ตั้งแต่การสัมมนาวิชาชีพเกี่ยวกับปัญญาประดิษฐ์ในวงการข่าวและสื่อ การสัมภาษณ์ในฐานะ “วิทยากรยุค AI” ไปจนถึงการประชุมศิษย์เก่า และในบทสนทนาเหล่านั้น ความกังวลร่วมกันก็ปรากฏขึ้นเสมอ นั่นคือ AI และอนาคตของมืออาชีพ
 |
ผู้เขียน |
นักเรียนของฉันถามว่า “คุณครูคะ ยังมีงานให้เราทำอีกไหมคะ” อดีตนักเรียนคนหนึ่งเล่าให้ฟังว่า “เครื่องมือที่ทำได้หลายอย่างในอดีตต้องทำเอง ตอนนี้หน่วยงานก็คล่องตัวขึ้นแล้ว สงสัยจังว่าเรายังมีโอกาสอยู่ไหม...” และถึงแม้ฉันจะพยายามรักษาศรัทธาไว้ แต่ก็มีบางครั้งที่ฉันหยุดคิดไปคิดมาว่า สุดท้ายแล้วอะไรจะเหลืออยู่บ้าง
เราอยู่ในยุคที่เทคโนโลยีสามารถเปลี่ยนแปลงทั้งความเร็วของการผลิตและวิธีการรับข้อมูล ปัญญาประดิษฐ์สามารถเขียนบทความ สร้างวิดีโอ และถ่ายทอดอารมณ์ความรู้สึกได้ แต่ท่ามกลางความสะดวกสบายเหล่านี้ ผมยังคงเชื่อว่า สิ่งที่หล่อหลอมนักข่าวไม่ใช่เครื่องมือ หากแต่เป็นความเมตตา ความมีสติ และการมีอยู่จริงของมนุษย์
การสื่อสารมวลชนคือเรื่องของผู้คน – การเขียนเพื่อผู้อ่านและการรับผิดชอบต่อชุมชน มันเป็นเรื่องของการเลือกว่าจะเขียนอะไร เขียนอย่างไร และเขียนเพื่อใคร AI ไม่สามารถตอบคำถามเหล่านี้ได้ด้วยจิตสำนึก – มันเพียงแต่ปรับข้อมูลและไวยากรณ์ให้เหมาะสมที่สุดเท่านั้น นักข่าวมีความแตกต่าง พวกเขารู้วิธีหยุดก่อนที่จะเกิดความเจ็บปวด หลีกเลี่ยงเรื่องอื้อฉาวง่ายๆ แยกแยะระหว่าง “สามารถรายงานได้” และ “ควรรายงาน” และที่สำคัญที่สุด พวกเขาต้องรับผิดชอบต่อผลงานที่พวกเขาสร้างขึ้น – ด้วยชื่อ จิตสำนึก และบุคลิกภาพทางวิชาชีพของพวกเขา
ในฐานะครู ฉันไม่คิดว่าหน้าที่ของฉันคือการสอนนักเรียนให้หลีกเลี่ยงเทคโนโลยี ตรงกันข้าม ฉันมักจะสนับสนุนให้พวกเขาเรียนรู้วิธีใช้เทคโนโลยีอย่างมีวิจารณญาณและมีความรับผิดชอบ สิ่งที่ทำให้ฉันกังวลไม่ใช่ AI ที่เขียนบทความ แต่เป็นการสูญเสียความสามารถของมนุษย์ในการตั้งคำถาม ตรวจสอบ และพิจารณา เมื่อสิ่งต่างๆ ง่ายเกินไป เร็วเกินไป ผู้คนมักจะพอใจกับต้นฉบับที่เรียบลื่นแต่ขาดความจริง ในวงการสื่อสารมวลชน ความจริงต้องไม่เลือนลาง
ในห้องเรียนของผม ผมเห็นนักเรียนใช้ AI ในแทบทุกงานการเรียนรู้ ตั้งแต่การค้นคว้าความรู้ การทำแบบฝึกหัด การวางแผนเนื้อหาสำหรับรายงาน ไปจนถึงการเตรียมสไลด์นำเสนอ แต่ยิ่งใช้มากเท่าไหร่ พวกเขาก็ยิ่งสับสนมากขึ้นเท่านั้น เช่น “คุณครูครับ ผมไม่รู้ว่าผลลัพธ์นี้ถูกหรือผิด…” หรือ “ผมควรเขียนเองไหมครับคุณครู” หรือ “ผมชินแล้ว ตอนนี้ผมรู้สึกอายที่จะเขียนเองครับคุณครู” และในฐานะครู ผมเองก็รู้สึกสับสนเช่นกันว่าจะประเมินนักเรียนอย่างไร จะกระตุ้นให้พวกเขาพัฒนาความคิดที่แท้จริงได้อย่างไร ไม่ใช่แค่การเป็นคนรวบรวมผลลัพธ์จากเครื่องจักร
ฉันเคยบอกนักเรียนว่า “คุณสามารถขอให้ AI แนะนำไอเดีย แก้ไขประโยคได้ แต่คุณต้องเขียนประโยคสุดท้าย และคุณต้องรับผิดชอบประโยคนั้น” นี่ไม่ใช่แค่คำแนะนำในการเขียน แต่เป็นข้อความเกี่ยวกับจรรยาบรรณวิชาชีพ เพราะท้ายที่สุดแล้ว การสื่อสารมวลชนไม่ใช่แค่การรายงานข่าวอย่างรวดเร็วและกว้างขวางที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่คือการไม่สูญเสียความเป็นมนุษย์ใน โลก ที่ระบบอัตโนมัติกำลังพัฒนาไป
เราเล่าเรื่อง ไม่ใช่เพราะ AI ยังเล่าเรื่องไม่ได้ แต่เพราะเรื่องราวของมนุษย์จำเป็นต้องถูกเล่าโดยมนุษย์ ด้วยอารมณ์ ความเข้าใจ และจรรยาบรรณวิชาชีพที่ไม่สามารถเขียนโปรแกรมได้ ท่ามกลางเครื่องมืออัจฉริยะนับร้อย นักข่าวยังคงต้องรักษาสิ่งที่ดูเก่าแต่ไม่ล้าสมัย นั่นคือ การสื่อสารมวลชน ไว้ เพื่อคงความเป็นมนุษย์เอาไว้
PHAM HUONG (อาจารย์ด้านวารสารศาสตร์ มหาวิทยาลัยการศึกษา มหาวิทยาลัย ดานัง )
ที่มา: https://baoquangtri.vn/ai-va-tuong-lai-cua-nguoi-lam-nghe-bao-194438.htm
การแสดงความคิดเห็น (0)