หัวใจของเกาะคือประภาคารที่คอยเฝ้าดูแลอย่างเงียบเชียบและขยันขันแข็ง

เมื่อเดินทางกลับจากการเดินทางสู่ Truong Sa โฮ ฮุย เซิน ได้ถ่ายทอดความทรงจำและอารมณ์เกี่ยวกับสถานที่แห่งนี้ออกมาเป็นบทกวีที่ชัดเจน เพื่อให้ภาพของ Truong Sa ยังคงอยู่ใกล้และเปล่งประกายในหัวใจของเขาตลอดไป

รวมบทกวี Heart of the Island (สำนักพิมพ์คิมดง) - ภาพ: HO LAM

เมื่ออ่าน The Heart of the Island ที่มี 26 บทกวีเกี่ยวกับชีวิตใน Truong Sa ผู้อ่านจะสัมผัสได้ถึงหมู่เกาะ Truong Sa ที่เรียบง่ายและเป็นบทกวีที่มีสีสันมากมาย จากนั้นความรักที่มีต่อบ้านเกิดและหมู่เกาะต่างๆ ก็เติบโตขึ้น...

โฮ ฮุย เซิน มีประสบการณ์อันน่าจดจำมากมายกับดินแดนแห่งนี้ เขากล่าวว่าเกาะแห่งนี้มีห้องเรียนเพียงห้องเดียว ดังนั้นห้องเรียนแห่งนี้จึงมีความพิเศษมาก เพราะมีห้องเรียนครบทุกชั้น ตั้งแต่ชั้นอนุบาล ชั้นประถมศึกษาปีที่ 1 ถึงชั้นประถมศึกษาปีที่ 5 หากต้องการเรียนต่อ เด็กๆ จะต้องออกจากเกาะและกลับแผ่นดินใหญ่

“การมาที่นี่ทำให้ผมรู้สึกสงสารผู้ใหญ่หนึ่งคน และสงสารเด็กๆ สิบคน แม้ว่าจะมีเด็กขาดแคลนมากมาย แต่เด็กๆ บนเกาะห่างไกลก็ยังคงไม่รู้สึกกังวลใจเลย เมื่อเห็นพวกเขากินไอศกรีมอย่างมีความสุข หรืออ่านหนังสือทุกหน้าอย่างมีความสุข ได้เห็นของขวัญที่ลุงป้าน้าอาจากแผ่นดินใหญ่นำมาให้ ใจผมเปี่ยมไปด้วยความรู้สึก” โห่ ฮุย เซิน กล่าว

เมื่อกลับมายังเมืองหลังจากอยู่กลางทะเลมานานกว่าหนึ่งสัปดาห์ ขณะที่ยังรู้สึก "คิดถึงแผ่นดิน" คุณซอนก็มีความคิดที่จะเขียนบทกวีสำหรับเด็กเกี่ยวกับ Truong Sa ขึ้นมา

“ผมอยากจะเล่าให้ฟังถึงสิ่งต่างๆ ที่ผมมีโอกาสได้สัมผัสเมื่อมาเยือนหมู่เกาะ Truong Sa

และที่สำคัญยิ่งกว่านั้น ผมอยากส่งข้อความง่ายๆ ให้กับเด็กๆ ว่า “Truong Sa เป็นส่วนศักดิ์สิทธิ์ของมาตุภูมิของเรา!” - คุณ Son กล่าว

อาจกล่าวได้ว่า The Heart of the Island เป็นรวมบทกวีที่รวบรวมสิ่งที่ผู้เขียนได้พบเห็น สัมผัส และรู้สึกเกี่ยวกับหมู่เกาะ Truong Sa

นั่นคือภาพของลูกเรือที่ถือปืนเป็นเวลาหลายชั่วโมง ครอบครัว ห้องเรียน เจดีย์บนเกาะ ต้นไทร พายุ พายุฝน และประภาคารที่เฝ้ารักษาเกาะไว้: "หัวใจของเกาะ/ คือประภาคาร/ ขยันขันแข็ง ขยันขันแข็ง/ เฝ้ารักษาอย่างเงียบๆ/ นอนหลับตอนกลางวันและตื่นตอนกลางคืน/ นำทางเรือ/ เดินทางอย่างปลอดภัย/ การเดินทางที่ราบรื่น"

เมื่อมาถึง Truong Sa โฮ ฮุย เซิน ได้ดื่มด่ำกับเด็กๆ ที่เติบโตมาที่นี่ทุกวัน และได้ตระหนักว่าพวกเขาพิเศษจากวิธีที่พวกเขาไปโรงเรียน: "ทุกก้าวไปโรงเรียน/ เสียงคลื่นซัดขึ้นอย่างแผ่วเบา/ ตามมาด้วยธงชาติ/ ร้องเพลงเมื่อถึงหลักไมล์" (ไปโรงเรียน) และความสุขที่ได้รับของขวัญจากแผ่นดินใหญ่: "จากหน้าหนังสือเล่มเล็ก/ แผ่นดินใหญ่เปิดออก/ ฉันเฝ้าดูด้วยความยินดี/ ฉันรักบ้านเกิดของฉันมากขึ้น!" (หน้าหนังสือข้ามคลื่น)

หรือช่วงเวลาอันแสนสงบสุขที่เด็กๆ กินไอศกรีม: "เมื่อถึงจุดหมาย/ ฉันก็กินไอศกรีม/ ลมพัดมาหยุดดู/ ฉันอยากกินมาก/ คลื่นดูเหมือนจะซัดเข้าหาฝั่ง/ ขึ้นๆ ลงๆ.../ ถ้วยไอศกรีม/ ช่างวิเศษเหลือเกิน/ ขาดไม่ได้/ ความรักที่มีต่อแผ่นดินใหญ่!" (กินไอศกรีมเมื่อถึงจุดหมาย)

ในบทส่งท้ายของหนังสือ โห่ฮุยซอนเล่าว่ารอยยิ้ม ดวงตา และโดยเฉพาะอย่างยิ่งช่วงเวลาไอศกรีมแสนอร่อยของเด็กๆ บนเกาะอันห่างไกลนั้น เป็นแรงบันดาลใจให้เขาแต่งเพลงอย่างมาก

เช่นเดียวกับในเพลง "สถานที่นั้นคือ Truong Sa" โห่ฮุยซอนกระตุ้นความอยากรู้ของเด็กๆ: "Truong Sa อยู่ที่ไหน / ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน / มองดูแผนที่ประเทศ / คลื่นซัดไปไกลจากฝั่ง"

แล้วเขาก็ถอดรหัสว่า: "Truong Sa ก็มีโรงเรียนเช่นกัน/ นักเรียนพูดคุยและเรียนหนังสือ/ ใต้ต้นไทรสีเขียว/ รอยยิ้มสดใสในยามเช้า/ ที่นั่น กลางวันและกลางคืน ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม/ เงาของกองทัพเรือยืนตระหง่าน/ ปกป้อง อธิปไตยของ น่านน้ำอาณาเขต/ ชื่อเสียงของมันจะก้องกังวานตลอดไป!..."

อ่านเพิ่มเติม กลับไปที่หัวข้อ

ทะเลสาบแลม