ลมหนาวต้นฤดูหนาว

ฉันไม่รู้ว่ามันมาจากไหน รู้เพียงว่าเมื่อนาฬิกาตีบอกเวลาช้าๆ ช่องว่างนอกหน้าต่างก็เปลี่ยนเป็นสีเทาหม่น

ภาพประกอบ (AI)

บ่ายนี้ความหนาวเย็นแรกของฤดูหนาวมาเยือนอย่างแผ่วเบา

ฉันไม่รู้ว่ามันเริ่มเมื่อไหร่ แต่ฉันรู้ว่าเมื่อนาฬิกาตีบอกเวลาสี่โมงเย็นอย่างช้าๆ พื้นที่นอกหน้าต่างก็ถูกแต่งแต้มด้วยสีเทาหม่นหมอง มันคือแสงสว่างตามแบบฉบับของฤดูมรสุมแรก ไม่ใช่ความสดใสของวันฤดูร้อนอีกต่อไป แต่เป็นความเย็นยะเยือกของพื้นดินและท้องฟ้า ทำให้พื้นที่ดูเงียบสงบในความโศกเศร้าเลือนราง

ลมหนาวต้นฤดูหนาวพัดมา พาเอาหมอกเย็นฉ่ำและกลิ่นดินชื้นๆ ผสมกลิ่นควันจากบ้านเรือนที่อยู่ไกลออกไป ใบไทรเก่าที่เหลืออยู่กำลังจะร่วงหล่นจากกิ่งก้าน พลิ้วไหวอยู่สองสามครั้งก่อนจะตกลงสู่พื้นดินชื้นๆ อย่างแผ่วเบา

ฉันนั่งข้างหน้าต่าง ห่มผ้าห่มลายดอกไม้สีซีดจาง ถือถ้วยชาขิงอุ่นๆ ไว้ในมือ อุ่นปลายนิ้ว ความรู้สึกเย็นยะเยือกนั้นช่างคุ้นเคยอย่างประหลาด ราวกับได้เจอเพื่อนเก่าหลังจากไม่ได้เจอกันนาน ชวนให้หวนรำลึกถึงความทรงจำมากมาย

จำฤดูหนาวเหล่านั้นได้ไหม ตอนที่ฉันยังเป็นเด็กสาวอายุสิบแปดหรือยี่สิบปี มีผมยาวประบ่าและมีดวงตากลมโตไร้เดียงสาและดูฝันๆ

นั่นคือช่วงเวลาที่ถนนปูอิฐเก่าๆ ของอพาร์ตเมนต์ที่ครอบครัวของฉันอาศัยอยู่เริ่มมีหมอกสีเทาในยามเช้า แถวของต้นไทรใบแดงตอนนี้เหลือเพียงผิวเผิน กิ่งก้านของพวกมันทอดยาวไปจนถึงท้องฟ้าสีเทา เหมือนกับรอยถ่านในภาพวาดสีน้ำ

ฉันยังจำกลิ่นเฉพาะตัวของฤดูหนาวได้อย่างชัดเจน กลิ่นของใบไม้แห้งเน่า กลิ่นอับชื้นของดินชื้น และกลิ่นควันจากใบไม้ไหม้ที่ลอยมาจากมุมรกๆ ของสวน

ทุกครั้งที่ลมหนาวพัดมา คุณยายก็จะเริ่มถักผ้าพันคอขนสัตว์ผืนใหม่ เธอมักจะนั่งบนเก้าอี้หวายที่คุ้นเคยริมหน้าต่าง ที่มีแสงสลัวๆ ส่องเข้ามา ขณะถักไหมพรมสีแดงเข้มเป็นก้อนๆ กับเข็มถักเก่าๆ เสียงเข็มถักที่สม่ำเสมอและเป็นจังหวะ ผสมผสานกับเสียงวิทยุเก่าๆ ที่เล่นเพลงยุคก่อนสงครามและบทกลอนโศกเศร้า

เธอมักจะถักผ้าพันคอผืนหนาให้ฉัน สีแดงสด สีแห่งความอบอุ่นและโชคลาภ เธอบอกว่ามันจะช่วยให้ฉันไม่รู้สึกหนาวเวลาไปโรงเรียนหรือออกไปเล่นข้างนอก ผ้าพันคอนุ่ม หอมกลิ่นเฉพาะตัวของเธอ กลิ่นใบพลูและความรักอันไร้ขอบเขต ฉันยังจำช่วงเวลาที่เธอลองถักที่คอฉัน ลูบผมที่ยุ่งเหยิงของหลานสาวฉัน และยิ้มอย่างใจดีได้

สมัยก่อน มินห์ เพื่อนร่วมชั้นของฉัน มักจะมารอฉันแต่เช้าที่ปลายตรอกเล็กๆ เขาพาฉันไปโรงเรียนด้วยจักรยานเก่าๆ ของเขา ทุกเช้าตรู่ ลมพัดผ่านใบไม้ พาเอาหมอกมาด้วย ฉันมักจะซุกตัวลงบนหลังของมินห์ สัมผัสความอบอุ่นจากหลังกว้างและขนหนาของเขา

มีหลายวันที่อากาศหนาวจัด หมอกลงทำให้ถนนพร่ามัว มินห์แวะแผงลอยริมถนนสุดซอย พนักงานขายใจดีมีขนมเตรียมไว้ให้เสมอ ซื้อนมถั่วเหลืองร้อนๆ หรือโจ๊กทอดร้อนๆ มาให้หนึ่งถ้วย เราสองคนสะดุ้งกับความหนาว และหัวเราะคิกคักกับเรื่องราวเล็กๆ น้อยๆ ที่โรงเรียน

ช่วงเวลาเรียบง่ายเหล่านั้นยังคงอยู่ในความทรงจำของฉันเหมือนภาพเก่าๆ แต่มีสีสันระยิบระยับเหมือนน้ำค้างยามค่ำคืนบนกิ่งไม้

ฉันยืนอยู่บนระเบียง สวมเสื้อคาร์ดิแกนตัวเก่าขดตัว ลมพัดผ่านใบไม้ของต้นไทรบนถนน ทำให้เกิดเสียงกรอบแกรบแห้งๆ กลิ่นใบไม้แห้งและความชื้นเล็กน้อยจากพื้นดินที่เพิ่งรดน้ำใหม่ลอยฟุ้งขึ้นมาอย่างสดชื่น

ลมหนาวต้นฤดูหนาวพัดผ่านถนนเล็กๆ ทำให้เกิดเสียงกรอบแกรบตามยอดไม้แห้งราวกับเสียงกระซิบของฤดูเก่า

ตอนนี้ฉันไม่ใช่เด็กหญิงตัวน้อยคนเดิมอีกต่อไป ชีวิตผ่านทั้งสุขและทุกข์ การเปลี่ยนแปลงมากมาย คุณยายเสียชีวิต ผ้าพันคอที่เธอถักก็ขาดวิ่นไปตามกาลเวลา ฉันเก็บมันไว้ในกล่องไม้อย่างระมัดระวัง มินห์เองก็สร้างครอบครัวในเมืองหลวง มีชีวิตเป็นของตัวเอง ฉันยังคงอาศัยอยู่ในเมืองนี้ ยังคงมองดูต้นไม้ที่เหี่ยวเฉาทุกลมหนาว ยังคงดื่มชาขิงร้อนๆ ริมหน้าต่างที่คุ้นเคย

ทิวทัศน์ภายนอกเปลี่ยนแปลงไปบ้าง มีอาคารสูงๆ ผุดขึ้นใกล้กัน บดบังท้องฟ้าสีครามในอดีต แต่ความรู้สึกของลมหนาวต้นฤดูหนาวยังคงเหมือนเดิม โดยพาเอาลมหายใจแห่งความทรงจำมาด้วย

สวยแปลกตา!./.

ลินห์ เชา

ที่มา: https://baolongan.vn/gio-lanh-dau-dong-a205956.html