Haaland otwiera Norwegii drogę do powrotu na scenę

Norwegia zdobyła bilet na Mistrzostwa Świata w 2026 roku.

Erling Haaland prowadzi, Martin Ødegaard utrzymuje rytm, reszta dodaje zespołowi skrzydeł. Bilet na Mistrzostwa Świata 2026 to nie szczęśliwy traf. To efekt największego odbicia w historii norweskiej piłki nożnej.

Haaland niesie drużynę

Kiedy Haaland opuścił San Siro z dwoma golami w meczu z Włochami, jego pierwszym uczuciem nie była radość. Gwiazdor Man City powiedział „ulga”. To nietypowe uczucie jak na maszynę do zdobywania bramek.

Ale to odzwierciedla presję, jaką 25-latek wywierał przez całą kampanię. Norwegia potrzebowała lidera. Haaland stanął na wysokości zadania. I sprostał zadaniu.

Ten sezon kwalifikacyjny był punktem zwrotnym w międzynarodowej karierze Haalanda, który strzelił 16 goli w ośmiu meczach. Strzelał w każdym meczu. Żaden napastnik na żadnym kontynencie nie dokonał tego samego.

Haaland jest tak inny od reszty. Mam wrażenie, że każdy mecz Norwegii zaczyna się od wyniku 1:0. Takiej regularności nie widać zbyt często na poziomie reprezentacji.

Haaland przywraca Norwegii miejsce na mapie Pucharu Świata.

Haaland był w centrum uwagi. Ale nie tylko on pomógł Norwegii wyjść z dwudziestoletniego kryzysu. Martin Odegaard był łącznikiem i rytmem systemu. Pomocnik Arsenalu zaliczył siedem asyst w kwalifikacjach, więcej niż ktokolwiek inny w Europie.

To jednak nie wszystko. Rola Ødegaarda jest ważniejsza niż liczby. Kontroluje przestrzeń, utrzymuje piłkę w newralgicznych momentach, prowadzi atak w najprostszy i najbardziej precyzyjny sposób. Bez Ødegaarda Haaland będzie miał trudności z utrzymaniem swojej imponującej skuteczności.

Norwegia to kraj liczący zaledwie pięć milionów mieszkańców. Ale mają jednego z najlepszych napastników na świecie i jednego z najbardziej charyzmatycznych dyrygentów w Europie. To rzadkość. Dziennikarz Lars Sivertsen twierdzi, że nie sądzi, aby coś takiego powtórzyło się za jego życia.

Prawda jest taka, że norweska piłka nożna długo czekała na takie pokolenie. Mieli wielu dobrych piłkarzy. Ale Norwegia nigdy nie miała pary gwiazd tak wysokiego kalibru, które pojawiły się jednocześnie.

Prawdziwa siła Norwegii nie tkwi jednak tylko w nazwiskach Haaland i Ødegaard. Tacy zawodnicy jak Sander Berge, Alexander Sørloth, Morten Thorsby czy Kristoffer Ajer tworzą fundament, na którym musi się opierać drużyna zmierzająca na Mistrzostwa Świata. Żaden z nich nie cieszy się takim zainteresowaniem jak Haaland czy Ødegaard.

Jednak powyższe nazwiska tworzą równowagę, pomagając Norwegii zachować twardość w napiętych momentach. To tworzy stabilną strukturę. Haaland i Odegaard eksplodują tylko wtedy, gdy taka struktura jest obecna.

Nie można lekceważyć Norwegii na Mistrzostwach Świata w 2026 roku

Norwegia od dawna przeżywała rozczarowania. Nie zagrali na Mistrzostwach Świata w 2010 roku. Nie zagrali na Mistrzostwach Świata w 2014, 2018 i 2022 roku. Norwescy piłkarze grają w Anglii, Niemczech i Hiszpanii. Ale i tak nie grają na najważniejszych turniejach. Obecne pokolenie jest krytykowane za to, że nie wykorzystuje w pełni swojego potencjału.

Ten bilet to ulga. Jego wartość tkwi w tym, że Norwegia przełamie klątwę. Wrócili do punktu, w którym czują, że zasługują na to miejsce. Ulga Haalanda po pokonaniu Włochów odzwierciedla nastrój w kraju.

Haaland jest najjaśniejszą gwiazdą norweskiej drużyny.

Haaland to fenomen. Ale nie jest typowym Norwegiem. Haaland jest silny, pewny siebie, gotowy powiedzieć to, czego inni nie powiedzą. Skandynawowie lubią pokorę. Lubią piłkarza takiego jak Ole Gunnar Solskjaer. Kogoś, kto nie ma nic przeciwko siedzeniu na ławce rezerwowych. Kogoś, kto jest szczęśliwy nawet wtedy, gdy nie gra.

Haaland jest inny. Nie jest zadowolony z bycia rezerwowym. Chce grać. Chce strzelać gole. Chce mieć maksymalny wpływ na grę. To czyni go interesującym. Haaland jest przeciwieństwem starszego pokolenia. Nie unika odpowiedzialności. Nie unika presji.

Norwegowie są czasem zaskoczeni osobowością Haalanda. Ale są dumni, że mają w swoich szeregach tak wyjątkowy talent. Zawodnika o światowej renomie. Człowieka, który dźwiga na swoich wielkich stopach losy narodowej piłki nożnej.

Bilet na Mistrzostwa Świata 2026 ma dla Haalanda szczególne znaczenie. Widział grę swojego ojca na Mistrzostwach Świata w 1994 roku. Alf Inge Haaland nie zdobył w swojej karierze żadnego ważnego trofeum. Ale pojawił się na największej scenie piłkarskiej. To była jedyna przeszkoda, której Erling Haaland nie mógł pokonać. Teraz mu się to udało.

25-letni norweski napastnik nie mówi o marzeniach o zwycięstwie. Mówi o świątecznej atmosferze. Mówi o eksplozji Oslo. Dla Norwegii sama obecność tam to wielkie zwycięstwo.

Dzięki temu biletowi Haaland unika dołączenia do legendarnej listy tych, którzy nigdy nie zagrali na Mistrzostwach Świata. Na liście tej znajdują się George Weah, George Best, Alfredo Di Stefano, Laszlo Kubala, Gunnar Nordahl. Są na niej również Ryan Giggs i Ian Rush. Wielkie nazwiska, ale z żalem. Haaland nie musiał iść tą drogą. Przyszedł we właściwym czasie. Nie przegapił okazji.

Norwegia nie pojedzie na Mistrzostwa Świata w 2026 roku, żeby szokować. Pojedzie tam, żeby odnaleźć emocje, za którymi tęskniła przez 25 lat. Ale z Haalandem i Ødegaardem żadna drużyna nie będzie chciała ich lekceważyć. Norwegia nigdy o tym nie marzyła. Ale to pokolenie różni się od poprzednich. Chcą udowodnić, że zasługują na to, żeby tam być.

Bilet na Mistrzostwa Świata 2026 to nagroda za długą podróż Haalanda. I może to być początek nowego etapu w norweskiej piłce nożnej. Etapu, w którym nie będą już tylko okazjonalnymi gośćmi. Etapu, w którym znajdą się w gronie najbardziej konkurencyjnych drużyn. A wszystko zaczyna się od człowieka, który wywarł największy wpływ: Erlinga Brauta Haalanda.

Source: https://znews.vn/haaland-mo-duong-cho-na-uy-tro-lai-the-gioi-post1603218.html