วันนับถอยหลังของปีนั้น | หนังสือพิมพ์ออนไลน์กวางนาม

ในระยะหลังนี้ ในเว็บไซต์โซเชียลเน็ตเวิร์ก นักเรียนมักแชร์สถานะที่ไม่ชัดเจนเกี่ยวกับโรงเรียนกันบ่อยครั้ง จนทำให้หัวใจของฉันเต็มไปด้วยความคิดถึงขึ้นมาทันใด

ฤดูดอกไม้ของนักเรียน ภาพถ่าย: “LE TRONG KHANG”

ฉันคิดถึงห้องเรียนที่เคยเรียน คิดถึงกลุ่มเพื่อนที่เคยสนิท และคิดถึงตัวเองในสมัยนั้น ฉันสงสัยว่าถ้าฉันกลับไปเยี่ยมโรงเรียนเก่า รปภ. จะยังจำฉันได้และยิ้มอย่างเป็นมิตรเหมือนตอนที่เปิดประตูให้เด็กสาวที่ไปโรงเรียนสายในปีนั้นหรือไม่

ฉันแค่หวังว่าจะมีคาถาย้อนเวลาที่ช่วยให้ฉันย้อนเวลากลับไปในสมัยที่ฉันอายุสิบเจ็ดหรือสิบแปดปีได้ เต็มไปด้วยความกระตือรือร้นและความหวัง โรงเรียนมัธยมเฉพาะทางที่ฉันภูมิใจมาก สถานที่ที่เก็บรักษาความทรงจำของฉันไว้และปล่อยให้ความฝันของฉันล่องลอยไปไกลแสนไกล

หลายๆ คนมักคิดว่าการเรียนวรรณคดีที่มีแต่ผู้หญิงนั้นน่าเบื่อ แต่เพราะมีแต่ผู้หญิง เราเลยรักกันมากขึ้น ในวันสตรีสากล ครูประจำชั้นได้เลือกของเล็กๆ น้อยๆ น่ารักๆ เช่น กระจก หวี กำไล ครีมกันแดด กิ๊บติดผม เป็นต้น ด้วยตัวเอง แล้วห่อใส่กล่องของขวัญสวยงามเพื่อมอบให้กับนักเรียนทั้ง 30 คน

ในทางกลับกัน นักเรียนทั้งชั้นก็เป่าลูกโป่งหลากสีเพื่อตกแต่งห้องเรียน ซื้อเค้กวันเกิด จุดเทียน และร้องเพลงอวยพรวันเกิดให้กับคุณครู ของขวัญในสมัยนั้นไม่มีค่ามากนัก แต่เต็มไปด้วยความรักจากคุณครูและนักเรียน

จากนั้นก็ถึงช่วงอ่านหนังสือสอบที่ตึงเครียด เราต้องเขียนจำนวนวันบนกระดานด้วยความกังวลเพื่อนับถอยหลัง เหลือเวลาอีก 90 วันก่อนสอบ 30 วัน 10 วัน 1 วัน… ผสมผสานกับความกดดันหลายอย่างที่ไม่ได้เกิดขึ้นกับใครเป็นพิเศษ นอกจากนี้ยังมีความพยายามที่น่าภาคภูมิใจอีกด้วย

การอ่านหนังสือดึกๆ ตลอดเวลา การใช้เวลาหลายชั่วโมงในการนั่งเครียดกับคำถาม การทำงานหนักทุกนาทีจะนำมาซึ่งผลลัพธ์ในที่สุด เขาสอนเราว่ามหาวิทยาลัยไม่ใช่เส้นทางเดียวที่จะนำไปสู่ความสำเร็จหรือความสุข แต่คุณต้องพยายามทำให้ดีที่สุด

ในเช้าของวันพิธีบรรลุนิติภาวะ เด็กๆ บางคนแอบแกะสลักคำสองสามคำไว้บนโต๊ะไม้ บางคนยื่นหนังสือรุ่นหรือจดหมายแสดงความขอบคุณให้ด้วยความเขินอาย บางคนยืนถ่ายรูปด้วยโทรศัพท์ห่วยๆ ของตนหน้าประตูโรงเรียน พยายามเก็บภาพบรรยากาศทั้งหมดไว้ และผลัดกันส่งคำอวยพรให้เพื่อนๆ ในชุดอ่าวหญ่ายและเสื้อเชิ้ตสีขาว

เรื่องราวมากมายผ่านพ้นไปจนฉันคิดว่าฉันค่อยๆ ลืมเลือนไปแล้ว แต่ทุกฤดูกาลที่จักจั่นส่งเสียงร้อง ความทรงจำก็หลั่งไหลกลับมาอีกครั้ง ปรากฏว่าความทรงจำทั้งหมดยังคงอยู่ แม้เวลาจะผ่านไปนานเท่าใด ความรักจะฝังแน่นอยู่ในใจฉันเสมอ

ในวันครบรอบการก่อตั้งโรงเรียน นักเรียนคนหนึ่งกลับมาและยืนอยู่กลางสนามโรงเรียน เพื่อนเก่าและคุณครูของเขา หัวใจของเขาเต็มไปด้วยน้ำตา เพราะเมื่อเขาหันไปมองที่มุมทางเดินนั้น ไม่มีอะไรเปลี่ยนไป ยกเว้นครูที่รักในสมัยนั้นไม่อยู่ในโลกนี้อีกต่อไปแล้ว เพียงแค่เราทุกคนเติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่ต้องแลกมาด้วยชีวิตผู้ใหญ่

แหล่งที่มา