກຄົນ ແລະ ວິສາຫະກິດປະສົບກັບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກ. ບົດຄວາມຂອງທ່ານໄດ້ຮັບຄວາມອົບອຸ່ນຈາກປະຊາຄົມ ແລະ ສະຖານທູດ ຫວຽດນາມ ປະຈຳ ສະຫະພັນລັດ ເຢຍລະມັນ ໄດ້ມອບໃບຢັ້ງຢືນຄຸນງາມຄວາມດີໃຫ້ແກ່ການປະກອບສ່ວນດັ່ງກ່າວ.
ທັງເປັນຜູ້ທີ່ມີຄວາມຮັກແພງມາແຕ່ດົນນານກັບເຢຍລະມັນ, ທ່ານ ຫງວຽນຮຸຍແທ່ງ ມາເຢຍລະມັນເມື່ອປີ 1988 ແລະທຸກຄົນໃນຊຸມຊົນທຸກຄົນໃນວົງຄະນາຍາດໄດ້ຮັບຄວາມຮັກແພງ.
ລາວເລີ່ມເຮັດວຽກດ້ານນັກຂ່າວໃນປີ 1979 ຕອນລາວເປັນນັກຂ່າວສົງຄາມຢູ່ເຂດຊາຍແດນພາກເໜືອ. ປີ 2016, ທ່ານໄດ້ສ້າງຕັ້ງໂທລະພາບຫວຽດນາມ ພາຍຫຼັງບຳນານ, ນັບແຕ່ນັ້ນມາ, ທ່ານໄດ້ກັບຄືນສູ່ວົງການນັກຂ່າວດ້ວຍຄວາມກະຕືລືລົ້ນ.
ລາວແບ່ງປັນວ່າ: "ເປັນເວລາຫຼາຍກວ່າ 9 ປີ, ຂ້ອຍມີຄວາມກະຕືລືລົ້ນໃນນັກຂ່າວ, ຮູ້ສຶກຕື່ນເຕັ້ນ, ຮັກແພງ, ແລະດຶງດູດການເປັນນັກຂ່າວຊຸມຊົນ, ນັ້ນແມ່ນຄວາມສຸກຂອງຂ້ອຍ, ຂ້ອຍເຮັດບໍ່ແມ່ນເພື່ອເງິນແຕ່ເພື່ອຄວາມເຄົາລົບແລະຄວາມຮັກຂອງຊຸມຊົນ."
ເວັບໄຊຂ່າວຂອງລາວກາຍເປັນຊ່ອງຂໍ້ມູນຂ່າວສານທີ່ຮັບໃຊ້ໃຫ້ຊາວຫວຽດນາມຢູ່ຕ່າງປະເທດ, ນຳເອົາຂໍ້ມູນຂ່າວສານພາຍໃນປະເທດໃຫ້ເຂົາເຈົ້າ, ສົ່ງຂ່າວກັບຄືນປະເທດ, ຕອບສະໜອງຄວາມຕ້ອງການຂອງເຂົາເຈົ້າກ່ຽວກັບສະພາບການຢູ່ຫວຽດນາມ ແລະ ເຢຍລະມັນ.
ອະທິບາຍວຽກຂອງລາວ, ລາວເວົ້າວ່າ: "ຂ້ອຍຮູ້ສຶກດີໃຈທີ່ສຸດທີ່ໄດ້ເປັນນັກຂ່າວ, ຄືກັບນັກປະຫວັດສາດຂອງຊຸມຊົນ. ຂ່າວຂອງຂ້ອຍປະຕິບັດຕາມການພັດທະນາທີ່ຫນ້າຈົດຈໍາຂອງຊຸມຊົນ."
ວັນທີ 28 ມິຖຸນາ 2015, ເມື່ອງານບຸນສະເຫຼີມສະຫຼອງ 40 ປີແຫ່ງວັນສ້າງຕັ້ງການພົວພັນທາງການທູດ ຫວຽດນາມ - ເຢຍລະມັນ ໄດ້ຈັດຂຶ້ນຢູ່ສູນ ດົງຊວນ, ນະຄອນ Berlin, ມີ 10.000 ຄົນເຂົ້າຮ່ວມ, ໃນນັ້ນມີຊາວເຢຍລະມັນ ຫຼາຍຄົນໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມງານບຸນ ຫວຽດນາມ ເປັນຄັ້ງທຳອິດ. ທຸກຄົນຕື່ນເຕັ້ນ ແລະມີຄວາມສຸກ! ເຫດການໄດ້ເຮັດໃຫ້ນັກຂ່າວ ຮ່ວາງແທ່ງ ມີອາລົມຈິດພິເສດຫຼາຍຢ່າງ, ສະນັ້ນ ທ່ານໄດ້ແຕ່ງເພງ “ຫວຽດນາມ ແລະ ເຢຍລະມັນ ແມ່ນບ້ານເກີດເມືອງນອນ”, ແມ່ນເພງທີ່ບັນທຶກຄວາມນຶກຄິດຈິດໃຈຫຼາຍຢ່າງຂອງປະຊາຄົມຊາວຫວຽດນາມ ອາໄສຢູ່ສາທາລະນະລັດ ເຢຍລະມັນ.
ນັກຂ່າວ ຮ່ວາງແທ່ງ ຍັງເລົ່າຄືນຄວາມປະທັບໃຈຂອງຕົນໃນປີ 2014 ທີ່ທ່ານໄດ້ຕາງໜ້າຊາວຫວຽດນາມ ອາໄສຢູ່ ເຢຍລະມັນ ໄປຢ້ຽມຢາມໝູ່ເກາະ Truong Sa. ການໄປທ່ຽວທີ່ມີຄວາມຊົງຈຳ ແລະ ຄວາມຊົງຈຳຫຼາຍຢ່າງຮ່ວມກັບຊາວຫວຽດນາມ ອາໄສຢູ່ທົ່ວໂລກ ໄດ້ເຮັດໃຫ້ລາວມີຄວາມຮູ້ສຶກພິເສດ ແລະ ຄວາມສາມັກຄີອັນດີງາມທີ່ສຸດ. ໃນການເດີນທາງນັ້ນ, ທ່ານໄດ້ແຕ່ງເພງ “ຮ່ວາງຊາ ເຈື່ອງຊາ, ໂອ້ພວກເຮົາໄດ້ກັບຄືນມາທີ່ນີ້”, ເພງນີ້ໄດ້ກາຍເປັນກະເປົ໋າຂອງຄະນະຜູ້ແທນຫວຽດນາມ ຢູ່ຕ່າງປະເທດຫລາຍຄົນທີ່ມາຢ້ຽມຢາມ ເຈື່ອງຊາ.
ນັກຂ່າວຊຸມຊົນແມ່ນ "ບໍ່ເສຍຄ່າ" ແລະເປັນການເຮັດວຽກໂດຍຕົນເອງແລະສະຫມັກໃຈ, ແຕ່ນັກຂ່າວຊຸມຊົນຮູ້ສຶກວ່າພວກເຂົາມີພາລະກິດແລະຄວາມຮັບຜິດຊອບໃນການບັນທຶກກິດຈະກໍາຂອງຊຸມຊົນ, ເຜີຍແຜ່ຂໍ້ມູນກ່ຽວກັບການເຊື່ອມໂຍງໃນສັງຄົມທ້ອງຖິ່ນ, ແລະຊອກຫາບ້ານເກີດເມືອງນອນ.
ທ່ານ ຫງວຽນຊີເຟືອງ, ຫຼືທີ່ທຸກຄົນມັກເອີ້ນວ່າ ດຣ.ເຟືອງ, ແມ່ນນັກຂ່າວອາວຸໂສຜູ້ໜຶ່ງທີ່ດຳລົງຊີວິດຢູ່ນະຄອນ Leipzig ໃນປະຈຸບັນ, ໄດ້ເລົ່າເລື່ອງທີ່ໜ້າຊື່ນຊົມກ່ຽວກັບວົງການນັກຂ່າວຊຸມຊົນວ່າ: “ໃນວັນບຸນປີໃໝ່ 2009, ເມື່ອທ້ອງຟ້າໄດ້ປົກຄຸມດ້ວຍຫິມະ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບໂທລະສັບຈາກຍິງສາວ ຫວຽດນາມ ທີ່ຢູ່ເຂດຊາຍແດນ ເຢຍລະມັນ - ໂປໂລຍ. ຂ້າພະເຈົ້າຕົກຕະລຶງ, ແລະ ພຽງແຕ່ສາມາດຊຸກຍູ້ໃຫ້ນາງພະຍາຍາມ, ໄປລີ້ຢູ່ບ່ອນໃດບ່ອນໜຶ່ງເພື່ອຫຼີກລ່ຽງພາຍຸ, ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າຈະຮຽກຮ້ອງໃຫ້ຕຳຫຼວດ, ນັ້ນແມ່ນຂໍ້ລິເລີ່ມຂອງບັນດາບົດຂຽນກ່ຽວກັບກົດໝາຍອາຍາ ແລະ ກົດໝາຍຄອບຄົວຂອງເຢຍລະມັນ, ເປັນປະໂຫຍດສຳລັບຊາວ ຫວຽດນາມ ທີ່ຕ້ອງເຊື່ອມໂຍງເຂົ້າກັບສັງຄົມເຢຍລະມັນ.
ທ່ານເຟືອງໄດ້ມາປະເທດສາທາລະນະລັດປະຊາທິປະໄຕເຢຍລະມັນໃນປີ 1986 ເພື່ອເຮັດການຄົ້ນຄວ້າ. ຫຼັງຈາກການໂຮມປະເທດເຢຍລະມັນຄືນໃໝ່ໃນປີ 1990, ຊາວຫວຽດນາມນັບໝື່ນຄົນ, ສ່ວນໃຫຍ່ແມ່ນກຳມະກອນສົ່ງອອກ, ໄດ້ສູນເສຍວຽກເຮັດງານທຳ ແລະ ຕ້ອງໄປຫາກິນຢູ່ເຢຍລະມັນ. ພວກເຂົາເຈົ້າໄດ້ຖືກບັງຄັບໃຫ້ຫັນໄປຫາການຊື້ຂາຍແລະຕໍ່ສູ້ກັບ, ໂດຍບໍ່ມີຄວາມຮູ້ຫຼືປະສົບການທາງທຸລະກິດ, ແລະຕ້ອງການການສະຫນັບສະຫນູນຢ່າງຮ້າຍແຮງ. ເຖິງແມ່ນວ່າປະຊາຊົນເຢຍລະມັນແລະອຸປະກອນການບໍລິຫານກໍ່ສັບສົນໂດຍການປ່ຽນແປງຂອງພື້ນຖານສັງຄົມທັງຫມົດ.
ເພື່ອຕອບສະໜອງຄວາມຮຽກຮ້ອງຕ້ອງການນັ້ນ, ທ່ານ ຝູ໋ຈ້ອງ ໄດ້ຈົດທະບຽນດຳເນີນທຸລະກິດເປັນທີ່ປຶກສາດຳເນີນທຸລະກິດ, ໃຫ້ບໍລິການຂະບວນການດຳເນີນທຸລະກິດ, ແຈ້ງພາສີ, ແກ້ໄຂບັນຫາໃຫ້ຊາວຫວຽດນາມ.
ຈາກຄວາມຮູ້ທີ່ປະຕິບັດຢູ່ເຢຍລະມັນ, ໃນຂະນະດຽວກັນ ຫວຽດນາມ ພວມຜັນຂະຫຍາຍຂະບວນການປັບປຸງ, ຫັນເປັນເສດຖະກິດຕະຫຼາດ, ເລີ່ມຂຽນບົດຂຽນອ້າງອີງກ່ຽວກັບເສດຖະກິດ, ຕະຫຼາດ, ນະໂຍບາຍ, ກົດໝາຍ, ເຄື່ອງມື... ໃຫ້ໜັງສືພິມພາຍໃນປະເທດລົງພິມປະຈຳອາທິດ, ເລີ່ມຕົ້ນແມ່ນ Saigon Economic Times, ຖັດມາແມ່ນ Saigon Marketing, Tia Sang, Vietnamnet, Education...
ປີ 2003, ທ່ານ ຟຸ່ງກວາງ ໄດ້ພິມຈຳໜ່າຍໜັງສືພິມ Thoi Bao Viet Duc, ແມ່ນໜັງສືພິມຫວຽດນາມ ແຫ່ງດຽວໄດ້ຈົດທະບຽນລິຂະສິດ ແລະ ຝາກຢູ່ຫໍສະໝຸດ ເຢຍລະມັນ Deutsche Bücherei ເພື່ອໜູນຊ່ວຍການເຊື່ອມໂຍງ, ກໍ່ສ້າງປະຊາຄົມຊາວ ຫວຽດນາມ ຢູ່ ເຢຍລະມັນ, ໃຫ້ຄຳແນະນຳໃນທຸກຂົງເຂດ, ຈາກຄອບຄົວເຖິງສັງຄົມ, ນັບແຕ່ຄົນເຂົ້າເມືອງກົດໝາຍ, ການສຶກສາ, ທີ່ຢູ່ອາໄສ, ດຳເນີນທຸລະກິດ. ປີ 2017, ໜັງສືພິມໄດ້ປ່ຽນໄປໃຊ້ເອເລັກໂຕຣນິກ ແລະ ປະຈຸບັນຖືກເອີ້ນວ່າ Duc Viet ອອນໄລນ໌ www.ducvietonline.de.
ທ່ານ ພູວົງ ໝັ້ນໃຈວ່າ: “ຄວາມສຸກ ແລະ ແຮງຈູງໃຈຂອງໜັງສືພິມ ແມ່ນເມື່ອທຸກບັນຫາຂອງແຕ່ລະຄົນສາມາດແກ້ໄຂໄດ້ຜ່ານໜັງສືພິມ ແລະ ຄຳແນະນຳໂດຍກົງຈາກບັນນາທິການ, ຄືກັບຄຳຂວັນຂອງ Karl Marx ທີ່ຂຽນວ່າ: “ຄົນມີຄວາມສຸກທີ່ສຸດແມ່ນຜູ້ທີ່ນຳຄວາມສຸກມາສູ່ຄົນຫຼາຍທີ່ສຸດ”.
ທ່ານ Nguyen Khac Hung, ປະຈຸບັນດຳລົງຊີວິດຢູ່ Berlin, ກໍ່ແມ່ນນັກຂ່າວປະຊາຄົມທີ່ມີ “ປະສົບການອາຊີບ” 15 ປີ. ກປ. ສະມາຄົມທີ່ສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນໃຫມ່ມີເວັບໄຊທ໌ຂອງຕົນເອງແລະຕ້ອງການຄົນທີ່ຈະສ້າງຫນັງສືພິມຂອງສະມາຄົມ, ດັ່ງນັ້ນລາວຈຶ່ງເລີ່ມເຮັດວຽກເປັນນັກຂ່າວ.
ໂດຍເລີ່ມຕົ້ນດ້ວຍບັນດາບົດຄວາມທີ່ຄິດກ່ຽວກັບຮ່າໂນ້ຍ ແລະ ບັນດາການເຄື່ອນໄຫວຂອງສະມາຄົມທີ່ໄດ້ຮັບຄວາມອົບອຸ່ນຈາກປະຊາຄົມ, ລາວຄ່ອຍໆຂຽນຫຼາຍຂຶ້ນ ແລະ ບັນດາຫົວເລື່ອງກໍ່ກວ້າງຂວາງ. ພາຍໃຕ້ນາມສະກຸນຮົ່ງລີ, ລາວໄດ້ມີຊື່ສຽງໃນວົງຄະນາຍາດໃນການຂຽນບົດຂຽນນັບຮ້ອຍບົດໃຫ້ທັງໜັງສືພິມຊຸມຊົນ ແລະ ໜັງສືພິມພາຍໃນປະເທດ.
ລາວແບ່ງປັນວ່າແຮງຈູງໃຈທີ່ຊ່ວຍໃຫ້ລາວຂຽນຢ່າງກະຕືລືລົ້ນແມ່ນຄວາມສຸກຂອງການມີສຽງຂອງລາວເຂົ້າເຖິງປະຊາຊົນແລະໄດ້ຮັບການຍອມຮັບຈາກພວກເຂົາ. "ທຸກໆຄັ້ງທີ່ຂ້ອຍຂຽນບົດຄວາມ, ຂ້ອຍຮູ້ສຶກຕື່ນເຕັ້ນທີ່ຈະລໍຖ້າມັນອອກແລະປະຕິກິລິຍາຂອງຜູ້ອ່ານ. ມີບົດຄວາມເຊັ່ນ 'ຄວາມຄິດແບບສຸ່ມກ່ຽວກັບງານບຸນຂອງຊາວຮ່າໂນ້ຍ' ທີ່ໄດ້ຮັບຫລາຍສິບພັນວິວກັບຫລາຍຮ້ອຍຄໍາຄິດເຫັນໃນທາງບວກ, ຂ້າພະເຈົ້າດີໃຈຫຼາຍ.
ທ່ານຫວາງຢີ້ເຊື່ອໝັ້ນວ່າ, ພາລະກິດຂອງວົງການຂ່າວຊຸມຊົນແມ່ນເພື່ອແຈ້ງແລະເຊື່ອມຕໍ່ປະຊາຄົມ, ມຸ່ງໄປສູ່ເປົ້າໝາຍລວມແຫ່ງການເຊື່ອມໂຍງເຂົ້າກັບເຢຍລະມັນຢ່າງສຳເລັດຜົນ ແລະ ມຸ່ງໄປເຖິງບ້ານເກີດເມືອງນອນ. ໃນຂອບເຂດບາງສ່ວນ, ໜັງສືພິມຊຸມຊົນຍັງຊ່ວຍຖ່າຍທອດບັນດາຂໍ້ມູນທີ່ຈຳເປັນຂອງບັນດາອົງການຕາງໜ້າຫວຽດນາມ ໄປຍັງປະຊາຄົມ ແລະ ຊ່ວຍເຫຼືອປະຊາຊົນພ້ອມກັບບັນດາການເຄື່ອນໄຫວໄປສູ່ບ້ານເກີດເມືອງນອນ.
ນັກຂ່າວຊຸມຊົນໃນເຢຍລະມັນແມ່ນຊາວຫວຽດນາມຮຸ່ນທໍາອິດທີ່ໄດ້ຕັ້ງຖິ່ນຖານຢູ່ເຢຍລະມັນ, ປະຈຸບັນໃນຊຸມປີ 70 ແລະ 80, ຄວາມຫຍຸ້ງຍາກທີ່ໃຫຍ່ທີ່ສຸດສໍາລັບພວກເຂົາແມ່ນການສ້າງທີມສືບທອດເມື່ອຄົນຫວຽດນາມຮຸ່ນທີສອງແລະທີສາມແມ່ນອ່ອນເພຍໃນພາສາຫວຽດນາມແລະຍັງຫນ້ອຍລົງຫຼາຍກັບບ້ານເກີດເມືອງນອນ, ຫວຽດນາມ.
ຕາມນັກຂ່າວ ດຶກແທ່ງ ແລ້ວ, ເພື່ອຮັກສາວົງການນັກຂ່າວຊຸມຊົນ, ກ່ອນອື່ນໝົດແມ່ນຕ້ອງຮັກສານັກຂຽນ, ຊຸກຍູ້ບັນດານັກຂ່າວ, ພິເສດແມ່ນນັກຂ່າວໜຸ່ມ. ສອງ, ຕ້ອງມີກົນໄກຝຶກອົບຮົມນັກຂຽນ, ຝຶກອົບຮົມຫວຽດນາມໃຫ້ແກ່ໄວໜຸ່ມທີ່ມີຄວາມສາມາດ, ກະຕືລືລົ້ນໃນການຂຽນ.
ຕໍ່ໄປ, ຕ້ອງມີການປະສານງານລະຫວ່າງໜັງສືພິມອອນລາຍເພື່ອໃຫ້ມີການຈັດຕັ້ງທີ່ແໜ້ນແຟ້ນໃນການຂຽນ ແລະ ປະກາດບົດຄວາມ. ຕ້ອງມີລະບົບຄ່າຕອບແທນ, ເຖິງແມ່ນວ່າມັນເປັນພຽງແຕ່ສັນຍາລັກ, ສໍາລັບນັກຂຽນເພື່ອກະຕຸ້ນແລະຊຸກຍູ້ໃຫ້ເຂົາເຈົ້າ.
ເພື່ອປະຕິບັດບັນດາວິທີແກ້ໄຂດັ່ງກ່າວ, ຕາມທ່ານ ດຶກແທ່ງ ແລ້ວ, ແນ່ນອນວ່າ, ພວກເຮົາຕ້ອງການໜູນຊ່ວຍຂອງອຳນາດການປົກຄອງລັດ ແລະ ນັກຂ່າວວິຊາຊີບ.
ນັກຂ່າວ ຮ່ວາງແທ່ງ ກໍ່ຖືວ່າ, ນີ້ແມ່ນວຽກງານທີ່ຫຍຸ້ງຍາກທີ່ສຸດ. ທ່ານກ່າວວ່າ: "ປະຈຸບັນ, ພວກເຮົາເຮັດວຽກຂອງຕົນເອງເປັນສ່ວນໃຫຍ່, ໂດຍມີຫ້ອງການບັນນາທິການປະກອບດ້ວຍພຽງແຕ່ຫນຶ່ງຫຼືສອງຄົນ. ຫຼາຍຄັ້ງພວກເຮົາຕ້ອງຈ່າຍເງິນອອກຈາກຖົງຂອງຕົນເອງສໍາລັບຜູ້ຮ່ວມມື, ແຕ່ບໍ່ມີໃຜເຕັມໃຈທີ່ຈະຮ່ວມມືຢ່າງເລິກເຊິ່ງແລະກະຕືລືລົ້ນ, ພວກເຮົາຍັງບໍ່ພົບຄໍາຕອບສໍາລັບຄໍາຖາມນີ້."
ນັກຂ່າວ Hung Ly ຖືວ່າ: “ການຂຽນແມ່ນຕິດພັນກັບພາສາ, ພິເສດແມ່ນພາສາຫວຽດນາມ, ມີໜ້ອຍຄົນລຸ້ນທີສອງ ແລະ 3 ເກັ່ງພາສາຫວຽດນາມ, ນັກຂ່າວຍັງຕ້ອງການນັກຂຽນຕ້ອງຕິດພັນກັບຊຸມຊົນ, ເຂົ້າໃຈຄວາມຕ້ອງການຂອງຊຸມຊົນ, ໂດຍທົ່ວໄປແລ້ວການເວົ້າກັບຊຸມຊົນ, ການຊອກຫາຄົນທີ່ມີມາດຕະຖານນັ້ນແມ່ນຍາກທີ່ສຸດ. ບໍ່ຕ້ອງບອກວ່າ ນັກຂ່າວຊຸມຊົນກໍ່ບໍ່ແມ່ນອາຊີບທີ່ຫຍຸ້ງຍາກກວ່ານັ້ນ.
ຕາມທ່ານແລ້ວ, ຍັງສາມາດອີງໃສ່ບັນດາສະມາຄົມ, ໂດຍສະເພາະແມ່ນສະມາຄົມນັກສຶກສາ, ເພື່ອຊອກຫາບັນດາປັດໄຈທີ່ເໝາະສົມ, ເພື່ອຊີ້ນຳ, ຝຶກອົບຮົມ, ຕົ້ນຕໍແມ່ນຊຸກຍູ້ ແລະ ຮັດແໜ້ນໃຫ້ຊາວໜຸ່ມມີຄວາມຮັກແພງ ແລະ ມີນ້ຳໃຈໃນວຽກງານໜັງສືພິມຊຸມຊົນ.
ສາມາດເວົ້າໄດ້ວ່າ ວາລະສານຊຸມຊົນໃນເຢຍລະມັນ ຍັງຢູ່ໃນຈຸດສູງສຸດ ເມື່ອນັກຂ່າວຊຸມຊົນ, ເຖິງວ່າອາຍຸຍັງນ້ອຍກໍ່ຕາມ, ແຕ່ກໍ່ຍັງເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມກະຕືລືລົ້ນໃນການອອກຂ່າວ, ປະກອບສ່ວນສຳຄັນເຂົ້າໃນການເຊື່ອມຕໍ່ຊຸມຊົນ ແລະ ບ້ານເກີດເມືອງນອນ. ແຕ່ລະຄົນລ້ວນແຕ່ມີກຳລັງແຮງຂອງຕົນ, ປະກອບສ່ວນສ້າງສາປະຊາຄົມຊາວຫວຽດນາມຢູ່ຕ່າງປະເທດດ້ວຍວິທີທີ່ແຕກຕ່າງກັນ, ແຕ່ທັງໝົດລ້ວນແຕ່ມີຄຸນຄ່າ ແລະ ສົມຄວນ./.
ທີ່ມາ: https://www.vietnamplus.vn/chuyen-ve-nhung-nguoi-chep-su-cong-dong-tai-duc-post1045096.vnp
![[ຮູບພາບ] ທ່ານປະທານສະພາແຫ່ງຊາດ ເຈີ່ນດ້າຍກວາງ ເຂົ້າຮ່ວມພິທີເປີດສະຫຼອງສະຖານທີ່ລະນຶກຄະນະປະຈຳສະພາແຫ່ງຊາດ ປະທານປະເທດ Bui Bang Doan](https://vphoto.vietnam.vn/thumb/1200x675/vietnam/resource/IMAGE/2025/9/28/6feba23492d14b03b05445dd9f1dba88)
(0)