Podczas tegorocznych świąt Nowego Roku Księżycowego wróciłem do rodzinnego miasta, aby zapalić kadzidło dla moich rodziców. To dziwne, bo po dekadach spędzonych z dala od domu wciąż żywili głęboko skrywane pragnienie, by zostać pochowanymi w rodzinnym mieście. A teraz, po tylu latach, ich dzieci i wnuki w końcu mogły spełnić to pragnienie.
Przeniosłam się z powrotem do atmosfery Tet w moim rodzinnym mieście. Noc wciąż wypełniał zapach kwiatów pomelo, mirtu krepowego i innych kwiatów… delikatny i czysty, eteryczny, pozwalający mi odkryć dziwne, a zarazem znajome uczucie w sercu. Na podwórku szelest liści bananowca ocierających się o siebie szeleścił cicho, przypominając mi o drobnych, lecz niezwykle ważnych rzeczach, czasem załatanych lub zapomnianych, a jednak każde spotkanie głęboko mnie poruszało.
Historie opowiadane pośród wonnych kwiatów głębokiej nocy to zawsze opowieści o bliskich, o naszych przodkach z przeszłości. Choć życie było bardzo trudne i wszyscy biedni, byli tak życzliwi, troskliwi i kochający, a nawet gotowi do poświęceń i dzielenia się jedzeniem i ubraniem. Do tego stopnia, że moje rodzeństwo i ja zawsze myślimy, że nasze pokolenie nigdy nie będzie traktować się tak dobrze, jak poprzednie. Jedną z rzeczy, która mnie naprawdę martwi, jest to, że wraz z rozwojem życia, ludzie zaczynają się od siebie oddalać, stając się bardziej zazdrośni i wyrachowani, nawet wśród krewnych…
Droga wiejska - Zdjęcie: Giac Ngo Online
Dla wielu osób mieszkających daleko od domu i niemogących wrócić, Tet (Księżycowy Nowy Rok) to zawsze czas głębokiego smutku i tęsknoty za ojczyzną. Tet pozostaje okazją nie tylko dla rodziny, ale także dla krewnych do spotkania i odwiedzin, radosnego spotkania.
Byłam szczerze wzruszona, gdy zobaczyłam dwa wazony świeżych nagietków na nagrobkach moich rodziców, a wcześniej kwiaty, owoce i pudełko ciast pozostawione przy nagrobkach pod koniec roku, zostawione na początku nowego roku; nawet moi krewni w domu nie wiedzieli, do kogo to należało, skoro zrobili dla mnie tak cichą, a zarazem znaczącą rzecz. Choć nie powiedziałam tego na głos, w głębi duszy czułam dumę, zastanawiając się, jak moi rodzice żyli, skoro ich krewni wciąż pielęgnują tak cenne wspomnienia.
Wiosną, idąc zapalić kadzidło, mijając rowy, trawa była bujna i zielona, a krowy pasły się powoli wzdłuż brzegów rowów. Na początku roku w moim rodzinnym mieście padała lekka mżawka; wiosenny deszcz nie był na tyle silny, żeby zmoczyć mi ramiona, ale pogoda była tak zimna, że musiałem założyć dwie ciepłe kurtki.
Na otwartych, smaganych wiatrem polach chłód narastał i nagle natknąłem się na kilkoro dzieci pasących bydło, w cienkich ubraniach, skulonych razem na drodze; niektóre opierały się o ścianę grobowca, by schronić się przed zimnem. Ogarnęła mnie fala smutku, a obrazy sprzed dekad nagle powróciły.
Życie często przyzwyczaja nas do patrzenia w przyszłość, ale ten obraz subtelnie przypomina mi, że czasami trzeba spojrzeć w dół. Od dziesięcioleci, podczas Tet (Księżycowego Nowego Roku), wciąż pojawiają się poruszające obrazy dzieci pasących bydło, drżących z zimna.
Nagle przypomniały mi się wiersze poety Trieu Phonga, który spędził dzieciństwo pasąc bydło w Ru Tram na północnym brzegu rzeki Thach Han. Nie ma go już z nami, ale pozostawił po sobie wiersze o swojej ojczyźnie, które są na tyle silne, że budzą głęboką miłość do jego rodziców i rodzinnego miasta z dawnych lat:
„...Dziecko pasterza podążało za matką przez wiele żmudnych podróży/Ojcze, czy jesteś zaskoczony?/Dziecko pasterza potrafi pisać wiersze/... Gdyby dzieciństwo nie wiązało się z pasterstwem/Jak można by wspiąć się na zbocze Con Kho do lasu Tram?/Jak można by wiedzieć, jak zbierać drewno na opał w wiązkach z zielonymi pnączami?/I jak można by dostrzec purpurę ukrytą w cierniowych krzakach i zaroślach...?”
Dzieciństwo każdego pasterza jest ściśle związane z konkretnym miejscem, innym rodzajem miłości i trudności, zwłaszcza z konkretnym kwiatem lub drzewem endemicznym dla jego wioski – fakt, którego poeta Trieu Phong doświadczył na własnej skórze w okresie ubóstwa, gdy pasł bydło. I z tego miejsca, w tym kontekście, poezja wzbiła się w powietrze, unosząc się z wiarą i miłością do życia: „…Śpiewam z kwiatami w moich poszukiwaniach / O, kwiecie wieczoru / Po prostu pozostań zielony jak miłość, która została utracona…”. Dwa ostatnie wersy są smutne, ale wcale nie żałobne; ich lektura wywołuje głębokie poczucie melancholii.
Wiersze te były dla mnie kojącym ukojeniem pośród moich burzliwych myśli i refleksji.
Poranna herbata była taka sama, obok drzewa morelowego, złocistego odcienia czasu, a jednak nigdy nie blaknącego, czystego i klarownego jak beztroskie liście i kwiaty, ofiarowując ludzkości jedynie swoje najszczersze uczucia. Odgłosy ludzi witających się i życzących sobie Szczęśliwego Nowego Roku rozbrzmiewały echem na zewnątrz, napełniając mnie radością. Tak bardzo tęsknię za świętem Tet w moim rodzinnym mieście. Żal mi tych, którzy w swojej podróży zarobkowej ani razu nie wrócili, by świętować Tet w swojej starej wiosce.
Ho Si Binh
Źródło
Komentarz (0)