Sunny Day | หนังสือพิมพ์อิเล็กทรอนิกส์เจียลาย

(GLO)- ฉันไม่กลัวแดดจัดเท่ากลัวหนาวหรือฝนตกหรอก เพราะแดดมีกลิ่นหอมและช่วยให้ทางเดินแห้งทุกครั้งที่ไปโรงเรียน โดยไม่ต้องกังวลเรื่องเสื้อกันฝน ผ้าเช็ดตัวอุ่นๆ รองเท้า และถุงเท้า... สำหรับฉันในตอนนั้น แสงแดดทำให้ชีวิตง่ายขึ้นเยอะเลย

ตอนเด็กๆ ในชนบท ในวันที่อากาศแจ่มใส ฉันมักจะพกกาน้ำสมุนไพรติดตัวไปด้วยเสมอ แม้กระทั่งตอนเข้านอน บางครั้งฉันตื่นขึ้นมาพร้อมกับดวงตาที่ปิดครึ่งหนึ่ง แต่ก็ยังดื่มน้ำอย่างรวดเร็วเพื่อดับกระหาย ในยุคนั้น ฤดูร้อนคือฤดูแห่งการดื่มน้ำ รู้สึกเหมือนยิ่งดื่มน้ำมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งรู้สึกไม่ร้อนมากขึ้นเท่านั้น

ภาพประกอบ: Huyen Trang

แต่หลายปีผ่านไป สวนในชนบททั้งหมดกลับไม่เพียงพอที่จะให้บ้านเย็นสบายเหมือนแต่ก่อน บัดนี้ เมื่อต้องตื่นมาด้วยความคิดมากมายจนต้องรบกวนการนอนหลับ ฉันจึงเข้าใจว่าทำไมในวันที่อากาศร้อน แม่จึงมักนอนไม่หลับ เธอกังวลกับทุกสิ่ง ตั้งแต่แปลงผักที่เหี่ยวเฉาไปจนถึงถังเก็บน้ำฝนที่ระเหยไปหมด ทั้งๆ ที่เสียงฟ้าร้องยังไม่ดังก้อง ตอนนั้นเองที่ฉันถึงได้รู้ว่า "อากาศดี ลมดี" นั้นยากเย็นเพียงใด

การเติบโตและใช้ชีวิตในเมืองใหญ่ทำให้ฉันตระหนักว่าฤดูร้อนที่นี่มาถึงเร็วกว่าในชนบทเสียอีก บางครั้งตั้งแต่ปลายเดือนมีนาคมถึงต้นเดือนเมษายน ความร้อนอบอ้าวก็มาเยือนทุกคนก่อนที่จะเปิดประตูออกไปรับแสงอาทิตย์ แสงอาทิตย์สาดส่องลงมาจากท้องฟ้า จากเครื่องยนต์ จากท้องถนน จากกำแพง และจากฝูงชน กระแสผู้คนที่เร่งรีบแต่ก็ดูเหมือนจะติดแหง็กอยู่บนท้องถนน

วันที่อากาศแจ่มใสยาวนานกว่าวันที่อากาศหนาวหลายวัน ข้อโต้แย้งนี้ดูไร้สาระแต่ก็จริง ท่ามกลางเสียง "โร" ของเครื่องปรับอากาศ ผู้คนต่างเก็บข้าวของและของที่ระลึกของตัวเอง และทำความสะอาดเพื่อให้ห้องเย็นขึ้นและเปิดโล่งขึ้น ลองคิดดูสิว่าถ้าอากาศหนาวตลอดเวลา แรงจูงใจใดที่จะทำให้คุณตัดสินใจทิ้งของรกๆ และของเทอะทะออกไป การทิ้งสิ่งของที่ไร้ค่าก็เป็นวิธีหนึ่งที่ช่วยลดความกังวล ลดภาระเล็กๆ น้อยๆ ลงได้ รู้สึกเหมือนชีวิตเบาสบายขึ้น

พระอาทิตย์ยังทำให้ฉันนึกถึงวัยเด็กที่แสนเรียบง่ายและน่ารื่นรมย์ มีลำธารเล็กๆ ใกล้บ้าน น้ำใสไหลมาจากเนินสูง พวกเราเด็กๆ เล่นกันใต้ร่มเงาของต้นไม้ในป่า ราวกับว่าโลกนี้ไม่มีอะไรต้องกังวล โอ้ ต้นตอของวัยเด็กของฉัน ครั้งหนึ่งเคยหายไป ไม่มีวันหวนกลับมาอีก

ฉันนอนครุ่นคิดถึงหลังคาบ้านแม่ คิดถึงลานบ้านที่แดงฉานไปด้วยแสงแดดเสมอ เคยมีวันที่แม่โหยหาพระอาทิตย์เมื่อถึงเวลาเกี่ยวข้าว ในเดือนพฤษภาคม ลานบ้านเต็มไปด้วยข้าว แม่โหยหาพระอาทิตย์ให้มาเติมเต็มวันแห่งข้าวสีทองอร่าม บางครั้ง ขณะที่กำลังกินข้าวอยู่ ได้ยินเสียงฟ้าร้อง เราเดินตามแม่ออกไปที่ลานบ้านเพื่อรอ แดดยังคงแผดเผาใบหน้า ในเวลานั้น ฉันแค่อยากจะเก็บแสงอาทิตย์ไว้ให้ได้มากที่สุด

เมื่อสภาพภูมิอากาศโลกเปลี่ยนแปลง อุณหภูมิก็สูงขึ้น และดวงอาทิตย์ก็แดงก่ำตามพยากรณ์อากาศ ในดินแดนแห่งนี้ แสงแดดยังคงเป็นสีสันของชีวิต ฝนตกหนักหรือแดดแผดเผาไม่อาจหยุดยั้งฝีเท้าของผู้คนได้

บางครั้งฉันรู้สึกขอบคุณดวงอาทิตย์ ขอบคุณดวงอาทิตย์ที่ทำให้ฉันนึกถึงความทรงจำ รำลึกความหลัง กอดกาต้มน้ำอย่างไร้เดียงสา นอนลงบนเก้าอี้ และงีบหลับยาวเพื่อตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกสดชื่นจากความคิดที่ว่า ไม่ว่าอากาศจะแจ่มใสแค่ไหน ฉันยังคงขอบคุณชีวิตที่มอบวันอันสวยงามและน่าสนใจให้กับฉัน

บุ่ยเวียดเฟือง

ลิงค์ที่มา