Idź do domu na Tet

Podczas tegorocznego święta Tet wróciłem do rodzinnego miasta, aby zapalić kadzidło za moich rodziców. Dziwne, że po dekadach spędzonych z dala od domu, zanim odeszli, wciąż mieli palące pragnienie, by zostać pochowanymi w rodzinnym mieście. Jednak po wielu latach ich dzieci i wnuki w końcu mogły spełnić to pragnienie.

Mogłam na nowo przeżyć atmosferę Tet w moim rodzinnym mieście. Noc wciąż przepełniał zapach kwiatów grejpfruta, jeżyny i innych kwiatów… delikatny, a zarazem czysty, niejasno pozwalający mi odkryć dziwne, a zarazem znajome uczucie w sercu. Na podwórku szelest liści bananowca ocierających się o siebie, szepczących cicho, jakby przypominał mi o bardzo drobnych, ale niezwykle ważnych rzeczach, choć czasem łatanych i zapomnianych, ale za każdym razem, gdy je napotykam, nie mogę powstrzymać wzruszenia.

Historie pośród zapachu kwiatów w głębokiej nocy to zawsze historie o krewnych, o naszych przodkach z przeszłości. Choć życie było bardzo ubogie, wszyscy byli biedni, to dlaczego byli tak życzliwi, troskliwi i kochający, a nawet gotowi poświęcić jedzenie i ubrania? Do tego stopnia, że zawsze myślimy, że nasze pokolenie nie potrafi traktować się tak dobrze, jak poprzednie. Jest jedna rzecz, która naprawdę mnie dezorientuje: kiedy życie staje się coraz bardziej dostatnie, ludzie często łatwo się od siebie dystansują, jest dużo zazdrości i kalkulacji zysków i strat, nawet wśród krewnych…

Idź do domu na Tet

Droga wiejska - Zdjęcie: Giac Ngo Online

Dla wielu osób mieszkających daleko od domu i niemogących wrócić, Tet to zawsze czas głębokiego smutku za ojczyzną. Tet to wciąż okazja nie tylko dla rodziny, ale i dla krewnych – spotkania i odwiedziny to także radosne spotkanie.

Byłam naprawdę wzruszona, gdy zobaczyłam na nagrobkach moich rodziców dwa wazony świeżych kwiatów długowieczności, a wcześniej owoce i pudełko ciast pozostawione na nagrobkach pod koniec roku, z pierwszych dni nowego roku; nawet bracia na wsi nie wiedzieli, do kogo to należało, zrobili dla mnie tak cichą, ale znaczącą rzecz. Nie powiedziałam tego na głos, ale w głębi duszy czułam dumę, jak moi rodzice mogli żyć, kiedy jeszcze żyli, skoro krewni nadal pielęgnowali tak cenne uczucia.

Wychodząc, by zapalić kadzidło, mijając rowy, wiosną trawa znów się zieleni, krowy powoli pasą się na rowach. Pierwsze dni roku na wsi, mżawka nie ustaje, wiosenny deszcz nie wystarcza, by zmoczyć ludziom ramiona, ale pogoda jest tak zimna, że muszę założyć dwa ciepłe płaszcze.

Na jałowych, wietrznych polach chłód był podwójny. Nagle zobaczyłem dzieci zaganiające krowy w cienkich ubraniach, skulone na drodze, niektóre z nich opierały się o ścianę grobu, by schronić się przed zimnem. Nie mogłem powstrzymać smutku, nagle obudziły się we mnie obrazy sprzed dekad.

W życiu często przyzwyczajamy się do patrzenia w górę, ten obraz po cichu przypomina mi, że są chwile, kiedy muszę spojrzeć w dół. Od dziesięcioleci, w święto Tet, dzieci wciąż pasą krowy, drżąc z zimna, pełne współczucia.

Nagle przypomniały mi się wiersze poety Trieu Phonga, który spędził dzieciństwo pasąc krowy w Ru Tram na północnym brzegu rzeki Thach Han. Już go tu nie ma, ale pozostawił po sobie wiersze o ojczyźnie, które wystarczyły, by obudzić w nim głęboką miłość do rodziców i ojczyzny:

„...Dziecko pasterza podążało za matką przez wiele żmudnych podróży/Tato, czy jesteś zaskoczony/Że dziecko pasterza potrafi pisać wiersze/...Gdyby nie pasł krów w dzieciństwie/Jak mógłby przejść przez zbocze Con Kho do lasu Tram/Jak umiałby zbierać drewno przywiązane ciemnozielonymi wieczornymi widłami/I jak dostrzegłby fioletowy kolor ukryty w cierniowych krzakach...”.

Dzieciństwo każdego człowieka, pasącego krowy, jest również ściśle związane z miejscem, inną miłością i trudnościami, a zwłaszcza z kwiatem i drzewem endemicznym dla wsi, których poeta Trieu Phong był świadkiem w swoim ubogim dzieciństwie spędzonym na pasterstwie. I z tego miejsca, w tej sytuacji, poezja wystartowała, uniosła się wraz z wiarą w życie: „…Śpiewam z kwiatami przez całe poszukiwanie / Och, kwiaty popołudnia / Bądźcie zielone jak utracona miłość…”. Dwa końcowe wersy są smutne, ale wcale nie tragiczne – ich czytanie wywołuje ogromny smutek.

Te wersety są dla mnie ciepłym pocieszeniem pośród moich współczujących myśli.

To samo dotyczy porannej filiżanki herbaty pod kwitnącym morelą, żółtym z upływem czasu, ale wcale nie zwiędłym, czystym jak liście, kwiaty i trawa, bez zmartwień, wiedzącym jedynie, jak obdarzyć ludzi swoimi uczuciami. Dźwięk ludzi witających się i życzących sobie szczęśliwego Nowego Roku za bramą powtarza się, sprawiając, że i ja czuję się szczęśliwy. Bardzo tęsknię za świętem Tet w moim rodzinnym mieście. Żal mi tych, którzy w podróży, by zarobić na życie w obcym kraju, ani razu nie wrócili, by świętować Tet w swojej starej wiosce.

Ho Si Binh

Źródło