กลิ่นหอมของแพนเค้กของคุณแม่

ในเดือนพฤษภาคม ท้องฟ้าเทฝนลงมา ในคืนที่ฝนตกยาวนาน ขณะนอนเอาแขนวางบนหน้าผาก ฉันได้ยินเสียงความทรงจำมากมายหวนกลับมา

สมัยก่อน ตอนที่แม่ยังมีชีวิตอยู่ เดือนพฤษภาคมฝนตก โดยเฉพาะช่วงเทศกาลตวนอู่ ทุกคนในครอบครัวมารวมตัวกันรอบกองไฟ สูดกลิ่นแป้งแพนเค้กที่แม่ทำ แพนเค้กทำจากแป้งข้าวเจ้าที่แม่แช่และบดเองตลอดทั้งคืน ไส้เป็นเนื้อตะกวดที่พี่ชายขุดขึ้นมาจากทุ่งนา สับให้แม่หมักกับเครื่องเทศและคลุกเคล้ากับแป้ง ฝนตก ไฟก็ร้อน แพนเค้กก็ร้อนและหอม อะไรก็ตามที่แม่ทำ พี่ชายก็จะกินทันที เมื่อมองดูเด็กๆ ที่มารวมตัวกันกินแพนเค้ก แม่เช็ดเหงื่อ ยิ้ม แล้วพูดว่า "บั๊ญแซวอร่อยเมื่อกินร้อนๆ แต่ถ้ากินเย็นๆ แย่เลย" ถึงอย่างนั้น แม่ก็ไม่ได้กินเลย เธอแค่นั่งตักแป้งให้ลูกๆ อย่างขยันขันแข็ง หลังจากอ้อนวอนอยู่นาน แม่ก็หยิบขอบแพนเค้กที่ไหม้เกรียมขึ้นมาเล็กน้อย แล้วเอาเข้าปาก พยักหน้า “อร่อยจังเลย กินให้อิ่มก่อนนะ เดี๋ยวแม่จะกินส่วนแบ่งของฉันทีหลัง” ตอนนั้นฉันเห็นแม่มีความสุขมาก ใบหน้าสดใสสว่างไสวด้วยแสงไฟ ปากยิ้มแย้มแจ่มใสอยู่เสมอ

ในบ้านเกิดของฉัน เกือบทุกบ้านมีกระทะสำหรับทำบั๋นเสี้ยว และคนที่มีเงินพอก็ยังมีครกหินสำหรับบดแป้งด้วย ในวันฝนตก ช่วงเทศกาลตวนอู่ ชาวบ้านทั้งหมู่บ้านจะแข่งขันกันแช่ข้าว บดแป้ง ขุดหาไส้เดือน และจับกุ้งเพื่อทำบั๋นเสี้ยว ทุกครอบครัวมารวมตัวกัน เสียงไฟแตก เสียงบั๋นเสี้ยวที่ดังฉ่าในกระทะ ประกอบกับเสียงหัวเราะและเสียงหัวเราะที่เปี่ยมไปด้วยความสุข ความสุขของชาวบ้านดูเหมือนจะทวีคูณขึ้น

เดือนพฤษภาคมและกรกฎาคมผ่านพ้นฤดูฝนมาหลายครั้ง เทศกาลตวนอู่ก็ผ่านพ้นไปหลายครั้ง บ้านเก่าก็ยังคงอยู่ ห้องครัวก็ยังคงอยู่ แต่แม่อยู่ไกล! บั๋นเสี้ยวที่รอแม่ "กินทีหลัง" เย็นชืดไปตามกาลเวลา แม่! คิดถึงกลิ่นบั๋นเสี้ยวของแม่สมัยก่อนจัง!

แหล่งที่มา