ฉันเป็นหนี้คำสัญญากับคุณ

เดือนกันยายนเช่นกัน แต่กว่า 30 ปีที่แล้ว วันนั้นแม่มาส่งฉันที่สถานีขนส่งเพื่อไปเรียนต่อที่มหาวิทยาลัยในเมืองดาลัต ฉันสะพายเป้ ถือกระเป๋าเดินทางใส่เสื้อผ้าและหนังสือ เตรียมตัวสอบเข้า

ฉันอายุเกิน 20 ปีตอนที่สอบเข้ามหาวิทยาลัยผ่าน ซึ่งเป็นครั้งแรกที่ฉันต้องเรียนหนังสือไกลบ้าน ฉันจึงรู้สึกสับสนมาก และนับแต่นั้นมา บ้านเกิด ทุ่งนา ท้องทุ่ง และเส้นทางคดเคี้ยวในหมู่บ้านก็ค่อยๆ ห่างไกลจากชีวิตประจำวันของฉันมากขึ้นเรื่อยๆ ตอนนั้นแม่ของฉันอายุเพียงสี่สิบกว่าๆ เท่านั้น วัยที่เป็นผู้ใหญ่ แข็งแรง พร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อเลี้ยงดูชีวิต จ่ายค่าอาหารและค่าเล่าเรียนให้พวกเรา 8 คน แต่เมื่อแม่ไปส่งฉันเรียนไกล น้ำตาของแม่ก็ไหลรินออกมา เธอกลั้นไว้ไม่อยู่เพราะคิดถึงลูกชาย ต่อมาฉันได้ยินแม่พูดว่า ทุกบ่ายแม่จะมองไปยังเทือกเขาในแนวนอน มุ่งหน้าสู่เมืองดาลัต และร้องไห้เพียงลำพัง ตอนอายุ 20 ฉันกล้าหาญพอและสัญญากับแม่ว่า "หนูจะพยายามเอาชนะความยากลำบาก เรียนหนังสือให้หนัก และกลับไปบ้านเกิด ไปเยี่ยมครอบครัว ไปเยี่ยมแม่ปีละสองครั้งในช่วงเทศกาลเต๊ดและปิดเทอมฤดูร้อน แล้วเมื่อเรียนจบ หนูจะกลับไปบ้านเกิดเพื่อทำงานใกล้ๆ และดูแลพ่อแม่เมื่อท่านแก่เฒ่า" คำพูดนี้เป็นจริงอย่างยิ่งในชีวิตประจำวัน ซึ่งจนถึงทุกวันนี้ หลังจากที่ต้องจากบ้านไปนานกว่า 30 ปี ฉันก็ยังไม่สามารถทำตามได้ ตลอด 4 ปีของการเรียนมหาวิทยาลัย ช่วงปิดเทอมฤดูร้อนและช่วงเทศกาลเต๊ด ฉันมักจะกลับบ้านเกิดและกลับบ้านเกิดเสมอ แต่ตั้งแต่ปี 3 ภาระในการหาเลี้ยงชีพก็หนักขึ้น เพราะน้องๆ เริ่มโตขึ้น เข้าวัยเรียน และครอบครัวก็ประสบปัญหาทางการเงิน ฉันจึงตระหนักว่าต้องดูแลตัวเองด้วยการหารายได้เสริมเพื่อเรียนต่อ ช่วงวันหยุดและเทศกาลเต๊ด ฉันมักจะหางานพิเศษทำ เลยไม่ค่อยได้กลับบ้านไปเยี่ยมแม่ โดยเฉพาะเมื่อเรียนจบปริญญาด้านวรรณกรรม ฉันกลับบ้านไปสมัครงาน หวังว่าจะได้ทำงานที่บ้านเกิด จะได้อยู่ใกล้พ่อแม่ แล้วค่อยไปช่วยพ่อแม่เมื่อแก่เฒ่า ตอนนั้นเพราะไม่รู้จักใครและไม่มีเงิน เลยหางานทำไม่ได้ตลอด 3 เดือนที่อยู่บ้าน เมื่อกลับมาที่เมืองดาลัต ฉันได้ไปมหาวิทยาลัยเพื่อถอนใบสมัคร และได้รับการแนะนำให้รู้จักกับหน่วยงานรัฐบาลโดยเพื่อนชาว บิ่ญถ่ วน ฉันได้งาน แต่งงาน และอาศัยอยู่ในเมืองแห่งดอกไม้นับพันมาจนถึงทุกวันนี้

เวลาผ่านไปอย่างเงียบสงบ ด้วยคุณธรรมของคนชนบทที่ขยันหมั่นเพียรและใฝ่เรียน ฉันปรับตัวเข้ากับสังคมได้อย่างรวดเร็ว เชี่ยวชาญงาน และมีความก้าวหน้าอย่างเห็นได้ชัดในแต่ละปี ครอบครัวเล็กๆ ของฉันก็ยังคงมั่นคงในทุกๆ วัน ลูกๆ เติบโตอย่างมีมารยาทและตั้งใจเรียน ทุกปีในช่วงวันหยุด ฉันมักจะใช้เวลาเล็กๆ น้อยๆ กลับไปเยี่ยมบ้านเกิดและแม่ และจำนวนครั้งที่ฉันได้กลับไปบ้านเกิดก็น้อยลงเรื่อยๆ ทุกปี เพราะอายุมากขึ้น กลัวการต้องเดินทางไปไกล และแม่ที่แก่ชราก็คิดถึงและรอคอยฉันกลับมาเสมอ

เดือนกันยายนปีนี้มาถึงแล้ว ลูกคนที่สองของฉันได้ไปเรียนที่โฮจิมินห์ซิตี้ เมื่อฉันส่งลูกไปโรงเรียน หัวใจของฉันเต็มไปด้วยอารมณ์ น้ำตาเอ่อคลอเมื่อต้องจากเขาไป ด้วยสภาพจิตใจในปัจจุบัน ฉันคิดถึงแม่มากจากเมื่อกว่า 30 ปีก่อน แม้ว่าสภาพ เศรษฐกิจ จะไม่ลำบากเหมือนแต่ก่อน แต่เมื่อต้องจากลูกไป พ่อแม่คนไหนจะไม่รู้สึกเสียใจ กวีโต่หวู่ได้เขียนบทกวีที่เน้นย้ำถึงความรัก ความเจ็บปวด การเสียสละ และการสูญเสียอันใหญ่หลวงที่แม่ชาวเวียดนามมีต่อลูกๆ ควบคู่ไปกับความรัก ความเคารพ ความกตัญญู และความรักที่ทหารมีต่อแม่ รวมถึงหัวใจของลูกๆ ที่กตัญญู ท่านได้ประพันธ์บทกวีที่ทำให้เด็กๆ เจ็บปวดหัวใจเมื่อนึกถึงพ่อแม่ว่า “ข้าเดินทางผ่านภูเขาหลายร้อยลูกและลำธารนับพันสาย/ไม่เท่าความเจ็บปวดที่ทำให้แม่เจ็บปวดใจ/ข้าต่อสู้กับศัตรูมาสิบปี/ไม่เท่าความยากลำบากในชีวิตของแม่เมื่อท่านอายุหกสิบปี” แม่ของข้าอายุเกือบ 80 ปีแล้ว ลูกๆ เติบโตเป็นผู้ใหญ่และมีครอบครัวของตัวเอง ส่วนพ่อของข้าก็จากไปนานกว่า 10 ปีแล้ว ดังนั้นทุกครั้งที่ลูกๆ กลับมาในวันครบรอบวันตายของพ่อ แม่ของข้าต้องเข้าออกลำบากเพื่อดูแลลูกๆ และหลานๆ แต่ละคน และมักจะสบถด่าด้วยความรักว่า “หลุมศพพ่อของลูก ลูกโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว ข้าจำเจ้าไม่ได้” หลังจากกลับบ้านเกิดทุกครั้ง ข้าพเจ้าก็กลับไปบ้านเกิดเพื่อรำลึกวันครบรอบวันตายของพ่อ เยี่ยมแม่ในช่วงเดือนเจ็ดของเดือนวู่หลาน และแสดงความกตัญญูต่อพ่อแม่ ฉันมักจะนอนไม่หลับเพราะคิดถึงลูกๆ ที่เรียนอยู่ไกลบ้าน ฉันรู้สึกผิดต่อแม่มาก เพราะฉันไม่สามารถทำตามสัญญาที่ว่า "...จะกลับไปทำงานใกล้บ้าน ดูแลพ่อแม่เมื่อท่านแก่เฒ่า" ได้ แม่! ยกโทษให้แม่ด้วย

แหล่งที่มา