จุดเริ่มต้น...

สามสิบปีหลังจากการตีพิมพ์นิตยสาร Cultural Friend (ภายใต้การบริหารของกรมวัฒนธรรม เมืองถั่นฮวา ) (พ.ศ. 2507) ในปี พ.ศ. 2537 ด้วยความพยายามของคณะกรรมการประจำสมัยที่ 4 ซึ่งมีนายเล ซวน ซาง เป็นประธาน นิตยสารวรรณกรรมและศิลปะเมืองถั่นฮวาได้รับอนุญาตให้ตีพิมพ์อย่างเป็นทางการจากกระทรวงวัฒนธรรมและสารสนเทศ นับแต่นั้นเป็นต้นมา สมาคมวรรณกรรมและศิลปะเมืองถั่นฮวาก็มีกระบอกเสียงอย่างเป็นทางการของตนเอง

หลังจากการประชุมวรรณกรรมและศิลปะเมืองถั่นฮวา ครั้งที่ 5 (มกราคม พ.ศ. 2540) พร้อมกับการรวมตัวของสมาคม นิตยสารวรรณกรรมและศิลปะเมืองถั่นฮวาได้รับอนุญาตจากคณะกรรมการประชาชนจังหวัดให้จัดตั้งสำนักงานบรรณาธิการ (มีนาคม พ.ศ. 2540) จากจุดนี้ นิตยสารวรรณกรรมและศิลปะเมืองถั่นฮวามีหน่วยงาน กองบรรณาธิการ ตราประทับ บัญชี และบัญชีอิสระของตนเอง และดำเนินงานในฐานะสำนักข่าว หน่วยงานของกองบรรณาธิการได้แยกออกจากสำนักงานของสมาคม

เมื่อเราย้ายออกไปและ "อยู่คนเดียว" (อย่างที่เรามักจะพูดติดตลกกัน) นิตยสารก็ยากจนมาก สมาคมก็ยากจน แล้วนิตยสารจะมีกำไรเหลืออยู่ตรงไหน (นิตยสารเข้าครอบครองอาคารที่ประกอบไปด้วยบ้านชั้นสี่หลายหลังที่สมาคมจัดสรรให้ พร้อมด้วยโต๊ะและเก้าอี้เก่าๆ...) บรรณาธิการบริหาร นักเขียน ตูเหงียนติญห์ พร้อมด้วยพี่น้องของนิตยสาร ต่าง "ทำงานมือเปล่า" อย่างแท้จริง ในเวลานั้น พวกเขาเริ่มลงมือทำงาน... ตั้งแต่ติดตั้งโทรศัพท์บ้าน ซื้อเครื่องบันทึกเทป กล้องถ่ายรูป... ไปจนถึงการขอให้คณะกรรมการประชาชนจังหวัดจัดหาคอมพิวเตอร์ รถยนต์ และกองทุนค่าลิขสิทธิ์... กรมโฆษณาชวนเชื่อของคณะกรรมการพรรคจังหวัดและคณะกรรมการประชาชนจังหวัดให้ความสนใจและสนับสนุนนิตยสารเป็นอย่างมาก

การพัฒนาคุณภาพของนิตยสารวรรณกรรมและศิลปะถั่นฮวาเป็นข้อกังวลของบรรณาธิการบริหารและเพื่อนร่วมงานในกองบรรณาธิการ บรรณาธิการบริหาร ตูเหงียนติญ และเลขานุการกองบรรณาธิการ ถั่นเซิน ได้ "เตรียมอาหารกลางวัน" เดินทางไปยังจังหวัดทางภาคใต้เพื่อเรียนรู้จากประสบการณ์ของนิตยสารอื่นๆ และขยายเครือข่ายผู้ร่วมงาน รวมถึงเครือข่ายการจัดจำหน่าย รองบรรณาธิการบริหาร มานห์เล พร้อมด้วย ลัมบ่าง และ เฟืองถวี ได้นั่งเรือไปยังหวิงห์และเว้เพื่อขอคำแนะนำจากอาจารย์ "การเดินทางหนึ่งวัน ความรู้มากมาย" แต่ความรู้จากทั่วโลกที่นำกลับมาและนำมาประยุกต์ใช้กับถั่นฮวานั้นยากยิ่ง นิตยสารซ่งเฮือง (เถื่อเทียน-เว้) มี "แบรนด์" ตั้งแต่ปี พ.ศ. 2526 มีเครือข่ายการจัดจำหน่ายทั่วประเทศ แม้กระทั่งในฝรั่งเศสอันไกลโพ้น มีกองบรรณาธิการเป็นของตัวเอง และได้รับเงินสนับสนุนหลายร้อยล้านด่งต่อปีจากจังหวัด (ในราคาปี พ.ศ. 2541) สำหรับนิตยสารซองลัม (เหงะอาน) ทางจังหวัดได้สั่งให้สมาชิกพรรคทุกพรรคสมัครสมาชิกนิตยสารซองลัม นอกเหนือจากหนังสือพิมพ์พรรค ดังนั้น นิตยสารซองลัมแต่ละฉบับจึงพิมพ์ได้มากถึง 4,600 ฉบับ (หลังจากพิมพ์แล้ว โรงพิมพ์จะโอนไปยัง ที่ทำการไปรษณีย์ และไปรษณีย์จะจัดส่งให้ผู้อ่าน กองบรรณาธิการเพียงแค่ลงนามในสมุดยืนยันเท่านั้น กองบรรณาธิการไม่จำเป็นต้องจัดพิมพ์นิตยสารใดๆ โดยตรง)

“บทเรียน” แรกคือการหาโรงพิมพ์ที่มีราคาสมเหตุสมผล เพื่อลดต้นทุนของนิตยสารแต่ละฉบับ ในเวลานั้น นิตยสารได้เซ็นสัญญาพิมพ์เป็นระยะเวลาหนึ่งปี ซึ่งราคาเพียงสองในสามของโรงพิมพ์เดิม แต่พี่น้องในกองบรรณาธิการก็ต้องทำงานหนักขึ้นเช่นกัน เพราะต้องเดินทางไกลและการเดินทางก็ลำบาก ผมยังจำได้ดีถึงครั้งแรกที่ไปเซ็นสัญญาพิมพ์ที่โรงพิมพ์ เหงะอาน เมื่อรถลากแบบโบราณของสมาคมมาถึงเคอบุง (เหงะอาน) รถลากก็ดื้อรั้นไม่ยอมขยับ อากาศร้อนอบอ้าวราวกับเตาหลอม ความร้อนระอุของภาคกลาง ลมร้อน ประกอบกับความเหนื่อยล้าทำให้ทุกคนเสียสมาธิ ถั่นเซินและหลัมบ่างต้องนั่งรถบัสไปหวิงห์เพื่อส่งต้นฉบับให้ทันเวลา ตูเหงียนติญ บรรณาธิการใหญ่ อยู่รอซ่อมรถลาก และสุดท้ายต้องนั่งมอเตอร์ไซค์รับจ้างไปโรงพิมพ์ เป็นเวลา 5 ปี (ตั้งแต่ปี 1997 ถึง 2002) ทุกเดือน ลัมบังจะแบกต้นฉบับ กระโดดขึ้นรถบัสไปโรงพิมพ์ แล้วนั่งรถบัสไปรับนิตยสาร แม้จะยากสักหน่อย แต่ก็สนุก สนุก เพราะทุกเดือนเขาจะได้รับนิตยสารวรรณกรรมที่สวยงามและมีสไตล์ส่งถึงผู้อ่านเป็นประจำ

การพิมพ์เป็นเรื่องยากมาก ตั้งแต่บรรณาธิการบริหารไปจนถึงเจ้าหน้าที่และพนักงานทุกคน ทุกคนต่างพยายามหาไอเดีย พวกเขาหยิบยกประเด็นนี้ขึ้นมาหารือกับภาคการศึกษา หน่วยงานต่างๆ ในเขต อำเภอ และภาคส่วนต่างๆ พวกเขาติดต่อหน่วยงานต่างๆ โรงงาน และบริษัทต่างๆ... จากนั้นรถจักรยานยนต์จากกองบรรณาธิการก็ถูกแบ่งออกเพื่อวิ่งไปยังเขตและสำนักงานต่างๆ... ทุกคนมีกระเป๋าเอกสารใบใหญ่บรรจุนิตยสารหลายสิบเล่มไว้ในนั้น จริงๆ แล้วมันเป็นทางออกสุดท้าย ผู้บริหารและหัวหน้าทุกคนต่างยกย่องนิตยสารวรรณกรรมว่าสวยงามและน่าสนใจ แต่เมื่อถึงเวลาซื้อขาย ทุกคนต่างอธิบายว่า "งบประมาณตึงเกินไป" ผู้คนอาจใช้เงินหลายล้านเพื่อ "เลี้ยงแขก" มื้ออาหาร แต่เมื่อต้องเสียเงินหกพันดองต่อเดือน (ราคาขายในปี 2540-2548) เพื่อซื้อนิตยสารวรรณกรรม พวกเขากลับบ่นว่า "งบประมาณตึงเกินไป" มันช่างขมขื่นเหลือเกินที่คิดถึงเรื่องนี้

ย้อนกลับไปสักนิดเพื่อรำลึกถึง “จุดเริ่มต้น…” แต่แท้จริงแล้ว ยุคแรกของนิตยสารวรรณกรรมและศิลปะเมืองถั่นฮว้า ซึ่งปัจจุบันคือนิตยสารวรรณกรรมและศิลปะเมืองถั่นฮว้านั้น เต็มไปด้วยความยากลำบากและความยากลำบาก หลังจากนั้น นิตยสารได้รับรถยนต์จากทางจังหวัด (ซึ่งได้อัปเกรดเป็นรถยนต์ใหม่สองครั้ง) พร้อมด้วยอุปกรณ์สื่อสารมวลชน เช่น กล้องถ่ายรูป เครื่องบันทึกเสียง คอมพิวเตอร์ 3 เครื่อง เครื่องถ่ายเอกสาร และการจัดวางผังที่กองบรรณาธิการ

ชัยชนะที่สำคัญอย่างยิ่งประการหนึ่งก็คือ การที่นิตยสารฉบับนี้ได้รับการแจกจ่ายไปยังที่ทำการไปรษณีย์ประจำจังหวัด Thanh Hoa กว่า 600 แห่งทั่วทั้งจังหวัด โดยได้รับการสนับสนุนจากที่ทำการไปรษณีย์ประจำจังหวัด

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา นิตยสารวรรณกรรมและศิลปะของจังหวัดทัญฮว้าของเราได้รับการประเมินจากคณะกรรมการกลางอุดมการณ์และวัฒนธรรม (ในขณะนั้น) และคณะกรรมการแห่งชาติสหภาพวรรณกรรมและศิลปะเวียดนามในฐานะนิตยสารวรรณกรรมและศิลปะท้องถิ่นที่มีเนื้อหาและศิลปะคุณภาพสูงสุดในประเทศ

“จุดเริ่มต้น…” การเดินทางที่เต็มไปด้วยความยากลำบาก ความท้าทาย ความสำเร็จและความล้มเหลว การเก็บเกี่ยวผลผลิต รวมถึงความสุข ความเศร้า และความกังวล ผมเชื่อมั่นว่าในการเดินทางครั้งใหม่นี้ ด้วยจิตวิญญาณและแรงผลักดันใหม่ วัน เหงะ ซู ถั่น จะมุ่งมั่นพัฒนาและปรับปรุงคุณภาพทั้งเนื้อหาและรูปแบบอย่างต่อเนื่อง ยังคงเป็นเวทีสำหรับวรรณกรรมและศิลปะ และเป็นเพื่อนสนิทของผู้อ่านมากมายทั้งในและนอกจังหวัด

ลัมบัง (ผู้สนับสนุน)

ที่มา: https://baothanhhoa.vn/cai-thuo-ban-dau-217130.htm