ບົດລະຄອນເວທີຕ້ອງການລົມຫາຍໃຈໃນຍຸກສະໄໝ

ໃນຂອບເຂດກອງປະຊຸມສະແດງບົດຂຽນໂດຍສະມາຄົມນັກສິລະປິນເວທີຫວຽດນາມຢູ່ຕາມດ່າວ ( ຟູເຖາະ ) ໄດ້ຈັດຕັ້ງໃນຫວ່າງມໍ່ໆນີ້, ກອງປະຊຸມສຳມະນາ “ບົດຂຽນດ້ວຍຫົວຂໍ້ສະໄໝປະຈຸບັນ: ສະພາບການ ແລະ ວິທີແກ້ໄຂປະຈຸບັນ” ໄດ້ດຳເນີນໄປຢ່າງຕັ້ງໜ້າ.

ຊອກຫາໂດຍກົງຢູ່ໃນ "ຄໍຄໍເຕົ້າໄຂ່ທີ່"

ທີ່ກອງປະຊຸມ, ຜູ້ຂຽນໄດ້ປຶກສາຫາລືຫຼາຍບັນຫາພາກປະຕິບັດ, ແກ້ໄຂຄວາມເປັນຫ່ວງກ່ຽວກັບຄວາມຈໍາເປັນຂອງເວທີການມີຕົວອັກສອນທີ່ທັນສະໄຫມຫຼາຍ, ຕິດຕາມລົມຫາຍໃຈຂອງຊີວິດຢ່າງໃກ້ຊິດ, ແລະມີການໂຕ້ຕອບການວິພາກວິຈານກັບຜູ້ຊົມຫນຸ່ມ. ອີງຕາມພວກເຂົາ, ກ່ອນອື່ນ ໝົດ, ມັນ ຈຳ ເປັນຕ້ອງ ກຳ ນົດວ່າຮູບແບບຂອງການສະແດງລະຄອນແລະເອກະສານສະຄິບແມ່ນສົມເຫດສົມຜົນແລະມີຄຸນນະພາບດີຫຼືບໍ່.

ຜູ້ຂຽນ ເລທູຮັ່ງ ໃຫ້ຮູ້ວ່າ, ພາຍຫຼັງຮຽນຈົບມະຫາວິທະຍາໄລ, ສ່ວນຫຼາຍນາງພຽງແຕ່ເຂົ້າໃກ້ຂະແໜງຄົ້ນຄວ້າ, ຈາກນັ້ນໄດ້ເດີນຕາມທິດທິດສະດີວິຈານຮູບເງົາ, ສະນັ້ນ ຍາມໃດກໍ່ຕ້ອງຄົ້ນຄວ້າຮ່ຳຮຽນ. ສິ່ງທີ່ນາງມັກເປັນຫ່ວງຄືມາຮອດປະຈຸບັນ, ໂຮງຮຽນສິລະປະໃນນະຄອນໂຮ່ຈິມິນ ຍັງບໍ່ທັນສາມາດເປີດຫ້ອງຮຽນຂຽນບົດຂຽນໄດ້, ເຮັດໃຫ້ຕົວໜັງສືຫຼາຍສະບັບຫຼຸດລົງ.

“ການຝຶກອົບຮົມໃຫ້ແກ່ນັກປະພັນໄວໜຸ່ມແມ່ນບັນຫາສຳຄັນ, ຂ້າພະເຈົ້າດີໃຈຫຼາຍເມື່ອຮູ້ວ່າ ສະມາຄົມນັກປະພັນເວທີ ຫວຽດນາມ ພວມຈັດຕັ້ງຊຸດອົບຮົມນັກປະພັນໜຸ່ມ, ກຳມະການ ແລະ ນັກວິຈານຢູ່ນະຄອນ ໂຮ່ຈີມິນ, ນີ້ຈະເປັນບ່ອນລ້ຽງດູຂອງນັກປະພັນ ແລະ ໄວໜຸ່ມທີ່ມີຄວາມຮັກແພງຫຼາຍ, ເພື່ອໃຫ້ເຂົາເຈົ້າສາມາດປະກອບສ່ວນ ແລະ ສ້າງເວທີ” - ນາງ ເລທູຮັ່ງ ຫວັງວ່າ.

ຕາມນັກຂຽນ Hong Yen, ຜູ້ທີ່ຮຽນຂຽນບົດເລື່ອງຢູ່ເກົາຫຼີແລ້ວ, ສິ່ງໃດກໍຕາມທີ່ຂຽນວ່າລ້າສະໄໝຄວນຖືກຍົກເລີກ. "ຄວາມລັບ" ທີ່ນາງໄດ້ຮຽນຮູ້ຈາກເກົາຫລີແມ່ນການຂຽນສິ່ງທີ່ຄົນອື່ນບໍ່ໄດ້ຂຽນ, ເພື່ອໃຫ້ມັນສົດຊື່ນແລະທັນສະໄຫມ.

Kịch bản sân khấu cần hơi thở đương đại - Ảnh 1. — ຕອນເຊົ້າວັນທີ 14/10, ທ່ານນາງ Giang Manh Ha ຮອງປະທານສະມາຄົມນັກສິລະປິນປະຊາຊົນຫວຽດນາມ ໄດ້ມີການໂອ້ລົມກັບບັນດາຜູ້ແທນທີ່ເຂົ້າຮ່ວມກອງປະຊຸມດັ່ງກ່າວ.

ນັກປະພັນ ເຈືອງມິງທ້ວນ ສະແດງຄວາມເປັນຫ່ວງວ່າ ປະຈຸບັນເຂດທົ່ງພຽງແມ່ນ້ຳຂອງ ໄດ້ກາຍເປັນ “ທົ່ງພຽງ” ສຳລັບຕົວໜັງສື Cai Luong ຍ້ອນວ່ານັກຂຽນຫຼາຍຄົນມີອາຍຸແກ່ແລ້ວ. ຖ້າບໍ່ມີການຝຶກຝົນຫຼໍ່ຫຼອມ, ນັກປະພັນໜຸ່ມຈະພົບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກໃນການຮັກສາຄວາມຮັກແພງເພື່ອສືບຕໍ່ຮີດຄອງປະເພນີຂອງໂຮງລະຄອນໄຫຫຼຳ, ໂດຍສະເພາະແມ່ນເມື່ອຄ່າພາກຫຼວງແລະຄ່າຕອບແທນບໍ່ສົມຄວນ. “ຂ້າພະເຈົ້າຫວັງວ່າຈະເຂົ້າຮ່ວມບັນດາບົດຂຽນດັ່ງກ່າວ ເພື່ອໄດ້ຮັບປະສົບການ, ແກ່ງແຍ້ງ, ປະກອບສ່ວນຊ່ວຍໃຫ້ເຂດທົ່ງພຽງແມ່ນ້ຳຂອງ ມີບົດຂຽນຂອງຊາວເຜົ່າຈຳໃນສະໄໝໃໝ່” - ນັກປະພັນ Vinh Long ໝັ້ນໃຈ.

ຜູ້ຂຽນ Minh Nguyet ຖືວ່າ, ສະມາຄົມນັກສິລະປິນເວທີ ຫວຽດນາມ ຄວນຈັດຕັ້ງບັນດາຄ້າຍຂຽນ, ພິເສດກ່ຽວກັບບັນດາຫົວຂໍ້ໃນຍຸກສະໄໝ. ແຕ່ລະບົດທີ່ດີເດັ່ນຄວນຈະໄດ້ຮັບການປະຕິບັດພຽງແຕ່ໃນສອງຮູບແບບ: ລະຄອນເວົ້າແລະ Opera, ປ່ອຍໃຫ້ມີໂອກາດທີ່ເຫຼືອສໍາລັບນັກຂຽນອື່ນໆ. ໃນຄວາມເປັນຈິງ, ມີ camps ການຂຽນທີ່ຜະລິດ 2/3 ຂອງວຽກງານທີ່ມີຫົວຂໍ້ທີ່ທັນສະໄຫມ, ແຕ່ຄະນະສິລະປະຈໍານວນຫຼາຍບໍ່ໄດ້ເລືອກທີ່ຈະສະແດງໃຫ້ເຂົາເຈົ້າ "ເພາະວ່າພວກເຂົາຂີ້ອາຍ".

ຈາກໂຮງລະຄອນກອງທັບ - ເຊິ່ງຫາກໍ່ສຳເລັດການຈັດງານບຸນລະຄອນອາຊີບກ່ຽວກັບຮູບພາບທະຫານປ້ອງກັນຄວາມສະຫງົບປະຊາຊົນ, ນັກປະພັນ ຫວູທູຟອງ ໄດ້ຊີ້ບອກເຖິງສະພາບຄວາມເປັນຈິງທີ່ບັນດາບົດລະຄອນຍຸກສະໄໝພຽງແຕ່ໃສ່ໃສ່ປາກຂອງບັນດາຕົວລະຄອນຄຳເວົ້າໃຫຍ່ ແລະ ໄກ, ສ້າງຄວາມລຳບາກໃຫ້ແກ່ຜູ້ຟັງໃນການນັ່ງເບິ່ງ. ໃນຂະນະດຽວກັນ, ຕົວອັກສອນພື້ນເມືອງຍັງຄົງຕິດຢູ່ໃນ rut ດຽວກັນ. ເພື່ອຟື້ນຟູຫົວຂໍ້ສະໄໝໃໝ່, ການຈັດຕັ້ງຄ້າຍຂຽນຫຼືງານມະໂຫລານລະຄອນຈະສ້າງແຫຼ່ງຂຽນບົດທີ່ໄດ້ຮັບການຕ້ອນຮັບຈາກຜູ້ຊົມ, ພິເສດແມ່ນໄວໜຸ່ມ.

ຕາມນັກປະພັນ ຫງວຽນຕວນແທ່ງ ແລ້ວ, ນັກປະພັນຫລາຍຄົນ “ຫລົງທາງຢ່າງໜັກໜ່ວງ”, ມັກຈະສົມທຽບວຽກງານຂອງຕົນກັບອາຊີບອື່ນ. ທ່ານຍັງກ່າວວ່າ, ລາວໄດ້ເຫັນ 10 ຜົນງານຂອງເລື່ອງ “The Miser” ໃນເວທີຫວຽດນາມ ແລະ ສາກົນ ເພື່ອສົມທຽບ. "ການສະແດງຮູບແບບໃຫມ່ຈະສ້າງຈຸດທີ່ສົດໃສ, ແກ້ໄຂບັນຫາຂອງວິທີການບັນລຸລັກສະນະທີ່ທັນສະໄຫມໃນ script ໄດ້. ສໍາລັບຜູ້ຂຽນ, ມັນຈໍາເປັນຕ້ອງເບິ່ງວ່າຕົວລະຄອນຂອງພວກເຂົາມີຄຸນນະພາບດີ; ການສົນທະນາແມ່ນທັນສະໄຫມຫຼືບໍ່ ... " - ລາວເວົ້າກົງໄປກົງມາ.

ສະແດງທັດສະນະຂອງຕົນເອງແລະຕອບສະຫນອງຄວາມຕ້ອງການຂອງຜູ້ຊົມ

ທີ່ກອງປະຊຸມສໍາມະນາຂ້າງເທິງ, ຜູ້ຊ່ຽວຊານ, ນັກຂຽນບົດແລະຜູ້ອໍານວຍການຈໍານວນຫຼາຍໄດ້ຕັ້ງຄໍາຖາມ: ປະຈຸບັນໃນບົດລະຄອນເວທີແມ່ນຫຍັງ? ການຮັບປະກັນການສະຄຣິບສະຄຣິບຮ່ວມສະໄໝແມ່ນເປັນສິ່ງທ້າທາຍອັນໃຫຍ່ຫຼວງສຳລັບນັກຂຽນສະຄຣິບທັງໝົດທຸກມື້ນີ້.

ນັກປະພັນ ຫງວຽນທິຟຸກ ເຊື່ອໝັ້ນວ່າ ຄວາມຈຳກັດດ້ານຄວາມຮູ້ ແລະ ແນວຄິດວິຊາການຂອງທີມນັກປະພັນແມ່ນກະແຈ. ປະຈຸບັນນີ້ນັກຂຽນສະຄຣິບສ່ວນໃຫຍ່ບໍ່ໄດ້ມີຄວາມຫ້າວຫັນໃນການສຶກສາ, ປັບປຸງຄວາມຮູ້ ແລະປັບປຸງຄວາມຊຳນານຢ່າງເປັນລະບົບ. ຫຼາຍຄົນພໍໃຈກັບຄວາມສໍາເລັດແລະຜົນໄດ້ຮັບທີ່ເຂົາເຈົ້າບັນລຸໄດ້, ຢ້ານການປະດິດສ້າງ, ແລະແມ້ກະທັ້ງມັກຈະປະຕິເສດແລະປະຕິເສດແນວໂນ້ມທີ່ສ້າງສັນເພາະວ່າພວກເຂົາບໍ່ເຂົ້າໃຈຫຼືຢ້ານ. ພວກເຂົາເລືອກທີ່ຈະຂຽນກ່ຽວກັບຫົວຂໍ້ທີ່ປອດໄພເຊັ່ນ: ປະຫວັດສາດ, ຄົນທີ່ມີຊື່ສຽງ, ແລະປະເພນີ - ເຊິ່ງໄດ້ຮັບການຍອມຮັບໄດ້ງ່າຍແລະມີຄວາມສ່ຽງຕໍ່າ.

ອັນນີ້ເຮັດໃຫ້ເວທີດັ່ງກ່າວເສຍເວລາຫາຍໃຈ, ສູນເສຍການວິພາກວິຈານຈາກສັງຄົມ ແລະ ຫ່າງໄກຈາກບັນຫາທີ່ປະຊາຊົນເປັນຫ່ວງ. ອັນທີ່ເອີ້ນວ່າ "ຄວາມປອດໄພ" ຕົວຈິງແລ້ວແມ່ນການຖົດຖອຍ. scripts ຈໍານວນຫຼາຍຂາດການເຊື່ອມໂຍງກັບການໄຫຼເຂົ້າໃນປະຈຸບັນແລະຊີວິດລະຄອນ. “ຄວາມເປັນຈິງທີ່ໜ້າເປັນຫ່ວງແມ່ນນັກປະພັນຫຼາຍຄົນບໍ່ສົນໃຈວ່າຜູ້ຊົມຂອງເຂົາເຈົ້າແມ່ນໃຜ, ບໍ່ເບິ່ງບົດລະຄອນຍອດນິຍົມ, ບໍ່ຮຽນຮູ້ກ່ຽວກັບທ່າອ່ຽງຂອງຜູ້ກຳກັບໜຸ່ມ, ພາສາສະໄຕໃໝ່ ຫຼື ຄວາມສາມາດສະແດງອອກຂອງນັກສະແດງສະໄໝໃໝ່… ໃນຂະນະທີ່ຜູ້ກຳກັບໜຸ່ມໄດ້ທົດລອງກັບຫຼາຍຮູບຫຼາຍແບບຄື: ເວທີດຳ, ລະຄອນຕຸກກະຕາ, ແສງສີ 6 ມິຕິ… ຜູ້ຂຽນສ່ວນຫຼາຍບໍ່ເຂົ້າໃຈສິ່ງທີ່ເຂົາເຈົ້າກຳລັງເຮັດ, ແຕ່ນັກຂຽນ ຫງວຽນຝູ໋ຈ້ອງ.

ຄຽງຄູ່ກັນນັ້ນ, ນັກປະພັນຫຼາຍຄົນກໍ່ມີຈິດໃຈ “ເບິ່ງດູຖູກ” ກ່ຽວກັບບົດລະຄອນທີ່ແນໃສ່ປະຊາຊົນທົ່ວໄປ, ຄິດວ່າແມ່ນ “ຕະຫຼາດ” ແລະ ບໍ່ແມ່ນ “ສິລະປະ”, ໃນຂະນະທີ່ເຂົາເຈົ້າເອງກໍບໍ່ໄດ້ພະຍາຍາມເຂົ້າເຖິງຜູ້ຊົມເພື່ອເບິ່ງວ່າເຂົາເຈົ້າຕ້ອງການ ແລະ ຄິດແນວໃດ. ນອກຈາກນັ້ນ, ນັກປະພັນຫຼາຍຄົນຍັງສ້າງຜົນງານເພື່ອຕິດຕາມການແຂ່ງຂັນ, ການເຄື່ອນໄຫວ, ເຫດການ...

ກອງປະຊຸມໄດ້ສິ້ນສຸດລົງດ້ວຍຂໍ້ຄວາມທີ່ຈິງໃຈ: ນັກຂຽນບົດຄວນສະແດງທັດສະນະຂອງຕົນເອງເພື່ອຕອບສະຫນອງຄວາມຕ້ອງການຂອງຜູ້ຊົມໃນຍຸກປະຈຸບັນ. ນີ້ແມ່ນການເຕືອນໃຈແລະຍັງເປັນທິດທາງສໍາລັບອະນາຄົດຂອງໂຮງລະຄອນໃນພູມສັນຖານໃຫມ່.

ສິລະປິນປະຊາຊົນ ເຈືອງແມ້ງຮ່າ, ຮອງປະທານສະມາຄົມນັກສິລະປິນເວທີ ຫວຽດນາມ ໃຫ້ຮູ້ວ່າ: “ຖ້າຕົວໜັງສືເລົ່າຄືນເລື່ອງເລົ່າ ຫຼື ວາດພາບໃນອະດີດ, ບໍ່ຈຳເປັນມີເວທີ, ເວທີປາໄສຕ້ອງການຕົວລະຄອນທີ່ຄາດເດົາໄດ້, ໂອ້ລົມສົນທະນາ, ມີການໂຕ້ຕອບກັບຜູ້ຊົມ”.

ທີ່ມາ: https://nld.com.vn/kich-ban-san-khau-can-hoi-tho-duong-dai-196251014220105285.htm