เส้นทางที่เลือก

เธอนั่งอยู่ที่โต๊ะที่คุ้นเคย ซึ่งแสงสีเหลืองอ่อนสาดส่องลงบนหน้ากระดาษที่กระจัดกระจาย หนังสือเก่า และกองเอกสารที่เธอยังต้องทำความสะอาด ความรู้สึกโดดเดี่ยวแผ่ซ่านไปทั่วห้องเล็กๆ แม้ว่าจะมีผู้คนอยู่รอบข้างมากมายก็ตาม แม้ว่าในมือของเธอจะมีเรื่องราวที่เธอรู้ว่าจะเปลี่ยนชะตากรรมของผู้คนมากมายก็ตาม แต่สำหรับเมียน บทความเหล่านั้นแต่ละบทความเป็นเพียงยาชั่วคราวเพื่อบรรเทาความเหงาของเธอเท่านั้น

ทุกครั้งที่เธอนั่งลงเขียน เธอรู้สึกเหมือนกับว่าเธอพยายามวิ่งหนีจากตัวเธอเอง จากความว่างเปล่าในหัวใจ มือของเธอเคลื่อนไหวไปบนแป้นพิมพ์ ดวงตาของเธอติดตามตัวอักษรที่วิ่งไปบนหน้าจอ แต่จิตใจของเธอมุ่งไปสู่ช่วงเวลาของชีวิต ช่วงเวลาที่เธอต้องการแบ่งปัน ต้องการความรักจากคู่รักของเธอ

สามีที่เธอเคยคิดว่าเป็นเพื่อนร่วมทางในชีวิตของเธอ ตอนนี้กลายเป็นเหมือนคนแปลกหน้าไปแล้ว ความรู้สึกหนาวเย็นเมื่อเขากลับบ้านดึก โดยไม่มีคำทักทาย ไม่มีการกอดปลอบใจ ทำให้หัวใจของเธอเจ็บปวด ทุกคืนเธอยังคงนั่งอยู่ที่นี่ที่โต๊ะทำงานของเธอ เขียนรายงานอันซาบซึ้งใจเกี่ยวกับชีวิตและชะตากรรมของผู้คน แต่ในชีวิตของเธอเอง เธอคือคนที่ถูกลืม ตอนเย็นเธอคอยเขาให้กลับบ้านโดยหวังว่าจะได้พูดคุยสั้นๆ มองหน้ากันอย่างรักใคร่ แต่ทุกสิ่งก็ล้วนแต่เงียบงัน เขาขาดความเข้าใจและความเห็นอกเห็นใจ และมักคิดว่าเธอเป็นคนผิด

-

เช่นเดียวกับนักข่าวคนอื่นๆ เมี่ยนเคยชินกับการทำงานที่เหนื่อยล้าในแต่ละวัน คืนอันยาวนานที่นอนไม่หลับ และการเดินทางอย่างเร่งรีบไปยังสถานที่ที่ท้าทาย เธอไม่เพียงแต่ต้องเผชิญกับแรงกดดันจากงานเท่านั้น แต่เธอยังต้องยอมรับความเสี่ยงเมื่อเข้าไปในพื้นที่อันตรายเพื่อรวบรวมข้อมูลและค้นหาความจริงอีกด้วย การสื่อสารมวลชนไม่ใช่แค่การนั่งเขียนหรือบันทึกข้อมูลเท่านั้น แต่ยังเป็นการต่อสู้ที่ไม่มีวันสิ้นสุดอีกด้วย เบื้องหลังรายงานแต่ละฉบับ แต่ละบทความเต็มไปด้วยความพยายาม ความยากลำบาก และอันตรายที่คนไม่กี่คนเท่านั้นที่จะรู้

ครั้งหนึ่งที่เมียนต้องเผชิญกับอันตรายที่เห็นได้ชัดเจนที่สุดคือระหว่างการเดินทางเพื่อธุรกิจไปยังหมู่บ้านชนกลุ่มน้อยที่ห่างไกลซึ่งมีปัญหาเชิงลบมากมายเกิดขึ้น เป็นงานที่เธอรู้ว่าคงจะยาก เพื่อเข้าถึงแหล่งที่มาของข้อมูล มิเอนต้องผ่านถนนรกร้างห่างไกลซึ่งเครือข่ายข้อมูลอ่อนมากและไม่มีสัญญาณโทรศัพท์ ทุกสิ่งทุกอย่างสามารถเชื่อมโยงได้ผ่านคนในพื้นที่เท่านั้น แต่พวกเขาก็ไม่กล้าที่จะสนับสนุนเธอเพราะกลัวจะพัวพัน

เมียนต้องเผชิญกับภัยคุกคามจาก “กองกำลังใต้ดิน” และผู้ที่ต้องการป้องกันไม่ให้ความจริงถูกเปิดเผย ครั้งหนึ่งขณะที่เธอทำรายงานคดีทุจริตในอุตสาหกรรม เธอได้รับสายโทรศัพท์จากบุคคลนิรนาม เสียงแหบพร่าทางโทรศัพท์เตือนเธอว่า “ยิ่งคุณเขียนมากเท่าไหร่ คุณก็จะยิ่งเจอกับปัญหามากขึ้นเท่านั้น ถ้าคุณไม่หยุด คุณจะต้องจ่ายราคาที่ต้องจ่าย” เมียนรู้ชัดเจนว่านี่ไม่ใช่เรื่องตลก แต่เป็นภัยคุกคามที่ร้ายแรง แต่จิตสำนึกและจริยธรรมวิชาชีพของเธอไม่อนุญาตให้เธอหยุดได้ เพราะเพื่อความยุติธรรม ความจริงไม่สามารถบิดเบือนได้ แต่ความวิตกกังวลก็เป็นเรื่องจริงเช่นกัน

ความเครียดเกิดขึ้นไม่เพียงแต่จากอันตรายโดยตรงเท่านั้น แต่ยังมาจากความกดดันทางจิตใจด้วย เธอต้องทำงานภายใต้กำหนดเวลาที่กระชั้นชิดเสมอ เพื่อให้ตรงเวลา แต่ก็ต้องมีความลึกซึ้งและจริงใจด้วย การโทรเข้ามาอย่างต่อเนื่องจากบรรณาธิการเพื่อขอข้อมูลเพิ่มเติมและแก้ไขรายละเอียดบางอย่างทำให้เมียนรู้สึกหายใจไม่ออกบ้าง มีบางครั้งที่เธอเพิ่งเขียนบทความเสร็จ ไม่มีเวลาพักผ่อน และต้องออกเดินทางไปทำธุรกิจอีกครั้งทันที โดยไม่มีเวลาทานอาหารหรือดื่มน้ำ

นอกจากนี้กัมพูชายังประสบปัญหาในการรวบรวมข้อมูลด้วย ผู้คนไม่เต็มใจที่จะแบ่งปันเรื่องราวของตนเองเสมอไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพวกเขากลัวว่าจะถูกพาดพิงหรือถูกแก้แค้น เธอต้องใช้ไหวพริบ ความอดทน และความจริงใจทั้งหมดที่มีเพื่อสร้างความไว้วางใจกับผู้คนและพยาน โดยโน้มน้าวพวกเขาให้เปิดใจและแบ่งปันเรื่องราวของพวกเขา เธอต้องฟังเรื่องราวอันเจ็บปวดและน่าสลดใจที่หลายคนไม่กล้าที่จะบอกเล่า และบางครั้งเรื่องราวเหล่านั้นก็ทำให้เธอต้องนอนไม่หลับ

สำหรับนักข่าวอย่างเมียน ทุก ๆ วันในการทำงานเป็นความท้าทายไม่เพียงแต่ทางร่างกายเท่านั้น แต่ยังรวมถึงทางจิตใจอีกด้วย เธอต้องดำรงชีวิตอยู่ร่วมกับแรงกดดันมหาศาลในการให้ข้อมูลที่ถูกต้อง เผชิญกับสถานการณ์อันตราย พยายามไม่ยอมแพ้ต่อสิ่งยัวยวน ขณะเดียวกันก็ต้องรักษาความเป็นกลางและความเป็นมืออาชีพในการทำงาน เบื้องหลังบทความแต่ละบท และรายงานอันชัดเจนที่เธอเขียน ล้วนเต็มไปด้วยความพยายามอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยและการเสียสละอันเงียบงัน

-

ในแต่ละวันที่ผ่านไป มิเอนทุ่มเทเวลาให้กับการเขียนราวกับว่านั่นคือที่เดียวที่เธอพบกับความสบายใจ เรื่องราว ความเจ็บปวด และการเสียสละที่เธอเขียนลงไป ดูเหมือนเป็นชิ้นส่วนของความเหงาในหัวใจของเธอ ไม่ว่าหนังสือพิมพ์จะมีบทความดี ๆ มากมายเพียงใด การสอบแต่ละครั้งจะมีรางวัลมากมายเพียงใด และได้รับคำชมเชยมากมายเพียงใด แต่ในบ้านของเธอเอง เมี่ยนยังคงเป็นคนเดียวดาย ไม่มีใครสังเกตเห็น ไม่มีใครเข้าใจ

เมื่ออ่านบทความของ Mien ผู้คนดูเหมือนจะมองเห็นตัวเองในบทความเหล่านั้น ไม่ว่าพวกเขาจะเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวที่ต้องดิ้นรน คนงานยากจน หรือเด็กสาวที่มีความทะเยอทะยานก็ตาม ถ้อยคำแต่ละคำของเธอ อ่อนโยนแต่คมชัด เสมือนหนึ่งเป็นภาพร่างปากกาที่ร่างฉากชีวิตอันไม่มั่นคง ที่ความฝันและความทุกข์ผูกพันอยู่ตลอดเวลา สิ่งที่เจ็บปวดที่สุดสำหรับเมียนคือความขัดแย้งในใจของเธอ เธอคือคนที่นำเสนอรายงานดีๆ เขียนเรื่องราวที่สร้างแรงบันดาลใจ ช่วยให้ผู้คนเข้าใจมากขึ้นเกี่ยวกับความเจ็บปวดและความอยุติธรรมในสังคม แต่ตัวเธอเองไม่สามารถหาทางออกให้กับตัวเองได้

ด้วยรูปลักษณ์ที่สวยงามและความสามารถของเธอ ทำให้เมี่ยนได้รับคำชมจากทุกคนเสมอ แต่เบื้องหลังคำชมเหล่านั้นคือหญิงสาวคนหนึ่งที่ต้องเผชิญกับความกังวลต่างๆ มากมาย และต้องซ่อนน้ำตาไว้ในยามค่ำคืน เป็นเวลาสิบปีแล้วที่เมียนใช้ชีวิตในชีวิตแต่งงานที่เปราะบาง เฉยเมย และเย็นชา และถึงแม้จะเป็นเช่นนั้น มิเอนก็ไม่เคยเสียใจเลยที่เลือกอาชีพนักข่าว นั่นคือเส้นทางที่เธอสามารถเลือกได้ในการแสวงหาความจริง เปิดเผยความจริง และพูดเพื่อความยุติธรรม เธอภูมิใจในอาชีพของเธอ แม้ว่าเบื้องหลังความรุ่งโรจน์นั้นจะมีการเสียสละไม่น้อยก็ตาม

ที่มา: https://baothainguyen.vn/van-hoa/van-hoc-nghe-thuat/202504/con-duong-da-chon-f4b0bb1/