ផលវិបាកធ្ងន់ធ្ងរនៃជំងឺរលាកខួរក្បាលជប៉ុន

449201401-979554043963136-8407434908105980691-n-7010-3820.jpg — ការថែទាំអ្នកជម្ងឺនៅអង្គភាពថែទាំអ្នកជំងឺដែលពឹងផ្អែកខ្លាំងលើជំងឺឆ្លង។ (រូបភាពគំនូរ)

នៅខែមិថុនា ឆ្នាំ 2024 នាយកដ្ឋានសង្គ្រោះជំងឺឆ្លង វិទ្យាស្ថានជំងឺឆ្លង មន្ទីរពេទ្យយោធាមជ្ឈិម 108 បានទទួលអ្នកជំងឺជាបុរសអាយុ 16 ឆ្នាំ រស់នៅក្នុង ទីក្រុង Son La បានចូលមន្ទីរពេទ្យដោយមានការឆ្លងមេរោគ និងការខូចខាតខួរក្បាលស្រួចស្រាវ ជាពិសេស៖ គ្រុនក្តៅខ្លាំង សន្លប់ សន្លប់ quadriplegia ពិការភាពស្វ័យភាព។

ការថតរូបភាពអនុភាពម៉ាញ៉េទិចរបស់ខួរក្បាលបានបង្ហាញពីដំបៅរលាកនៅក្នុង thalamus, hippocampus, peduncles cerebral ទ្វេភាគី និងដំបៅ multifocal នៅក្នុងតំបន់ខាងសាច់ឈាម និង parietal ខាងឆ្វេង។ លទ្ធផល Serological គឺវិជ្ជមានសម្រាប់មេរោគរលាកខួរក្បាលជប៉ុន B ។

វេជ្ជបណ្ឌិត Nguyen Sy Thau នាយកដ្ឋានសង្គ្រោះជំងឺឆ្លង វិទ្យាស្ថានជំងឺឆ្លង មន្ទីរពេទ្យយោធាមជ្ឈិម 108 បាននិយាយថា អ្នកជំងឺត្រូវបានជួយសង្គ្រោះយ៉ាងសកម្ម និងបានឆ្លងផុតដំណាក់កាលស្រួចស្រាវ។ បច្ចុប្បន្នអ្នកជំងឺដឹងខ្លួន និងដកដង្ហើមដោយខ្លួនឯង ប៉ុន្តែនៅតែមានភាពទន់ខ្សោយនៅអវយវៈទាំង៤ ជាពិសេសផ្នែកខាងស្តាំ ហើយមិនអាចមើលថែខ្លួនឯងបាន។

មេរោគរលាកខួរក្បាលជប៉ុន គឺជាមូលហេតុចម្បងនៃជំងឺរលាកស្រោមខួរក្បាលនៅអាស៊ី រួមទាំងប្រទេសវៀតណាមផងដែរ។ មេរោគនេះត្រូវបានដាក់ឱ្យនៅដាច់ពីគេជាលើកដំបូងក្នុងអំឡុងពេលមានការផ្ទុះឡើងនៃជំងឺរលាកស្រោមខួរក្បាលនៅក្នុងប្រទេសជប៉ុនក្នុងឆ្នាំ 1935 ហេតុដូច្នេះហើយបានគេដាក់ឈ្មោះថា 'Japanese encephalitis virus' ។

ករណីភាគច្រើននៃការឆ្លងមេរោគរលាកខួរក្បាលជប៉ុនគឺមិនមានរោគសញ្ញា ឬមានគ្រុនក្តៅ ដែលអាចដោះស្រាយដោយឯកឯង។ តិចជាង 1% វិវត្តទៅជាជំងឺរលាកខួរក្បាល ប៉ុន្តែជំងឺនេះជាធម្មតាធ្ងន់ធ្ងរ និងមានអត្រាមរណភាពខ្ពស់; ក្នុងចំណោមអ្នករស់រានមានជីវិត ផលវិបាកនៃសរសៃប្រសាទគឺជារឿងធម្មតា។

មេរោគនេះឆ្លងតាមរយៈមូសខាំ ដោយក្នុងប្រទេសវៀតណាម វាត្រូវបានកំណត់ថាជាមូស Culex ។ នេះគឺជាប្រភេទមូសដែលតែងតែរស់នៅតាមវាលស្រែ ជាពិសេសនៅតាមវាលស្រែ និងរីករាលដាលយ៉ាងទូលំទូលាយនៅក្នុងវាល ដូច្នេះវាត្រូវបានគេហៅផងដែរថាមូសវាល។

មូសបង្កាត់ពូជច្រើននៅរដូវក្តៅ ពេលមានភ្លៀងធ្លាក់ច្រើន (ឧសភា មិថុនា កក្កដា នៅខាងជើង); មូសច្រើនតែហើរចេញមកបឺតឈាមមនុស្ស និងសត្វនៅពេលព្រលប់។ សត្វពាហនៈសំខាន់នៃមេរោគគឺជាសត្វ ដែលសំខាន់បំផុតគឺសត្វស្លាប (ផ្លាស់ទីពីព្រៃទៅវាលទំនាបក្នុងរដូវផ្លែឈើ ផ្ទុកមេរោគពីព្រៃ បន្ទាប់មកឆ្លងជ្រូកក្នុងស្រុក) និងជ្រូក (ប្រហែល 80% នៃហ្វូងជ្រូកនៅក្នុងតំបន់រីករាលដាលគឺឆ្លងមេរោគ)។

មនុស្សគឺជាម្ចាស់ផ្ទះចៃដន្យ ហើយក៏ជាម្ចាស់ផ្ទះចុងក្រោយនៃខ្សែសង្វាក់ឆ្លងដែរ ពីព្រោះនៅក្នុងខ្លួនមនុស្ស មេរោគមិនអាចវិវឌ្ឍន៍ក្នុងចំនួនគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីឆ្លងមូសបានទេ ដូច្នេះហើយមិនមានការឆ្លងដោយផ្ទាល់ពីមនុស្សទៅមនុស្សនោះទេ។

នៅប្រទេសវៀតណាម មេរោគនេះរីករាលដាលពាសពេញប្រទេស ដែលភាគច្រើននៅខេត្តភាគខាងជើង និងតំបន់ដីសណ្តរ ហើយអាចឆ្លងបានគ្រប់វ័យ ប៉ុន្តែភាគច្រើនកើតមានចំពោះកុមារអាយុក្រោម ១៥ឆ្នាំ។ វិធានការការពារមេរោគរលាកខួរក្បាលជប៉ុន រួមមានការជៀសវាងមូសខាំ ជាពិសេសនៅតំបន់ក្បែរកសិដ្ឋានជ្រូក វាលស្រែ ពេលព្រលប់។ល។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ការចាក់វ៉ាក់សាំងគឺជាវិធីសាស្ត្រដ៏មានប្រសិទ្ធភាពបំផុត។

វ៉ាក់សាំងនេះត្រូវបានបញ្ចូលទៅក្នុងកម្មវិធីចាក់ថ្នាំបង្ការដែលបានពង្រីកនៅក្នុងប្រទេសវៀតណាមចាប់តាំងពីឆ្នាំ 1977 ហើយនៅឆ្នាំ 2014 វាត្រូវបានគេដាក់ពង្រាយនៅគ្រប់ខេត្ត ក្រុងទូទាំងប្រទេស។ បន្ទាប់ពីការចាក់ថ្នាំជាមូលដ្ឋានចំនួន 3 ដង (បញ្ចប់ក្នុងរយៈពេលប្រហែល 2 ឆ្នាំ) ការចាក់ថ្នាំបង្ការគួរតែត្រូវបានផ្តល់ជារៀងរាល់ 3-4 ឆ្នាំម្តង ដែលត្រូវបានណែនាំរហូតដល់កុមារមានអាយុលើសពី 15 ឆ្នាំ។ មាតាបិតាគួរកត់សម្គាល់ដើម្បីឱ្យកូនៗរបស់ពួកគេទទួលថ្នាំបង្ការឱ្យបានពេញលេញដើម្បីការពារជំងឺរលាកខួរក្បាលជប៉ុន។

នេះបើតាមកាសែត Nhan Dan

ប្រភព