Conductor, ນາງງາມ, ຜູ້ຊ່ຽວຊານໃຫ້ຄໍາແນະນໍາກ່ຽວກັບການທູດວັດທະນະທໍາ

ການນຳໃຊ້ບັນດາການເຄື່ອນໄຫວວັດທະນະທຳດ້ານ ການທູດ ມີມາແຕ່ດົນນານໃນປະຫວັດສາດ. ປະເທດໃດທີ່ຢາກສະແດງຄວາມຮູ້ສຶກ, ຄວາມຄິດ, ຄວາມດີກັບປະເທດອື່ນໃຊ້ກິດຈະກໍາບາງຢ່າງ. ໃນດ້ານການສື່ສານ, ມັນເປັນສື່ກາງ, ມັນສາມາດເປັນບົດກະວີ, ສະຖານທູດ, ສິລະປະຫຼືໂຄງການກິລາ.

ໃນລະດັບ 1, ຖ້າທ່ານນໍາເອົາເຫດການວັດທະນະທໍາຈາກປະເທດຫນຶ່ງໄປອີກ, ມັນເປັນກິດຈະກໍາປົກກະຕິແຕ່ວ່າມັນສູງກວ່າແລະເລິກເຊິ່ງກວ່າການດໍາເນີນໂຄງການວັດທະນະທໍາຮ່ວມກັນໃນປະເທດທີສາມ. ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ, ປະເທດຝຣັ່ງແລະເຢຍລະມັນໄດ້ລົງນາມໃນໂຄງການ Élysée ໃນປີ 1963. ສອງປະເທດມີກອງທຶນຮ່ວມກັນແລະເຊື້ອເຊີນນັກສິລະປິນຝຣັ່ງແລະເຍຍລະມັນເພື່ອສ້າງຜົນງານຮ່ວມກັນແລະປະຕິບັດໃນປະເທດທີສາມ.

ໃນປີ 2009, ໃນຂອບເຂດຂອງໂຄງການນີ້, ນັກເຕັ້ນລຳທີ່ມີຊື່ສຽງຂອງເຢຍລະມັນ ແລະ ຝຣັ່ງ 2 ທ່ານ Raphael Hillebrand ແລະ Sébastien Ramirez ໄດ້ມາຫວຽດນາມ ໂດຍຜ່ານຄຳເຊີນຂອງສະຖາບັນ Goethe ຮ່າໂນ້ຍ ແລະ ສູນວັດທະນະທຳຝະລັ່ງ L'Espace ເພື່ອສະແດງລະຄອນຟ້ອນ ຫຼາຍໃບ . ນັກເຕັ້ນລໍາທີ່ດີທີ່ສຸດຂອງກຸ່ມເຕັ້ນ Big Toe ໄດ້ຖືກຄັດເລືອກແລະຕ້ອງເຂົ້າຮ່ວມໃນຂະບວນການຝຶກອົບຮົມຢ່າງເຂັ້ມງວດເພື່ອກຽມພ້ອມສໍາລັບການເຕັ້ນກ່ອນທີ່ຈະເປີດຕົວຢ່າງເປັນທາງການໃນເດືອນກຸມພາ 2011.

ລະຄອນ ເຈົ້າຍິງ Anio ພ້ອມດ້ວຍລູກເຮືອທັງຫວຽດນາມ ແລະ ຍີ່ປຸ່ນ ສົ່ງສານວ່າ ການພົວພັນລະຫວ່າງ 2 ປະເທດແມ່ນເລິກເຊິ່ງ, ບໍ່ພຽງແຕ່ແມ່ນເຫດການ. ການນໍາໃຊ້ວັດທະນະທໍາສໍາລັບການທູດລະຫວ່າງປະເທດແມ່ນກິດຈະກໍາທົ່ວໄປ. ມັນເກີດຂຶ້ນບໍ່ພຽງແຕ່ໃນລະດັບລັດເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຍັງຢູ່ໃນຂະຫນາດທຸລະກິດ.

ປີ 2023 ແມ່ນປີແຫ່ງການເຄື່ອນໄຫວດ້ານການທູດດ້ານວັດທະນະທຳທີ່ຂະຫຍາຍຕົວຢ່າງຂະຫຍັນຂັນເຄື່ອນ ຍ້ອນແມ່ນປີ 50 ປີແຫ່ງການສ້າງຕັ້ງການພົວພັນທາງການທູດກັບຫວຽດນາມ ພາຍຫຼັງສັນຍາປາຣີ ປີ 1973. ຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ໃນຄວາມຄິດເຫັນຂອງຂ້ອຍ, ພວກເຮົາບໍ່ຄວນລໍຖ້າວັນຄົບຮອບເພື່ອສົ່ງເສີມກິດຈະກໍາວັດທະນະທໍາແຕ່ຄວນປ່ຽນມັນໃຫ້ເປັນສິ່ງທີ່ສູງກວ່າ. ຕ້ອງມີການສົມທົບກັນຂອງບັນດານັກສິລະປິນຈາກ 2 ປະເທດຂຶ້ນໄປ ເພື່ອຍົກລະດັບການທູດວັດທະນະທຳຂຶ້ນສູ່ລະດັບໃໝ່.

ນັບແຕ່ກາຍເປັນນັກອອກແບບ Ao Dai, ນາງຫງອກຮ່ວາງໄດ້ຖາມຕົນເອງວ່າຈະເຮັດແນວໃດການອອກແບບຂອງຕົນທີ່ເປັນເອກະລັກສະເພາະ, ໃນສະພາບການຂອງນັກອອກແບບ Ao Dai ຫລາຍຄົນທີ່ຜ່ານມາແລະປະສົບຜົນສຳເລັດ. ພາຍຫຼັງຄິດມາເປັນເວລາດົນນານ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເລືອກເອົາຄຳຂວັນທີ່ວ່າ: “ເນື້ອແທ້ຂອງວັດທະນະທຳ ໂລກ ມາເຕົ້າໂຮມຢູ່ບັນດາເຜົ່າຫວຽດນາມ Ao Dai”. ຍ້ອນນາງໄດ້ດຳເນີນຕາມທິດທາງນັ້ນມາເປັນເວລາດົນນານ, ຫງອກຮ່ວາງມີບັນດາຊຸດອາພອນທີ່ໄດ້ຮັບການດົນໃຈຈາກວັດທະນະທຳຂອງຫຼາຍປະເທດ - ສະຖານທີ່ທີ່ນາງໄດ້ມີໂອກາດໄປຢ້ຽມຢາມ.

“ຂ້າພະເຈົ້າເຫັນວ່າ ອ່າວດ່າເວົ້າສະເພາະ ແລະ ແຟຊັນໂດຍທົ່ວໄປແມ່ນຂົວທາງວັດທະນະທຳທີ່ອ່ອນໂຍນ, ຜ່ານນັ້ນເພື່ອນມິດສາກົນສາມາດສະໜິດສະໜົມກັບພວກເຮົາ ແລະ ຮູ້ສຶກເຖິງວັດທະນະທຳຫວຽດນາມກວ່າ. ມັນເປັນຮູບແບບການແລກປ່ຽນວັດທະນະທໍາທີ່ສວຍງາມ, ງ່າຍແລະບໍ່ເຄັ່ງຄັດ.

ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບຄຳສັ່ງພິເສດຫລາຍຢ່າງ, ອອກແບບໃຫ້ປະມຸກລັດ ແລະ ພັນລະຍາເມື່ອມາຢ້ຽມຢາມຫວຽດນາມ, ແລະ ສຳລັບບັນດາເອກອັກຄະລັດຖະທູດ ແລະ ນັກການທູດເມື່ອເຮັດວຽກຢູ່ຫວຽດນາມ. ດ້ວຍແຕ່ລະຄໍາສັ່ງດັ່ງກ່າວ, ຂ້າພະເຈົ້າຕ້ອງການເວລາທີ່ຈະຄົ້ນຄ້ວາແລະຮຽນຮູ້ກ່ຽວກັບວັດທະນະທໍາຂອງປະເທດເຈົ້າພາບ, ເພື່ອເບິ່ງວ່າອົງປະກອບທີ່ລະອຽດອ່ອນທີ່ບໍ່ຄວນໃສ່ກັບເຄື່ອງນຸ່ງ. ຂ້າພະເຈົ້າມີຄວາມຄຸ້ນເຄີຍກັບສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ຫຼາຍ, ຂ້າພະເຈົ້າມີຄວາມຫມັ້ນໃຈຫຼາຍເມື່ອອອກແບບແລະສົ່ງຂອງຂວັນໃຫ້ແຂກພິເສດໃນວິທີທີ່ຄິດທີ່ສຸດ.

ມີຜົວເຮັດວຽກຢູ່ກະຊວງການຕ່າງປະເທດ, ຂ້ອຍເຫັນລາວເປັນເພື່ອນ. ຜົວຂອງຂ້ອຍມັກຈະແບ່ງປັນໃຫ້ກໍາລັງໃຈ, ແມ່ນແຕ່ຊ່ວຍຂ້ອຍຫຼາຍໃນການອອກແບບວັດທະນະທໍາ ao dai. ລາວຍັງໃຫ້ຄໍາແນະນໍາກ່ຽວກັບຮູບແບບ, motifs, ແລະສີທີ່ເປັນປົກກະຕິຂອງວັດທະນະທໍາ.

ຂ້າພະເຈົ້າມັກສິ່ງທີ່ຫຼາຍປະເທດປະສົບຜົນສຳເລັດ, ໂດຍສະເພາະແມ່ນສ.ເກົາຫຼີ ແລະ ຍີ່ປຸ່ນ. ຕົວຢ່າງ, ເມື່ອໄປ Kyoto ຫຼື Osaka, ນັກທ່ອງທ່ຽວສາມາດເຊົ່າເຄື່ອງແຕ່ງກາຍແບບດັ້ງເດີມໄດ້ຢ່າງງ່າຍດາຍແລະໄປຢ້ຽມຢາມອານຸສາວະລີ, ທຸກຄົນຕື່ນເຕັ້ນທີ່ຈະຖ່າຍຮູບແລະໂພດລົງໃນສື່ສັງຄົມ. ມັນເປັນວິທີການປະຕິບັດສໍາລັບຫມູ່ເພື່ອນຂອງເຂົາເຈົ້າທີ່ຈະເຫັນແລະຕ້ອງການທີ່ຈະມີປະສົບການປະເທດນັ້ນ.

ຂ້າພະເຈົ້າຖືວ່າ ນີ້ແມ່ນວິທີຊ່ວຍເຜີຍແຜ່ເຄື່ອງນຸ່ງຫົ່ມຂອງຫວຽດນາມ ໄປສູ່ໂລກ ແລະ ເຮັດໃຫ້ເພື່ອນມິດສາກົນເຂົ້າໃຈວັດທະນະທຳ ແລະ ຊຸດອາພອນຂອງພວກເຮົາ. ລັດຖະບານສາມາດໜູນຊ່ວຍນັກອອກແບບທີ່ມີສະຖານທີ່ທີ່ສວຍງາມຢູ່ຄຸ້ມຖະໜົນເກົ່າ ຮ່າໂນ້ຍ, ຄຸ້ມຖະໜົນເກົ່າ ໂຮ້ຍອານ, ອະນຸສາວະລີ ເຫ້ວ... ຍ້ອນເຫດນັ້ນ, ບັນດານັກອອກແບບສາມາດນຳເອົາອ່າວໄຫທີ່ສວຍງາມມາໃຫ້ນັກທ່ອງທ່ຽວໄດ້ສຳຜັດ ແລະ ຮຽນຮູ້ກ່ຽວກັບວັດທະນະທຳຫວຽດນາມ. ນີ້ແມ່ນວິທີທີ່ມີປະສິດທິຜົນເພື່ອສົ່ງເສີມວັດທະນະທໍາໂດຍບໍ່ມີການໃຊ້ຈ່າຍເງິນຫຼາຍ, ຜົນໄດ້ຮັບທັນທີທັນໃດ.

ຕົວຢ່າງ, ຫຼາຍຄົນມາຫາເຫ້ວມັກເຊົ່າຊຸດອາພອນພື້ນເມືອງເພື່ອນຸ່ງ, ແຕ່ສ່ວນຫຼາຍແມ່ນນັກທ່ອງທ່ຽວຫວຽດນາມ. ນັກທ່ອງທ່ຽວສາກົນມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກໃນການເຂົ້າເຖິງພວກເຂົາເພາະວ່າສະຖານທີ່ເຊົ່າແມ່ນຂ້ອນຂ້າງໄກແລະບໍ່ມີຂໍ້ມູນສະເພາະ. ນັກທ່ອງທ່ຽວເຄີຍໃຊ້ແອັບປະສົບການທ່ອງທ່ຽວຄື K-look, ພວກເຮົາສາມາດຮ່ວມມືກັບແອັບເຫຼົ່ານີ້ເພື່ອແນະນຳນັກທ່ອງທ່ຽວໃຫ້ເຊົ່າຊຸດອາພອນພື້ນເມືອງຫວຽດນາມ.

ຂ້າພະເຈົ້າເຫັນວ່າ ການທູດວັດທະນະທຳທີ່ມີຄວາມເຂັ້ມແຂງສູງໃນໄລຍະມໍ່ໆມານີ້ເປັນສັນຍານທີ່ດີ, ເພາະວ່າຕາມລະບຽບແລ້ວ, ເມື່ອປະຊາຊົນມີອາຫານການກິນດີ, ເຂົາເຈົ້າຄິດເຖິງການບັນເທິງ. ສິ່ງດັ່ງກ່າວສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າ, ພື້ນຖານເສດຖະກິດເຕີບໂຕ, ໄດ້ກ້າວເຂົ້າສູ່ລະດັບການລົງທຶນດ້ານວັດທະນະທຳ, ການລົງທຶນບໍ່ຈຳກັດຕະຫຼາດພາຍໃນປະເທດ ແຕ່ຍັງມຸ່ງໄປເຖິງສາກົນ.

ນອກຈາກນັ້ນ, ບໍ່ພຽງແຕ່ກະຊວງການຕ່າງປະເທດ ແລະ ກະຊວງວັດທະນະທໍາເທົ່ານັ້ນ, ຫາກຍັງບັນດາກະຊວງ, ຂະແໜງການອື່ນຮັກແພງ ແລະ ສຸມໃສ່ພັດທະນາວັດທະນະທໍາ, ນໍາວັດທະນະທໍາຫວຽດນາມ ອອກສູ່ໂລກ. ຂ້າພະເຈົ້າມີຄວາມພາກພູມໃຈທີ່ບັນດາການເຄື່ອນໄຫວດ້ານການທູດວັດທະນະທຳນຳມາເຊິ່ງກາລະໂອກາດຫຼາຍຢ່າງໃຫ້ແກ່ບັນດາເພື່ອນຮ່ວມງານ ແລະ ເປັນການຫັນປ່ຽນຊີວິດໃໝ່ໃຫ້ແກ່ບັນດາສິລະປະປະເທດຊາດ.

ເດືອນຕຸລາຜ່ານມາ, ງານດົນຕີປະສານສຽງ ຫວຽດນາມ - ຍີ່ປຸ່ນ ກັບບັນດານັກສິລະປິນຖືກຄັດເລືອກຈາກວົງດົນຕີປະສານສຽງຂອງ 2 ປະເທດໃນຊຸດດົນຕີປະສານສຽງຢູ່ 6 ເວທີປາໄສຢູ່ 6 ນະຄອນໃຫຍ່ຂອງ ຍີ່ປຸ່ນ ໄດ້ສ້າງຄວາມປະທັບໃຈທີ່ສຸດ. ເມື່ອອອກສະແດງຢູ່ບ່ອນໃດກໍຕາມ, ໃນຖານະເປັນນັກປະພັນ - ດົ່ງກວາງວິງ ຍາມໃດກໍ່ປາດຖະໜາຢາກມີການເຂົ້າຮ່ວມຂອງບັນດານັກສິລະປິນຈາກປະເທດຕ່າງໆ ເພາະວ່າມັນມີຄວາມສາມັກຄີ. ນອກຈາກນັ້ນ, ມັນຍັງເປັນການພິສູດວ່າແນວຄວາມຄິດຂອງດົນຕີບໍ່ມີຊາຍແດນຕິດຈະໄດ້ຮັບການຍອມຮັບຈາກປະຊາຊົນຫຼາຍຂຶ້ນ.

ກ່ອນວົງການນັກດົນຕີຈະໄດ້ຮັບຄວາມຄິດເຫັນນັ້ນ, ຝ່າຍ ຍີ່ປຸ່ນ ໄດ້ສະເໜີຢ່າງຕັ້ງໜ້າວ່າ, ວົງດົນຕີຈະມີນັກສິລະປິນຫວຽດນາມ ເຄິ່ງໜຶ່ງ ແລະ ນັກສິລະປິນຍີ່ປຸ່ນເຄິ່ງໜຶ່ງ, ນັກສິລະປິນດີເດັ່ນຂອງ 2 ປະເທດໄດ້ຄັດເລືອກ. ທຸກຄົນໄດ້ພະຍາຍາມຈົນສຸດຄວາມສາມາດຂອງຕົນ ເພາະວ່າເຂົາເຈົ້າໄດ້ນຳເອົາຮູບພາບຂອງສອງປະເທດ. ນອກເໜືອໄປຈາກສອງຜົນງານຄລາສສິກຄື: ເພງຊີມໂຟນີເລກ 5 ຂອງເບໂທເຟນ - ໂຊກຕາ ແລະ ເພງເປຍໂນຄອນເຕໂຕເລກ 1 ຂອງ ໂຊປິນ ແລ້ວ, ການສະແດງແມ່ນງານດົນຕີຄລາສສິກຂອງຫວຽດນາມ ແລະ ການສະແດງປິດແມ່ນງານວາງສະແດງຂອງຫວຽດນາມ ແລະ ຍີ່ປຸ່ນ ຈັດຕັ້ງໂດຍ ດົງກວາງວິງ.

“ຜູ້ຊົມດີໃຈຫລາຍເມື່ອໄດ້ຍິນບັນດານັກສິລະປິນຫວຽດນາມບັນລຸດົນຕີຍີ່ປຸ່ນ. ພວກເຮົາໄດ້ຮັບການຕ້ອນຮັບຈາກຜູ້ຊົມດ້ວຍນໍ້າຕາ ແລະ ສຽງຕົບມືຢ່າງຍາວນານ ເຊິ່ງບັນດານັກສິລະປິນຕ້ອງຂຶ້ນເວທີຄືນໃໝ່ 5-6 ເທື່ອ ເພື່ອຊົມເຊີຍສຽງຕົບມືທີ່ດັງ ແລະ ຄົງຕົວຂອງຜູ້ຊົມ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ຫຼາຍຄົນໄດ້ຕິດຕໍ່ຫາຂ້າພະເຈົ້າ, ເວົ້າວ່າເຂົາເຈົ້າຢາກໄປຫວຽດນາມ, ມາເຮັດວຽກຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ແລະ ເບິ່ງການສະແດງຂອງນັກສິລະປິນຫວຽດນາມ ກໍ່ຄືມາຫວຽດນາມ ເພື່ອສະແດງ.

ການໂຄສະນາດົນຕີຫວຽດນາມອອກສູ່ໂລກແມ່ນສຳຄັນທີ່ສຸດ. ຂ້າພະເຈົ້າມີເພື່ອນຮ່ວມຫ້ອງບາງຄົນທີ່ໄດ້ນຳເອົາເພງ T'rung ມາອາເມລິກາເພື່ອຫຼິ້ນ, ແລະ ອຳນວຍການໃຫຍ່ Harvard ໄດ້ເອົາໃຈໃສ່ນຳເຂົ້າໃນບັນດາໂຄງການຄົ້ນຄ້ວາດົນຕີຫວຽດນາມ. Harvard - ໂຮງຮຽນຊັ້ນນໍາຂອງໂລກ ຕີລາຄາສູງວັດທະນະທໍາພື້ນເມືອງຂອງບັນດາປະເທດ, ໃນນັ້ນມີຫວຽດນາມ. ຕໍ່ມາ, ເມື່ອໄປສະແດງຢູ່ຫຼາຍປະເທດດ້ວຍເຄື່ອງດົນຕີຂອງຫວຽດນາມ, ທຸກໆຄັ້ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຫຼິ້ນສິ້ນສຸດລົງ, ຜູ້ຊົມໄດ້ເຕົ້າໂຮມກັນເບິ່ງເຄື່ອງດົນຕີມໍລະດົກ ແລະ ໄຕງວຽນ ແລະ ບໍ່ໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າກັບບ້ານ.

ບັນດາປະເທດເອີລົບ ແລະ ອາເມລິກາ ມີພື້ນຖານເສດຖະກິດນຳໜ້າພວກເຮົາຫລາຍ, ແຕ່ເຂົາເຈົ້າຢາກຮູ້ຕື່ມອີກກ່ຽວກັບບັນດາປະເທດໃນໂລກ, ໃນນັ້ນມີ ຫວຽດນາມ. ປະເທດຂອງພວກເຮົາມີ 54 ຊົນເຜົ່າທີ່ອຸດົມສົມບູນ, ວັດທະນະທໍາແລະປະຫວັດສາດພັນປີ. ພວກເຮົາອາໄສຢູ່ຫວຽດນາມກໍເປັນເລື່ອງປົກກະຕິ, ແຕ່ສຳລັບຄົນຕ່າງປະເທດ, ມັນເປັນຕາຈັບໃຈທີ່ສຸດ. ສະນັ້ນ ເປັນຫຍັງບໍ່ເອົາເຄື່ອງດົນຕີພື້ນເມືອງຢູ່ຕ່າງປະເທດມາສ້າງພາບພົດຂອງປະເທດໃຫ້ສວຍງາມ?

ອອກແບບ: Hong Anh

Vietnamnet.vn