ลมหนาวในต้นฤดูหนาว

ฉันไม่รู้แน่ชัดว่ามันเริ่มต้นเมื่อไหร่ แต่ฉันรู้ว่าเมื่อนาฬิกาค่อยๆ บอกเวลาสี่โมงเย็น พื้นที่นอกหน้าต่างก็เริ่มมีสีเทาหม่นๆ เจือปนอยู่

(AI)

บ่ายวันนี้ ความหนาวเย็นแรกของฤดูหนาวมาเยือนอย่างแผ่วเบา

ฉันไม่รู้แน่ชัดว่ามันเริ่มต้นเมื่อไหร่ แต่ฉันรู้เพียงว่าเมื่อนาฬิกาค่อยๆ บอกเวลาสี่โมงเย็น พื้นที่นอกหน้าต่างก็ถูกแต่งแต้มด้วยสีเทาหม่นๆ มันเป็นแสงลักษณะเฉพาะของลมมรสุมแรก ไม่ใช่ความสว่างไสวของฤดูร้อนอีกต่อไป แต่เป็นความเย็นยะเยือกของพื้นดิน ทำให้พื้นที่นั้นดูเหมือนจะตกอยู่ในความเศร้าโศกอย่างหม่นหมอง

ลมหนาวแรกของฤดูหนาวพัดมา พัดพาหมอกเย็นยะเยือกและกลิ่นดินชื้นปนกับควันจากเตาไฟที่อยู่ไกลออกไป ใบไม้สุดท้ายที่เหลืออยู่บนต้นไทรเก่าแก่ดูเหมือนกำลังจะร่วงหล่น หมุนวนสองสามรอบก่อนจะร่วงลงสู่พื้นดินชื้นอย่างแผ่วเบา

ฉันนั่งริมหน้าต่าง ขดตัวอยู่ในผ้าห่มลายดอกไม้สีซีดจาง จิบชาขิงร้อนๆ เพื่อให้ปลายนิ้วอบอุ่น ความรู้สึกเย็นยะเยือกนี้ช่างคุ้นเคยอย่างประหลาด เหมือนเพื่อนเก่าที่ไม่ได้เจอกันมานาน ทำให้ความทรงจำมากมายหลั่งไหลกลับมา

ฉันจำฤดูหนาวเหล่านั้นได้ดี ตอนที่ฉันยังเป็นเด็กสาวอายุสิบแปดหรือยี่สิบปี ผมยาวประบ่า และมีดวงตากลมโตใสซื่อชวนฝัน

ในเวลานั้นเอง ถนนปูหินเก่าแก่ของอพาร์ตเมนต์ที่ครอบครัวของฉันอาศัยอยู่เริ่มถูกปกคลุมด้วยหมอกสีเทาในยามเช้า และต้นไทรที่เรียงรายไปด้วยใบสีแดงสดใสก็เหลือแต่กิ่งก้านที่บิดเบี้ยวชี้ขึ้นไปบนท้องฟ้าสีเทาหม่นราวกับเส้นถ่านบนภาพวาดสีน้ำ

ฉันยังคงจำกลิ่นอันเป็นเอกลักษณ์ของฤดูหนาวได้อย่างชัดเจน: กลิ่นของใบไม้ที่เน่าเปื่อย กลิ่นดินชื้น และควันไฟจากการเผาใบไม้ที่ลอยออกมาจากมุมสวนที่รกครึ้ม

ทุกครั้งที่ลมหนาวพัดมา คุณยายก็จะเริ่มถักผ้าพันคอไหมพรมผืนใหม่ ท่านจะนั่งบนเก้าอี้หวายตัวโปรดข้างหน้าต่างที่แสงแดดอ่อนๆ ส่องเข้ามาอย่างตั้งใจ โดยใช้ไหมพรมสีแดงเข้มและเข็มถักเก่าๆ เสียงเข็มถักที่ดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอผสมผสานกับเสียงกระทบกันของวิทยุเก่าๆ ที่เปิดเพลงก่อนสงครามและทำนองเพลงพื้นบ้านที่แสนเศร้า

เธอถักผ้าพันคอไหมพรมสีแดงสดหนาๆ ให้ฉันบ่อยๆ สีแดงที่เป็นสัญลักษณ์แห่งความอบอุ่นและโชคดี เธอบอกว่ามันจะช่วยให้ฉันอบอุ่นเวลาไปโรงเรียนหรือเล่นข้างนอก ผ้าพันคอไหมพรมเนื้อนุ่มเหล่านั้นอบอวลไปด้วยกลิ่นเฉพาะตัวของเธอ กลิ่นของใบพลูและความรักอันไร้ขอบเขต ฉันจะไม่มีวันลืมช่วงเวลาที่เธอเอาผ้าพันคอมาลองพันรอบคอฉัน ลูบผมยุ่งๆ ของฉัน และยิ้มอย่างอ่อนโยน

สมัยนั้น มินห์ เพื่อนร่วมชั้นของฉัน มักจะมาถึงแต่เช้าเพื่อรอฉันที่ปลายซอยเล็กๆ แล้วปั่นจักรยานเก่าๆ ของเขาพาฉันไปโรงเรียน ทุกเช้า ขณะที่ลมพัดผ่านใบไม้ พัดพาหมอกมาด้วย ฉันจะซุกตัวเข้ากับหลังของมินห์ สัมผัสความอบอุ่นจากแผ่นหลังที่กว้างและเสื้อโค้ทหนาของเขา

ในวันที่อากาศหนาวเย็นและมีหมอกปกคลุมถนนจนมองเห็นไม่ชัด มินห์มักจะแวะที่ร้านขายของริมทางเล็กๆ สุดซอย ซึ่งแม่ค้าใจดีมักจะมีของว่างเตรียมไว้เสมอ เธอจะซื้อนมถั่วเหลืองร้อนๆ หรือโจ๊กร้อนๆ กับปาท่องโก๋ให้ฉัน เราจะหนาวสั่นไปพลางหัวเราะคิกคักเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ที่เกิดขึ้นที่โรงเรียน

ช่วงเวลาเรียบง่ายเหล่านั้นยังคงประทับอยู่ในใจฉันอย่างชัดเจนราวกับภาพวาดเก่าแต่มีสีสันสดใส ส่องประกายระยิบระยับเหมือนหยาดน้ำค้างที่เกาะอยู่บนกิ่งไม้ในยามค่ำคืน

ฉันยืนอยู่บนระเบียง ห่มเสื้อคลุมไหมพรมตัวเก่า ลมพัดผ่านใบไทรบนถนน ทำให้เกิดเสียงแห้งๆ หยาบๆ กลิ่นใบไม้แห้งและกลิ่นชื้นจางๆ จากพื้นดินที่เพิ่งรดน้ำลอยขึ้นมา เย็นยะเยือก

ลมหนาวแรกของฤดูหนาวได้พัดมาแล้ว พัดผ่านตรอกแคบๆ และส่งเสียงกรอบแกรบในต้นไม้แห้งราวกับเสียงกระซิบของฤดูกาลที่ล่วงลับไปแล้ว

ฉันไม่ใช่เด็กหญิงตัวเล็กๆ คนเดิมอีกต่อไปแล้ว ชีวิตเต็มไปด้วยเรื่องราวมากมาย ทั้งสุขและทุกข์ มีการเปลี่ยนแปลงมากมาย คุณยายจากไปแล้ว ผ้าพันคอไหมพรมที่ท่านถักก็เก่าและสีซีดจางไปตามกาลเวลา ฉันเก็บมันไว้อย่างดีในกล่องไม้ มินห์ก็เริ่มต้นครอบครัวในเมืองหลวงและมีชีวิตของตัวเองแล้ว ฉันยังคงอาศัยอยู่ในเมืองนี้ ยังคงมองดูต้นไม้ที่ไร้ใบทุกฤดูหนาว และยังคงดื่มชาขิงร้อนๆ ข้างหน้าต่างที่คุ้นเคยของฉัน

ทิวทัศน์ภายนอกเปลี่ยนแปลงไปบ้างแล้ว อาคารสูงผุดขึ้นใกล้กัน บดบังท้องฟ้าสีครามที่เคยสดใส แต่ความรู้สึกของลมหนาวในช่วงต้นฤดูหนาวนั้นยังคงเหมือนเดิม พัดพาเอาความทรงจำมาด้วย

มันสวยงามอย่างเหลือเชื่อ!

ลินห์ เชา

ที่มา: https://baolongan.vn/gio-lanh-dau-dong-a205956.html