این کاشت تراشه مغزی بر اساس دهه‌ها تحقیق از آزمایشگاه‌های دانشگاهی و سایر شرکت‌ها در زمینه اتصال مغز انسان به رایانه‌ها برای رسیدگی به بیماری‌ها و معلولیت‌ها انجام شده است. اولین بیمار در حدود سال ۲۰۰۶ از طریق شرکت سایبرکینتیکس با یک رابط مغز و رایانه (BCI) کاشته شد. چندین محقق درگیر در این تلاش اکنون برای ماسک در Neuralink کار می‌کنند.

اخیراً، رابط‌های مغز و کامپیوتر (BCI) به افراد فلج کمک کرده‌اند تا دوباره راه بروند، حس لامسه و گفتار خود را بازیابی کنند و به افراد مبتلا به سکته مغزی، پارکینسون و ALS کمک کنند. همچنین از آنها برای درمان اختلالات مغزی، از جمله افسردگی، اعتیاد، اختلال وسواس فکری-عملی و آسیب‌های مغزی ناشی از ضربه استفاده می‌شود.

ایمپلنت نورالینک چگونه کار می‌کند؟

دستگاه Neuralink فعالیت الکترودهایی را که در کنار سلول‌های مغزی قرار گرفته‌اند، ثبت می‌کند و حرکاتی را که فرد قصد انجام آن را دارد، می‌خواند.

این شرکت اعلام کرد که به دنبال داوطلبانی برای آزمایش بالینی است که به دلیل ALS (اسکلروز جانبی آمیوتروفیک) عملکرد محدودی در هر چهار اندام خود دارند یا حداقل یک سال پیش دچار آسیب نخاعی شده‌اند اما بهبودی قابل توجهی نداشته‌اند.

داوطلبان باید مایل باشند که ربات R1 از طریق جراحی در ناحیه‌ای از مغز که حرکات مورد نظر بدن را کنترل می‌کند، کاشته شود. آنها همچنین باید با شش سال آموزش و جلسات نظارت موافقت کنند.

اختراع ماسک به راه رفتن فرد کمکی نمی‌کند. برای اینکه این اتفاق بیفتد، مداخله دومی لازم است.

qr0mpxto.png
گرگوار کورتین دستگاهی را که قرار است در بدن یک بیمار فلج کاشته شود، در دست دارد. (عکس: USA Today)

گرگوار کورتین، متخصص علوم اعصاب، می‌گوید برای بازیابی حرکت در یک فرد فلج چهار اندام، میکروالکترودهایی که سیگنال‌های مغزی را «می‌خوانند» باید از طریق یک «پل دیجیتال» به نخاع متصل شوند که سپس حرکت را تحریک می‌کند. شرکت او پلتفرم تحریک عصبی خود را به دستگاهی (یک رابط مغز و کامپیوتر) متصل کرده است که حرکت را پس از فلج بازیابی می‌کند.

سایر فناوری‌های مغز

شرکت‌ها و محققان دیگر در حال کار بر روی دستگاه‌های مشابه و همچنین دستگاه‌هایی هستند که از جمعیت‌های بزرگی از سلول‌های مغزی اطلاعات را می‌خوانند. به گفته ریچارد اندرسن، دانشمند علوم اعصاب در کلتک، می‌توان از آنها برای رمزگشایی گفتار درونی افراد یا گفتار خاموش استفاده کرد. این امر به افرادی که نمی‌توانند صحبت کنند اجازه می‌دهد تا افکار خود را بیان کنند.

اندرسن، استاد زیست‌شناسی و مهندسی زیستی، همچنین از فناوری فراصوت برای خواندن فعالیت مغز به روشی کم‌تهاجمی‌تر استفاده می‌کند. با این نوع دستگاه، باید یک «پنجره» در جمجمه قرار داده شود تا امواج فراصوت وارد مغز شوند، اما نیازی نیست که الکترودها مانند سایر دستگاه‌ها در اعماق مغز قرار گیرند.

دکتر برایان لی، جراح مغز و اعصاب کاربردی در دانشگاه کالیفرنیای جنوبی، می‌گوید: «تحریک‌کننده‌های عمقی مغز مدت‌هاست که با ارائه محرک‌های خاص، بیماری‌هایی مانند پارکینسون، صرع و لرزش اساسی را درمان می‌کنند. اخیراً، آنها به مغز گوش می‌دهند تا بدانند چه زمانی به این محرک‌ها نیاز است.»

در مقابل، رابط‌های مغز و کامپیوتر مانند Neuralink ماسک می‌توانند سیگنال‌ها را جمع‌آوری کنند و پتانسیل بسیار وسیع‌تری دارند. با این حال، هنوز خیلی زود است که بگوییم پتانسیل کامل Neuralink چیست.

لی گفت: «تاکنون ماسک چیزی به ما نشان نداده است . شاید او بتواند مانند سایر آزمایشگاه‌ها از آن سیگنال‌ها برای کنترل مکان‌نما روی صفحه نمایش، رمزگشایی گفتار و حرکت دادن ویلچر استفاده کند.»

اندرسن گفت که تیمش و دیگران اکنون از دستگاه‌هایی مشابه Neuralink، اما با الکترودهای تحریک‌کننده بسیار کوچک‌تر، برای بازیابی حس لامسه در افراد مبتلا به فلج و از دست دادن حس لامسه استفاده می‌کنند.

همان دستگاهی که به خواندن نیت‌های یک فرد فلج کمک می‌کند، می‌تواند به طور بالقوه به آن فرد کمک کند تا یک شیء را حس کند. بنابراین آنها می‌توانند یک قوطی نوشابه را بدون خرد کردن آن بردارند و جرعه‌ای بنوشند. اندرسون امیدوار است که چنین محصولاتی در آینده‌ای نه چندان دور در بازار موجود باشد.

او می‌گوید: «این هدف بسیاری از ما در این زمینه خواهد بود و کاربردهای پزشکی دیگری نیز در راه است. نوروتکنولوژی به طور کلی یک حوزه به سرعت در حال رشد است.»

(به نقل از روزنامه یو اس ای تودی)