“ບາງທີຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ກາຍເປັນຄົນຕ່າງປະເທດຫວຽດນາມ ພິເສດ”

VHO - ບົດບັນທຶກຂອງບັນນາທິການ: Mikhail Osin (ມິງ) ແມ່ນນາຍພາສາຂອງຄະນະຜູ້ແທນຫວຽດນາມ ທີ່ເຂົ້າຮ່ວມງານປະກວດດົນຕີສາກົນ Intervision 2025. Minh ໄດ້ເປັນສັກຂີພິຍານເຖິງຊ່ວງເວລາອັນສະຫງ່າລາສີເທິງເວທີ, ເລື່ອງເລົ່າທີ່ລຽບງ່າຍແຕ່ອົບອຸ່ນ, ແລະເໜືອສິ່ງອື່ນໃດ, ຄວາມຮັກອັນອົບອຸ່ນທີ່ຕິດອົກຈັບໃຈຂອງລາວ, ເຮັດໃຫ້ລາວເປັນ "ນ້ຳຕົກຕາດແຫ່ງຄວາມຊົງຈຳທີ່ບໍ່ສາມາດລືມໄດ້". Van Hoa ໄດ້ແນະນຳບົດຄວາມຂອງຕົນເປັນພາສາຫວຽດນາມ ດ້ວຍຄວາມເຄົາລົບ.

Báo Văn Hóa•03/10/2025

“ບາງທີຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ກາຍເປັນຫວຽດນາມຢູ່ຕ່າງປະເທດພິເສດ” - ຮູບທີ 1 — Minh ຕີລາຄາໃຫ້ນັກຮ້ອງ ດຶກຟຸກ ພາຍຫຼັງພິທີຂຶ້ນຄອງລາຊະບັນລັງ.

ຂ້ອຍຊື່ Mikhail Osin, ນັກສຶກສາປີທີ 3 ຢູ່ສະຖາບັນການສຶກສາອາຊີ ແລະອາຟຣິກາ, ມະຫາວິທະຍາໄລລັດ Moscow (ມະຫາວິທະຍາໄລ Lomonosov). ເພື່ອນຫວຽດນາມເອີ້ນຂ້າພະເຈົ້າວ່າ ມິງ, ຊື່ທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເລືອກໃຫ້ຕົນເອງພາຍຫຼັງມາຝຶກງານຢູ່ ຮ່າໂນ້ຍ 1 ປີ. ການສຳພາດປີ 2025 ໄດ້ສິ້ນສຸດລົງ, ແຕ່ຄວາມຊົງຈຳຂອງ 12 ວັນທີ່ດຳລົງຊີວິດກັບຄະນະຜູ້ແທນຫວຽດນາມ ຢູ່ ມົດສະກູ ຍັງສົດຊື່ນຄືວັນວານນີ້.

ຂ້ອຍມາ Intervision ໂດຍບັງເອີນ. ທໍາອິດ, ມັນເປັນພຽງແຕ່ການຮ້ອງຂໍໃຫ້ແປກອງປະຊຸມຂອງຜູ້ຜະລິດ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຕໍ່ສູ້ກັບພູເຂົາຂອງຄໍາສັບສະເພາະ, ມັນເປັນການຍາກແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າຍັງເອົາຊະນະມັນ. ບໍ່ຄາດຄິດ, ສອງສາມອາທິດຕໍ່ມາ, ປະຊາຊົນນັບແຕ່ມື້ນັ້ນໄດ້ຕິດຕໍ່ຫາຂ້າພະເຈົ້າອີກ, ຂໍໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າເປັນນາຍພາສາແລະຕິດຕໍ່ກັບຄະນະຜູ້ແທນຫວຽດນາມ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຕົກລົງໂດຍບໍ່ມີການລັງເລທີ່ສອງ.

ມັນເປັນພຽງແຕ່ເວລາທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ນັ່ງເພື່ອສະທ້ອນໃຫ້ເຫັນວ່າຂ້າພະເຈົ້າຮັບຮູ້ຄວາມຮັບຜິດຊອບອັນຫນັກຫນ່ວງທີ່ວາງໄວ້ເທິງບ່າຂອງຂ້າພະເຈົ້າ: ການຊ່ວຍເຫຼືອກຸ່ມນັກສິລະປິນຈາກດິນແດນທີ່ຫ່າງໄກມີຄວາມຮູ້ສຶກຢູ່ເຮືອນ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຈິນຕະນາການ: ພວກເຂົາເຈົ້າຈະເປັນໃຜ, ພວກເຂົາເຈົ້າຈະເຂົ້າໃກ້, ຂ້າພະເຈົ້າສາມາດເຂົ້າກັນໄດ້, ຂ້າພະເຈົ້າສາມາດເຮັດໃຫ້ຫນ້າທີ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າ? ຫົວໃຈຂອງຂ້າພະເຈົ້າແມ່ນປະສົມຂອງຄວາມສຸກ, ຄວາມຕື່ນເຕັ້ນແລະຄວາມກັງວົນ. ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ວ່າຂ້າພະເຈົ້າກໍາລັງຈະເດີນທາງໃນການເດີນທາງທີ່ພິເສດ, ເປັນຫນຶ່ງທີ່ສາມາດປ່ຽນແປງຊີວິດຂອງຂ້າພະເຈົ້າ.

ມື້ທີ່ຄະນະຜູ້ແທນຫວຽດນາມໄປຮອດມົສກູ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເລີ່ມດຳເນີນວຽກງານຢ່າງບໍ່ຢຸດຢັ້ງນັບແຕ່ຮຸ່ງເຊົ້າຮອດທ່ຽງຄືນ, ດ້ວຍຈຳນວນວຽກງານທີ່ບໍ່ຄາດຝັນ. ແຕ່ແປກ, ຂ້ອຍບໍ່ຮູ້ສຶກເມື່ອຍ, ເພາະວ່າຂ້ອຍຖືກລ້ອມຮອບດ້ວຍຄົນທີ່ມີພະລັງແລະກະຕືລືລົ້ນ. ພວກເຮົາໄດ້ພັກຢູ່ໂຮງແຮມດຽວກັນ, ກິນອາຫານທີ່ຮ້ານດຽວກັນ, ເຂົ້າຮ່ວມໂຄງການວັດທະນະທໍາ, ຝຶກອົບຮົມ, ຝຶກອົບຮົມ, ຖ່າຍຮູບ…

ແຕ່ລະມື້ເປັນເຫດການທີ່ຮຸນແຮງ ແລະໜ້າຈົດຈຳຫຼາຍຈົນຂ້ອຍມັກຈະນອນຕື່ນ ແລະຮ້ອງອອກມາວ່າ: “ມື້ນີ້ເປັນມື້ທີ່ມະຫັດສະຈັນແທ້ໆ!” ໃນຊ່ວງເວລານັ້ນ, ເຂົາເຈົ້າບໍ່ໄດ້ເປັນ “ຄະນະຜູ້ແທນ” ແຕ່ເປັນຄອບຄົວແທ້ໆ. ພວກເຮົາເອີ້ນກັນໂດຍຊື່ຫຼິ້ນຂອງພວກເຮົາ, ແບ່ງປັນທຸກຄາບອາຫານ, ທຸກໆເລື່ອງເລັກນ້ອຍ. ມື້ທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຫັນຄະນະຜູ້ແທນອອກຈາກສະຫນາມບິນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຫຼົ່ນລົງ, ນໍ້າຕາທີ່ຫາຍາກຂອງຜູ້ໃຫຍ່. ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ວ່າຫຼັງຈາກການເດີນທາງນີ້, ຊີວິດຂອງຂ້າພະເຈົ້າຈະບໍ່ຄືເກົ່າອີກເທື່ອຫນຶ່ງ.

ມີເພງລັດເຊຍເພງຫນຶ່ງທີ່ຂ້ອຍມັກ: "ຢ່າດູຖູກເວລາ" ໂດຍ Tariverdiev. ເພງນີ້ເວົ້າວ່າທຸກເວລາມີເຫດຜົນຂອງມັນເອງ, ສຽງດັງຂອງມັນ, ເຄື່ອງໝາຍຂອງມັນ; ແລະຈາກຕ່ອນນ້ອຍໆທີ່ເບິ່ງຄືວ່າ, ຝົນແຫ່ງຄວາມຊົງຈໍາທັງຫມົດໄດ້ຖືກແສ່ວ, ແລະຈາກນັ້ນນ້ໍາຕົກແຫ່ງຄວາມຊົງຈໍາຈາກຂ້າງເທິງພຽງແຕ່ໄຫຼລົງ, ຢ່າງຮຸນແຮງແລະອ່ອນໂຍນ. ຂ້ອຍພົບວ່າມັນເປັນການສະທ້ອນທີ່ແນ່ນອນຂອງການເດີນທາງຂອງຂ້ອຍ.

ມັນແມ່ນຊ່ວງເວລາທີ່ພວກເຮົາໄດ້ກິນກະແລມຮ່ວມກັນຢູ່ GUM, ຫຼືຊ່ວງທີ່ພວກເຮົາກ້າວເຂົ້າໄປໃນໂຮງລະຄອນ Bolshoi, ບ່ອນທີ່ຂ້ອຍ, ເປັນ Muscovite, ບໍ່ເຄີຍໄປ. ມັນແມ່ນເວລາທີ່ພວກເຮົານັ່ງຢູ່ກາງຕະຫຼາດ Izmailovsky ທີ່ຄຶກຄັກ, ຟັງເພື່ອນຫວຽດນາມປະຫລາດໃຈກັບສີສັນທ້ອງຖິ່ນ. ແລະກໍເປັນຕອນຄ່ຳທີ່ກຸ່ມທັງໝົດມາເຕົ້າໂຮມກັນ, ໝົດແຮງແຕ່ຍັງລົມກັນຢ່າງມີຊີວິດຊີວາ ແລະ ຍິ້ມແຍ້ມແຈ່ມໃສ.

ຂ້າພະເຈົ້າຍັງຈື່ໄດ້ຢ່າງຊັດເຈນເຖິງຄວາມຜູກພັນທີ່ແປກປະຫລາດຂອງພວກເຂົາ: ແຕ່ລະຄົນມີວຽກອະດິເລກ, ບຸກຄະລິກກະພາບ, ແຕ່ຄວາມແຕກຕ່າງບໍ່ໄດ້ແຍກອອກຈາກພວກເຂົາ, ກົງກັນຂ້າມ, ເຂົາເຈົ້າທັງຫມົດແມ່ນສາມັກຄີໃນສະຕິວ່າພວກເຂົາບ່າບ່າພາລະກິດນໍາເອົາລັດສະຫມີພາບມາສູ່ພໍ່. ມັນແມ່ນຄວາມກົມກຽວກັນລະຫວ່າງບຸກຄະລິກກະພາບຂອງບຸກຄົນແລະຄວາມຮັບຜິດຊອບທົ່ວໄປທີ່ໄດ້ສ້າງຮູບພາບທີ່ສວຍງາມແລະໂດດເດັ່ນ. ນອກຈາກນັ້ນ, ກໍ່ແມ່ນຄວາມຮັກແພງຈາກປະຊາຄົມຊາວຫວຽດນາມ ຢູ່ລັດເຊຍ. ເຂົາເຈົ້າບໍ່ຮູ້ຈັກໃຜໃນກຸ່ມ, ແຕ່ກໍ່ຍັງມາ, ເອົາຖ້ວຍເຂົ້າບ້ານ, ນັ່ງເຕົ້າໂຮມກັນຄືກັບວ່າມອດໂກຫັນເຂົ້າສູ່ຮ່າໂນ້ຍຢ່າງກະທັນຫັນ.

ບາງຄົນຕິດຕາມກຸ່ມດັ່ງກ່າວເປັນເວລາຫຼາຍມື້ຫຼັງຈາກໄຊຊະນະ, ພຽງແຕ່ຍ້ອນປະໂຫຍກງ່າຍໆວ່າ: "ຍ້ອນວ່າພວກເຂົາເປັນເພື່ອນຮ່ວມຊາດຂອງພວກເຮົາ". ປະໂຫຍກນັ້ນຍັງເຮັດໃຫ້ງູງດັງ ແລະ ຫວນຄິດເຖິງຄຳເວົ້າໃຫ້ກຳລັງໃຈຂອງ ທ່ານ ແທງ (ທ່ານ ຮ່າມິງແທ່ງ, ຮອງຫົວໜ້າກົມສິລະປະການ, ຫົວໜ້າຄະນະ) ເພື່ອເປັນກຳລັງໃຈໃຫ້ນັກຮ້ອງ ດຶກ ຟຸກ ແລະ ຄະນະຟ້ອນ ກ່ອນທີ່ຈະຂຶ້ນເວທີ: “ພີ່ນ້ອງຮ່ວມຊາດນັບສິບລ້ານຄົນ ຢືນຢູ່ເບື້ອງຫຼັງ ສະໜັບສະໜູນທ່ານ, ພະຍາຍາມສຸດຄວາມສາມາດ ເພື່ອນຳເອົາຄວາມສະຫງ່າລາສີມາສູ່ພໍ່”.

ຖ້າຫາກວ່າມີການສະແດງຫນຶ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຈະຈື່ຈໍາຕະຫຼອດໄປນັ້ນແມ່ນ ພູດົ່ງທຽນວຽດ . ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຫັນດ້ວຍຕາຕົນເອງວ່າມີຄວາມມານະພະຍາຍາມຫຼາຍປານໃດ: ນັກເຕັ້ນລຳໄດ້ຝຶກຝົນຫຼໍ່ຫຼອມ, ດຶກຟຸກຮ້ອງເພງຫົວໃຈທຸກມື້ໃນການຊ້ອມຮົບ, ບັນດາລູກເຮືອໄດ້ເອົາໃຈໃສ່ເຖິງທຸກລາຍລະອຽດ. ຜູ້ອຳນວຍການສຳພາດຜູ້ໜຶ່ງບອກຂ້າພະເຈົ້າວ່າ: “ການສະແດງຂອງຫວຽດນາມແມ່ນດີເລີດທີ່ບໍ່ມີການຕີລາຄາຖືກເທື່ອດຽວໃນການຊ້ອມຮົບ”.

ຂ້າພະເຈົ້າເປັນກຽດທີ່ໄດ້ເປັນຫນຶ່ງໃນການແປເນື້ອເພງເປັນພາສາລັດເຊຍ. ມີບາງປະໂຫຍກທີ່ເກືອບແປບໍ່ໄດ້, ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າພະຍາຍາມຮັກສາຈິດໃຈ: ຈາກ “Con Rong Chau Tien” ເຖິງ Thanh Giong. ທຸກໆຄັ້ງທີ່ຂ້ອຍຟັງມັນ, ຂ້ອຍຮູ້ສຶກຂົມຂື່ນ. ຫນ້າສົນໃຈ, ຜູ້ຊົມພາສາລັດເຊຍຍັງມີຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ຄຸ້ນເຄີຍ, ເພາະວ່າປະເທດຂອງພວກເຮົາຍັງມີ epics ກ່ຽວກັບວິລະຊົນ Bogatyr, ຊາຍຫນຸ່ມທີ່ມີຄວາມເຂັ້ມແຂງພິເສດນັບຕັ້ງແຕ່ເດັກນ້ອຍ. ເມື່ອນິທານຂອງສອງຊາດມາພົບປະກັນ, ຜູ້ຊົມເບິ່ງຄືວ່າຈະພົບຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈ. ຂ້າພະເຈົ້າເຊື່ອວ່າມັນແມ່ນຄວາມກົມກຽວກັນທີ່ເຮັດໃຫ້ການສະແດງຂອງຫວຽດນາມເປັນທີ່ຮັກແພງ.

ໃນຄືນສຸດທ້າຍ, ຂ້ອຍເປັນນາຍພາສາຢູ່ເທິງເວທີ. ພຽງແຕ່ບໍ່ພໍເທົ່າໃດວິນາທີແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ຄາດຄິດໄດ້ຮັບຊຸດຂອງການຊົມເຊີຍຈາກເຄືອຂ່າຍສັງຄົມ, ຈາກຫມູ່ເພື່ອນ, ແລະເຖິງແມ່ນວ່າຈາກຄົນແປກຫນ້າ. ໃນໂທລະພາບ, ໃບໜ້າຂອງຂ້ອຍປະກົດຂຶ້ນຢ່າງກະທັນຫັນຕໍ່ໜ້າ ໂລກ ທັງໝົດ. ສອງສາມວິນາທີນັ້ນ, ສໍາລັບຂ້ອຍ, ເປັນສິ່ງມະຫັດສະຈັນ. ມັນກະຕຸ້ນຂ້ອຍໃຫ້ກ້າວໄປຂ້າງຫນ້າ, ຮຽນຮູ້ເພີ່ມເຕີມ, ແລະດໍາລົງຊີວິດຢ່າງເຕັມທີ່.

ຂ້າພະເຈົ້າເຄີຍເວົ້າຕະຫລົກວ່າ: “ບາງທີຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ກາຍເປັນຄົນຕ່າງປະເທດຫວຽດນາມ ພິເສດ”. ໃນຄວາມເປັນຈິງ, ມັນບໍ່ແມ່ນເລື່ອງຕະຫລົກອີກຕໍ່ໄປ. ຂ້າພະເຈົ້າຮັກສາພາສາ, ວັດທະນະທໍາແລະປະຊາຊົນຫວຽດນາມ. ໃນ 2 ປີຕໍ່ໜ້າ, ຂ້າພະເຈົ້າປາດຖະໜາຢາກສືບຕໍ່ຝຶກຝົນຫຼໍ່ຫຼອມພາສາ, ຊ່ວຍເຫຼືອເພື່ອນມິດຫວຽດນາມ ເມື່ອມາຢູ່ລັດເຊຍ, ພາຍຫຼັງຮຽນຈົບ, ຂ້າພະເຈົ້າຈະກັບຄືນປະເທດຫວຽດນາມ ເພື່ອດຳເນີນອາຊີບ. ປະຈຸບັນ, ປີ້ຍົນແພງເກີນໄປທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຈະກັບຄືນໄດ້ທັນທີ. ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າເຊື່ອວ່າ, ຄືກັນກັບວິທີ Intervision ມາເຖິງຂ້າພະເຈົ້າ, ຊະຕາກໍາຈະນໍາພາຂ້າພະເຈົ້າກັບຄືນໄປຫວຽດນາມ.

ຊາວລັດເຊຍມີຄໍາເວົ້າທີ່ວ່າ: "ຮູ້ພາສາ, ເດີນທາງໄປທົ່ວໂລກ". ສຳລັບຂ້າພະເຈົ້າ, ຫວຽດນາມແມ່ນກະແຈເປີດເສັ້ນທາງນັ້ນ. ສິ່ງທີ່ມີຄ່າທີ່ສຸດທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບຮູ້ຫຼັງຈາກ Intervision ແມ່ນພະລັງງານຂອງພາສາໃນການເຊື່ອມຕໍ່ປະຊາຊົນ. ຂ້າພະເຈົ້າມັກຮຽນພາສາຫວຽດນາມ, ຮັກການບອກເລົ່າເພື່ອນມິດຫວຽດນາມກ່ຽວກັບລັດເຊຍ, ແລະ ສຳຄັນກວ່າໝູ່, ຂ້າພະເຈົ້າເຊື່ອວ່າແມ່ນຮູບແບບ “ ການທູດ ປະຊາຊົນ” ທີ່ສວຍງາມທີ່ສຸດ.

ແປກໃຈກັບວິທີການເຫຼັກໄດ້ Tempered

ໃນຂະນະທີ່ນຳພາຄະນະຜູ້ແທນຫວຽດນາມ ໄປຕະຫລາດນັດ Izmailovsky ຢູ່ນອກນະຄອນຫຼວງ ມົສກູ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຂໍຮ້ອງໃຫ້ທ່ານ Minh ຊອກຫາໜັງສືພິມຂອງລັດເຊຍ ກ່ຽວກັບ How the Steel was Tempered , ປື້ມຫົວຕຽງຂອງຊາວໜຸ່ມຫວຽດນາມລຸ້ນຕ່າງໆ. ຕະຫຼາດບໍ່ສາມາດຊອກຫາມັນໄດ້ທຸກບ່ອນ. ມິງເວົ້າແບບຕະຫຼົກເຄິ່ງໜຶ່ງ, “ຕະຫຼາດທັງໝົດຮູ້ວ່າຂ້ອຍກຳລັງຊອກຫາປຶ້ມຫົວນີ້ຢູ່.”

ເລື່ອງດັ່ງກ່າວເບິ່ງຄືວ່າໄດ້ສິ້ນສຸດລົງ, ຈົນກ່ວາມື້ທີ່ກຸ່ມໄດ້ແຍກອອກຈາກກັນ, ມິງກໍ່ປະກົດຂຶ້ນດ້ວຍຮອຍຍິ້ມທີ່ຄຸ້ນເຄີຍ, ຈັບມືຂອງລາວທີ່ມີສໍາເນົາພິມຂອງ How the Steel Was Tempered ຈັດພີມມາໃນປີ 1977, ທີ່ມີຝາປົກທີ່ສວຍງາມ, ເຈ້ຍສີຂາວແລະ intact ຫຼັງຈາກເກືອບເຄິ່ງຫນຶ່ງສະຕະວັດ. ປະກົດວ່າ, ມື້ນັ້ນຢູ່ຕະຫຼາດ, ໄດ້ມີຄົນຊອກຫາມິນ ແລະ ໄດ້ສະແດງຮ້ານປຶ້ມນ້ອຍໆແຫ່ງໜຶ່ງທີ່ເຊື່ອງໄວ້ຢູ່ເລິກໃນຊອຍ. Minh ງຽບໆຊື້ມັນແລະເກັບໄວ້ເປັນຂອງຂວັນ.

NGOC TRUNG

ທີ່ມາ: https://baovanhoa.vn/van-hoa/co-le-toi-da-tro-thanh-mot-viet-kieu-dac-biet-172033.html