ຄູສອນນະຄອນໂຮ່ຈິມິນ ນຳເອົາຄວາມຮູ້ມາໃຫ້ເດັກນ້ອຍທີ່ຢູ່ຫ່າງໄກສອກຫຼີກ

ສິບປີ, ການເດີນທາງນັບຮ້ອຍ, ປຶ້ມນັບພັນຫົວໄດ້ສົ່ງ - ນັ້ນຄືການເດີນທາງຢ່າງບໍ່ຢຸດຢັ້ງຂອງຄູສອນທີ່ອຸທິດຕົນຈາກນະຄອນໂຮ່ຈີມິນ.

Người Lao Động•26/10/2025

ໄດ້ຮັບການສ້າງຕັ້ງໃນປີ 2016, ໂຄງການ “ປຶ້ມດີໃຫ້ນັກຮຽນປະຖົມ” ໂດຍທ່ານນາງ ຮ່ວາງທິທູຮ່ຽນ (ອະດີດຄູສອນໂຮງຮຽນມັດທະຍົມຕອນປາຍ ເລຮົ່ງຟອງ), ດ້ວຍຄວາມມານະພະຍາຍາມຮ່ວມຂອງທ່ານນາງ ຫງວຽນທິຫງອກດີບ (ອະດີດຫົວໜ້າກຸ່ມວັນນະຄະດີໂຮງຮຽນມັດທະຍົມປາຍ Giong Ong To), ທ່ານນາງ Tran Thi Bich Nga (ອະດີດຄູສອນໂຮງຮຽນມັດທະຍົມແຂວງ ນິງໂຮ່). ນະຄອນມິງ, ໄດ້ນຳເອົາ “ຄວາມສະຫວ່າງແຫ່ງຄວາມຮູ້” ມາຍັງນັກຮຽນຢູ່ເຂດຫ່າງໄກສອກຫຼີກ.

ການຫວ່ານແກ່ນຂອງຄວາມຫວັງ

ທ່າມກາງໝອກໜາຂອງພູຜາຕາເວັນຕົກສ່ຽງເໜືອ, ແຕ່ລະກ່ອງຖືກເປີດອອກ, ເຜີຍໃຫ້ເຫັນປື້ມນ້ອຍໆ, ເບົາພໍດີຢູ່ໃນມື ແຕ່ບັນຈຸຄວາມຮັກ ແລະຄວາມຫວັງຂອງບັນດາຄູສອນທີ່ເດີນທາງມາແຕ່ນະຄອນໂຮ່ຈີມິນ.

ບັນດາປຶ້ມທີ່ບັນດາຄູອາຈານໄດ້ນຳມາແມ່ນມີຫຼາຍຮູບຫຼາຍແບບຄື: ຈາກນິທານນິທານຂອງຫວຽດນາມ, ນິທານ ໂລກ ເຖິງປຶ້ມທັກສະຊີວິດ, ປຶ້ມປະຫວັດສາດຂອງຊາດ ແລະ ປຶ້ມປະຊາຊົນທີ່ມີຊື່ສຽງ. ບັນດາຄູອາຈານກ່າວວ່າ, ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ບໍ່ພຽງແຕ່ແມ່ນຂອງຂວັນແຫ່ງຄວາມຮູ້ໃຫ້ແກ່ນັກຮຽນເທົ່ານັ້ນ, ຫາກຍັງແມ່ນເຄື່ອງບູຊາທາງວິນຍານເພື່ອບຳລຸງສ້າງຄວາມຝັນ ແລະ ຄວາມພາກພູມໃຈຂອງຊາດ.

NGƯỜI THẦY KÍNH YÊU: Những cô giáo TP HCM bền bỉ chở sách lên non - Ảnh 1. — ໂຮງຮຽນຫ້ວຍປຸ່ງທີ່ລືມບໍ່ໄດ້ດ້ວຍ "4 no's": ບໍ່ມີໄຟຟ້າ, ບໍ່ມີນ້ຳ, ບໍ່ມີ wifi, ບໍ່ມີໂທລະທັດ

ຫຼັງຈາກຕະຫຼອດຊີວິດຂອງການສິດສອນ, ພວກເຂົາເຈົ້າເຂົ້າໃຈດີກວ່າທຸກຄົນສິ່ງທີ່ນັກຮຽນຕ້ອງການ. “ບໍ່ພຽງແຕ່ນັກຮຽນເທົ່ານັ້ນ, ຄູ-ອາຈານ ແລະ ພໍ່ແມ່ປະຊາຊົນຢູ່ເຂດພູສູງຍັງຕ້ອງການຄວາມຮູ້, ຄວາມສາມາດມາຄຽງຄູ່ກັນ ແລະ ຊ່ວຍໃຫ້ລູກຫຼານຂອງເຂົາເຈົ້າເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນ-ມີຊີວິດຊີວາຢ່າງໝັ້ນໃຈ ແລະ ສະຫຼາດກວ່າ” - ນາງ ບີ່ງງາ ແບ່ງປັນ.

ນາງ Thu Hien ກ່າວຕື່ມວ່າ: “ເຄີຍຖາມໝູ່ເພື່ອນທີ່ເຮັດວຽກຢູ່ພະແນກສຶກສາ ແລະ ບຳລຸງສ້າງ ແຂວງ ກວ໋າງບິ່ງ (ເມື່ອກ່ອນ) ວ່ານັກຮຽນຢູ່ເຂດຫ່າງໄກສອກຫຼີກຕ້ອງການຫຍັງຫຼາຍທີ່ສຸດ, ເພື່ອນຂອງຂ້ອຍບອກວ່າຫຼາຍຄົນໃຫ້ປື້ມບັນທຶກ ແລະ ປຶ້ມແບບຮຽນ, ແຕ່ປຶ້ມອ້າງອີງ ແລະ ປຶ້ມທັກສະຊີວິດຍັງຂາດເຂີນ. ໃນເວລານັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າຕ້ອງເອົາປຶ້ມເຫຼົ່ານັ້ນຂຶ້ນພູ ເພາະເດັກນ້ອຍຢູ່ທົ່ວທຸກແຫ່ງສົມຄວນໄດ້ອ່ານສິ່ງດີໆ ແລະ ຮຽນຮູ້ຊີວິດ.”

ນາງ ບິກງາ ຍັງຈື່ຈຳໄດ້ຢ່າງຈະແຈ້ງກ່ຽວກັບການເດີນທາງໄປບ້ານຮືເຟືອງ (ເມືອງຕ່ອງເຢືອງ, ແຂວງ ເຫງະອານ ). ເສັ້ນທາງດັ່ງກ່າວມີລົມພັດແຮງ, ລົດໃຫຍ່ບໍ່ສາມາດເຂົ້າໄປໄດ້, ກຸ່ມຄົນຕ້ອງຂີ່ເຮືອ, ຍ່າງ, ຍ່າງຂ້າມຫ້ວຍ, ແລ້ວຂ້າມຂົວໄມ້ໄຜ່ທີ່ຕັ້ງຊົ່ວຄາວຢູ່ລະຫວ່າງພູ ແລະ ປ່າ. ໃນເວລານັ້ນ, ນາງໄດ້ລົ້ມລົງ, ຂາຂອງນາງມີອາການບວມແຕ່ນາງຍັງພະຍາຍາມໃຊ້ໄມ້ເທົ້າເພື່ອຍ່າງຕໍ່ໄປ. "ຕາບໃດທີ່ຂ້ອຍສາມາດຍ່າງໄດ້, ຂ້ອຍຍັງມີຄວາມສຸກ, ຕາບໃດທີ່ຂ້ອຍສາມາດຖືປື້ມ, ຂ້ອຍຍັງມີຄວາມສຸກ" - ນາງຍິ້ມອ່ອນໆ.

ຢູ່ໃນຫ້ອງຮຽນທີ່ອິດເມື່ອຍເຄິ່ງທາງຂຶ້ນໄປເທິງພູ - ອ້ອມຮອບດ້ວຍກຳແພງໄມ້ໄຜ່ ແລະຕັ່ງຕ່ຳ, ຕັ່ງນັ່ງ ແລະ ຕັ່ງນັ່ງ - ນາງ ງອກດີບ ແລະສະມາຊິກຄົນອື່ນໆຂອງກຸ່ມເວົ້າບໍ່ອອກເມື່ອເຫັນການຂາດເຂີນຂອງນັກຮຽນຢູ່ເຂດເນີນສູງ.

ຫ້ອງຮຽນເອີ້ນວ່າ "ຫ້ອງຮຽນປະກອບສ່ວນ" - ບ່ອນທີ່ນັກຮຽນໃນຊັ້ນຮຽນທີ 2, 3, ແລະ 4 ຕ້ອງຮຽນຢູ່ໃນຫ້ອງດຽວກັນ. ໃນລະຫວ່າງການພົບປະແລກປ່ຽນ, ໃນຂະນະທີ່ນາງຮ້ອງເພງກັບເດັກນ້ອຍ, ຕາຂອງນາງດີບໄດ້ຢຸດຢູ່ທີ່ເດັກຊາຍຜູ້ໜຶ່ງທີ່ນຸ່ງເສື້ອເສື້ອຂາວທີ່ເຫຼື້ອມດ້ວຍຂີ້ຕົມ. ດ້ວຍຄວາມຮັກຂອງແມ່, ນາງໄດ້ເຂົ້າຫາແລະຖາມວ່າ: "ເປັນຫຍັງເຈົ້າໃສ່ເສື້ອນີ້, ລູກຊາຍ?" ເດັກຊາຍຈົ່ມວ່າ: "ຂ້ອຍມີເສື້ອໂຕດຽວທີ່ຈະໃສ່ໄປໂຮງຮຽນ." ຈາກນັ້ນລາວກໍຮ້ອງໄຫ້ນ້ຳຕາໄຫລໂດຍເວົ້າວ່າຝົນຕົກໃນທາງກັບບ້ານຈາກໂຮງຮຽນມື້ວານນີ້ ແລະເສື້ອຂອງລາວຍັງບໍ່ມີເວລາແຫ້ງເທື່ອ ລາວຈຶ່ງນຸ່ງເສື້ອປຽກໄປຮຽນເຊົ້າມື້ນີ້.

NGƯỜI THẦY KÍNH YÊU: Những cô giáo TP HCM bền bỉ chở sách lên non - Ảnh 2. — ຄູອາຈານຖືວ່າຕົນເອງເປັນຄອບຄົວ, ຜ່ານຜ່າຄວາມຫຍຸ້ງຍາກຮ່ວມກັນ, ເພາະວ່າໃນໃຈຂອງເຂົາເຈົ້າທຸກຄົນຖືຄໍາວ່າ "ຮັກ" ສໍາລັບນັກຮຽນຂອງຕົນ.

ເມື່ອກັບຄືນມາ, ນາງດິງໄດ້ຂຽນບົດຄວາມວ່າ “ຂ້ອຍມີເສື້ອດຽວນຸ່ງໄປໂຮງຮຽນ” ເພື່ອຮຽກຮ້ອງໃຫ້ມີການບໍລິຈາກເພື່ອໜູນຊ່ວຍເດັກແຕ່ລະຄົນດ້ວຍເຄື່ອງແບບໃໝ່ 2 ຊຸດ. ໃນການເດີນທາງແຕ່ລະຄັ້ງ, ຄູອາຈານບໍ່ພຽງແຕ່ໄດ້ນຳເອົາປຶ້ມເທົ່ານັ້ນ, ຫາກຍັງໄດ້ຕັ້ງຊັ້ນວາງປື້ມ, ວາງປ້າຍ, ແລະວາງຫລອດແສງຕາເວັນຢູ່ເທິງຫລັງຄາ. ແສງໄຟນ້ອຍກາງເວັນຢູ່ເຂດເນີນສູງເຮັດໃຫ້ນາງສັ່ນສະເທືອນ: "ພວກເຮົາຫວັງວ່າເດັກນ້ອຍມີບ່ອນອ່ານ, ມີແສງສະຫວ່າງເພື່ອໃຫ້ເຂົາເຈົ້າບໍ່ຕ້ອງນັ່ງຮຽນໃນຄວາມມືດ."

ຮູບພາບດັ່ງກ່າວເຮັດໃຫ້ຄູອາຈານມີຄວາມເຊື່ອຕື່ມອີກວ່າ ການນຳປື້ມໄປເຖິງເຂດຫ່າງໄກສອກຫຼີກບໍ່ພຽງແຕ່ແມ່ນການໃຫ້ຂອງຂວັນເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ແມ່ນການຫວ່ານເມັດພັນແຫ່ງຄວາມຫວັງ. ເຂົາເຈົ້າບໍ່ພຽງແຕ່ໃຫ້ປຶ້ມ ແລະ ໄປ, ແຕ່ຍັງຈັດກອງປະຊຸມເພື່ອແນະນໍາຄູທ້ອງຖິ່ນກ່ຽວກັບວິທີຊ່ວຍໃຫ້ນັກຮຽນຮັກການອ່ານຫຼາຍຂຶ້ນ. ຢູ່ໃນເດີ່ນໂຮງຮຽນ, ສຽງເອີ້ນຂອງແມ່ຍິງອາຍຸ 60 ກວ່າປີຍັງດັງຂຶ້ນຢ່າງອົບອຸ່ນວ່າ: "ເດັກນ້ອຍ, ປຶ້ມຫົວນີ້ດີຫຼາຍ, ມາຫ້ອງສະໝຸດເພື່ອອ່ານມັນ!"

ຮູບພາບທີ່ລຽບງ່າຍເຫຼົ່ານັ້ນ - ສາວນ້ອຍກອດເທບນິຍາຍ ແລະ ລືມເວລາຫຼິ້ນ, ເດັກຊາຍນ້ອຍນ້ຳຕາໄຫຼຍ້ອນລາວມີພຽງເສື້ອໂຕດຽວທີ່ຈະນຸ່ງໄປໂຮງຮຽນ - ເປັນແຮງຈູງໃຈໃຫ້ບັນດາຄູສອນສືບຕໍ່ເດີນທາງຕໍ່ໄປ.

ຕາບໃດທີ່ຍັງມີລົມຫາຍໃຈ, ມີຄວາມຮັກ, ພວກເຮົາຍັງຈະໄປ

ການເດີນທາງໃນຕອນນັ້ນແລະໃນປັດຈຸບັນແມ່ນແຕກຕ່າງກັນ. ຖ້າຫາກວ່າໃນການເດີນທາງຄັ້ງທຳອິດ, ບັນດາຄູອາຈານຕ້ອງຂົນປຶ້ມແຕ່ລະກ່ອງໄປສະໜາມບິນ, ສະຖານີລົດເມ, ແລ້ວຟ້າວຝົນຂ້າມສີ່ແຍກດົງລົກ, ລຽບຕາມຖະໜົນເຈື່ອງເຊີນ, ແລະບາງຈຸດກໍ່ເກີດດິນເຈື່ອນຢູ່ເບື້ອງຫຼັງ, ປະຈຸບັນທຸກຢ່າງໄດ້ຄ່ອຍໆກາຍເປັນປົກກະຕິ. ປື້ມແມ່ນຂົນສົ່ງໂດຍກົງໄປຫາໂຮງຮຽນໂດຍຜູ້ຈັດພິມ, ແລະການກະກຽມຍັງເປັນລະບຽບແລະເປັນມືອາຊີບຫຼາຍ. ແຕ່ສຳລັບບັນດາອາຈານແລ້ວ, ເຖິງວ່າການເດີນທາງຈະມີຄວາມລຳບາກໜ້ອຍ, ແຕ່ຄວາມຕື່ນເຕັ້ນ ແລະ ຈິດໃຈທີ່ຈະສົ່ງໜັງສືໄປເຖິງເຂດເນີນສູງກໍຍັງຄືເກົ່າຄືມື້ທຳອິດ.

ໃນການເດີນທາງແຕ່ລະເທື່ອ, ທ່ານນາງ Thu Hien ຍາມໃດກໍ່ເນັ້ນໜັກວ່າ ການບໍລິຈາກແຕ່ລະຄັ້ງຕ້ອງໄດ້ຮັບການນຳໃຊ້ຢ່າງເໝາະສົມ, ໄປເຖິງເດັກນ້ອຍຢູ່ເຂດຫ່າງໄກສອກຫຼີກ. ສະນັ້ນ, ຄູ-ອາຈານໃນກຸ່ມຈຶ່ງໄດ້ຈ່າຍເງິນທັງໝົດໃນການເດີນທາງ, ຄ່າຄອງຊີບ ແລະ ຄ່າເດີນທາງໜັງສື ເພື່ອໃຫ້ບັນດາແຫຼ່ງທຶນທີ່ບໍລິຈາກໄດ້ໄປຊື້ປຶ້ມ ແລະ ຊ່ວຍເຫຼືອນັກຮຽນທີ່ດ້ອຍໂອກາດ. "ບໍ່ມີໃຜສາມາດຈົ່ມໄດ້, ພຽງແຕ່ຍິ້ມ" - ນາງ Bich Nga humorously.

NGƯỜI THẦY KÍNH YÊU: Những cô giáo TP HCM bền bỉ chở sách lên non - Ảnh 3. — ຄວາມເບີກບານມ່ວນຊື່ນຂອງນັກສຶກສາເມື່ອໄດ້ຮັບປຶ້ມຈາກຄູອາຈານນະຄອນໂຮ່ຈິມິນ (ຮູບພາບສະຫນອງໂດຍລັກສະນະ)

ການເດີນທາງຂ້າມພູ ແລະ ເນີນພູ, ບາງຄັ້ງດິນເຈື່ອນຕ້ອງຍ່າງໃນຕົມ, ບາງຄັ້ງເຮືອກໍ່ຫຼົ້ມຢູ່ກາງໜອງບຶງ. ແຕ່ເມື່ອໄປຮອດ, ເຫັນຮອຍຍິ້ມຂອງເດັກນ້ອຍທີ່ໄດ້ຮັບປຶ້ມ, ຄວາມເມື່ອຍລ້າໝົດໄປ. ສຳລັບບັນດາຄູ-ອາຈານ, “ປຶ້ມດີສຳລັບນັກຮຽນປະຖົມ” ບໍ່ພຽງແຕ່ເປັນໂຄງການອາສາສະໝັກເທົ່ານັ້ນ, ຫາກຍັງເປັນການສືບຕໍ່ຊີວິດການສອນຂອງພວກເພິ່ນອີກດ້ວຍ - ເຊິ່ງເຂົາເຈົ້າຍັງ “ຢືນຢູ່ໃນຫ້ອງຮຽນ” ໃນແບບທີ່ຕ່າງກັນ, ຜ່ານການກະທຳ, ຄວາມເມດຕາ ແລະ ສ່ອງແສງເປັນຕົວຢ່າງໃຫ້ແກ່ຄົນຮຸ່ນຫຼັງ.

ເມື່ອຖືກຖາມວ່າ ສິ່ງທີ່ມີຄ່າທີ່ສຸດທີ່ປຶ້ມນຳມາໃຫ້ເດັກນ້ອຍຢູ່ເຂດຫ່າງໄກສອກຫຼີກນັ້ນແມ່ນອັນໃດ, ນາງ ຫງອກດີບ ຍິ້ມວ່າ: “ຖ້າເດັກນ້ອຍ 10 ຄົນອ່ານໜັງສືນັ້ນມີພຽງ 5 ຄົນເທົ່ານັ້ນ, ພໍແລ້ວ”. ໃນຖານະເປັນຄູສອນວັນນະຄະດີ, ພວກເຮົາເຂົ້າໃຈວ່ານັກຮຽນທີ່ອ່ານຫຼາຍຈະຂຽນດ້ວຍການສະກົດຄໍາແລະໄວຍາກອນທີ່ຖືກຕ້ອງ, ສະແດງອອກຢ່າງຄ່ອງແຄ້ວ, ແລະສໍາຄັນກວ່ານັ້ນ, ພວກເຂົາຮຽນຮູ້ວິທີການຄິດແລະຄວາມຮູ້ສຶກ.

ຄູສອນເຊື່ອວ່ານິໄສການອ່ານບໍ່ສາມາດສ້າງໄດ້ໃນຄືນ. ແຕ່ຄືກັບນໍ້າມັນຮົ່ວ, ຈາກນັກຮຽນຈໍານວນຫນ້ອຍ, ຄວາມຮັກຂອງຫນັງສືຈະຄ່ອຍໆແຜ່ລາມ, ຊ່ວຍໃຫ້ພວກເຂົາອອກຈາກຫນ້າຈໍເອເລັກໂຕຣນິກແລະກັບຄືນສູ່ຄວາມຮູ້ແລະເລື່ອງຮາວທີ່ບໍາລຸງລ້ຽງຈິດວິນຍານຂອງພວກເຂົາ.

ໃນປັດຈຸບັນ, ອາຍຸໄດ້ອ່ອນແອລົງຫຼາຍຂອງພວກເຂົາ, ແຕ່ໄຟບໍ່ເຄີຍຫມົດໄປ. ທ່ານນາງ ບິກງາ ກ່າວວ່າ: “ຕາບໃດທີ່ມີລົມຫາຍໃຈແລະຄວາມຮັກ, ພວກເຮົາຈະສືບຕໍ່ໄປ. ຄວາມປາດຖະໜາທີ່ງ່າຍດາຍຂອງພວກເຂົາແມ່ນຢາກຊອກຫາຄົນຮຸ່ນຫຼັງ, ໄວໜຸ່ມທີ່ແບ່ງປັນຄວາມຮັກ ແລະ ຄວາມເມດຕາອັນດຽວກັນ ເພື່ອສືບຕໍ່ນໍາເອົາຄວາມຮູ້ມາສູ່ພູດອຍ.

ສໍາລັບພວກເຂົາ, ລາງວັນບໍ່ແມ່ນໃບຢັ້ງຢືນຂອງຄຸນງາມຄວາມດີຫຼືກຽດສັກສີ, ແຕ່ຮູບພາບຂອງເດັກນ້ອຍທີ່ອ່ານຫນັງສືຈົນກ່ວາລາວລືມເວລາຫຼີ້ນ. ຢູ່ກາງພູຜາແລະປ່າໄມ້ທີ່ມີລົມແຮງ, ໂຄງການຂະຫນາດນ້ອຍມີຊີວິດຊີວາທີ່ຍືນຍົງ, ສະຫນັບສະຫນູນດ້ວຍຫົວໃຈທີ່ບໍ່ເຄີຍເຢັນ. ສິບປີຜ່ານໄປ, ຄູສອນເຫຼົ່ານັ້ນຍັງເລືອກເອົາຄວາມຮັກມາສູ່ທຸກຫົນທຸກຫົນ-ທຸກຫົນທຸກແຫ່ງທີ່ຍັງມີສາຍຕາທີ່ລໍຄອຍຂອງເດັກນ້ອຍ, ຍັງມີຮອຍຕີນຂອງຜູ້ທີ່ເອົາປຶ້ມມາຫວ່ານຄວາມຮູ້.

ການເດີນທາງຂອງການຫວ່ານຄວາມຮູ້ຜ່ານປຶ້ມ

ຫຼາຍກວ່າ 155 ການເດີນທາງຜ່ານແຂວງ, ນະຄອນຫຼາຍທີ່ສຸດ; ເກືອບ 784,000 ປື້ມໄດ້ຖືກສົ່ງໃຫ້ເດັກນ້ອຍ. ເກືອບ 10 ປີ, ນາງ ຮີ່ນ, ນາງ ຫງ່າ, ນາງ ດ້ຽນ ແລະ ຄູສອນອື່ນໆຢູ່ນະຄອນ ໂຮ່ຈີມິນ ເຂົ້າຮ່ວມໂຄງການ “ປຶ້ມດີໃຫ້ນັກຮຽນປະຖົມ” ເຊັ່ນ: ນາງ ແຄ໋ງ, ນາງ ດ່າວ, ແທ່ງ… ໄດ້ຈັດຕັ້ງກອງປະຊຸມສຳມະນາ ແລະ ແລກປ່ຽນ “ຂ້ອຍຮັກປຶ້ມ” ໃຫ້ແກ່ຄູສອນ ແລະ ນັກຮຽນຫຼາຍກວ່າ 155 ຄົນ.

ມາຮອດປະຈຸບັນ, ໂຮງຮຽນປະຖົມ 3.410 ແຫ່ງໃນທົ່ວປະເທດໄດ້ຮັບບໍລິຈາກປຶ້ມ, ນຳຄວາມຮູ້ມາໃຫ້ນັກຮຽນ 1,24 ລ້ານກວ່າຄົນຢູ່ເຂດດ້ອຍໂອກາດຄື: ຮ່າຕິ້ງ, ເງ້ອານ, ດົ່ງທາບ, ລຳດົງ, ກວາງຈີ້, ດັກລັກ, ດ້ຽນບຽນ... ເຊິ່ງແສງສະຫວ່າງແຫ່ງຄວາມຮູ້ຍັງຖືກສ່ອງໃສ່ໃນທຸກວັນ.

ທີ່ມາ: https://nld.com.vn/nhung-co-giao-tp-hcm-ben-bi-cho-sach-len-non-196251025201710997.htm