ງານມະໂຫລານຄັ້ງນີ້ ໂດຍຫໍພິພິທະພັນວັດທະນະທຳຊົນເຜົ່າຫວຽດນາມ ສົມທົບກັບວິທະຍາໄລວັດທະນະທຳ ແລະ ສິລະປະຫວຽດນາມ ແລະ ສະມາຄົມວິຈິດສິນ ຫວຽດນາມ ແລະ ສະໂມສອນ Tam Giao ໄດ້ສົມທົບກັບ 6 ສະໂມສອນຮ້ອງເພງ ແລະ ຄະນະຮ້ອງເພງພື້ນເມືອງທີ່ມາຈາກ 5 ແຂວງຄື: ກາວບັງ , ໄທງວຽນ, ຕວຽນກວາງ, ລ່ັງເຊີນ ແລະ ກວາງນິງ. ໂຄງການດັ່ງກ່າວໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນບັນດາບາດກ້າວໃໝ່ໃນການເດີນທາງປົກປັກຮັກສາ ແລະ ເຊີດຊູຄຸນຄ່າຂອງມໍລະດົກແລ້ວ.
 |
| Talkshow, ບ່ອນທີ່ຊ່າງຝີມືແລະຜູ້ຊ່ຽວຊານດ້ານວັດທະນະທໍາແບ່ງປັນການເດີນທາງຂອງພວກເຂົາເພື່ອຮັກສາມໍລະດົກຫຼັງຈາກນັ້ນໃຫ້ມີຊີວິດຢູ່. |
Talkshow ແລະເລື່ອງທີ່ຈະຮັກສາໄຟໄຫມ້
ສ່ວນລາຍການສົນທະນາໄດ້ນໍາເອົາເລື່ອງລາວທີ່ແທ້ຈິງ ແລະອາລົມຈິດກ່ຽວກັບການເດີນທາງຂອງການຮັກສາໄຟຊີວິດຂອງຊ່າງຝີມື. ນີ້ແມ່ນໂອກາດທີ່ຫາຍາກເພື່ອໃຫ້ປະຊາຊົນເຂົ້າໃຈໄດ້ດີກວ່າເກົ່າຈາກນັ້ນ, ແມ່ນຮູບແບບພິທີສະແດງທີ່ເປັນເອກະລັກສະເພາະຂອງຊາວໄຕ, ງູ, ໄທ, ແລະ ຄວາມພະຍາຍາມຢ່າງງຽບໆເພື່ອຮັກສາມໍລະດົກນີ້ໃຫ້ຄົງຢູ່ໃນຍຸກສະໄໝໃໝ່.
ທີ່ຮູ້ຈັກໃນນາມ “ນາງໝໍຕຳແຍ” ຂອງເມື່ອນັ້ນຢູ່ປະເທດຝຣັ່ງ, ທ່ານດຣ ຮ່ວາງທິຮົ່ງຮ່າ ຢືນຢັນວ່າ: ຈາກນັ້ນຕ້ອງຄົງຕົວເດີມນັບແຕ່ພິທີກຳ, ເຄື່ອງດົນຕີ, ຊຸດອາພອນເຖິງການສະແດງ. ຕ້ອງຈັດຕັ້ງຂັ້ນຕອນໃຫ້ເໝາະສົມເພື່ອໃຫ້ປະຊາຊົນໄດ້ຮັບຮູ້ຕື່ມອີກ, ໂດຍສະເພາະແມ່ນຕ້ອງສ້າງໂຄງການສາຍສົ່ງຢ່າງເປັນລະບົບໃຫ້ແກ່ລຸ້ນໜຸ່ມ.
ແບ່ງປັນທັດສະນະດຽວກັນ, ນັກສິລະປິນປະຊາຊົນ ຮວ່າງທິບິກຮົ່ງ ( ໄທ ຫງວຽນ ) ສະແດງຄວາມປິຕິຊົມຊື່ນເມື່ອຕອນນັ້ນໄດ້ຮັບການເຊີດຊູຢ່າງກ້ວາງຂວາງ, ແຕ່ນາງກໍ່ມີແນວຄິດຫຼາຍຢ່າງວ່າ: “ເມື່ອນຳວັດຖຸບູຮານມາສູ່ສາທາລະນະຊົນ, ມີໜ້ອຍຄົນເຂົ້າໃຈແຫຼ່ງກຳເນີດ ແລະ ທຳມະຊາດຂອງມັນ, ພວກເຮົາຕ້ອງແຈ້ງ ແລະ ໂຄສະນາເພື່ອໃຫ້ປະຊາຊົນເຂົ້າໃຈໄດ້ດີກວ່າ”. ນາງຫວັງວ່າຈະມີນະໂຍບາຍສະຫນັບສະຫນູນຫຼາຍກວ່າເພື່ອໃຫ້ນັກສິລະປິນມີແຮງຈູງໃຈທີ່ຈະຕິດຕາມຫຼັງຈາກນັ້ນ.
ນັກສິລະປິນປະຊາຊົນ Trieu Thuy Tien ( Lang Son ) ເນັ້ນໜັກວ່າ: ນັ້ນແມ່ນ “ການເດີນທາງ” ແລະ ເປັນຂົວເຊື່ອມຕໍ່ຄວາມມຸ່ງມາດປາດຖະໜາຂອງປະຊາຊົນ. ນາງແນະນຳໃຫ້ຄົນຮຸ່ນໜຸ່ມເຂົ້າໃຈ ແລະ ເວົ້າພາສາແມ່ຂອງຕົນ, ພຽງແຕ່ເທົ່ານັ້ນເຂົາເຈົ້າຈຶ່ງສາມາດເຂົ້າໃຈຄວາມງາມ ແລະ ຄຸນຄ່າທາງວັນນະຄະດີ ແລະ ສິລະປະທີ່ມີຢູ່ໃນເວລານັ້ນ.
 |
| ນັກສິລະປິນດຳເນີນພິທີແຫ່ຂະບວນ“ເງິນກູ້” ໃນພິທີບູຊາຂອງຊາວເຜົ່າ ໄຕ ຢູ່ແຂວງ ໄທ ຫງວຽນ. |
ຕາມທັດສະນະຂອງໄວໜຸ່ມ, ທ່ານ ແມັກວັນງອກ, ສະມາຊິກຂອງສະໂມສອນຮ້ອງເພງ Then, ແຂວງ ໄຕງວຽນ, ເຊິ່ງເຮັດວຽກຢູ່ຂະແໜງສາທາລະນະສຸກ ໄດ້ແບ່ງປັນວ່າ, ໃນນັ້ນມີຄວາມຮຽກຮ້ອງຕ້ອງການຢ່າງໃຫຍ່ຫຼວງໃຫ້ແກ່ລາວ, ເພາະວ່ານັ້ນເນື້ອເພງ ແລະ ພາສາຕິ້ງນຳມາເຊິ່ງຄວາມຮູ້ສຶກຜ່ອນຄາຍ. ທ່ານໄດ້ຍອມຮັບວ່າ ການຮຽນຮູ້ແມ່ນຫຍຸ້ງຍາກຍ້ອນວຽກເຮັດງານທຳ ແລະ ການດຳລົງຊີວິດ, ແຕ່ຢືນຢັນວ່າ: “ຊາວໜຸ່ມຄືຂ້າພະເຈົ້າມີຄວາມຮັກແພງຫຼາຍ, ພວກຂ້າພະເຈົ້າຍັງໄດ້ໃຊ້ເວລາໃນທ້າຍອາທິດເພື່ອສຶກສາ ແລະ ຮັກສາມໍລະດົກ”. ນັກສິລະປະກອນໜຸ່ມ To Dinh Hieu (ກວາງນິງ) ກໍ່ເຫັນດີເປັນເອກະພາບ ແລະ ຖືວ່າ ບັນດາສະໂມສອນແມ່ນຕົວແບບທີ່ມີປະສິດທິຜົນທີ່ສຸດເພື່ອອະນຸລັກຮັກສາ.
| ນັກສິລະປະກອນ ແລະ ນັກຊ່ຽວຊານດ້ານວັດທະນະທຳ ໄດ້ຮັບການເປັນກຽດທີ່ໄດ້ປະກອບສ່ວນຢ່າງຕັ້ງໜ້າເຂົ້າໃນໂຄງການ “Sac Then Viet Bac”. |
ການປະຕິບັດ "block ໄມ້" ແມ່ນກັບຄືນສູ່ຕົ້ນສະບັບ
ຈຸດພົ້ນເດັ່ນທີ່ພິເສດທີ່ສຸດຂອງລາຍການ “Sac Then Viet Bac” ແມ່ນການພັກຜ່ອນຢ່ອນອາລົມອັນຄົບຖ້ວນຂອງພິທີກຳພື້ນເມືອງແລ້ວຢູ່ເທິງເວທີ. ເປັນຄັ້ງທຳອິດ, ບັນດາຜູ້ຮັກແພງຊາວ ໄທ ຫງວຽນໄດ້ເຫັນແທ່ນບູຊາທີ່ໄດ້ຮັບການກໍ່ສ້າງຢ່າງລະມັດລະວັງ, ດ້ວຍພິທີບູຊາ, ທູບທຽນ, ເຄື່ອງນຸ່ງໃນພິທີດັ່ງກ່າວ.
ສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ຄວາມແຕກຕ່າງແມ່ນວ່າການປະຕິບັດທັງຫມົດແມ່ນເຮັດໃນຮູບແບບ "woodblock", ຊຶ່ງຫມາຍຄວາມວ່າບໍ່ມີໄມໂຄໂຟນຂະຫຍາຍສຽງ, ບໍ່ມີດົນຕີພື້ນຫລັງ, ບໍ່ມີຜົນກະທົບອັນລະອຽດ.
ທາງເລືອກທີ່ເບິ່ງຄືວ່າມີຄວາມສ່ຽງນີ້ນໍາເອົາປະສົບການທີ່ແທ້ຈິງແລະຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ຫາຍາກມາສູ່ຜູ້ຊົມ. ແຕ່ລະຄຳເວົ້າ, ການຟ້ອນ, ສຽງດົນຕີລ້ວນແຕ່ໄດ້ຮັບການຖ່າຍທອດໃນລັກສະນະດັ້ງເດີມ, ເຮັດໃຫ້ຜູ້ຊົມຮູ້ສຶກຄືວ່າໄດ້ຊຶມເຂົ້າໄປໃນສະຖານທີ່ທຳມະຊາດຢູ່ໝູ່ບ້ານຫວຽດບັກ.
ລາຍການຍັງກາຍເປັນ “ການເດີນທາງວັດທະນະທຳ” ທີ່ໜ້າຈັບອົກຈັບໃຈທີ່ພາໃຫ້ຜູ້ຊົມໄປທົ່ວບັນດາເຂດໃນຕອນນັ້ນຄື: ກາວບັງ, ໄທງວຽນ, ຕວຽນກວາງ, ລານເຊີນ, ກວາງນິງ.
ຄຽງຄູ່ກັບບັນດາບົດເພງໃນຕອນນັ້ນທີ່ມີເນື້ອເພງໃໝ່, ບູຮານນະຄະດີຖືກແນະນຳເທື່ອລະຢ່າງຄື: “ກວາໄຮ” (ຂ້າມທະເລ) ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມກ້າຫານຂອງຊາວເຜົ່າ Nung; “Luom coc bjooc” (ພິທີປູກດອກໄມ້) ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມຮັກແພງຂອງຊາວໄຕ; “ປູສະໜານ ປູ່ເລືອງ” (ຄ່າຕອບແທນເງິນເດືອນໃຫ້ຜູ້ເຖົ້າ) ສະແດງໃຫ້ເຫັນຄວາມເຄົາລົບນັບຖື; “ແທງຕຸ່ງ” (ຕ້ອນຮັບນາຍພົນ) ໂດຍຊາວເຜົ່າ ຢ້າວ ສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງທຳມະຊາດອັນສະຫງ່າລາສີ ໃນຕອນນັ້ນ, ເປັນບ່ອນທີ່ນັກສິລະປິນເຊີນເທວະດາລົງມາສູ່ໂລກ, ສະແດງເຖິງຄວາມເລິກລັບທາງດ້ານຈິດໃຈໃນສະໄໝກ່ອນ...
 |
| ນັກສິລະປິນປະຊາຊົນ Nong Thi Lim (85 ປີ, Lang Son) ແມ່ນຫນຶ່ງໃນ “ຕົ້ນໄມ້ໃຫຍ່” ຂອງສິລະປະຂັບຮ້ອງ, ພິເສດແມ່ນວັດຖຸບູຮານໃນຕອນນັ້ນ. |
ການເຊື່ອມຕໍ່ລຸ້ນຕ່າງໆເພື່ອຮັກສາການໄຫຼວຽນຂອງ
ເບື້ອງຫຼັງຄວາມສຳເລັດຂອງໂຄງການແມ່ນຄວາມມານະພະຍາຍາມຂອງບັນດານັກສິລະປະການຜູ້ເຖົ້າ - “ຕົ້ນໄມ້ເກົ່າ” ເຊັ່ນ: ສິລະປິນປະຊາຊົນ ໜອງທິລິມ (ອາຍຸ 85 ປີ), ນັກສິລະປິນປະຊາຊົນ ໄຕງວຽນທຽນ (ອາຍຸ 70 ກວ່າປີ)… ເຖິງວ່າອາຍຸແກ່ແລ້ວ, ດ້ວຍຄວາມກະຕືລືລົ້ນກໍ່ຕາມ, ແຕ່ເຂົາເຈົ້າຍັງສະໝັກໃຈເຂົ້າຮ່ວມ, ເຖິງແມ່ນຈະເບິ່ງແຍງຄ່າໃຊ້ຈ່າຍໃນການເດີນທາງຂອງຕົນເອງ ເພື່ອໃຫ້ຊາວ ໄຕນິງ ແລະ ດົນຕີປະສານສຽງໄດ້ຢ່າງເຕັມປ່ຽມ.
“Sac Then Viet Bac” ໄດ້ສິ້ນສຸດລົງ, ຜົນສຳເລັດຂອງໂຄງການແມ່ນເຄື່ອງໝາຍຢັ້ງຢືນການເຊື່ອມຕໍ່ລະຫວ່າງລຸ້ນຕ່າງໆ. ບັນດານັກສິລະປະກອນນັກຮົບເກົ່າໄດ້ສ້າງກຳລັງໃຈໃຫ້ແກ່ຊາວໜຸ່ມທີ່ມີຄວາມກະຕືລືລົ້ນຄື: ຊ່າງຝີມື ຫງວຽນຊວນບັກ, ອາຈານສອນຢູ່ມະຫາວິທະຍາໄລວັດທະນະທຳ ແລະ ສິລະປະຫວຽດນາມ ແລະ ບັນດາສະມາຊິກຄະນະຈັດຕັ້ງ.
ເຂົາເຈົ້າໄດ້ສ້າງເວທີທີ່ມີຄວາມໝາຍ ເພື່ອໃຫ້ມໍລະດົກສາມາດສືບພັນໄດ້ຢ່າງເຕັມທີ່ ດ້ວຍຄວາມປາຖະໜາອັນຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ສຸດ: ເພື່ອໃຫ້ຄົນລຸ້ນຫຼັງໄດ້ຮູ້ ແລະ ເຫັນວ່າມີຄົນລຸ້ນໜຶ່ງທີ່ອຸທິດຕົນໃຫ້ແກ່ມໍລະດົກນັ້ນ. ການເດີນທາງເພື່ອປົກປັກຮັກສາຈິດວິນຍານຂອງຕອນນັ້ນຍັງຍາວນານ, ແຕ່ດ້ວຍຄວາມກະຕືລືລົ້ນນັ້ນ, “ສາຍນ້ຳ” ວັດທະນະທຳທີ່ເຢັນສະບາຍຈະສືບຕໍ່ຄົງຕົວຢູ່ໃນຊີວິດຂອງຊາວຫວຽດນາມ.
ທີ່ມາ: https://baothainguyen.vn/van-hoa/202509/sac-then-viet-bac-danh-thuc-di-san-bang-trai-nghiem-moc-ban-657058e/
(0)