Επιχειρηματίας Φαν Χονγκ Μινχ: Υφαίνοντας ποίηση από τη νοσταλγία

QTO - «Θεωρώ την ποίηση ως στενό φίλο στον οποίο εμπιστεύομαι την αγάπη μου και την ατελείωτη νοσταλγία μου για την πατρίδα μου. Όπου κι αν βρίσκομαι, η εικόνα της πατρίδας μου είναι πάντα ένα σταθερό στήριγμα, μια ισχυρή πηγή έμπνευσης για μένα για να γράφω εγκάρδια ποιήματα. Σε πολλά από τα ποιήματά μου υπάρχουν απλές, οικείες εικόνες όπως ποτάμια, αναχώματα, πράσινοι φράχτες από μπαμπού, ανεμοδαρμένοι λόφοι με πεύκα, ακόμη και τα νανουρίσματα της μητέρας μου... Όλα αυτά έχουν εισέλθει στα ποιήματά μου φυσικά, σαν μια πηγή που δεν σταματά ποτέ να ρέει...». Αυτό είναι το συναίσθημα του συγγραφέα Phan Hong Minh, ενός ερασιτέχνη ποιητή αλλά με πολλά καλά ποιήματα για την πατρίδα και τη χώρα του.

Ο Phan Hong Minh κατάγεται από το χωριό Cao Lao Ha, της κοινότητας Ha Trach, της περιφέρειας Bo Trach, της επαρχίας Quang Binh (παλαιά), νυν κοινότητας Bac Trach, της επαρχίας Quang Tri. Έχει ζήσει και εργαστεί στην Ανατολική Ευρώπη για μεγάλο χρονικό διάστημα, κυρίως στη Ρωσία, τη Λευκορωσία και την Ουκρανία. Επί του παρόντος, είναι Γενικός Διευθυντής της Asia Master Travel Investment and Tourism Company στο Ανόι.

Όπου κι αν πηγαίνει, ο γιος του «χωριού Χα» πάντα νοσταλγεί την πατρίδα του και δείχνει αυτή την αγάπη μέσα από πολλές πρακτικές πράξεις. Αφιερώνει πάντα την αγάπη, την προσπάθεια και τα χρήματά του για να βοηθά και να μοιράζεται με μαθητές που βρίσκονται σε δύσκολες συνθήκες, τους φτωχούς, τα άτομα με αναπηρία στην πόλη του, μαζί με πολλές άλλες φιλανθρωπικές δραστηριότητες, συνοδεύοντας πολλά εθελοντικά έργα στην πόλη του.

Αν και είναι επιχειρηματίας, ο Φαν Χονγκ Μινχ έχει μεγάλη αγάπη για την ποίηση και τη λογοτεχνία - Φωτογραφία: NV

Αν και έχει διδακτορικό στη γλωσσολογία, ο Phan Hong Minh αγαπάει πολύ την ποίηση και τη λογοτεχνία. Από τα φοιτητικά του χρόνια, συνθέτει ποιήματα, θεωρώντας την ποίηση ως στενό φίλο για να εκμυστηρεύεται τα συναισθήματά του. Ο Phan Hong Minh μοιράστηκε ότι, αν και βρίσκεται μακριά από το σπίτι του, οι παιδικές του αναμνήσεις είναι πάντα παρούσες στο μυαλό του. Θυμάται καθαρά τα καλοκαιρινά απογεύματα με τους φίλους του να κάνουν μπάνιο και να ψαρεύουν στον ποταμό Gianh ή τα απογεύματα να τρέχουν κατά μήκος του θυελλώδους αναχώματος.

Συγκεκριμένα, η στιγμή του ηλιοβασιλέματος στην εξοχή με την εικόνα του ζεστού μπλε καπνού που ανεβαίνει από τις αχυρένιες στέγες, αναμεμειγμένη με το άρωμα του ρυζιού και τον μακρινό ήχο των καμπανών του ναού, έχει γίνει μια αξέχαστη ανάμνηση, φέρνοντάς του ένα γαλήνιο και βαθύ συναίσθημα. Είναι αυτές οι γλυκές και βαθιές αναμνήσεις που έχουν γίνει πηγή συναισθημάτων, ένα πολύτιμο υλικό για να λατρέψει και να συνθέσει στίχους και μελωδίες για την πατρίδα του, συνήθως το ποίημα «Καλοκαιρινό Χωριό το Φθινόπωρο».

Με απλούς στίχους και λυρικό τόνο, το ποίημα μεταφέρει τους αναγνώστες σε έναν γαλήνιο φθινοπωρινό χώρο, διαποτισμένο με την ψυχή της υπαίθρου. Το φθινόπωρο στην ποίησή του δεν προέρχεται μόνο από το δροσερό αεράκι ή τα γνώριμα κίτρινα φύλλα, αλλά γίνεται αισθητό μέσα από πολύ μοναδικές και οικείες εικόνες, όπως το δέντρο μπανιάν, το πορθμείο, η αυλή του κοινόχρηστου σπιτιού και ο ήπιος ποταμός Γκιάνχ που «λαμπυρίζει» κάτω από το «χρυσό φως του ήλιου».

Αν το «Lang Ha in Autumn» δίνει στους αναγνώστες μια αίσθηση γαλήνης, σαν να είναι βυθισμένοι στον δροσερό πράσινο χώρο ενός ποιητικού χωριού, το έργο «Finding Childhood» έχει βάρος λόγω της ειλικρίνειάς του. Το ποίημα είναι η φωνή ενός παιδιού που στρέφεται πάντα στην πατρίδα του, στην πατρίδα του, με όλο τον σεβασμό και την αγάπη.

Χωρίς να χρησιμοποιεί λουλουδάτες λέξεις, κάθε στίχος είναι σαν ένα απαλό ρέμα εμπιστευτικών σκέψεων, που ξυπνά αναμνήσεις μιας αγνής παιδικής ηλικίας. Αυτά είναι τα καλοκαιρινά απογεύματα του «στραγγίσματος του νερού, του ψαρέματος», τα ξενύχτια ξαπλωμένα ακούγοντας τον «ήχο της βάρκας» που ανεβοκατεβαίνει, την κραυγή του «πορθμέα...» που αντηχεί από τις δύο όχθες των κυμάτων. Κάθε ήχος και εικόνα είναι διαποτισμένη με την ψυχή της υπαίθρου. Ο ποιητής νιώθει χρέος στην πατρίδα του, στα ανεκπλήρωτα όνειρά του, στις αγνές μέρες που έχουν φύγει.

Ο Phan Hong Minh ζωγράφισε επίσης έναν πίνακα ενός όμορφου ποταμού σαν μια απαλή πράσινη λωρίδα μεταξιού στη γη του «Λαοτινού ανέμου και της λευκής άμμου», δηλαδή του ποταμού Gianh με «Τέσσερις εποχές καθαρού γαλάζιου νερού/Μαλακός σαν μια λωρίδα μεταξιού που τον συνδέει αυτόν και αυτήν» (Ποταμός Gianh). Από εκείνη την ήσυχη στιγμή, μια ολόκληρη «γη αναμνήσεων» επέστρεψε. Ήταν η φιγούρα κάποιου που «στέκεται ζαλισμένος» κάθε απόγευμα, ήταν τα «βουητά» κύματα σαν «ψιθυρίζοντας να διηγηθούν αμέτρητες ιστορίες αγάπης». Οι πιο όμορφες είναι πιθανώς οι νύχτες με φεγγάρι, όταν το ανάχωμα γίνεται χώρος γνωριμιών, όπου «άνδρες και γυναίκες ανταλλάσσουν ελεύθερα την αγάπη τους»...

«Κατά τη διάρκεια της μεγαλώσης μου, ταξιδεύοντας σε πολλά μέρη εντός και εκτός της χώρας, συνειδητοποίησα ότι η πόλη μου είναι το μέρος που μου φέρνει την περισσότερη ηρεμία. Εργαζόμενος στον τουριστικό κλάδο, λατρεύω το όνειρο να μετατρέψω το χωριό Χα σε ένα πράσινο οικοτουριστικό χωριό. Όσον αφορά τη σύνθεση, είχα μια εντυπωσιακή βραδιά ποίησης και μουσικής, σε συνδυασμό με ανθρωπιστικά και φιλανθρωπικά προγράμματα που πραγματοποιήθηκαν στην πόλη Χουέ (το 2023) και ελπίζω να πραγματοποιηθούν παρόμοιες δραστηριότητες στην πόλη μου», μοιράστηκε ο κ. Phan Hong Minh.

Στο ποίημα «Επιστρέφω στην πατρίδα θάλασσα», ο συγγραφέας «σπέρνει» ξανά στην καρδιά του αναγνώστη πολλά συναισθήματα με την απαλή ποιητική φωνή, τα υψούμενα και ρομαντικά ποιητικά λόγια. Ολόκληρο το ποίημα είναι ένα ταξίδι για να βρει κανείς αναμνήσεις, όπου η αγάπη και η νοσταλγία υφαίνονται από την αλμυρή γεύση των κυμάτων και του ανέμου. Η θάλασσα είναι σαν ένας πιστός εραστής, που πάντα περιμένει και η επανένωση του χαρακτήρα «αυτός» με τη θάλασσα είναι για να καλύψει τα κενά μετά από πολλές μέρες χωρισμού.

Ο Φαν Χονγκ Μινχ δεν είναι μόνο βαθιά δεμένος με τον τόπο γέννησής του, αλλά τρέφει και μια βαθιά αγάπη για το Ανόι , όπου ζει και είναι δεμένος με αυτόν. Μέσα από το ποίημα «Φθινοπωρινές Σημειώσεις», χρησιμοποίησε τα πιο ειλικρινή του συναισθήματα για να ζωγραφίσει μια ποιητική εικόνα του φθινοπώρου στο Ανόι. Υπάρχουν οι ήχοι των καμπανών του ναού, οι ηχώ του κά τρου, το παθιασμένο άρωμα των λουλουδιών του γάλακτος, το φρέσκο ​​πράσινο ρύζι, το δροσερό φθινοπωρινό αεράκι και το παρατεταμένο μωβ των απογευματινών σύννεφων.

Κάθε γωνιά του δρόμου με τα βρύα, η λίμνη Χόαν Κιέμ, ο Πύργος Πεν, σειρές δέντρων που αλλάζουν φύλλα... και όλα τα πιο οικεία πράγματα του Ανόι είναι φυσικά παρόντα, κοντά στο ποίημα. Έπειτα, όλα τα συναισθήματα καταλήγουν στους δύο τελευταίους στίχους: «Παρόλο που πηγαίνω στις τέσσερις γωνιές του κόσμου/μου λείπει ακόμα το φθινόπωρο του Ανόι». Αυτό δεν είναι μόνο το συναίσθημα του συγγραφέα, αλλά και η κοινή φωνή πολλών παιδιών του Ανόι ή εκείνων που έχουν ερωτευτεί το φθινόπωρο εδώ.

Ο Φαν Χονγκ Μινχ έχει μελοποιήσει πολλά ποιήματα, συμπεριλαμβανομένων πολλών τραγουδιών που συνέθεσε ο ίδιος, όπως: "Moi anh ve xu Quang", "Ha Noi to nhac mua thu", "Quang Binh in spring", "Tim me", "Ve lai truong xua"... δείχνοντας την αρμονία μεταξύ ποίησης και μουσικής, φέρνοντας το έργο πιο κοντά στο κοινό.

Ιαπωνικά

Πηγή: https://baoquangtri.vn/van-hoa/202510/doanh-nhan-phan-hong-minh-det-tho-tu-noi-nho-que-95a7763/