เมื่อมองดูแผนที่ เกาะแทงห์ลานและเกาะโคโตนั้นดูคล้ายปีกนกอินทรีสองปีกที่กางออกเหนือคลื่น เหมือนหน้าหนังสือสองหน้าที่คลี่ออก หรือเหมือนครีบเหล็กของปลาวาฬในมหาสมุทรอันกว้างใหญ่… หลังจากนั่งเรือจากอ่าวมังกร (โคโต) มากว่าครึ่งชั่วโมง เราก็เหยียบย่างลงบนเกาะแทงห์ลาน เกาะที่มีพื้นที่ประมาณ 27 ตารางกิโลเมตร และมีประชากรประมาณ 1,200 คน ตั้งอยู่ห่างจากโคโตทางทะเลมากกว่า 4 กิโลเมตร เกาะแทงห์ลานมีความเชื่อมโยงกับโคโตอย่างใกล้ชิดในทุกด้าน ทุกวันจะมีเรือขนส่งผู้คนและสินค้าจากโคโตไปยังแทงห์ลานและกลับมา โดยส่วนใหญ่จะขนส่งข้าราชการ ครู และคนงานจากเกาะหลักไปยังแทงห์ลานในตอนเช้าและกลับมาในตอนบ่าย สร้างวิถีชีวิตที่กลมกลืนและมีความสุขที่นี่
 |
| สมาชิกจากค่ายเขียนวรรณกรรมเด็กของ สมาคมนักเขียนเวียดนาม ได้เข้าเยี่ยมชมและทำงานร่วมกับสถานีรักษาชายแดนแทงห์หลาน |
เราเดินทางมาถึงเกาะแทงห์หลานในฐานะส่วนหนึ่งของค่ายเขียนวรรณกรรมสำหรับเด็ก ดังนั้นจุดแรกที่เราไปคือโรงเรียนมัธยมแทงห์หลาน ซึ่งเป็นโรงเรียนขนาดเล็กเพียงแห่งเดียวบนเกาะ เรามาถึงตอนที่นักเรียนกำลังพักเบรกพอดี เด็กๆ 114 คนมารวมตัวกันในหอประชุมเรียบง่ายของโรงเรียนเล็กๆ ที่มีเสน่ห์แห่งนี้ สร้างบรรยากาศที่คึกคัก นักเรียนแต่ละคนคว้าเก้าอี้พลาสติกและนั่งเรียงแถวอย่างเป็นระเบียบตามกิจวัตรประจำวันโดยไม่ต้องมีใครบอก พวกเขาสวมชุดต่างๆ กัน เสื้อแต่ละตัวปักลายธงสีแดงที่มีดาวสีเหลืองอย่างสวยงาม รูปลักษณ์ที่แข็งแรง มีเสน่ห์ และร่าเริงของพวกเขาดึงดูดใจเราในทันที ผิวสีแทนและดวงตาที่ซุกซนเหมือนเด็กๆ ทักทายเราด้วยรอยยิ้มและความตื่นเต้น พวกเขารีบวิ่งเข้ามาหาเรา นักเขียนและกวีจากแดนไกล พร้อมกับของขวัญเป็นหนังสือ หนังสือพิมพ์ และทุนการศึกษาเล็กๆ น้อยๆ…
โรงเรียนเล็กๆ แห่งนี้ตั้งอยู่ในพื้นที่ห่างไกลมากของประเทศ แต่กลับได้รับการศึกษาอย่างครบถ้วนในทุกวิชา ตั้งแต่หลักสูตรหลักไปจนถึงกิจกรรมนอกหลักสูตร ทุกปี โรงเรียนแห่งนี้มีนักเรียนที่ได้ผลการเรียนดีเยี่ยมในระดับอำเภอ (เดิมแบ่งตามเขตการปกครอง) และระดับจังหวัด ในเวลาเพียงไม่กี่ชั่วโมง เรา – ผู้เขียนและนักเรียน – ได้ทำความรู้จักกัน แบ่งปันเรื่องราวเกี่ยวกับการเรียนและการใช้ชีวิต และแม้กระทั่งร้องเพลงด้วยกันในสนามโรงเรียนที่ร่มรื่นด้วยต้นไม้และสีสันของธงชาติ สิ่งที่น่าประทับใจเป็นพิเศษคือ “ความคิดริเริ่ม” ของนักเรียนที่ขอให้สมาชิกคณะผู้แทนของเราเซ็นชื่อให้ โดยเฉพาะนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 ด้วยความปรารถนาว่า “นี่คือสมุดรุ่นพี่ของผม ผมอยากได้ลายเซ็นของคุณ แล้วผมจะนำไปเคลือบพลาสติกและแขวนไว้ในมุมอ่านหนังสือของผมเป็นของที่ระลึก” ความคิดนี้ทำให้เรารู้สึกซาบซึ้งใจอย่างยิ่ง และทุกช่วงเวลาที่ใช้ในสนามโรงเรียนที่สดใสของโรงเรียนมัธยมแทงห์หลานเป็นช่วงเวลาที่ยากจะลืมเลือน…
เกาะแทงห์ลานเป็นเกาะแห่งการเดินเรือ ท่าเรือแทงห์ลานค่อนข้างทันสมัย เป็นจุดเริ่มต้นของทางโค้งที่สวยงามนำไปสู่สะพานวันลาซึ่งอยู่ใจกลางเกาะ ทางด้านซ้ายของสะพานมีวัดเล็กๆ ที่สวยงาม ซึ่งชาวบ้านจะจัดพิธีเปิดทะเลประจำปีในวันที่ 15 ของเดือนแรกตามปฏิทินจันทรคติ เพื่อเป็นสัญลักษณ์ของการเริ่มต้นปีแห่งการประมงและการต่อเรือ เกาะแทงห์ลานมีบ้านเรือนเกือบ 300 หลัง บ้านส่วนใหญ่แม้จะมีขนาดเล็ก แต่ก็แข็งแรงและสร้างเรียงรายไปตามถนนที่ทอดยาวจากใจกลางเกาะไปยังหมู่บ้านต่างๆ ทุกที่ที่คุณมอง คุณจะเห็นภาพที่คุ้นเคยของชาวประมง: กลุ่มกับดักปลาหมึกที่สานจากตาข่ายสีดำเรียงรายอยู่ตามทางเดิน เรือลำเล็กๆ วางอยู่หน้าบ้านเพื่อทาสีและซ่อมแซม และผลิตภัณฑ์อาหารทะเล เช่น กุ้งและปลาตากแห้งอยู่ใต้แสงแดดสีทองของเกาะ... และทุกบ้าน ทุกตรอกซอย ประดับด้วยธงสีแดงที่มีดาวสีเหลือง แสดงถึงความรักชาติและความภาคภูมิใจในชาติของแต่ละครัวเรือนบนเกาะ อ่าวเล็กๆ ที่อยู่ติดกับศูนย์กลางการบริหารของเกาะ ซึ่งเต็มไปด้วยเรือเล็กๆ ที่เข้ามาหลบพายุ สร้างภาพที่คุ้นเคยและอบอุ่นเป็นอย่างยิ่ง
พื้นที่ส่วนใหญ่ของเกาะแทงห์ลานปกคลุมไปด้วยป่าดิบชื้นที่ยังคงความบริสุทธิ์ ทุ่งหญ้าสีเขียวที่ยังคงสภาพเดิมนั้นเปรียบเสมือนโล่ขนาดใหญ่ที่ปกป้องชาวเกาะ เมื่อเดินผ่านป่ามา เราก็มาถึงด่านรักษาชายแดนแทงห์ลาน ซึ่งมีทหารกำลังปฏิบัติหน้าที่เตรียมรับมือกับพายุไต้ฝุ่นรากาซา (พายุไต้ฝุ่นหมายเลข 8) ที่คาดว่าจะขึ้นฝั่งในไม่ช้า ด่านรักษาชายแดนแทงห์ลานมีทหารกว่า 30 นาย ปฏิบัติภารกิจมากมาย ตั้งแต่การเผยแพร่ข้อมูลและระดมพลประชาชนเพื่อปกป้องเกาะ ลาดตระเวนและรักษาความปลอดภัยทางทะเล ป้องกันอาชญากรรม... ไปจนถึงปฏิบัติการกู้ภัย การป้องกันพายุ และการรับมือกับพายุ พลทหารหนุ่มอายุเพียง 20 ปี ชี้ไปที่ธงสีแดงมีดาวสีเหลืองโบกสะบัดอยู่บนท้องฟ้าสีครามและกล่าวว่า “ธงที่โบกสะบัดสูงแสดงว่าทะเลยังปลอดภัย คนในทะเลสามารถมองเห็นธงนี้และกลับเข้าสู่พื้นที่ปลอดภัยได้อย่างรวดเร็ว”
เกี่ยวกับการหลีกเลี่ยงพายุ"
เราเดินทางไปตามถนนเลียบชายฝั่งที่คดเคี้ยว ด้านหนึ่งเป็นป่า อีกด้านเป็นมหาสมุทรอันกว้างใหญ่ เราได้ไปเยือนหมู่บ้านที่ 1 อ่าวบาเจา หาดไฮกวน หาดซี76 และหาดหวุงตรอน มันเป็นประสบการณ์ที่แสนสั้น มีเวลาเพียงพอที่จะฟังคำแนะนำจากไกด์ จดบันทึกเล็กน้อย และถ่ายรูปสองสามรูป... แต่ความรู้สึกของพวกเราแต่ละคนยังคงชัดเจนมาจนถึงทุกวันนี้ เพราะในใจของนักเขียนและกวี ภาพ ลักษณะ และสีสันของพื้นที่ชายฝั่งที่เงียบสงบ แต่สะอาดและสวยงามอย่างน่าประหลาดใจนั้นยังคงตราตรึงอยู่เสมอ ยกเว้นถนนลาดยาง ทุกอย่างเป็นธรรมชาติ: ป่าเขียวขจี ทรายขาว แสงแดดสีทอง คลื่นสีเงิน... กว้างใหญ่และไร้ขอบเขต เหมือนคลื่นที่แผ่ขยายด้วยความรัก เราเห็นธงสีแดงสดบนเรือประมงที่กลับมาจากพายุ สัญลักษณ์ของความสามัคคีที่แข็งแกร่ง มั่นคง และสงบสุข เราออกจากเกาะก่อนพระอาทิตย์ตกดิน โดยพกพาร่องรอยจางๆ ของธงสีแดงสดและคำว่า "ฉันรักแทงห์หลาน" ที่ส่องประกายระยิบระยับอยู่ในคลื่นไปด้วย
โชคดีที่พายุไต้ฝุ่นหมายเลข 8 ไม่ได้พัดถล่มเกาะแทงห์ลานและเกาะโคโต ทำให้การเดินทางไปยังเกาะของเราค่อนข้างราบรื่นและน่าจดจำ ธงชาติบนเกาะแทงห์ลานเป็นภาพที่งดงามที่สุดของ อธิปไตย ของชาติ ซึ่งถูกชักขึ้นอย่างภาคภูมิใจในสถานที่ห่างไกลและโดดเดี่ยวแห่งนี้ ท่ามกลางสายน้ำที่กว้างใหญ่
บทความโดย ตรัน ทู ฮัง
ที่มา: https://baodongnai.com.vn/dong-nai-cuoi-tuan/202510/nhung-la-co-tren-dao-thanh-lan-bb53e2f/
การแสดงความคิดเห็น (0)