کاشت تراشه مغزی بر اساس دهه‌ها تحقیق از آزمایشگاه‌های دانشگاهی و سایر شرکت‌هایی که مغز انسان را برای رسیدگی به بیماری‌ها و معلولیت‌ها به رایانه متصل می‌کنند، ساخته شده است. اولین بیمار در حدود سال ۲۰۰۶ از طریق شرکت سایبرکینتیکس با یک رابط مغز و رایانه (BCI) کاشته شد. برخی از محققانی که در این تلاش مشارکت داشتند، اکنون برای ماسک در Neuralink کار می‌کنند.

اخیراً، رابط‌های مغز و کامپیوتر (BCI) به افراد فلج کمک کرده‌اند تا دوباره راه بروند، حس لامسه و گفتار خود را بازیابی کنند و به افراد مبتلا به سکته مغزی، پارکینسون و ALS کمک کنند. همچنین از آنها برای درمان اختلالات مغزی، از جمله افسردگی، اعتیاد، اختلال وسواس فکری-عملی و آسیب‌های مغزی ناشی از ضربه استفاده می‌شود.

ایمپلنت نورالینک چگونه کار می‌کند؟

دستگاه نورالینک فعالیت الکترودهایی را که در کنار سلول‌های مغزی قرار گرفته‌اند، ثبت می‌کند و حرکاتی را که فرد قصد انجام آن را دارد، می‌خواند.

این شرکت اعلام کرد که به دنبال داوطلبانی برای آزمایش بالینی خود است که به دلیل ALS (اسکلروز جانبی آمیوتروفیک) عملکرد محدودی در هر چهار اندام خود دارند یا حداقل یک سال پیش دچار آسیب نخاعی شده‌اند اما بهبودی قابل توجهی نداشته‌اند.

داوطلبان باید مایل باشند که ربات R1 از طریق جراحی در ناحیه‌ای از مغز که حرکات مورد نظر بدن را کنترل می‌کند، کاشته شود. آنها همچنین باید با شش سال آموزش و جلسات نظارت موافقت کنند.

اختراع ماسک باعث راه رفتن فرد نمی‌شود. برای اینکه این اتفاق بیفتد، مداخله دومی لازم است.

qr0mpxto.png
گرگوار کورتین دستگاهی را که قرار است در بدن یک بیمار فلج کاشته شود، در دست دارد. (عکس: USA Today)

گرگوار کورتین، متخصص علوم اعصاب، می‌گوید برای بازیابی حرکت در یک فرد فلج چهار اندام، میکروالکترودهایی که سیگنال‌های مغزی را «می‌خوانند» باید از طریق یک «پل دیجیتال» به نخاع متصل شوند که سپس حرکت را تحریک می‌کند. شرکت او پلتفرم تحریک عصبی خود را به دستگاهی (رابط مغز و کامپیوتر) متصل کرده است که حرکت را پس از فلج بازیابی می‌کند.

سایر فناوری‌های مغز

شرکت‌ها و محققان دیگر در حال کار بر روی دستگاه‌های مشابه و همچنین دستگاه‌هایی هستند که از جمعیت‌های بزرگی از سلول‌های مغزی اطلاعات را می‌خوانند. به گفته ریچارد اندرسن، دانشمند علوم اعصاب در کلتک، این دستگاه‌ها می‌توانند برای رمزگشایی گفتار درونی افراد استفاده شوند. این امر به افرادی که نمی‌توانند صحبت کنند اجازه می‌دهد تا افکار خود را بیان کنند.

اندرسن، استاد زیست‌شناسی و مهندسی زیستی، همچنین از فناوری فراصوت برای خواندن فعالیت مغز به روشی کم‌تهاجمی‌تر استفاده می‌کند. با این نوع دستگاه، باید یک «پنجره» در جمجمه قرار داده شود تا امواج فراصوت وارد مغز شوند، اما نیازی نیست که الکترودها دقیقاً در اعماق مغز مانند سایر دستگاه‌ها قرار گیرند.

دکتر برایان لی، جراح مغز و اعصاب کاربردی در دانشگاه کالیفرنیای جنوبی، می‌گوید: «تحریک‌کننده‌های عمقی مغز مدت‌هاست که با ارائه محرک‌های خاص، بیماری‌هایی مانند پارکینسون، صرع و لرزش اساسی را درمان می‌کنند. اخیراً، آنها به مغز گوش می‌دهند تا بدانند چه زمانی به این محرک‌ها نیاز است.»

در مقابل، رابط‌های مغز و کامپیوتر مانند Neuralink ماسک می‌توانند سیگنال‌ها را جمع‌آوری کنند و پتانسیل بسیار وسیع‌تری دارند. با این حال، هنوز خیلی زود است که بگوییم پتانسیل کامل Neuralink چیست.

لی گفت: «تاکنون ماسک چیزی به ما نشان نداده است . شاید او بتواند از آن سیگنال‌ها مانند کاری که در آزمایشگاه‌های دیگر انجام می‌داد، برای کنترل مکان‌نما روی صفحه نمایش، رمزگشایی گفتار و حرکت دادن ویلچر استفاده کند.»

اندرسن گفت که تیمش و دیگران اکنون از دستگاه‌هایی مشابه Neuralink، اما با الکترودهای تحریک‌کننده بسیار کوچک‌تر، برای بازیابی حس لامسه در افراد مبتلا به فلج و از دست دادن حس لامسه استفاده می‌کنند.

همان دستگاهی که به خواندن نیت‌های یک فرد فلج کمک می‌کند، می‌تواند به طور بالقوه به آنها در حس کردن یک شیء کمک کند، بنابراین می‌توانند یک قوطی نوشابه را بدون خرد کردن آن بردارند و جرعه‌ای بنوشند. اندرسون امیدوار است چنین محصولاتی در آینده‌ای نه چندان دور در بازار موجود باشد.

او می‌گوید : «این هدف بسیاری از ما در این زمینه خواهد بود» و کاربردهای پزشکی دیگری نیز در پی آن خواهد آمد. «نوروتکنولوژی به طور کلی یک حوزه به سرعت در حال رشد است.»

(به نقل از روزنامه یو اس ای تودی)