ផលវិបាកធ្ងន់ធ្ងរនៃជំងឺរលាកខួរក្បាលជប៉ុន

449201401-979554043963136-8407434908105980691-n-7010-3820.jpg — ការថែទាំអ្នកជម្ងឺនៅអង្គភាពថែទាំអ្នកជំងឺដែលពឹងផ្អែកខ្លាំងលើជំងឺឆ្លង។ (រូបភាពគំនូរ)

នៅខែមិថុនា ឆ្នាំ 2024 នាយកដ្ឋានសង្គ្រោះជំងឺឆ្លង វិទ្យាស្ថានជំងឺឆ្លង មន្ទីរពេទ្យ 108 Central Military Hospital បានទទួលអ្នកជំងឺជាបុរសអាយុ 16 ឆ្នាំ រស់នៅក្នុង ទីក្រុង Son La បានចូលមន្ទីរពេទ្យដោយមានការឆ្លងមេរោគ និងរបួសខួរក្បាលស្រួចស្រាវ ជាពិសេស៖ គ្រុនក្តៅខ្លាំង សន្លប់ សន្លប់ quadriplegia ជំងឺស្វយ័ត។

ការថតរូបភាពអនុភាពម៉ាញ៉េទិចរបស់ខួរក្បាលបានបង្ហាញពីដំបៅរលាកនៅក្នុង thalamus, hippocampus, ដើមខួរក្បាលទ្វេភាគី និងតំបន់ខាងសាច់ឈាម និង parietal ខាងឆ្វេង។ លទ្ធផល Serological គឺវិជ្ជមានចំពោះមេរោគរលាកខួរក្បាលប្រភេទ B របស់ជប៉ុន។

វេជ្ជបណ្ឌិត ង្វៀន ស៊ីធូវ នាយកដ្ឋានសង្គ្រោះជំងឺឆ្លង វិទ្យាស្ថានជំងឺឆ្លង មន្ទីរពេទ្យមជ្ឈិមយោធា 108 បាននិយាយថា អ្នកជំងឺត្រូវបានជួយសង្គ្រោះយ៉ាងសកម្ម និងបានឆ្លងផុតដំណាក់កាលស្រួចស្រាវ។ បច្ចុប្បន្ននេះ អ្នកជំងឺភ្ញាក់ហើយដកដង្ហើមដោយខ្លួនឯង ប៉ុន្តែនៅតែមានភាពទន់ខ្សោយនៅអវយវៈទាំង៤ ជាពិសេសផ្នែកខាងស្តាំ ហើយមិនអាចមើលថែខ្លួនឯងបាន។

មេរោគរលាកខួរក្បាលជប៉ុន គឺជាមូលហេតុចម្បងនៃជំងឺរលាកស្រោមខួរក្បាលនៅអាស៊ី រួមទាំងប្រទេសវៀតណាមផងដែរ។ មេរោគនេះត្រូវបានដាក់ឱ្យនៅដាច់ពីគេជាលើកដំបូងក្នុងអំឡុងពេលមានការផ្ទុះឡើងនៃជំងឺរលាកស្រោមខួរក្បាលនៅក្នុងប្រទេសជប៉ុនក្នុងឆ្នាំ 1935 ហេតុដូច្នេះហើយបានគេដាក់ឈ្មោះថា 'Japanese encephalitis virus' ។

ករណីភាគច្រើននៃការឆ្លងមេរោគរលាកខួរក្បាលជប៉ុនគឺមិនមានរោគសញ្ញា ឬបណ្តាលឱ្យក្តៅខ្លួន ដែលអាចដោះស្រាយដោយឯកឯង។ តិចជាង 1% វិវត្តទៅជាជំងឺរលាកខួរក្បាល ប៉ុន្តែជំងឺនេះច្រើនតែធ្ងន់ធ្ងរ និងមានអត្រាមរណភាពខ្ពស់; ក្នុងចំណោមអ្នករស់រានមានជីវិត ផលវិបាកនៃសរសៃប្រសាទគឺជារឿងធម្មតា។

មេរោគនេះឆ្លងតាមរយៈមូសខាំ នៅប្រទេសវៀតណាម វាត្រូវបានគេកំណត់ថាបណ្តាលមកពីមូស Culex ។ នេះគឺជាប្រភេទមូសដែលតែងតែរស់នៅតាមវាលស្រែ ជាពិសេសនៅតាមវាលស្រែ និងរីករាលដាលយ៉ាងទូលំទូលាយនៅក្នុងវាល ដូច្នេះវាត្រូវបានគេហៅផងដែរថាមូសវាល។

មូសបង្កាត់ពូជច្រើននៅរដូវក្តៅ ពេលមានភ្លៀងធ្លាក់ច្រើន (ឧសភា មិថុនា កក្កដា នៅខាងជើង); មូសច្រើនតែហើរចេញមកបឺតឈាមមនុស្ស និងសត្វនៅពេលព្រលប់។ សត្វពាហនៈសំខាន់នៃមេរោគគឺជាសត្វ ដែលសំខាន់បំផុតគឺសត្វស្លាប (ផ្លាស់ទីពីព្រៃទៅវាលទំនាបក្នុងរដូវផ្លែឈើ ផ្ទុកមេរោគពីព្រៃ បន្ទាប់មកឆ្លងជ្រូកក្នុងស្រុក) និងជ្រូក (ប្រហែល 80% នៃហ្វូងជ្រូកនៅក្នុងតំបន់រីករាលដាលគឺឆ្លងមេរោគ)។

មនុស្សគឺជាម្ចាស់ផ្ទះចៃដន្យ ហើយក៏ជាម៉ាស៊ីនចុងក្រោយនៃខ្សែសង្វាក់ឆ្លងដែរ ពីព្រោះនៅក្នុងខ្លួនមនុស្ស មេរោគមិនអាចវិវឌ្ឍន៍ក្នុងចំនួនគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីចម្លងមូសបានទេ ដូច្នេះហើយមិនមានការឆ្លងដោយផ្ទាល់ពីមនុស្សទៅមនុស្សនោះទេ។

នៅប្រទេសវៀតណាម មេរោគនេះរីករាលដាលពាសពេញប្រទេស ដែលជាទូទៅភាគច្រើននៅខេត្តភាគខាងជើង និងតំបន់ដីសណ្ត ហើយអាចឆ្លងបានគ្រប់វ័យ ប៉ុន្តែភាគច្រើនកើតមានចំពោះកុមារអាយុក្រោម ១៥ឆ្នាំ។ វិធានការការពារមេរោគរលាកខួរក្បាលជប៉ុន រួមមានការជៀសវាងមូសខាំ ជាពិសេសនៅតំបន់ក្បែរកសិដ្ឋានជ្រូក វាលស្រែ ពេលព្រលប់។ល។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ការចាក់វ៉ាក់សាំងគឺជាវិធីសាស្ត្រដ៏មានប្រសិទ្ធភាពបំផុត។

វ៉ាក់សាំងនេះត្រូវបានបញ្ចូលទៅក្នុងកម្មវិធីចាក់ថ្នាំបង្ការដែលបានពង្រីកនៅក្នុងប្រទេសវៀតណាមចាប់តាំងពីឆ្នាំ 1977 ហើយនៅឆ្នាំ 2014 វាត្រូវបានគេដាក់ពង្រាយនៅគ្រប់ខេត្ត ក្រុងទូទាំងប្រទេស។ បន្ទាប់ពីការបាញ់ថ្នាំជាមូលដ្ឋានចំនួន 3 ដង (បញ្ចប់ក្នុងរយៈពេលប្រហែល 2 ឆ្នាំ) ការចាក់ថ្នាំបង្ការរោគគួរតែត្រូវបានផ្តល់ជារៀងរាល់ 3-4 ឆ្នាំម្តង ដែលត្រូវបានណែនាំរហូតដល់កុមារមានអាយុលើសពី 15 ឆ្នាំ។ មាតាបិតាគួរកត់សម្គាល់ដើម្បីឱ្យកូនៗរបស់ពួកគេទទួលថ្នាំបង្ការឱ្យបានពេញលេញដើម្បីការពារជំងឺរលាកខួរក្បាលជប៉ុន។

នេះបើតាមកាសែត Nhan Dan

ប្រភព