คิดถึงชนบท

เดือนมิถุนายน แดดร้อนจัดตลอดทางกลับไปเยี่ยมแม่ หลังจากผ่านเขื่อนไปแล้ว ก็พบต้นราชพฤกษ์เก่าแก่ออกดอกสีแดงสด ทุ่งนาทอดยาวสุดสายตา ระยิบระยับไปด้วยสีทองอร่ามของข้าวสุก ช่วงเวลานั้นยังเป็นช่วงเวลาที่บ้านเกิดของฉันคึกคักและคึกคักเข้าสู่ฤดูเก็บเกี่ยว กลิ่นหอมหวานของข้าวสุกฟุ้งกระจายไปทั่ว ทำให้ทุกคนที่เดินผ่านไปมาต้องหยุดหายใจ

วัยเด็กของฉันผูกพันกับทุ่งนาที่ทอดยาวสุดลูกหูลูกตา ทุ่งนาอบอวลไปด้วยกลิ่นฟาง ฉันจำได้ว่าเช้าตรู่ ตอนที่ฉันกับพี่สาวยังนอนหลับสนิท พ่อแม่จะตื่นทีละคนเพื่อเตรียมอาหาร และออกไปเกี่ยวข้าวด้วยเคียว ครู่ต่อมา เสียงอึกทึกครึกโครมของฤดูเก็บเกี่ยวก็ปลุกเราให้ตื่น เดินตามถนนลูกรังขรุขระ หญ้าสองข้างทางยังคงเปียกชุ่มไปด้วยน้ำค้างยามค่ำคืน เด็กๆ ต่างดื่มด่ำกับธรรมชาติอันกว้างใหญ่ไพศาลอย่างมีความสุข ท่ามกลางทุ่งนาอันกว้างใหญ่ เสียงเคียวเกี่ยวข้าวผสานกับเสียงหัวเราะและเสียงหัวเราะที่ก้องกังวาน ดวงอาทิตย์ค่อยๆ ขึ้นสูง แสงแดดจ้าทำให้หยดเหงื่อไหลลงบนใบหน้าที่มืดมิดของพ่อ เปียกเสื้อเชิ้ตสีน้ำตาลซีดๆ ของแม่ มันช่างยากลำบากเหลือเกิน แต่ทุกคนก็มีความสุข เพราะหลังจากการดูแลเอาใจใส่มาหลายเดือน ทุ่งนาก็ตอบแทนชาวนาด้วยผลผลิตอันอุดมสมบูรณ์

ในฤดูเก็บเกี่ยว เด็กๆ ในหมู่บ้านของฉันมักจะตามปู่ย่าตายายและพ่อแม่ไปที่ทุ่งนา ทั้งเพื่อช่วยทำงานบ้านและเล่นสนุกกัน เราวิ่งและกระโดดในทุ่งนาที่เพิ่งเก็บเกี่ยว ตะโกนและไล่ตั๊กแตนและตั๊กแตน แข่งขันกันเก็บเมล็ดข้าวที่เหลืออยู่ บางครั้งเราชวนกันไปที่คูน้ำริมทุ่งนาเพื่อจับปลา ใบหน้าและแขนขาของเราเต็มไปด้วยโคลน บางครั้งเรานั่งเกาะอยู่บนขอบทุ่งนา เก็บหญ้าและต่อสู้กับไก่ เมื่อเบื่อ เราก็นอนบนพื้นหญ้าใต้ต้นไทรกลางทุ่งนา เพลิดเพลินกับสายลมเย็นสบาย มองดูเมฆและร้องเพลง สิ่งที่ดีที่สุดคือเวลาที่เราได้ประดิษฐ์ว่าวตัวใหญ่ด้วยมือของเราเอง โครงทำจากแผ่นไม้ไผ่บางๆ ปีกถูกติดด้วยกระดาษโน้ตบุ๊กเก่า แล้วนำไปบินในบริเวณที่มีหญ้าใกล้ทุ่งนา เราวิ่งข้ามทุ่งนา ลมพัดแรงทำให้ฟางแห้งปลิวไสว ด้วยฝีเท้าที่เร่งรีบและหัวใจที่เต้นแรง ว่าวก็ทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าในที่สุด ลอยละล่องไปอย่างมีความสุข แสงแดดเจิดจ้าสาดส่องสีทองอร่ามดุจน้ำผึ้งบนว่าวที่พลิ้วไหวไปตามสายลม พัดพาความฝันที่จะโบยบินสูงลิ่วสู่ดินแดนใหม่... เมื่อสิ้นสุดฤดูเก็บเกี่ยว เด็กๆ วิ่งไล่ตามเกวียนที่ดัดแปลงมาซึ่งบรรจุมัดข้าวสีทองอร่ามอย่างมีความสุข ในมือมีปลา ปู หรือนกปากช้อนสีเขียวอวบอ้วนห้อยระย้าอยู่ ความทรงจำในวัยเด็กที่ผูกพันกับทุ่งนานั้นบริสุทธิ์ไร้เดียงสาดุจข้าวอ่อนที่บานสะพรั่งกลางแดด

ฉันทิ้งบ้านเกิดไปทำงานในเมืองใหญ่นานแล้ว เท้าของฉันไม่มีกลิ่นดินโคลนในทุ่งนาอีกต่อไป แต่หัวใจของฉันยังคงเปี่ยมไปด้วยความรักและความคิดถึงชนบทเสมอ ทุกฤดูเก็บเกี่ยว เมื่อฉันผ่านทุ่งนา ฉันนึกถึงภาพความขยันขันแข็งของแม่ และในความฝัน ฉันยังคงได้ยินเสียงลมพัดผ่านทุ่งนา พัดพากลิ่นหอมหวานของข้าวสุกและฟางข้าวมาด้วย

ลัม ฮ่อง

ที่มา: https://baonamdinh.vn/van-hoa-nghe-thuat/202506/thuong-nho-dong-que-6e425c2/