มองกลับไปกลับมาที่ธรณีประตู

คำแนะนำจากผู้ใหญ่หน้าประตูบ้าน ภาพประกอบ

เริ่มต้นจากคำแนะนำ

ดูเหมือนว่าหน้าประตูบ้านจะเป็นสถานที่ที่ได้รับคำแนะนำมากที่สุด แม้จะเป็นผู้ใหญ่แล้ว ก้าวเข้าบ้าน หรือจากไปไกล ความสุขก็ยังคงอยู่ที่การได้ยินคำแนะนำ

เมื่อเสียงแห่งเทศกาลเต๊ดสงบลง ก็ถึงเวลาที่เด็กๆ ที่อยู่ห่างไกลบ้านต้องกลับมาเผชิญหน้ากับตัวเองอีกครั้ง กระเป๋าเป้หนักอึ้งไปด้วยคำแนะนำ และบันไดหน้าประตูบ้านก็ยังคงดูลังเลอยู่บ้าง

ในบ้านเกิดของฉัน ทุกครอบครัวมีนิสัยชอบนั่งเฝ้าหน้าประตูบ้านในยามบ่ายแก่ๆ ฉันไม่รู้ว่า "ธรรมเนียม" นี้เริ่มต้นขึ้นเมื่อใด แต่เรื่องราวที่เล่าขานบนหน้าประตู ภาพแห่งความอบอุ่นและความสบายใจยังคงก้องอยู่ในใจของคนรุ่นใหม่ของเราตลอดไป ราวกับว่าหน้าประตูบ้านเป็นตัวละครที่มองไม่เห็น แต่กลับมีพลังที่จะรับฟัง จดจำ และเห็นอกเห็นใจทุกสิ่ง

ฉันสงสัยอยู่เรื่อยว่าจะเป็นหน้าประตูบ้านแต่ละหลังที่ได้รับคำแนะนำจากพ่อแม่เกี่ยวกับความตั้งใจที่จะเอาชนะความยากลำบากที่สะสมมาตลอดหลายปีเพื่อส่งต่อคุณค่าให้กับคนรุ่นต่อไปหรือไม่?

บ้านหลังแรกที่ฉันอาศัยอยู่มีธรณีประตูยื่นออกมาเป็นประตูไม้สองชั้น ประตูทำจากไม้มะฮอกกานีแบบธรรมดา มีกลอนประตูทั้งสองด้าน และมือจับรูปครึ่งวงกลมตรงกลาง ทุกเช้าหรือเย็น เมื่อฉันได้ยินเสียงพ่อแม่ปิดกลอนประตูทั้งสองด้าน ฉันก็รู้ทันทีว่าวันนี้ได้จบลงหรือเริ่มต้นขึ้นแล้ว

จากเสียงประตูปิดลง ฉันรู้ถึงขีดจำกัดของเด็กสาวคนหนึ่ง ธรณีประตูเป็นพยานถึงช่วงแรกของการเติบโตของฉัน เด็กน้อยในตอนนั้นค่อยๆ ก่อตัวความคิดขึ้นมาว่า “ตราบใดที่ประตูยังเปิดอยู่ ฉันก็ยังคงถูกยอมรับ”

และความอดทน...

แล้วเราก็เติบโตขึ้น จากหน้าประตูบ้านเก่านั้น เราแผ่ขยายออกไปหลายทิศทาง บางคนเข้าเมืองเพื่อตามครอบครัวหา เลี้ยงชีพ บางคนก็ออกเดินทางไปตามโชคชะตาของตนเอง

ส่วนฉัน ฉันออกจากบ้านมาอยู่บ้านเช่าตั้งแต่อายุเพียง 15 ปี ทุกครั้งที่คิดถึงบ้าน ฉันก็จะฝันว่าได้เดินจูงจักรยานกลับบ้านเข้าซอย เห็นแม่เดินออกมาต้อนรับ รอยยิ้มที่อ่อนโยนและเอื้อเฟื้อของแม่ช่วยบรรเทาความวุ่นวายในช่วงแรกของชีวิต

ฉันเจอเพื่อนเก่าจากประตูเดียวกัน ในวันปีใหม่ ฉันนั่งอยู่ในบ้าน เห็นร่างที่คุ้นเคย รีบไปที่ประตูและจับมือกัน

หลังจากใช้ชีวิตอยู่ต่างประเทศมาหลายปี ตอนนี้คุณได้ตั้งรกรากในอเมริกาแล้ว มีร้านทำเล็บขนาดใหญ่ที่มีพนักงานหลายสิบคน แต่ที่ไหนสักแห่งในเขตกว๋างนามยังคงสภาพเดิม คุณบอกว่า “ลูกของฉันบอกว่าเขาชอบบ้านในเวียดนามมากกว่าบ้านในอเมริกา เพราะบ้านแต่ละหลังมีสีและรูปทรงที่แตกต่างกัน บ้านในอเมริกาก็เหมือนกันหมด”

คุณบอกว่าคุณอาศัยอยู่ในอเมริกา แต่ช่วงเทศกาลวันหยุดก็ยังมีโต๊ะบูชาอยู่ ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือธรณีประตูในอเมริกาแคบมาก คนเวียดนามจึงวางโต๊ะบูชาไว้ในบ้าน พื้นที่แห่งการเชื่อมต่อจึงไม่สามารถ “สัมผัส” วงเวียนแห่งสวรรค์และโลกได้ เมื่อหันกลับมาหาบ้านเกิด เราต้องหันกลับมาจากใจเท่านั้น

วันเวลาแห่งฤดูใบไม้ผลิผ่านพ้นไปนานแล้ว ธรณีประตูกลับเงียบสงัดอีกครั้ง ได้ยินเสียงฝีเท้าของผู้คนจากไป แต่ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา เสียงฝีเท้าเหล่านั้นค่อยๆ ช้าลง โอกาสต่างๆ ถูกแบ่งเท่าๆ กันในทุกภูมิภาคของประเทศ

ชาวกว๋างเคยเป็นพื้นที่ที่มีผู้คนอพยพออกจากบ้านเกิดมากที่สุด แต่ปัจจุบันกลับกลายเป็นพื้นที่ที่มีการเคลื่อนไหวทางธุรกิจอย่างคึกคักที่สุด ฉันยังคงจินตนาการว่าบางทีหน้าประตูบ้านแต่ละหลังที่พ่อแม่คอยให้คำแนะนำเกี่ยวกับความตั้งใจที่จะเอาชนะความยากลำบาก อาจถูกฝังกลบมาตลอดหลายปี เพื่อส่งต่อคุณค่าให้กับคนรุ่นต่อไป

นั่นคือเหตุผลว่าทำไมภายใต้เงาของเรื่องราวสตาร์ทอัพ จึงมีทั้งความสำเร็จและความล้มเหลว แต่จิตวิญญาณแห่งการอุทิศตนเพื่อบ้านเกิดเมืองนอนก็เช่นเดียวกัน และพลังภายในตัวของแต่ละคนย่อมไม่อาจขาดซึ่งภาพลักษณ์ของบ้านเกิดเมืองนอนได้อย่างแน่นอน

ในชีวิต เราไม่สามารถเลือกเกิดได้ ดังนั้นในการเดินทางของเราเอง ทุกครั้งที่เราต้องมองดูตัวเอง เรายังคงเห็นธรณีประตูเป็นเหมือนกระจกวิเศษ และประตูบ้านแม้จะเงียบงัน แต่ก็พร้อมจะยอมรับทุกสิ่ง...

แหล่งที่มา