ທຸກໆຄວາມແປກໃຈທີ່ເກີດຂຶ້ນໃນຊີວິດ, ເມື່ອທ່ານຄິດກ່ຽວກັບມັນ, ບາງຄັ້ງກໍ່ມີສາເຫດອັນເລິກເຊິ່ງ, ລຶກລັບ. ເພື່ອນຮ່ວມງານເກົ່າຂອງຂ້ອຍ, Tran Minh, ເປັນນັກຂ່າວຖ່າຍຮູບ. ແຕ່ທີ່ສຳຄັນກວ່ານັ້ນ, ສຳລັບຂ້າພະເຈົ້າ, ເຈີ່ນມິນແມ່ນນັກຮ້ອງກວາງໂຮ. ແລະເພງທີ່ລາວຮ້ອງໄດ້ດີທີ່ສຸດ, ຈົນເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຮ້ອງໄຫ້, ແມ່ນເພງ “ອ່າວສຽງດັງ”. ກ່ຽວກັບເພງພື້ນເມືອງກວາງໂຈ່ວ, ຂ້າພະເຈົ້າມັກເພງນີ້ທີ່ສຸດ, ຍ້ອນຄວາມເສົ້າສະຫຼົດໃຈຂອງໂຊກຊະຕາຂອງມະນຸດຕົວນ້ອຍ, ລອຍຢູ່ເທິງນ້ຳ, ເໝືອນດັ່ງເຮືອທີ່ບໍ່ມີຫາງ, ຢູ່ກາງແມ່ນ້ຳເລິກທີ່ມີລົມພາຍຸຫລາຍລຳ...
ຍ້ອນຢາກຂຽນກ່ຽວກັບກວາງໂຮ່, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຟັງເພງເກົ່າຫຼາຍເພງອີກ, ແລະລະນຶກເຖິງທ່ານ ເຈີ່ນມິນ. 3 ປີກ່ອນ, ລາວໄດ້ອອກຈາກ Quan Ho ແຕ່ຕົ້ນໄປສູ່ດິນຟ້າເມກຂາວ. ໃນບາງຄັ້ງຄາວ, ພວກເຮົາທີ່ເຄີຍຟັງລາວຮ້ອງເພງ, ຍັງຈື່ລາວບໍ່ພຽງແຕ່ໃນຖານະເປັນເພື່ອນຮ່ວມງານເທົ່ານັ້ນ, ຫາກຍັງແມ່ນນັກສິລະປິນ ກວາງໂຮ່ ນຳອີກ.
ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ມີສະຕິ, ຈື່ຈຳຄວາມມ່ວນຊື່ນກັບບັນດາເພື່ອນນັກວັນນະຄະດີໃນເມື່ອກ່ອນ, ມັກກັບນັກກະວີ Do Trung Lai, ນັກກະວີ ຫງວຽນແທ່ງຟອງ, ນັກແຕ້ມ Phan Cam Thuong..., ທຸກຄົນຢາກໄດ້ຍິນ Tran Minh ຮ້ອງເພງ.
Tran Minh ແມ່ນຊາວ ແຂວງ ບັກຢາງ , ເປັນຜູ້ຊາຍທີ່ອ່ອນໂຍນ ແລະ ໂສກເສົ້າເສຍໃຈຄືກັບບັນດາບົດເພງ Quan Ho ເກົ່າ, ແມ່ນຄົນມີນ້ຳໃຈຮັກແພງໝູ່ເພື່ອນ. ລາວຮ້ອງເພງໄດ້ດີ ແລະມັກຮ້ອງເພງ, ດຳລົງຊີວິດແບບຫຼົງໄຫຼ ແລະບໍ່ມີຄວາມກັງວົນໃຈ. ສາມາດຮ້ອງເພງ “ສຽງດັງ” ໄດ້ຫຼາຍສຽງ, ແຕ່ທີ່ປະທັບໃຈທີ່ສຸດແມ່ນເມື່ອໄດ້ຍິນເພິ່ນຮ້ອງເພງ “ອານອືງດັງ” - ເປັນເພງ Quan Ho ເກົ່າທີ່ມີ “ສຽງນ້ອຍ”, ດ້ວຍເນື້ອເພງອັນດຽວກັນກັບເພງ “ອານອືງທ໋າຍ” ແລະ “ອານອືງດິ່ງເຮັດ”.
ບັນດານັກຮ້ອງເກົ່າ ລຽນແອງລຽນຈີ ໄດ້ແຕ່ງເນື້ອເພງທີ່ມີລັກສະນະຕ້ານຢັນໃນການຮ້ອງເພງ Quan Ho, ເຊັ່ນເພງ “Ngoi yeu song Dao” ແລະ “Ngoi yeu man thuyen”. ບາງທີ, ທັງສາມເພງ Quan Ho “An o trong run”, “An o duoi Thuyen” ແລະ “An o duoi do” ລ້ວນແຕ່ແມ່ນເພງທີ່ໄດ້ກຳເນີດຂຶ້ນຍ້ອນການຮ້ອງເພງອັນສະໜິດສະໜົມຂອງນັກຮ້ອງ Lien Anh Lien Chi. ອາດຈະມີອີກເພງໜຶ່ງ, ປະກອບເປັນເນື້ອເພງ 2 ຄູ່ ປະກອບດ້ວຍ 4 ເພງ, ທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຍັງບໍ່ທັນຮູ້.
ບັນດາບົດເພງພື້ນເມືອງ ກວານໂຮ ແມ່ນສຽງຫົວໃຈເຕັ້ນລຳທີ່ສະທ້ອນອອກມາຈາກຄວາມເລິກລັບຂອງໂລກມະນຸດ, ສ້າງຂຶ້ນມາແຕ່ດົນນານ ແລະ ຊຶມເຂົ້າ, ແຜ່ລາມໄປໃນກະແສຊີວິດຈິດໃຈຂອງຊາວພື້ນເມືອງ, ພັດທະນາບັນດາໝູ່ບ້ານ quan ho ດັ້ງເດີມຢູ່ເຂດວັດທະນະທໍາ Kinh Bac, ໃນເມື່ອກ່ອນລວມມີ Bac Ninh ແລະ Bac Giang. ນອກນັ້ນ, ສຽງເພງກວາງໂຮຍັງໄດ້ແຜ່ລາມໄປເຖິງບາງບ່ອນຢູ່ ຮ່າໂນ້ຍ , ຮຸງເຍີນ, ລານຊອນ..., ຕາມການໄຫຼຂອງຄວາມນຶກຄິດທີ່ເລິກເຊິ່ງ, ແຕ່ລະຄົນເມື່ອໄດ້ພົບປະກັບບົດເພງລ້ວນແຕ່ປາດຖະໜາຢາກຮັກສາໄວ້ໃນໃຈຂອງຕົນ.
ຂ້າພະເຈົ້າຈື່ຈຳເທື່ອໜຶ່ງທ່ານ ເຈີ່ນມິງ ໄດ້ຈັດຕັ້ງໃຫ້ກຸ່ມຂອງພວກຂ້າພະເຈົ້າລວມມີນັກກະວີ Do Trung Lai, Chu Hong Tien, Truong Xuan Thien ແລະໝູ່ເພື່ອນຫລາຍຄົນໄປຢ້ຽມຢາມບ້ານ Diem, ເຊິ່ງແມ່ນວັດຂອງເຈົ້າຂອງ Quan Ho. ມື້ນັ້ນ, ຄອບຄົວນັກສິລະປິນບ້ານດ້ຽນໄດ້ຕ້ອນຮັບພວກຂ້າພະເຈົ້າດ້ວຍການຮ້ອງເພງ Quan Ho ບູຮານ, ແລ້ວຈັດງານລ້ຽງດ້ວຍເຂົ້າໜົມປູພື້ນແບບທຳມະດາ - ງານບຸນ Quan Ho ໃຫ້ແກ່ແຂກ.
ໃນມື້ນັ້ນ, ທ່ານ ເຈີ່ນມິງ ໄດ້ຮ້ອງເພງຫຼາຍເພງກັບນັກສິລະປິນ ກວາງໂຮ່, ແຕ່ຕາມປົກກະຕິ, ທຸກຄົນຮູ້ສຶກຕື່ນເຕັ້ນທີ່ສຸດເມື່ອຮ້ອງເພງ “ອານໂອຕົງ”. ເພງນີ້ມີເນື້ອເພງທີ່ໂສກເສົ້າ, ໂສກເສົ້າກ່ຽວກັບຊະຕາກຳຂອງຍິງສາວຜູ້ໜຶ່ງທີ່ເສຍຊີວິດ, ເດີນທາງໄປຫາລ້ຽງລູກຢູ່ປ່າທີ່ຫ່າງໄກສອກຫຼີກ, ປ່າເລິກ.
ຂ້າພະເຈົ້າມີນິໄສ, ທຸກຄັ້ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ຈັກເພງ Quan Ho ເກົ່າ, ຂ້າພະເຈົ້າຈະຊອກຫາເນື້ອເພງຂອງເພງເພື່ອອ່ານແລະເຂົ້າໃຈກ່ອນ. "ກິນໃນປ່າ" ແມ່ນສຽງຂອງໂຊກຊະຕາຂອງຄົນ:
“ສາມຫຼືສີ່ປີອາໄສຢູ່ໃນປ່າ
ນົກຮ້ອງ, ທະນີຮ້ອງ, ມີຄວາມສຸກເຄິ່ງໜຶ່ງ, ເປັນຫ່ວງເຄິ່ງໜຶ່ງ.
ບັງເອີນໄດ້ຕົກລົງຂ້າງເຮືອ
ແມ່ນ້ໍາແມ່ນເລິກ, ແລະເສົາສັ້ນບໍ່ສາມາດໄປເຖິງມັນ.
ລົມພັດຄ່ອຍໆໃນຕອນບ່າຍ
ຝູງນົກກືນສີຂາວທີ່ກຳລັງລອຍຢູ່ເທິງພູ
ໃນຄືນລະດູໜາວທີ່ໜາວເຢັນ, ໝີຍັງຢູ່ບ່ອນນັ້ນ, ຂໍຮ້ອງໃຫ້ລູກນອນຫຼັບ.
ຫຼາຍເທື່ອຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ພະຍາຍາມຊອກຮູ້ວ່າບົດເພງ “ອານ ອໍ ຕົງຮຸ່ງ” ມີຕົ້ນກຳເນີດມາຈາກໃສ, ແຕ່ໄດ້ພົບເຫັນພຽງແຕ່ເນື້ອເພງ, ເນື້ອເພງ ແລະ ບົດບັນທຶກເທົ່ານັ້ນ. ຂ້າພະເຈົ້າຈື່ໄດ້ວ່າ ທ່ານ ເຈີ່ນມິງ ໄດ້ເວົ້າຫລາຍຄັ້ງວ່າ ບົດເພງ “ອ້າຍຕົງຮຸ່ງ” ຂອງ ບັກຢາງ ມີຕົ້ນກຳເນີດມາຈາກ ບັກຢາງ, ບໍ່ແມ່ນ ບັກນິງ . ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າ ລາວມາຈາກແຂວງ ບັກຢາງ, ຍ້ອນຮັກບ້ານເກີດເມືອງນອນ, ລາວຈຶ່ງເອົາສ່ວນໜຶ່ງໄປໃຫ້ບ້ານເກີດ. ແຕ່ລາວອາດເວົ້າຖືກ, ເພາະວ່າ ກວາງໂຮ່ ແມ່ນເພງພື້ນເມືອງຂອງພາກພື້ນກິງບັກ, ໃນນັ້ນມີ ບັກນິງ ແລະ ບັກຢາງ ປະຈຸບັນ. ໝູ່ບ້ານກວາງໂຮມາຮອດປະຈຸບັນແມ່ນຢູ່ແຂວງ ບັກຢາງ ແລະ ບັກນິງ ແລະ ບາງແຂວງທີ່ຢູ່ໃກ້ຄຽງກໍ່ມີຢູ່. ສະຖິຕິຮອດປີ 2016 ໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າ, ທົ່ວປະເທດມີ 67 ບ້ານກວາງໂຮທີ່ຖືກຈັດເຂົ້າໃນບັນຊີການອະນຸລັກ, ໃນນັ້ນມີ 23 ໝູ່ບ້ານຢູ່ແຂວງ ບັກຢາງ, ໃນນັ້ນຫຼາຍກວ່າໝູ່ແມ່ນເມືອງຫວຽດນາມ ມີ 19 ບ້ານ, ແລະ 44 ບ້ານກວາງໂຮຂອງແຂວງບັກນິງ.
ແຕ່ສິ່ງທີ່ໜ້າສົນໃຈທີ່ສຸດເມື່ອຊອກຫາຕົ້ນກຳເນີດຂອງ “ອານ ໂອ ໄຕຮຸ່ງ” ນັ້ນແມ່ນຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຍິນສອງເພງທີ່ມີເນື້ອເພງອັນດຽວກັນ. ແທ້ຈິງແລ້ວ, ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດບອກໄດ້ວ່າອັນໃດມາກ່ອນແລະອັນໃດແມ່ນກົງກັນຂ້າມ. ແລະນີ້ແມ່ນເນື້ອເພງຂອງ "O ພາຍໃຕ້ເຮືອ":
“ສາມຫຼືສີ່ປີອາໄສຢູ່ເທິງເຮືອ
ແມ່ນ້ໍາເລິກຊີ້ນໍາພາກພື້ນໃຫມ່
ຝຸ່ນໄຫຼສອງເທົ່າ
ດວງດາວຂອງສະຫວັນມີຄວາມຊໍານິຊໍານານໃນການຜູກມັດຂອງເສັ້ນດ້າຍສີແດງ.
ກະທູ້ສີແດງຂອງໂຊກຊະຕາ
ຄົນດີມີດີ ທໍລະຍົດຕໍ່ກັນ
ແມ່ນ້ຳເລິກມີນ້ຳຂຶ້ນຫຼາຍສາຍ.
ກືນສີຂາວບິນເຂົ້າໄປໃນອຸທິຍານ
ຫາຍໄປທ່ານ, ສັນຍາໃນ underworld ໄດ້ - ພົວພັນຊຶ່ງຂອງໄມ້ໄຜ່ແລະ plum.
ເນື້ອເພງຂອງບົດກະວີ “ກິນ ແລະ ດຳລົງຊີວິດຢູ່ເທິງເຮືອຂ້າມຟາກ” ຍັງພັນລະນາເຖິງບັນດາພາບພົດຂອງຊີວິດທີ່ລ່ອງລອຍ, ລອຍຢູ່:
“ສາມຫຼືສີ່ປີອາໄສຢູ່ເທິງເຮືອ
ນ້ຳຄ່ອຍໆໄຫຼໄປບາງບ່ອນ
ນ້ໍາເປັນສີຟ້າເລິກ.
ຄື້ນທະເລຕີຂົວຢອກ...
ຂ້ອຍອ່ານເນື້ອເພງ, ຟັງເພງຊ້ຳແລ້ວຊ້ຳອີກ, ໃນຄືນລະດູໃບໄມ້ປົ່ງທີ່ໜາວເຢັນຄືລະດູໜາວ, ຈິນຕະນາການເຖິງຄວາມໂສກເສົ້າຢ່າງເລິກເຊິ່ງໃນສາຍຕາຂອງອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງ, ຮ້ອງເພງຈົນໝົດຄືນ, ບໍ່ຢາກຈາກໄປ, ໃນຄືນລະດູໜາວທີ່ຫ່າງໄກໃນພາກເໜືອທີ່ໜາວເຢັນ...
"ກິນແລະຢູ່ຕະຫຼອດໄປ, ຕະຫຼອດໄປໃນປ່າ, ເປັນເວລາສາມຫຼືສີ່ປີ / ກິນແລະຢູ່ຕະຫຼອດໄປ, ຕະຫຼອດໄປໃນປ່າ, ແມ່ນບ່ອນນັ້ນໃນປ່າ / ນົກຮ້ອງ, ໂອ້ຍ ah ah ແມ່ນຮ້ອງ, ທະນີຮ້ອງ, ໂອ້ຍ, ໂອ້ຍ, ໂອ້ຍ, ໂອ້ຍ, ...
ແລະຫຼັງຈາກນັ້ນຄູ່ສົມມຸດຕິຖານ "ກິນແລະດໍາລົງຊີວິດຢູ່ໃນເຮືອ" ກໍ່ລຸກຂຶ້ນດ້ວຍຄວາມໂສກເສົ້າ:
“…ເຈົ້າເປັນຄົນດີ, ເຈົ້າຈະທົນຕໍ່ຂ້ອຍໄດ້ແນວໃດ? ໄວ້ໃຈຂ້ອຍ, ມີຄວາມໂສກເສົ້າຫຼາຍ…/ ໜຶ່ງ, ì hụ, ຂ້ອຍເປັນພຽງນົກກືນຂາວ, ì hi, la ôi hụ, ì hụ is hụi hữu la ôi hợi hữu/ ບິນເຂົ້າໄປຄືບິນເຂົ້າ Thien i Thai, ແຕ່ຄິດຮອດໃຜຜູ້ໜຶ່ງ, hiụi hụ hụ.../ ຂ້ອຍຮັກໃຜ, ຂໍສັນຍາ, ສັນຍາຢູ່ ຕູ່ເຍີນດ່າ/ ໂຊກຊະຕາແມ່ນໄມ້ໄຜ່, ໄມ້ໄຜ່, ໝາກມ່ວງ…”
Quan họ, ບາງຄົນເວົ້າວ່າມັນປາກົດຢູ່ໃນສະຕະວັດທີ 11, ບາງຄົນເວົ້າວ່າມັນປາກົດຢູ່ໃນສະຕະວັດທີ 17. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ເວລານັ້ນທັງສອງແມ່ນຢູ່ໄກຈາກພວກເຮົາຫຼາຍ, ດັ່ງນັ້ນຈຶ່ງຖືກເອີ້ນວ່າເພງພື້ນເມືອງບູຮານ. ເໝືອນດັ່ງເພງ “ອານຢາງ”, ເພື່ອນ ເຈີ່ນມິງ ເຄີຍຢັ້ງຢືນວ່າມາຈາກ ບັກຢາງ, ບໍ່ແມ່ນບັກນິງ, ແຕ່ເວົ້າໃນຄວາມລັບຂອງ ມິນ, ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າ, ບໍ່ວ່າຈະມາຈາກ ບັກຢາງ ຫຼື ບັກນິງ ກໍ່ບໍ່ສຳຄັນຫຼາຍ. “ສຽງເພງ” - ເປັນເພງທີ່ດີຢູ່ໃນຄັງສົມກຽດຂອງສະຫວັນບູຮານ - ນັ້ນແມ່ນພຽງພໍ.
ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ແມ່ນຊາວເຜົ່າ ກວນໂຮ່, ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມຮັກ ແລະ ຮູ້ສຶກເຖິງສຽງເພງທີ່ເລິກເຊິ່ງ ແລະ ມີຄວາມໝາຍ. ສຽງທີ່ເລິກຊຶ້ງແລະເລິກຊຶ້ງຂອງຫົວໃຈ, ໃນສະພາບແວດລ້ອມຂອງໂລກ, ຂອງຄົນຈາກລຸ້ນສູ່ລຸ້ນ, ໄດ້ເຊື່ອມຕໍ່ກັນດ້ວຍຄວາມຮັກທີ່ຈິງໃຈຂອງມະນຸດ. ໄດ້ເຕົ້າໂຮມຄວາມສະຫຼາດສະຫຼາດຂອງຕົນຢ່າງງຽບສະຫງົບ, ຜະສົມເຂົ້າກັບວັດທະນະທຳພື້ນເມືອງທີ່ເປັນເອກະລັກສະເພາະ, ສ້າງ “ຄຳເວົ້າ-ສະບຽງອາຫານ-ສຸຂະພາບ-ການດຳລົງຊີວິດ” ຂອງຊາວເຜົ່າ ກວນໂຮ່. ມໍລະດົກນັ້ນ, ຜ່ານການປ່ຽນແປງຫຼາຍສັດຕະວັດແລ້ວ, ຍັງຄົງຄ້າງຢູ່ ແລະ ຖືກຝັງໄວ້ຈົນຮອດປະຈຸບັນ, ເພື່ອໃຫ້ພວກເຮົາມີຄວາມຫຼົງໄຫຼ, ຈົດຈຳ, ແລະ ຮັກ...
ທີ່ມາ
(0)