Nam Cuong - Het land van liedjes die betekenis en liefde bewaren

Aan de oevers van de langzaam stromende Rode Rivier verschijnt het dorp Nam Cuong (gemeente Thanh Uyen, voormalig district Tam Nong), nu gemeente Hien Quan, vredig te midden van het weelderige groen van de rijst- en maïsvelden langs de rivier. De rivier is al generaties lang getuige van het werkende leven, de dagelijkse activiteiten en de rustige volksliederen van de mensen hier. In het geluid van de golven die tegen de kust klotsen, klinkt nog steeds het lied van Gheo, zo zoet als de liefde van de mensen van het Voorouderlijk Land – zingend om vrienden te maken, om liefde te behouden, om de ziel van het vaderland te beschermen in elke hartslag van het leven.

Nam Cuong Gheo Ward zingt Gheo

Charme van rustieke liedjes

Nam Cuong staat al sinds de oudheid bekend als de bakermat van het Gheo-gezang – een unieke volkse vorm van zang, ontstaan ​​uit de culturele harmonie tussen de Kinh en de Muong. Volgens mevrouw Pham Thi Doanh, vicevoorzitter van de Gheo Singing Club in het dorp Nam Cuong, is het Gheo-gezang ontstaan ​​uit het verhaal van de vriendschap tussen de dorpelingen van Nam Cuong en de Muong in Hung Nhi en Thuc Luyen, ter gelegenheid van de herbouw van het gemeenschapshuis ter ere van prinses Xuan Nuong. "Ontroerd door de vriendelijkheid van de dorpelingen, zongen de Nam Cuong-mensen met hen mee om vriendschap te sluiten – het zogenaamde Nuoc Nghia-gezang. De liederen waren niet bedoeld om relaties te smeden, maar om vriendschappen te smeden tussen broers en vrienden", aldus mevrouw Doanh.

Zonder begeleiding, zonder curriculum, is het zingen van Gheo eenvoudig, spontaan maar vreemd charmant. Elke zin, elk woord is een getalenteerde improvisatie, die de humoristische en delicate ziel van de dorpelingen weerspiegelt. "We zingen met oprechte emoties, zonder vast repertoire. Zo reageren de mannen en vrouwen de hele nacht op elkaar, zingend en lachend, en uiten ze de liefde voor het dorp en de buurt," zei mevrouw Doanh, met stralende ogen van trots.

Gheo-zang is minder uitgebreid qua ritueel dan Quan Ho of Ca Tru, en klinkt vaak in de tuin van het gemeenschappelijke huis, langs de rivier of tijdens dorpsfeesten. Een zangoptreden bestaat meestal uit vier fasen: Vi dai trau - Zangzang - Sangstem - Vi tien chan.

Volgens mevrouw Pham Thi Hong, lid van de Gheo-zangclub, heeft elke fase zijn eigen nuances: "Vi dai trau is een groet, een uitnodiging om betel te eten; Voice song is een liefdeslied tussen mannen en vrouwen; Sang voice prijst vaak het landschap en de arbeidsproductie van het thuisland; en Vi tien chan voegt een vleugje woede en spijt toe bij het afscheid." De tekst lijkt eenvoudig, maar bevat de levensfilosofie en oprechte gevoelens van de mensen van het Voorouderlijk Land: "Als je terugkomt, laat ik je niet gaan, ik houd de zoom van je shirt vast en schrijf een gedicht."

Universitair hoofddocent Dr. Le Van Toan, voormalig directeur van het Vietnam National Institute of Music, merkte op: "Hat Gheo is een muzikaal product doordrenkt met de essentie van het oude land Phu Tho, dat de flexibiliteit en creativiteit van oude Vietnamese volksliederen weerspiegelt. Van Vi dai trau tot Vi tien dua, het is een lange keten van emoties, eindigend met een aanhoudende nasmaak, zeer uniek voor Hat Gheo."

Leden van de Nam Cuong Village Teasing Singing Club geven muziekles aan de jongere generatie. Foto: Ngoc Tung

Het behoud van volksliederen in de moderne stroming

Nam Cuong is, ondanks vele ups en downs, het enige dorp dat de originele Gheo-zang nog steeds in ere houdt. Sinds 1996 is de Gheo-zanggroep gerestaureerd en telt nu bijna 50 leden, voornamelijk ouderen. Elke clubbijeenkomst is een gezellige reünie, waar zang wordt afgewisseld met gelach, en waar mensen boven de tachtig nog steeds de liedjes van de jeugd neuriën.

Mevrouw Pham Thi Thinh, een oud-lid, zei emotioneel: "Het zingen van Gheo is in ons bloed gesijpeld. Of we nu op het land werken, naar de markt gaan of uitrusten, we zingen nog steeds - zingen om ons thuisland te herdenken, om vrede in ons hart te voelen."

Nam Cuong-mensen zingen niet alleen voor hun plezier, maar maken zich ook zorgen over hoe ze de melodieën van hun geboortestad kunnen overbrengen aan de jongere generatie. Clubleden hebben samengewerkt met scholen in de gemeente om zanglessen te organiseren, zodat leerlingen vertrouwd raken met de teksten, het ritme en de traditionele respons.

Mevrouw Pham Thi Mao, die al meer dan een halve eeuw verbonden is aan de wijk Gheo, uitte haar wens: "We hopen gewoon dat we meer aandacht en steun krijgen, zodat Gheo-zang op scholen kan worden onderwezen, zodat toekomstige generaties de identiteit van hun thuisland kunnen behouden."

Te midden van de drukte van het moderne leven klinken Gheo-liederen nog steeds op het platteland van Nam Cuong – eenvoudig maar diepgaand. Dit lied is niet alleen een verbindende schakel binnen de gemeenschap, maar ook een bewijs van de blijvende vitaliteit van de Phu Tho- volkscultuur.

Hat Gheo - van een eenvoudige uitvoeringsvorm is het nu een kostbaar spiritueel erfgoed geworden, dat bijdraagt ​​aan de "charme" van het Voorouderlijk Land. In elk lied zijn nog vaag de figuren van eerlijke, hartelijke mensen te zien en de echo te horen van de roep van de wortels van de natie.

Trong Khanh

Bron: https://baophutho.vn/nam-cuong-mien-hat-giu-nghia-giu-tinh-242058.htm