 ภาพประกอบ ที่ที่ฉันพบกับความสงบ 9:36:35 - 6/5/2568 BPO - เดือนเมษายน บ้านเกิดของฉันก็เหมือนเสื้อเก่าๆ ที่ถูกตากแดด จนกรอบ แห้ง และซีดจาง ฝนไม่ตกมาหลายวันแล้ว พื้นดินเป็นรอยด้านๆ เปื้อนด้วยกาลเวลาและลม ฉากที่เงียบสงบนั้นสะท้อนให้เห็นชีวิตอันเร่งรีบได้อย่างชัดเจน โดยผู้คนมักเร่งรีบและแข่งกับเวลาจนลืมช่วงเวลาอันเงียบสงบไป เป็นเวลาเพียงแปดหรือเก้าโมงเช้าเท่านั้น แต่ดวงอาทิตย์ก็ร้อนจัดแล้ว เหงื่อไหลนองตามกระดูกสันหลัง ซึมเป็นสายเล็กๆ อยู่กลางลำตัว ชีวิตในยุคใหม่ที่มีจังหวะเร่งรีบ เปรียบเสมือนสายน้ำที่พัดพาเราไป บางครั้งทำให้เราลืมไปว่าความเงียบเพียงชั่วขณะก็เพียงพอที่จะคลายความเหนื่อยล้าได้ เมื่อมองออกไปที่สวน ต้นไม้ก็ดูเหมือนจะโค้งงออยู่ภายใต้แสงแดดที่แผดจ้า ในเวลานั้นการอธิษฐานให้ฝนตกปรอยๆ ก็เพียงพอที่จะช่วยรักษาทุกสิ่งทุกอย่างได้ สังคมยุคใหม่ก็ต้องการฝนที่โปรยปรายลงมาเบาๆ เหมือนกับส่วนลึกของหัวใจมนุษย์ เพื่อรักษาและบรรเทารอยร้าวที่เราไม่สามารถมองเห็นได้ท่ามกลางความวุ่นวายของการทำงานและความกดดัน โชคดีที่ใกล้เที่ยง มีลมตะวันออกเฉียงใต้พัดมาเบาๆ ทำให้มีความชื้นเย็นสบาย และช่วยบรรเทาความร้อนที่แผดเผาได้ ลมพัดผ่านต้นหมาก ทำให้ผมของฉันยุ่งเหยิงและแสบตา แต่ก็เป็นความรู้สึกที่สบายมาก เหมือนช่วงเวลาอันหายากในแต่ละวันที่เราหยุดพัก ฟังเสียงลมพัด เพื่อสัมผัสความสงบในกระแสแห่งชีวิต และบางครั้ง เพียงแค่ปล่อยความกังวลไป เราก็จะพบพื้นที่สำหรับสร้างพลังใหม่ให้กับตัวเอง ในยามเที่ยงวันอันชื้นแฉะ คุณเพียงแค่มีเปลญวนแขวนไว้ใต้ต้นไม้ ปล่อยให้ลมพัดผ่าน ผ่อนคลายหัวใจ ปล่อยให้จิตวิญญาณโบยบินไปกับสายลม แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว ณ ขณะนั้น ฉันไม่จำเป็นต้องต่อสู้กับความง่วงนอนอีกต่อไป เพียงแค่ปล่อยให้สัญชาตญาณพาฉันเข้าสู่ดินแดนแห่งความฝัน นั่นคือช่วงเวลาที่ฉันพบกับความสงบท่ามกลางความวุ่นวายของชีวิต เมื่อไม่มีเสียงเครื่องยนต์ ไม่มีการประชุม ไม่มีกำหนดส่งงานอีกต่อไป... แต่มีเพียงพื้นที่ที่สดชื่น เป็นธรรมชาติ และเงียบสงบเท่านั้น เดือนเมษายน - ฤดูฝน ฉันกลับสู่ทะเล ซึ่งเป็นที่ที่ฉันจะสามารถหาช่วงเวลาแห่งการเยียวยารักษาตัวเอง ตาม "กระแส" ที่ผู้คนเรียกกันว่า "วิตามินทะเล" ทะเลชนบท-เขตอ่าวหว่า(ซวนถิง)-เงียบสงบเหมือนเป็นสถานที่ปฏิบัติธรรม ธรรมชาติที่นี่ดูเหมือนจะเข้าถึงความบริสุทธิ์โดยแท้จริงแล้ว ใต้ป่าสนที่ส่งเสียงดังกรอบแกรบนั้น ราวกับบทเพลงเทพนิยาย กล่อมจิตวิญญาณของฉันให้ล่องลอยไป ลมพัดแรง ไม่พัดลูบไล้ แต่เต็มไปด้วยความทรงจำ ฉันนอนอยู่บนเปลญวนแล้วมองขึ้นไปบนท้องฟ้า ฟังเสียงพื้นดิน รู้สึกราวกับว่าหัวใจกำลังถูกชะล้างออกจากฝุ่นละอองในเมือง ซึ่งบางครั้งเราก็ลืมไปว่าจะต้องหยุดพักและหายใจเข้าลึกๆ อย่างไร ไกลออกไป ณ ริมน้ำ มีว่าวที่เต็มไปด้วยลมกำลังบินวนอยู่กลางอากาศ ว่าวบิน จิตใจของฉันก็บินได้อย่างอิสระเช่นกัน ทันใดนั้น ฉันก็รู้สึกเบาสบาย เหมือนกับว่าฉันเพิ่งทิ้งภาระของชีวิตทั้งหมดไป ชีวิตไม่ใช่เพียงการแข่งขันที่ต่อเนื่อง แต่บางครั้งมันคือช่วงเวลาที่จะปล่อยให้ตัวเองเข้าสู่อวกาศ สู่ธรรมชาติ เพื่อค้นพบตัวเองอีกครั้ง บ่ายๆลงครับ ชายหาดเริ่มมีผู้คนพลุกพล่านมากขึ้น ทั้งจากคนในพื้นที่และนักท่องเที่ยว พวกเขาว่ายน้ำ ถ่ายรูป และเล่นอย่างมีความสุข เมื่อชายหาดว่าง ฉันก็ก้าวลงไปในน้ำอย่างอ่อนโยน ทะเลบ้านเกิดโอบอุ้มฉันเหมือนอ้อมแขนของแม่ อ่อนโยน อดทน และคุ้นเคย ฉันปล่อยให้ตัวเองล่องลอยไปตามคลื่น ปล่อยให้หัวใจล่องลอยกลับไปในช่วงวัยเด็ก… เมื่อมองขึ้นไปบนท้องฟ้า ฉันเห็นว่าเป็นสีฟ้า แต่ค่อยๆ มืดลง ท้องฟ้าและทะเลดูเหมือนจะผสมผสานเป็นหนึ่งเดียว ไม่สามารถบอกได้ว่าฝั่งอยู่ที่ไหนและขอบฟ้าอยู่ที่ไหน พระจันทร์เสี้ยวเอียงอยู่ไกลๆ เหมือนใบไม้ที่หายไปในความฝัน คลื่นเล็กๆ กระซิบลูบไล้หินสีขาว ราวกับกำลังบอกเล่าเรื่องราวของท้องทะเล ซึ่งเป็นเรื่องราวที่สืบทอดกันมานับพันปี ในขณะนั้น ฉันพบกับความสงบ ซึ่งบางครั้งอาจพบได้เมื่อเราออกจากความวุ่นวายในชีวิตชั่วคราวเท่านั้น กลางมหาสมุทร ฉันกางแขนออก ผ่อนคลายร่างกาย หายใจเข้าลึกๆ และหายใจออกเบาๆ ฉันล่องลอยไปตามเสียงดนตรีอันอ่อนโยนของคลื่นทะเล เสียงดังและภาระต่างๆ ในชีวิตประจำวันค่อย ๆ ลดลงอย่างช้า ๆ อย่างอ่อนโยน เหมือนกับทรายที่จมลงสู่ก้นทะเลสีฟ้า ช่วงเวลาแห่งความสงบอันหายาก อ่อนโยนเหมือนน้ำค้างยามเช้า เปราะบางแต่ลึกซึ้ง แม้ว่าข้างนอกนั้นชีวิตจะยังคงเต็มไปด้วยคลื่นทะเล แต่ฉันเพียงแค่กลมกลืนไปกับลมหายใจของมหาสมุทรอย่างเงียบๆ... สันติภาพที่แท้จริงมีอยู่ในช่วงเวลาอันเงียบสงบ เมื่อเราหยุดและฟังจังหวะการเต้นของหัวใจของโลกและวิญญาณของเรา นั่นคือเมื่อเราปล่อยวางความกังวล และสัมผัสกับความสมดุลกับธรรมชาติ บางครั้งการรักษาไม่ได้มาจากสิ่งที่เราทำสำเร็จ แต่มาจากช่วงเวลาที่เราปล่อยให้จิตวิญญาณของเราเป็นอิสระ ความสงบอยู่ภายในตัวเราเสมอ เช่นเดียวกับคลื่นที่ซัดเข้าฝั่ง อ่อนโยนแต่ลึกซึ้ง เราเพียงแค่ต้องหยุดและรู้สึกถึงมัน - ตั้งแต่วันที่ 7 กันยายน 2563 เป็นต้นไป หนังสือพิมพ์ออนไลน์บิ่ ญเฟื้อก เปิดตัวคอลัมน์ “เรื่องง่ายๆ” ที่นี่จะเป็น “สนามเด็กเล่น” แห่งใหม่สำหรับผู้อ่านทั่วประเทศที่มีมุมมองทางสังคมที่เรียบง่ายแต่มีความหมาย ที่คนจำนวนมากให้ความเห็นอกเห็นใจ และตรงตามเกณฑ์ของคอลัมน์ที่ว่า “เรื่องง่ายๆ” บทความส่งมาที่ : [email protected]; โทรศัพท์ : 0888.654.509. คณะบรรณาธิการจะจ่ายค่าลิขสิทธิ์ให้แก่นักเขียนที่มีบทความได้รับการตีพิมพ์ตามระเบียบ ดูรายละเอียดเพิ่มเติมที่นี่ บีบีที |
ที่มา: https://baobinhphuoc.com.vn/news/19/172398/noi-toi-tim-thay-binh-yen
การแสดงความคิดเห็น (0)