ฟีนิกซ์แดงในความทรงจำ

ฉันเติบโตในหมู่บ้านริมแม่น้ำเล็กๆ ซึ่งทุกๆ ฤดูร้อน ต้นราชพฤกษ์เก่าแก่ที่อยู่หน้าประตูโรงเรียนจะเป็นศูนย์กลางของวัยเด็กของฉันตลอดมา ราชพฤกษ์ไม่เพียงแต่ให้ร่มเงาแก่สนามโรงเรียนเท่านั้น แต่ยังเป็นพยานเงียบๆ ของรอยยิ้ม ดวงตา และน้ำตาของวัยเรียนที่บริสุทธิ์ไร้เดียงสาอีกด้วย สิ่งที่น่าแปลกก็คือแม้เวลาจะผ่านไป แต่ฤดูดอกไม้นั้นยังคงฝังแน่นอยู่ในความทรงจำของฉันราวกับว่าไม่มีสิ่งใดลบเลือนไปได้

ภาพประกอบ : เกียวโลน

ฉันยังจำความรู้สึกตื่นเต้นได้อย่างชัดเจนทุกครั้งที่ถึงฤดูดอกบัวหลวง เมื่อดอกตูมแรกเริ่มบาน หัวใจของฉันก็เต้นระรัวราวกับรอปาฏิหาริย์ สมัยก่อนเราเด็กๆ ทุกคน จะมารวมตัวกันเป็นกลุ่มๆ ละ 5-7 คนใต้ต้นราชพฤกษ์ หลังเลิกเรียน เก็บกลีบดอกสีแดงที่ร่วงหล่น จัดเรียงเป็นรูปดาวหรือดอกแอปริคอต หรือไม่ก็กดให้แบนลงในสมุดบันทึกเพื่อนำกลับบ้าน สีแดงนั้น - สดใสแต่ไม่แวววาว อ่อนโยนแต่คงอยู่ - ดูเหมือนจะแทรกซึมเข้าไปในหัวใจของผู้คน กลายเป็นสีแห่งวัยเด็กของอารมณ์แรกๆ ที่ยังไม่ได้รับการตั้งชื่อ

กาลครั้งหนึ่ง ฉันได้ยินคุณยายพูดว่า ต้นราชพฤกษ์เป็นต้นไม้แห่งความคิดถึง ต่างจากดอกแอปริคอตและดอกพีชที่บานในฤดูใบไม้ผลิ ดอกราชพฤกษ์กลับเลือกที่จะบานในฤดูร้อน ราวกับต้องการจะโอบกอดดวงตาของนักศึกษาที่กำลังแยกจากกัน บางทีนั่นอาจเป็นเหตุผลว่าทำไมราชพฤกษ์จึงมักถูกเชื่อมโยงกับการแยกทาง ไม่ใช่เพราะเสียงดัง แต่เพราะความอกหัก ใต้ต้นราชพฤกษ์ในอดีต ฉันพูดไม่ออกในช่วงอำลาครั้งสุดท้าย เมื่อเพื่อนร่วมโต๊ะของฉันมอบกลีบดอกราชพฤกษ์สีแดงให้ฉันเงียบๆ จากนั้นก็เดินจากไปโดยไม่หันกลับมามอง ปรากฏว่าความรู้สึกบางอย่างจะเต็มเปี่ยมเมื่อถูกห่อหุ้มด้วยความเงียบเท่านั้น

การเติบโตและการใช้ชีวิตอยู่ห่างไกล ทุกครั้งที่นึกถึงบ้านเกิด ภาพที่คุ้นเคยก็จะปรากฏขึ้นในใจเสมอ ไม่ว่าจะเป็นสายน้ำที่ไหลเอื่อยผ่านต้นมะพร้าวที่เรียงรายเป็นแถว เสียงอันไพเราะของชาวบ้าน และดอกราชพฤกษ์สีแดงสดที่ขาดไม่ได้ ครั้งหนึ่งในระหว่างเดินทางกลับบ้านหลังจากจากไปหลายปี ฉันได้เห็นต้นราชพฤกษ์อยู่หน้าประตูโรงเรียน ซึ่งตอนนั้นยังอายุมากแล้ว มีรากยื่นออกมาเหนือพื้นดิน กิ่งก้านและใบเหี่ยวเฉาไปตามกาลเวลา แต่พอถึงฤดูร้อนมันก็ยังคงเรืองแสงสีแดงเหมือนวันเก่าๆ ทันใดนั้น ฉันก็รู้สึกว่าหัวใจสั่นไหวด้วยความรู้สึกที่ไม่อาจบรรยายได้ ราวกับว่าอดีตไม่เคยหายไปจากเราจริงๆ มันเพียงแต่วางอยู่เงียบๆ ในมุมหนึ่งของความทรงจำ รอให้ตื่นขึ้นมา

ดอกฟีนิกซ์ในบ้านเกิดของฉันมีอะไรบางอย่างที่พิเศษมาก ไม่เพียงแต่จะมีสีสันที่สดใสเท่านั้น แต่ยังเป็นเพราะมันเติบโตในดินแดนที่ปลายสุดทางใต้ ซึ่งเป็นที่ที่ท้องฟ้ากว้างใหญ่ แผ่นดินกว้างใหญ่ และจิตใจของผู้คนก็กว้างใหญ่เช่นกัน มีต้นไม้เติบโตอยู่ริมฝั่งคลองเล็กๆ สะท้อนเงาลงบนน้ำโคลน ข้างเสียงเครื่องยนต์ที่ดังกึกก้องและเสียงเรือที่ล่องไปอย่างนุ่มนวล มีต้นไม้ที่เรียงรายอยู่เงียบๆ ในสนามโรงเรียนในหมู่บ้าน ทุกฤดูร้อน พวกมันจะร้องเรียกเสียงหัวเราะอันสดใส พร้อมกับเสียงจั๊กจั่นที่จิ๊บจ๊อยดังก้องมาจากกาลเวลา ในที่นี้ ต้นราชพฤกษ์ไม่เพียงแต่เป็นต้นไม้เท่านั้น แต่ยังเป็นสัญลักษณ์แห่งความทรงจำ ความคิดถึง และความรักที่มีต่อบ้านเกิดที่ไม่อาจบรรยายเป็นคำพูดได้ง่ายนัก

คนมักพูดกันว่ายิ่งเราอายุมากขึ้น เรายิ่งเข้าใจมากขึ้นว่าสิ่งเล็กๆ น้อยๆ กลับทำให้หัวใจเจ็บปวดมากที่สุด เหมือนกับดอกพญาเสือโคร่งซึ่งเป็นดอกไม้ที่ไม่ได้หรูหราหรือซับซ้อน แต่มีความผูกพันลึกซึ้งกันมาหลายชั่วรุ่น ราชพฤกษ์ไม่มีกลิ่นแรงของดอกนม ไม่ขี้อายเหมือนดอกแอปริคอต และไม่สง่างามเหมือนกุหลาบ แต่มีทั้งความอดทน ความทรงจำอันเข้มข้น และความมีชีวิตชีวาที่สามารถเจริญเติบโตภายใต้แสงแดดที่แผดเผาของดินแดนทางใต้

กาลเวลาผ่านไป ผู้คนเปลี่ยนแปลง แต่บางสิ่งยังคงอยู่ เช่น ดอกฟีนิกซ์ในฤดูร้อน ไม่ว่าคุณจะเป็นใคร อาศัยอยู่ที่ไหน ไม่ได้กลับบ้านเกิดมานานแค่ไหน ทุกครั้งที่เห็นดอกไม้บาน หัวใจของคุณยังคงเต้นระรัว เพราะความทรงจำไม่จำเป็นต้องตั้งชื่อ แค่สัญลักษณ์บางอย่าง เช่น สีของดอกไม้ ก็เพียงพอที่จะนำท้องฟ้าในวัยเด็กกลับคืนมาได้

ฉันนั่งเงียบๆ บนม้านั่งหินเก่าๆ ในสนามโรงเรียนเก่า มองดูกลีบดอกไม้ที่ร่วงหล่นอย่างแผ่วเบาในสายลม ลมเดือนพฤษภาคมยังคงพัดเอากลิ่นตะกอนมาจากริมฝั่งแม่น้ำด้านหลังโรงเรียน กลีบดอกสีแดงยังคงวางอยู่บนหน้าสมุดบันทึกเก่าเป็นหลักฐานแห่งอดีตของช่วงหนึ่งชีวิตที่ฉันเคยใช้ ฉันเพิ่งตระหนักได้ว่าสิ่งที่ทำให้เราจดจำไปตลอดชีวิตไม่ใช่สิ่งที่ยอดเยี่ยมที่สุด แต่เป็นสิ่งที่ดูเหมือนเล็กน้อยซึ่งเชื่อมโยงกับเราด้วยสายสัมพันธ์ทางอารมณ์ที่ไม่สามารถตัดขาดได้

ดินแดนที่ปลายฟ้าแห่งนี้ไม่เพียงแต่มีป่าชายเลนและทะเลสีเงินเท่านั้น แต่ยังมีดอกไม้ที่เรียกว่าฤดูร้อน ซึ่งเป็นดอกไม้ที่บริสุทธิ์และเต็มไปด้วยอารมณ์ นั่นก็คือ ดอกกุหลาบพันปี ทุกครั้งที่ดอกไม้บาน ไม่ว่าฉันจะอยู่ที่ไหน ฉันรู้สึกเหมือนกำลังกลับไปยังบ้านเกิดอันห่างไกล และฉันเชื่อไม่เพียงแต่ตัวฉันเอง แต่สำหรับทุกคนที่เคยผูกพันกับผืนดินและผู้คนที่นี่ ดอกฟีนิกซ์สีแดงจะเป็นส่วนหนึ่งในความทรงจำอันศักดิ์สิทธิ์ ล้ำลึก และไม่มีวันเลือนหายไปเสมอ

ดึ๊ก อันห์

ที่มา: https://baocamau.vn/phuong-do-trong-mien-ky-uc-a38888.html