ความสุขเปล่งประกายบนโพเดียม

ผู้คนมักมองหาความสุขในที่ห่างไกล ในสิ่งที่ยิ่งใหญ่และยิ่งใหญ่ สำหรับฉัน ในฐานะครูประถม ฉันพบความสุขในเสียงสะกดคำอันชัดเจนของเด็กๆ ในแววตาไร้เดียงสา และบางครั้งก็ในของขวัญเล็กๆ น้อยๆ อย่างลูกอมเล็กๆ ที่นักเรียนคนหนึ่งรีบยัดใส่มือฉัน ความสุขของฉันในฐานะครูประถมมาหลายสิบปีนั้นเรียบง่าย ส่องประกายดุจแสงอาทิตย์บริสุทธิ์บนสนามโรงเรียนทุกเช้า

ฉันจะจดจำนักเรียนตัวน้อยชื่อวินห์ไปตลอดชีวิต เด็กหนุ่มที่ฉลาดแต่มีปัญหากับการออกเสียง "ส" ในภาษาอังกฤษ ด้วยประสบการณ์กว่าสามสิบปี ดูเหมือนว่าฉันจะไร้เรี่ยวแรงเมื่อต้องเจอกับลิ้นที่ดื้อรั้นของเขา ทุกครั้งที่เขาพยายามอ่านออกเสียง "ซี" หรือ "ซีท" แห้งๆ ฉันก็ส่ายหน้าโดยไม่รู้ตัว ตามมาด้วยเสียงหัวเราะดังลั่นจากทั้งห้อง ตอนนั้นหัวใจฉันแทบสลาย ฉันเตือนเด็กๆ อย่างหนักแน่น แต่ในใจฉันบอกตัวเองว่า "ช่างมันเถอะ ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวเขาก็โตแล้ว เขาจะรู้เอง"

แต่หัวใจของฉันในฐานะครูกลับไม่ยอมให้ฉันยอมแพ้ ฉันยังคงตะโกนเรียกเขาไม่หยุดหย่อน คอยแก้ไขเขาทีละน้อย เมื่อเห็นนักเรียนตัวน้อยเม้มปากอย่างเจ็บปวด ย่นจมูกเพื่อเปล่งเสียงที่ถูกต้องแต่ก็ทำไม่ได้ ฉันรู้สึกสงสารเขาเหลือเกิน ฉันได้แต่ให้กำลังใจเขาให้พยายามมากขึ้นทั้งในห้องเรียน ที่บ้าน และทุกที่ที่เขาทำได้

แล้วปาฏิหาริย์ก็เกิดขึ้นเช้าวันหนึ่ง ขณะที่ผมกำลังยุ่งอยู่กับการเชื่อมต่อคอมพิวเตอร์ วินห์ก็รีบวิ่งเข้ามาในห้องเรียนราวกับลมกรรโชกแรง อ้าปากค้างและโอ้อวดว่า "คุณครูครับ ผมอ่านออกแล้ว..."

หัวใจฉันเต้นแรงจนแทบหยุดเต้น ฉันหันกลับไปมองลึกเข้าไปในดวงตาใสแจ๋วของเธอที่เปล่งประกายด้วยความภาคภูมิใจ แล้วถามว่า

- คุณชื่ออะไร?

- ฉันชื่อวินห์

คำว่า "ชื่อ" ดังขึ้น พร้อมกับเสียง "ส" ลงท้ายเบาๆ อย่างเป็นธรรมชาติราวกับสายลมพัดผ่าน ทันใดนั้น เสียงรอบข้างก็เหมือนจะหยุดลง น้ำตาเอ่อคลอขึ้นมาทันที ความสุขที่บริสุทธิ์และแสนหวานไร้ขอบเขตผุดขึ้นมาในอก ฉันรีบเขียนคำลงท้ายเสียง "ส" อีกสองสามคำลงบนกระดาน ราวกับจะตรวจสอบว่าเขาออกเสียงได้ถูกต้องหรือไม่ อย่างน่าอัศจรรย์ เขาอ่านได้อย่างคล่องแคล่วเป็นธรรมชาติราวกับสายน้ำที่ไหลเอื่อยๆ

โอ้พระเจ้า ความสุขนั้นหลั่งไหลเข้าสู่หัวใจที่เปิดกว้างของฉัน ช่างเป็นความสุขเหลือเกินที่นักเรียนตัวน้อยของฉันทำได้สำเร็จ! เขาเอาชนะตัวเองได้ สำหรับฉันแล้ว นั่นไม่ใช่แค่พยางค์ที่ออกเสียงได้อย่างถูกต้อง แต่มันเป็นเครื่องพิสูจน์ถึงความพยายามอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ผลอันหอมหวานแห่งศรัทธาและความมุ่งมั่น ความสุขนั้นทำให้ฉันรู้สึกเบิกบานใจตลอดทั้งวัน

ความสุขของฉันบางครั้งมาจากเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ที่ไม่คาดคิด ระหว่างพักเบรก ขณะที่ฉันกำลังเตรียมรูปภาพสำหรับคาบเรียนต่อไป เด็กหญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่งก็แอบเข้ามาหาฉัน ยื่นขนมให้ แล้ววิ่งหนีไปก่อนที่ฉันจะทันรู้ตัวว่าเธอเป็นใคร เธอคงกลัวว่าฉันจะปฏิเสธแน่ๆ ฉันรู้สึกอบอุ่นหัวใจอย่างประหลาดเมื่อได้ถือขนมแสนสวยไว้ในมือ ความเหนื่อยล้าจากงานเอกสารและการสอบดูเหมือนจะหายไป เหลือเพียงความรู้สึกบริสุทธิ์ของเด็กๆ ที่ฝังแน่นอยู่ในใจฉันตลอดไป

ความสุขของครูประถมอย่างฉัน (และเพื่อนร่วมงานอีกหลายคน) ก็คือช่วงพักกลางวันเช่นกัน เมื่อฉันกลับมาเป็นเด็กอีกครั้ง นักเรียนชวนฉันไปเล่นบอลด้วยตะเกียบ มือของฉันที่เคยจับชอล์กมาหลายสิบปีก็แข็งไปหมด แต่พอฉันโยนบอลขึ้นอย่างงุ่มง่าม รอให้ลูกบอลตกพื้นครั้งหนึ่งแล้วรับไว้ ทุกคนในกลุ่มก็ปรบมือและโห่ร้อง ราวกับว่าฉันเพิ่งสร้างปาฏิหาริย์ ความทรงจำในวัยเด็กผุดขึ้นมาอีกครั้ง ฉันบอกนักเรียนว่าเมื่อก่อนฉันไม่มีลูกบอลสวยๆ แบบนี้ แต่ฉันต้องเก็บเกรปฟรุตอ่อนๆ ที่ร่วงหล่นจากสวนมาเล่นด้วย ดวงตาของนักเรียนเบิกกว้าง ถามคำถามสารพัดอย่างด้วยความอยากรู้อยากเห็น ช่วงเวลาแห่งการ "เล่นด้วยกัน" เหล่านั้นเองที่ทำให้ฉันเข้าใจ โลก ของนักเรียนมากขึ้น รู้ว่านักเรียนคนไหนอยู่กับปู่ย่าตายาย คนไหนอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบาก... ที่จะรักและแบ่งปันให้กันมากขึ้น

แล้วฉันก็ตระหนักได้ว่า ความสุขไม่ได้หมายถึงแค่การรับเท่านั้น แต่ยังหมายถึงการให้อีกด้วย ในช่วงต้นปีการศึกษา ฉันมักจะเตรียมของขวัญเล็กๆ น้อยๆ ไว้เสมอ เช่น สมุดโน้ตตั้งหนึ่งกอง ของเล่นแก้วน้ำน่ารักๆ สักถุง สิ่งเหล่านี้เป็นรางวัลสำหรับการพูดอย่างกระตือรือร้น คำตอบที่ยอดเยี่ยม หรือการทำความดีเล็กๆ น้อยๆ ฉันจะไม่มีวันลืมใบหน้าที่สดใส ดวงตาที่เป็นประกายด้วยความภาคภูมิใจ และก้าวเดินอย่างมีความสุขเมื่อเด็กๆ ได้รับของขวัญ ของขวัญที่จับต้องได้แม้จะเล็กน้อย แต่ก็จุดประกายความสุขและความตื่นเต้นในตัวเด็กๆ จนทำให้ "ทุกวันที่โรงเรียนเป็นวันที่มีความสุขอย่างแท้จริง"

ความสุขสำหรับฉันนั้นอยู่ไม่ไกล มันอยู่ในเสียง “S” กลมๆ ของนักเรียนหลังจากทำงานหนักมาหลายวัน มันหวานชื่นเมื่ออยู่ในลูกอมเล็กๆ ที่ถูกแจกอย่างรีบเร่ง มันดังก้องอยู่ในเสียงหัวเราะในสนามโรงเรียน และเปล่งประกายในดวงตาที่เปี่ยมสุขของเด็กๆ ความสุขคือเมื่อเราตระหนักว่า ด้วยความรักและความอดทนของเราเอง เราไม่เพียงแต่สามารถสัมผัสได้ แต่ยังส่งต่อความสุขนั้นได้ จุดประกายความสุขและความสุขในจิตใจของคนรอบข้าง ความสุขของครูและนักเรียนของเราได้เพิ่มพูนความสุขให้กับครอบครัวและผู้ปกครองมากมายอย่างแน่นอน!

โง ทิ ง็อก เดียป

ที่มา: https://baodongnai.com.vn/van-hoa/202510/hanh-phuc-lap-lanh-tren-buc-giang-e2d15c0/