ธงบนเกาะ Thanh Lan

เขตพิเศษโกโต จังหวัดกว๋างนิญ ชายแดนด้านตะวันออกเฉียงเหนือของปิตุภูมิประกอบด้วยเกาะ 74 เกาะ ซึ่งมีเพียง 3 เกาะเท่านั้นที่มีคนอาศัยอยู่ ได้แก่ เกาะโกโต เกาะตรัน และเกาะถั่นหลาน ปลายเดือนกันยายน 2568 เราได้ไปเกาะถั่นหลานครั้งหนึ่ง และได้ประสบการณ์ที่ไม่มีวันลืม

เมื่อมองดูแผนที่ ถั่นหลานและโกโตเปรียบเสมือนปีกนกอินทรีสองข้างที่กางออกเหนือเกลียวคลื่น เหมือนหน้าหนังสือสองหน้าที่เปิดอยู่ เหมือนครีบเหล็กคู่หนึ่งของปลาวาฬในมหาสมุทรอันกว้างใหญ่... หลังจากนั่งเรือจากอ่าวดราก้อน (โกโต) มากว่าครึ่งชั่วโมง เราก็มาถึงเกาะถั่นหลาน เกาะกว้างประมาณ 27 ตารางกิโลเมตร มีประชากรอาศัยอยู่ประมาณ 1,200 คน ถั่นหลานอยู่ห่างจากโกโตทางทะเลกว่า 4 กิโลเมตร เชื่อมต่อกับโกโตอย่างใกล้ชิดในทุกๆ ด้าน ทุกวันจะมีเรือบรรทุกผู้คนและสินค้าจากโกโตไปยังถั่นหลานและเดินทางกลับ โดยส่วนใหญ่ทุกเช้าจะนำบุคลากร ครู และคนงานจากเกาะใหญ่มายังถั่นหลานเพื่อทำงาน และในช่วงบ่ายจะนำพวกเขากลับมา ทำให้เกิดวิถีชีวิตที่ราบรื่นและมีความสุขอย่างมากที่นี่

สมาชิกค่ายสร้างสรรค์วรรณกรรมสำหรับเด็กของ สมาคมนักเขียนเวียดนาม เยี่ยมชมและทำงานร่วมกับสถานีรักษาชายแดน Thanh Lan

พวกเราเดินทางมายังเกาะถั่นหลานเพื่อเข้าค่ายวรรณกรรมสำหรับเด็ก จุดหมายแรกของกลุ่มคือโรงเรียนมัธยมถั่นหลาน ซึ่งเป็นโรงเรียนขนาดเล็กแห่งเดียวบนเกาะ เรามาถึงทันเวลาพักพอดี เด็กๆ 114 คนมารวมตัวกันที่ห้องโถงเล็กๆ ของโรงเรียนเล็กๆ น่ารักแห่งนี้ ทำให้ที่นี่แน่นขนัดไปด้วยผู้คน นักเรียนแต่ละคนหยิบเก้าอี้พลาสติกมานั่งเรียงกันอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยตามปกติโดยไม่ต้องมีใครมาเตือน พวกเขาสวมเสื้อผ้าหลากหลายแบบ จุดเด่นคือเสื้อแต่ละตัวปักธงสีแดงสวยงามพร้อมดาวสีเหลือง ภาพลักษณ์ที่แข็งแรง สวยงาม และร่าเริงของเด็กๆ ทำให้เราประทับใจในทันที ผิวสีแทนอมเปรี้ยวจากน้ำทะเล ดวงตาซุกซนแบบเด็กๆ ของพวกเขายิ้มแย้มต้อนรับอย่างอบอุ่น พวกเขารีบวิ่งมาหาเรา นักเขียนและกวีจากแดนไกล มาพร้อมของขวัญเป็นหนังสือ หนังสือพิมพ์ และทุนการศึกษาเล็กๆ น้อยๆ...

โรงเรียนขนาดเล็กแห่งนี้ตั้งอยู่ในพื้นที่ห่างไกลของประเทศ แต่นักเรียนทุกคนต่างตั้งใจเรียนทุกวิชา ตั้งแต่หลักสูตรหลักไปจนถึงกิจกรรมนอกหลักสูตร และทุกปีโรงเรียนจะมีนักเรียนที่มีผลการเรียนดีเยี่ยมทั้งในระดับเขต (ตามข้อมูลของหน่วยงานบริหารเดิม) และระดับจังหวัด ในเวลาเพียงไม่กี่ชั่วโมง พวกเราทั้งนักเขียนและนักเรียนก็ได้มีโอกาสทำความรู้จักกัน แบ่งปันเรื่องราวต่างๆ เกี่ยวกับการเรียนและการใช้ชีวิต แม้กระทั่งนั่งร้องเพลงร่วมกันในสนามโรงเรียนที่เต็มไปด้วยร่มเงาและธงชาติ นักเรียนได้ "ริเริ่ม" ขอลายเซ็นจากคณะผู้แทน โดยเฉพาะนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 ที่มีความปรารถนาว่า "นี่คือหนังสือประจำปีการศึกษาสุดท้าย ขอลายเซ็นจากลุงป้าน้าอา แล้วฉันจะเคลือบและแขวนไว้ที่มุมอ่านหนังสือเป็นของที่ระลึก" ความคิดนี้ทำให้เราซาบซึ้งใจอย่างยิ่ง และทุกช่วงเวลาที่ได้นั่งอยู่ในสนามโรงเรียนอันอบอุ่นของโรงเรียนมัธยมศึกษาตอนปลายแถ่งหลาน ล้วนเป็นช่วงเวลาที่ยากจะลืมเลือน...

เกาะถั่นหลานเป็นเกาะแห่งนักเดินเรือ ท่าเรือถั่นหลานมีอุปกรณ์ทันสมัย ​​เริ่มตั้งแต่โค้งอันงดงามสู่สะพานวันลาสู่ใจกลางเกาะ ด้านซ้ายของสะพานมีวัดเล็กๆ สวยงาม ซึ่งผู้คนจะจัดพิธีเปิดทะเลทุกปีในวันที่ 15 ของเดือนจันทรคติแรก ซึ่งเป็นการเริ่มต้นปีแห่งการประมงและการต่อเรือ... เกาะถั่นหลานมีบ้านเรือนเกือบ 300 หลังคาเรือน บ้านเรือนส่วนใหญ่สร้างด้วยวัสดุขนาดเล็กแต่แข็งแรง เรียงรายไปตามถนนจากใจกลางเมืองไปยังหมู่บ้านและหมู่บ้านเล็กๆ ทุกที่ที่คุณมองเห็นภาพผู้คนริมชายฝั่งที่คุ้นเคย ไม่ว่าจะเป็นกระชังจับปลาหมึกที่สานด้วยอวนสีดำเรียงรายตามทางเดิน เรือขนาดเล็กที่จอดอยู่หน้าระเบียงเพื่อทาสีและซ่อมแซม จากนั้นจึงนำผลิตภัณฑ์จากทะเล เช่น กุ้งและปลามาตากแห้งใต้แสงอาทิตย์สีทองของทะเลบนเกาะ... และบ้านแต่ละหลัง แต่ละซอยจะมีธงสีแดงประดับดาวสีเหลือง แสดงถึงความรักชาติและความภาคภูมิใจในชาติของแต่ละครัวเรือนบนเกาะ อ่าวเล็กๆ ที่อยู่ติดกับศูนย์กลางการบริหารของเกาะเต็มไปด้วยเรือเล็กๆ ที่เข้ามาหลบพายุ ทำให้เกิดบรรยากาศที่คุ้นเคยและเป็นส่วนตัวมาก

เกาะถั่นหลานส่วนใหญ่เป็นป่าดงดิบ มีสีเขียวขจี ซ้อนทับกันราวกับโล่ยักษ์ที่ปกป้องชาวเกาะ เมื่อเดินผ่านป่า เราก็มาถึงสถานีตำรวจชายแดนถั่นหลาน ซึ่งทหารกำลังปฏิบัติหน้าที่เตรียมความพร้อมรับมือพายุรากาซา (พายุลูกที่ 8) ที่คาดว่าจะพัดขึ้นฝั่งในเร็วๆ นี้ สถานีตำรวจชายแดนถั่นหลานมีทหารมากกว่า 30 นาย ปฏิบัติหน้าที่หลากหลาย ตั้งแต่การโฆษณาชวนเชื่อ การระดมพลประชาชนให้เฝ้าระวังเกาะ การลาดตระเวน การป้องกันทางทะเล การป้องกันอาชญากรรม... ไปจนถึงการช่วยเหลือ ค้นหาและช่วยเหลือ การป้องกัน และการป้องกันพายุ พลทหารอายุ 20 ปี โชว์ธงสีแดงที่มีดาวสีเหลืองโบกสะบัดอยู่บนท้องฟ้าสีครามให้เราดู พร้อมกล่าวว่า "ธงที่โบกสะบัดอยู่สูงแสดงว่าทะเลยังคงปลอดภัย ผู้ที่ออกทะเลสามารถมองเห็นธงนี้ได้และรีบกลับลงทะเลไปโดยเร็ว"
เพื่อหลีกเลี่ยงพายุ”

เดินไปตามถนนเลียบชายฝั่งที่คดเคี้ยว ฝั่งหนึ่งเป็นป่า อีกฝั่งเป็นมหาสมุทรกว้างใหญ่ เราได้ไปเยือนหมู่บ้าน 1 ทะเลสาบบ่าเจา หาดไห่กวาน หาด C76 และหาดหวุงตรอน เป็นประสบการณ์ที่ผ่านไปอย่างรวดเร็ว มีเวลาเพียงแค่ฟังไกด์นำเที่ยว จดบันทึก ถ่ายรูป... แต่อารมณ์ของพวกเราแต่ละคนยังคงเต็มเปี่ยมมาจนถึงทุกวันนี้ เพราะในความคิดของนักเขียนและกวี มักมีภาพ รูปทรง และสีสันของท้องทะเลอันรกร้างอยู่เสมอ แต่สะอาดและงดงามอย่างเหลือเชื่อ ยกเว้นถนนคอนกรีต ทุกอย่างล้วนเป็นธรรมชาติ มีทั้งป่าเขียวขจี ทรายขาว แสงแดดสีทอง คลื่นสีเงิน... มหาศาล ราวกับคลื่นที่แผ่ขยายออกไปด้วยความรัก เราเห็นธงสีแดงสดปรากฏขึ้นบนเรือประมงที่แล่นกลับจากพายุ เป็นสัญญาณที่นำพาความผูกพันที่แข็งแกร่ง มั่นคง และสงบสุข เราออกจากเกาะก่อนพลบค่ำ นำเงาธงสีแดงสดและคำว่า "ฉันรักแท็งลาน" ปรากฏขึ้นและหายไปพร้อมกับคลื่น

โชคดีที่พายุลูกที่ 8 ไม่ได้พัดถล่มเกาะถั่นหลานและเกาะโกโต ทำให้เราเดินทางอย่างราบรื่นไปยังหมู่เกาะและท้องทะเล เต็มไปด้วยความทรงจำอันงดงาม ธงบนเกาะถั่นหลานเป็นภาพที่งดงามที่สุดที่แสดงถึง อำนาจอธิปไตย ของปิตุภูมิ ท่ามกลางคลื่นลมที่โหมกระหน่ำ แม้จะอยู่ไกลแสนไกล แต่ก็ยังคงเปล่งประกายด้วยความภาคภูมิใจ

เรียงความโดย Tran Thu Hang

ที่มา: https://baodongnai.com.vn/dong-nai-cuoi-tuan/202510/nhung-la-co-tren-dao-thanh-lan-bb53e2f/