“ນຳເອົາກີຕ້າຫວຽດອອກສູ່ໂລກ, ສ້າງພື້ນຖານດົນຕີກີຕາໃໝ່”

Guitar ຊ່ວຍຂ້າພະເຈົ້າ

ນັກຂ່າວ: ເນື່ອງຈາກວິທີທີ່ເຈົ້າຫຼິ້ນໃນເວທີຢ່າງເປັນມືອາຊີບ ແລະ ມີຄວາມກະຕືລືລົ້ນ, ຂ້ອຍຄິດເຖິງຄວາມພະຍາຍາມອັນໃຫຍ່ຫຼວງ, ງຽບໆຂອງນັກສິລະປິນທົ່ວໄປ ແລະນັກກີຕ້າໂດຍສະເພາະ?

An Tran: ຄວາມພະຍາຍາມແມ່ນຕໍ່າສຸດສໍາລັບນັກສິລະປິນ. ຄືກັນກັບເງົາຂອງຄວາມສົງໃສໃນຕົວມັນເອງກໍມີຢູ່ສະເໝີສຳລັບນັກສິລະປິນບໍ່ວ່າລາວຈະມີຊື່ສຽງປານໃດ. ຄວາມຄິດທີ່ສົງໄສກ່ຽວກັບພອນສະຫວັນ ແລະກ່ຽວກັບຕົນເອງສາມາດເກີດມາຈາກບາງບ່ອນຢູ່ສະເໝີ. ແຕ່ເມື່ອພວກເຂົາມາ, ຂ້ອຍຮຽນຮູ້ທີ່ຈະຍອມຮັບພວກເຂົາ, ເບິ່ງພວກເຂົາເປັນສ່ວນຫນຶ່ງຂອງການສະແດງ, ເຊິ່ງຊ່ວຍໃຫ້ຂ້ອຍຕື່ນເຕັ້ນແທ້ໆແລະສະຫງ່າງາມໃນເວທີ.

ແອງຄິດວ່າການຝຶກຊ້ອມຢ່າງໜັກເພື່ອໃຫ້ມີຄວາມໝັ້ນໃຈແມ່ນ 90% ຂອງຄວາມສຳເລັດ, ສ່ວນທີ່ເຫຼືອແມ່ນໂຊກ.

ນັກຂ່າວ: ແຟນບານໄດ້ຮູ້ເຖິງເວລາທີ່ຫຍຸ້ງຍາກ ເມື່ອເດັກຊາຍຊາວຫວຽດນາມ ຢູ່ອາເມລິກາ ຄິດວ່າຕົນເອງຕ້ອງຍອມແພ້ຄວາມຝັນຂອງກີຕ້າ. ຫຼັງຈາກທີ່ທັງຫມົດ, guitar ຫມາຍຄວາມວ່າແນວໃດກັບຊີວິດຂອງ An ໃນປັດຈຸບັນ?

An Tran: ແມ່ນແລ້ວ, ນັ້ນແມ່ນເວລາທີ່ An ໄປອາເມລິກາເພື່ອສຶກສາໂຮງຮຽນມັດທະຍົມໃນເມືອງນ້ອຍໃນ Nebraska. ບໍ່ມີຄູສອນກີຕ້າຢູ່ທີ່ນັ້ນ, ບໍ່ມີກີຕ້າ ໃນດົນຕີ . ໃນຂະນະດຽວກັນ, ເບິ່ງໄປຮອບໆ, ທີມງານຊາວຫນຸ່ມອາເມລິກາຫຼິ້ນກີຕ້າໄດ້ດີ, ປະກົດຢູ່ໃນທຸກການແຂ່ງຂັນເອີຣົບແລະໂລກ. ແອງເລີ່ມຮູ້ສຶກເບື່ອ ແລະ ລຳບາກ ເພາະຕ້ອງຢູ່ງຽບໆກັບກີຕ້າ ແລະ ຄິດວ່າຕົນເອງບໍ່ມີໂອກາດໄດ້ຮຽນກີຕ້າ, ລາວບໍ່ເກັ່ງ...

ໂດຍບັງເອີນ, ຄັ້ງໜຶ່ງເມື່ອລາວໄປ Chicago ເພື່ອໄປຢາມໝູ່, ນັກສຶກສາຈົບໃໝ່ບາງຄົນໄດ້ແນະນຳລາວໃຫ້ໝູ່ທີ່ຮຽນກີຕ້າ, ແລະ ຜ່ານນັ້ນ, ລາວຕິດຕໍ່ກັບຄູສອນກີຕ້າຊື່ Anne Waller. ນາງໄດ້ຮັບຟັງ ແລະ ຕີລາຄາວ່າ ອານມີທ່າແຮງ, ແລະ ແນະນຳໃຫ້ລາວເຂົ້າຮ່ວມຄ້າຍພັກຮ້ອນ. ແຕ່ກັບຄ່າຮຽນ 2000 USD ໃນເວລານັ້ນ, ມັນເປັນບັນຫາສໍາລັບ An. ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ດ້ວຍຄວາມຊ່ອຍເຫລືອຂອງພໍ່ແມ່ແລະທຸກໆຄົນຂອງລາວ, ອານສາມາດເຂົ້າຮ່ວມຫຼັກສູດແລະຮູ້ວ່າລາວເປັນນັກຮຽນທີ່ດີທີ່ສຸດໃນບັນດານັກຮຽນຫຼາຍກວ່າ 10 ຄົນໃນ camp summer. Anne Waller ຍັງໄດ້ສືບຕໍ່ສອນ An ຟຣີຫຼັງຈາກຫຼັກສູດ.

Guitar ຊ່ວຍ An ລຸກຂຶ້ນໃນຈຸດປ່ຽນທີ່ສໍາຄັນໃນຕ່າງປະເທດ.

-- ການເດີນທາງ --

ກ່ອນນັ້ນ, ໃນໄວເດັກຢູ່ບ້ານ, ກີຕ້າແມ່ນໂລກທີ່ອານອາໄສຢູ່ແລະສະແຫວງຫາຄວາມສະບາຍ. ເຊັ່ນດຽວກັນກັບເດັກນ້ອຍອື່ນໆຈໍານວນຫຼາຍ, An ໄດ້ຖືກປຽບທຽບເລື້ອຍໆ, ເພາະວ່າຢູ່ໃນໂຮງຮຽນ, ລາວເປັນຄົນປານກາງໃນທຸກໆວິຊາ. ພໍ່ແມ່ຂອງລາວເຖິງແມ່ນໃຫ້ລາວລອງ ກິລາ ຫຼາຍຢ່າງເຊັ່ນ: ບານເຕະ, ເທັນນິດ..., ເປຍໂນ, ແຕ້ມຮູບ, ຮ້ອງເພງ... ແຕ່ບໍ່ມີຫຍັງພົ້ນເດັ່ນ.

ເມື່ອອາຍຸ 8 ປີ, ລາວເລີ່ມຮຽນກີຕ້າຈາກພີ່ນ້ອງ ແລະ ຮູ້ວ່າລາວເບິ່ງຄືວ່າມີພອນສະຫວັນ ເພາະເມື່ອຝຶກມັນງ່າຍຫຼາຍ, ແລະ ລາວສາມາດອອກກຳລັງກາຍໄດ້ໄວກວ່າວິຊາອື່ນ. ເປັນຄັ້ງທໍາອິດໃນຊີວິດຂອງລາວ, An ຮູ້ສຶກວ່າບາງສິ່ງບາງຢ່າງງ່າຍດາຍ. ລາວບອກພໍ່ແມ່ວ່າ: ຂ້ອຍມັກອັນນີ້, ຂ້ອຍຢາກຮຽນກີຕ້າ. ຊອກຫາບາງສິ່ງບາງຢ່າງທີ່ຊ່ວຍໃຫ້ລາວຫມັ້ນໃຈຕົນເອງ, An ໄດ້ປະຕິບັດຫຼາຍກວ່າເກົ່າ. ແລະຫຼາຍລາວປະຕິບັດ, ລາວດີຂຶ້ນ. ເມື່ອອາຍຸ 10 ປີ, ລາວໄດ້ສອບເສັງເຂົ້າຫ້ອງອະນຸລັກແລະໄດ້ຮັບຄະແນນສູງສຸດ. ໃນອາຍຸ 12 ປີ, ລາວໄດ້ຮັບລາງວັນທີ 1 ໃນການແຂ່ງຂັນກີຕາແຫ່ງຊາດ. ໃນເວລານີ້, ພໍ່ແມ່ຂອງລາວເຊື່ອວ່າລາວມີຄວາມສາມາດບາງຢ່າງແລະຕັດສິນໃຈປ່ອຍໃຫ້ An ປະຕິບັດຕາມເສັ້ນທາງອາຊີບ.

ກີຕ້າ ແລະ ແອນ ພົບກັນແບບນັ້ນ! ແຕ່ໃນການບິດເບືອນຂອງຊີວິດ, ມັນຕ້ອງໄດ້ຮັບການເວົ້າວ່າ guitar ໄດ້ຊ່ວຍປະຢັດ An.

ນັກຂ່າວ: ດຽວນີ້ເຈົ້າເປັນຄູສອນ, ແລະຄິດຄືນກັບອັນທີ່ເອີ້ນວ່າຈຸດປ່ຽນ, ຄູຂອງເຈົ້າຕ້ອງເປັນຕົວກະຕຸ້ນທີ່ສໍາຄັນທີ່ເຮັດໃຫ້ກີຕ້າກັບຄືນສູ່ An?

An Tran: ຂ້ອຍຄິດສະເໝີວ່າຂ້ອຍໂຊກດີທີ່ໃນເສັ້ນທາງຂອງຂ້ອຍມີຫຼາຍຄົນທີ່ຢຸດໂດຍຂ້ອຍແລະຊ່ວຍຂ້ອຍ. ໃນບັນດາພວກເຂົາ, ຄູບໍ່ພຽງແຕ່ໃຫ້ຄວາມຮູ້ແລະທັກສະໃຫ້ຂ້ອຍເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຍັງໃຫ້ວິທີການຄິດ. ແທ້ຈິງແລ້ວ, ໄວລຸ້ນທີ່ສູນເສຍແລະສັບສົນໄດ້ພົບກັບຄູສອນກີຕ້າທີ່ຍ້ອງຍໍລາວ: ເຈົ້າມີພອນສະຫວັນ, ເຈົ້າມີຄວາມສາມາດ, ເຊິ່ງໄດ້ເປີດເສັ້ນທາງແລະຄວາມຫວັງອັນຍິ່ງໃຫຍ່ສໍາລັບລາວ.

ໃນປີທີສາມຂອງວິທະຍາໄລ, An ໄດ້ສຶກສາການປະຕິບັດກັບຄູອາຈານເຍຍລະມັນ Tom Zelle. ທຸກໆພາກປະຕິບັດໃນລະຫວ່າງອາທິດ, ຄູແລະນັກຮຽນໄດ້ນັ່ງສະມາທິຮ່ວມກັນ, ກິນເຂົ້າແລງຮ່ວມກັນ, ແລະຄູອາຈານໄດ້ຟັງການແບ່ງປັນຂອງ An, ຊ່ວຍໃຫ້ An ເບິ່ງໂດຍກົງກ່ຽວກັບບັນຫາທີ່ເຈັບປວດທີ່ສຸດຂອງນາງເພື່ອເອົາຊະນະພວກມັນ. ຫຼາຍເທື່ອ, ການຝຶກຊ້ອມເຮັດໃຫ້ນາງເຫື່ອອອກ, ແຕ່ຖ້ານາງບໍ່ລະບຸ ແລະ ທຳ ລາຍຄວາມຄິດທີ່ຫຼົງໄຫຼໃນຕົວນາງ, ນາງຈະບໍ່ສາມາດຫຼິ້ນເຄື່ອງດົນຕີໄດ້ດີ.

ສໍາລັບ An, ການແບ່ງປັນຂອງຄູສອນກັບລາວແລະສະຫນັບສະຫນູນລາວທາງວິນຍານມີຄວາມຫມາຍທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່, ສໍາຄັນກວ່າອາຈານສອນກີຕ້າ.

ນັກຂ່າວ: ແລະເລື່ອງນີ້ຈະແຜ່ລາມໄປເຖິງລຸ້ນຂອງນັກຮຽນຂອງອານບໍ?

An Tran: ບໍ່ມີຫຍັງດີໄປກວ່າແຕ່ລະຄົນທີ່ພະຍາຍາມກາຍເປັນຄົນທີ່ດີກວ່າທຸກໆມື້. ເພາະເມື່ອເຮົາດີຂື້ນ, ຄົນທີ່ພວກເຮົາຕິດຕໍ່ພົວພັນກັບກໍ່ຈະມີອິດທິພົນທີ່ດີຂຶ້ນ ແລະ ໂລກ ນີ້ກໍ່ຈະສວຍງາມຂຶ້ນຍ້ອນສິ່ງນັ້ນ. ແອງຄິດແບບນັ້ນສະເໝີ, ສະນັ້ນ ເມື່ອຢືນຢູ່ຕໍ່ໜ້ານັກຮຽນ, ໂດຍສະເພາະນັກຮຽນຈາກຫຼາຍປະເທດ, ບາງຄັ້ງຂ້ອຍກໍ່ກາຍເປັນນັກຈິດຕະວິທະຍາກ່ອນກາຍເປັນຄູສອນດົນຕີ.

ໃນຄວາມເປັນຈິງ, ໂດຍສະເພາະຫຼັງຈາກ Covid-19, ນັກຮຽນຂອງຂ້ອຍສ່ວນໃຫຍ່ເປັນໄວລຸ້ນທີ່ໄດ້ຮັບການບາດເຈັບຈາກການແຜ່ລະບາດຂອງໂລກລະບາດແລະພຽງແຕ່ເວົ້າກັບພວກເຂົາ, ຂ້ອຍຮູ້ສຶກເຈັບປວດຂອງພວກເຂົາ.

ບໍ່ໄດ້ກ່າວເຖິງວ່າເປັນເວລາດົນ, ວິທີການຫຼີ້ນກີຕາໄດ້ຮັບອິດທິພົນຈາກ stereotypes, ເຊິ່ງກາຍເປັນຝາທີ່ເບິ່ງເຫັນໄດ້ເຊິ່ງປ້ອງກັນບໍ່ໃຫ້ຜູ້ຫຼິ້ນສະແດງອອກໃນອິດສະລະພາບທີ່ສ້າງສັນ. ຟັງສຽງກີຕ້າແລ້ວ, ເຫັນວ່າ, ນັກສຶກສາຫຼາຍຄົນພວມ “ຕິດຂັດ”, ບໍ່ພຽງແຕ່ຢູ່ ຫວຽດນາມ ເທົ່ານັ້ນ, ຫາກຍັງຢູ່ອາເມລິກາ. ການຫຼິ້ນແບບນັ້ນແມ່ນການຄັດລອກຜູ້ອື່ນສະເໝີ, ຫຼີ້ນເພື່ອຜູ້ອື່ນ, ບໍ່ແມ່ນເພື່ອຕົວເອງ.

ແລະສໍາລັບຄູອາຈານ, ສິ່ງທີ່ສໍາຄັນໃນປັດຈຸບັນແມ່ນການເຮັດວຽກກັບນັກຮຽນເພື່ອທໍາລາຍກໍາແພງຂອງຕົນເອງ. An ຍັງບອກພວກເຂົາວ່າ: "ຖ້າທ່ານບໍ່ສາມາດທໍາລາຍໄດ້, ທ່ານບໍ່ສາມາດຫຼິ້ນໄດ້ໂດຍບໍ່ເສຍຄ່າ. ຖ້າທ່ານສາມາດທໍາລາຍໄດ້, ທ່ານແມ່ນທ່ານ, ທ່ານແບ່ງປັນສິ່ງທີ່ທ່ານມີ, ແລະສິ່ງທີ່ຄົນອື່ນຄິດ, ທ່ານອອກຈາກມັນທັງຫມົດ."

ທ່ານ Tom Zelle ໄດ້ສອນວິທີການຟັງເພງທີ່ແຕກຕ່າງກັນ. ແລະ ອານຍັງຢາກຟັງດົນຕີຂອງນັກຮຽນລາວໃນວິທີທີ່ແຕກຕ່າງກັນ.

ມືຖື pho, ວາງປຶ້ມ, ຫຼິ້ນ piano

ນັກຂ່າວ: ການດໍາລົງຊີວິດຢູ່ໃນອາເມລິກາແນ່ນອນວ່າບໍ່ແມ່ນເລື່ອງທີ່ງ່າຍດາຍ, ແລະນັກກີຕ້າເຄີຍເຮັດການດໍາລົງຊີວິດບໍ?

An Tran: ເຄີຍຖື pho, ແຕ່ສອງມື້ຕໍ່ມາ ... ລາວຖືກໄລ່ອອກເພາະວ່າພວກເຂົາເວົ້າວ່າ "ຄົນນີ້ເຮັດບໍ່ໄດ້, ລາວຊ້າເກີນໄປ" (ຫົວ). ໃນໄລຍະຮຽນມັດທະຍົມ, An ຍັງໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມການແຂ່ງຂັນກີຕາແລະໄດ້ນໍາເອົາລາງວັນລັດຈໍານວນຫນຶ່ງສໍາລັບໂຮງຮຽນ, ຍ້ອນວ່າ, ລາວໄດ້ຮັບການສະຫນັບສະຫນູນບາງຢ່າງຈາກໂຮງຮຽນເພື່ອຮຽນຕໍ່ຂອງຕົນ. ນອກຈາກການສອນກີຕ້າແລ້ວ, ຕອນທີ່ລາວຍັງເປັນນັກຮຽນຈົບຊັ້ນສູງ, ອານໄດ້ເຮັດວຽກເປັນຄົນເກັບປຶ້ມຢູ່ຫໍສະໝຸດ. ວຽກນີ້ບໍ່ໄດ້… ຖືກຕຳໜິຕິຕຽນວ່າຊ້າ ແລະມັນແມ່ນແຕ່ໃຫ້ເວລາຜ່ອນຄາຍ ແລະ ຄິດກ່ຽວກັບເສັ້ນທາງຕໍ່ໄປ.

ນັກຂ່າວ: ການເຮັດວຽກຫນັກແລະການປະຕິບັດແມ່ນເປັນສິ່ງທີ່ຫຼີກລ່ຽງບໍ່ໄດ້, ແຕ່ໂດຍສະເພາະ, ຄວາມຫຼີກລ່ຽງນັ້ນເກີດຂື້ນໄດ້ແນວໃດ? ຂ້າພະເຈົ້າຢາກຮູ້ຢາກເຫັນກ່ຽວກັບວິທີການດູແລມືທີ່ເຕັ້ນຢູ່ໃນສາຍເຊືອກທີ່ມີຄວາມເຂັ້ມຂຸ້ນສູງ?

An Tran: ມື ແລະ ຕະປູແມ່ນ “ສຽງ” ຂອງນັກກີຕ້າ. ເລັບທີ່ເຂັ້ມແຂງແລະຫນາທີ່ບໍ່ມີຮອຍຂີດຂ່ວນກ່ຽວກັບຄໍາແນະນໍາຈະເຮັດໃຫ້ສຽງກີຕາດີຂື້ນແລະນັກສິລະປິນຈະມີຄວາມຫມັ້ນໃຈຫຼາຍຂຶ້ນ. ແອ່ນເອົາຊຸດບຳລຸງເລັບຕິດຕົວຢູ່ສະເໝີ ແລະ ເບິ່ງແຍງທຸກວັນບໍ່ໜ້ອຍກວ່າຊ່າງເຮັດເລັບ (ຫົວເລາະ).

ໃນລະຫວ່າງການບັນທຶກຂອງອາລະບັມກີຕາທີ່ສອງຂອງ An, ມີພາກສ່ວນຫນຶ່ງໃນເພງທີ່ໄດ້ຖືກບັນທຶກຫຼາຍຄັ້ງແລະຫຼາຍຄັ້ງຈົນກ່ວານິ້ວມືພຽງເລັກນ້ອຍຂອງເຂົາເລືອດອອກ. ແລະນັ້ນເປັນພຽງຕອນເຊົ້າຂອງມື້ທີ 2 ເທົ່ານັ້ນ, ໃນຂະນະທີ່ພວກເຂົາຕ້ອງໄດ້ບັນທຶກ 3 ມື້ຕິດຕໍ່ກັນຕັ້ງແຕ່ 9 ໂມງເຊົ້າຫາ 12 ໂມງເຊົ້າ. ເວລານັ້ນ, ອານຕ້ອງຫາທໍ່ຢາສະລົບເພື່ອຢຸດເລືອດເພື່ອບໍ່ໃຫ້ນິ້ວມືນ້ອຍຂອງຕົນຮູ້ສຶກເຈັບປວດອີກຕໍ່ໄປ ແລະ ໄດ້ຫຼິ້ນກີຕ້າຕໍ່ໄປ.

ແອງຕ້ອງຊື້ຢາສະລົບ ແລະ ຢາ ເຮັດໃຫ້ເລືອດ ຈາງ ລົງ ໃນນິ້ວມືນ້ອຍຂອງລາວ ແລະສືບຕໍ່ຫຼິ້ນກີຕ້າ.

ນັກຂ່າວ: ມື້ເຮັດວຽກບໍ?

An Tran: ມື້ອື່ນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໄປກິນອາຫານເຊົ້າແລະດື່ມກາເຟຢູ່ທະເລສາບ Hoan Kiem. ເປັນເທື່ອທຳອິດໃນຮອບ 4 ປີຢູ່ອາເມລິກາ, ເມື່ອກັບຄືນເມືອຮ່າໂນ້ຍ, ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງຄິດວ່າຈະເຮັດຫຍັງໃນຕອນບ່າຍນີ້ ຫຼືເວລາໃດ. ມື້ນຶ່ງໃນສະຫະລັດແມ່ນເປັນຊົ່ວໂມງ ແລະການເຮັດວຽກທີ່ບໍ່ຢຸດແທ້ໆ. ຂ້ອຍຕື່ນແຕ່ 6 ໂມງເຊົ້າ, ພາເມຍໄປເຮັດວຽກ, ແລະຂ້ອຍຂັບລົດໄປສອນ. ມີໂຮງຮຽນທີ່ຂ້ອຍເດີນທາງໄປ-ກັບ, ປະມານ 230 ກິໂລແມັດ, ອອກໃນຕອນເຊົ້າແລະກັບຄືນໃນຕອນແລງ. ໃນມື້ທີ່ຂ້ອຍບໍ່ມີຕາຕະລາງການສອນ, ຂ້ອຍຕື່ນແຕ່ 7 ໂມງເຊົ້າ, ໄປ gym ແລະເຮັດວຽກອື່ນໆ. ປົກກະຕິແລ້ວຂ້ອຍບໍ່ກິນອາຫານເຊົ້າ. ເວລາ 6-7 ໂມງເຊົ້າ, ຂ້ອຍກິນເຂົ້າແລງກັບຄອບຄົວ ແລະຫຼິ້ນກັບລູກ 1-2 ຊົ່ວໂມງ. ເວລາ 10 ໂມງແລງ, ຂ້ອຍລົງໄປຫ້ອງໃຕ້ດິນ, ປິດປະຕູ, ແລະຝຶກ piano ຈົນເຖິງ 2 ໂມງເຊົ້າ. ຫຼັງຈາກແຕ່ລະພາກປະຕິບັດ, ຂ້ອຍມັກຈະເຮັດສອງຢ່າງ: ຂຽນວຽກຂອງມື້ອື່ນແລະເອົາກາເຟໃສ່ເຄື່ອງເພື່ອໃຫ້ຂ້ອຍພຽງແຕ່ເປີດມັນໃນຕອນເຊົ້າ.

ນັກຂ່າວ: ແລະເວລາໃນຄອບຄົວຫມາຍຄວາມວ່າແນວໃດກັບນັກສິລະປິນ?

An Tran: ການແບ່ງປັນວຽກງານກັບຄອບຄົວແມ່ນຈະແຈ້ງ. ມັກຈະແຕ່ງກິນແລະ Lucina - ພັນລະຍາຂອງ An ໃຊ້ເວລາຫຼາຍໃນການດູແລເດັກນ້ອຍ. ແອນ້ອຍ ແລະ ຄອບຄົວໃຫ້ແຫຼ່ງພະລັງງານໃໝ່, ການເຫັນລູກເຮັດໃຫ້ ແອນ ຍິ້ມ ແລະ ແອນ ເບິ່ງຄືວ່າລືມຊີວິດທີ່ຜ່ານມາ. ທຸກຢ່າງເລີ່ມຈາກທີ່ນີ້! (ຫົວ).

ແນ່ນອນ, ຊີວິດຄອບຄົວທີ່ມີລູກມີສິ່ງທ້າທາຍສະເຫມີ. ແຕ່ພວກເຮົາຈະມີວິທີການຈັດແຈງມັນໃນເວລາທີ່ພວກເຮົາສອງຄົນເຂົ້າໃຈແລະສະຫນັບສະຫນູນເຊິ່ງກັນແລະກັນທຸກໆມື້ໃນຊີວິດ. ອັນຍັງຈື່ໄດ້ຕອນທີ່ລູກຂອງຂ້ອຍເກີດມາ, ອາຍຸໄດ້ພຽງ 2 ອາທິດ, ຂ້ອຍຕ້ອງອອກຈາກບ້ານເພື່ອບັນທຶກອາລະບ້ຳທີສອງ. ແລະນັບຕັ້ງແຕ່ຂ້ອຍຮູ້ວ່າມີລູກຢູ່ໃນທ້ອງຂອງຂ້ອຍ, ຂ້ອຍໄດ້ຄິດກ່ຽວກັບວິທີເຮັດໃຫ້ສຽງຂອງເປຍໂນທີ່ສວຍງາມກວ່າເກົ່າ, ເພື່ອນໍາເອົາສິ່ງທີ່ດີຂຶ້ນມາສູ່ຊີວິດນີ້.

ນັກຂ່າວ: ອັນລະບັ້ມທໍາອິດເກີດມາແນວໃດ?

An Tran: ປີ 2019 ແມ່ນປີທີ່ຂ້ອຍຄິດກ່ຽວກັບການເລີ່ມຕົ້ນບັນທຶກ.

ແຜນການເດີມແມ່ນຈະບັນທຶກສຽງກີຕ້າຄລາສສິກ, ແຕ່ກໍ່ມີສຽງສົງໄສຢູ່ໃນໃຈສະເໝີ… 3 ເດືອນກ່ອນວັນບັນທຶກ, An ໄດ້ເຮັດວຽກເປັນນັກເກັບປຶ້ມຢູ່ຫໍສະໝຸດມະຫາວິທະຍາໄລ (ສະເລ່ຍ 7 ຊົ່ວໂມງ/ມື້). ໃນຂະນະທີ່ວາງປຶ້ມ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຄິດກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຮັດແນວໃດສໍາລັບຊີວິດກີຕາຂອງໂລກ, ບໍ່ພຽງແຕ່ການຫຼິ້ນເພງຄລາສສິກຕະຫຼອດໄປ. ໃນຂະນະທີ່ວາງທັບ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຄິດຢ່າງກະທັນຫັນວ່າເປັນຫຍັງຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ນໍາສະເຫນີເພງກີຕ້າຫວຽດນາມຕໍ່ໂລກ? ສະນັ້ນຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ແລ່ນກັບບ້ານແລະເລີ່ມເຮັດວຽກກ່ຽວກັບແຜນການນີ້.

ນັກຂ່າວ: ແຟນເພງຂອງ An ຢູ່ຫວຽດນາມ ໄດ້ແບ່ງປັນວ່າ ນາງໄດ້ຊື້ອາລະບໍາ “ຢູ່, ທີ່ຮັກຂອງຂ້ອຍ” ຈາກໂຄງການລະດົມທຶນຂອງ An ແລະ ຮູ້ສຶກປະທັບໃຈແທ້ໆກັບຮູບພາບ ແລະສຽງກີຕ້າທີ່ສົດຊື່ນ…

An Tran: ອານມີຄວາມກະຕັນຍູສະເໝີສຳລັບຜູ້ຟັງຄືແນວນັ້ນ! ໂຄງການນີ້ໃນເບື້ອງຕົ້ນຫວັງວ່າຈະບັນລຸ 7.000 USD, ແຕ່ບໍ່ຄາດຄິດຈະບັນລຸ 10.000 USD. ແອງຄິດສະເໝີວ່າ ຖ້າເຈົ້າເຮັດໃນສິ່ງທີ່ເຈົ້າຮັກແທ້ໆ ຄົນກໍຈະຢືນຢູ່ຄຽງຂ້າງເຈົ້າ. "ຢູ່, ທີ່ຮັກຂອງຂ້ອຍ" ຍັງເປັນອາລະບໍາກີຕາທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມປະທັບໃຈຂອງຄອບຄົວຂອງ An. ໜ້າປົກແມ່ນຮູບພາບທີ່ພໍ່ຂອງທ່ານ An ໄດ້ຖ່າຍຢູ່ເຂດພູດອຍຂອງຫວຽດນາມ. ຊື່ຂອງອາລະບັມ “Nguoi, nguoi o dung ve!” ຍັງເປັນຊື່ຂອງເພງທີ່, ຕາມແມ່ຂອງຂ້ອຍ, An ຫຼີ້ນດີທີ່ສຸດ.

ໜ້າແນະນຳຂອງເສື້ອທັງໝົດລ້ວນແຕ່ມີຮູບຂອງຄອບຄົວຂອງ An ແລະ ໂດຍສະເພາະຮູບແຕ້ມຂົວ The Huc ສີແດງໂຄ້ງທີ່ສະທ້ອນລົງໃນນ້ຳ, ເຊິ່ງແຕ້ມໂດຍພັນລະຍາຂອງ An, ບົ່ງບອກເຖິງສາຍພົວພັນ ແລະ ການພົວພັນລະຫວ່າງວັດທະນະທຳພື້ນເມືອງຂອງສະຖານທີ່ເກີດ ແລະ ໂລກທີ່ An ໄດ້ປະກອບສ່ວນຄວາມສາມາດດ້ານດົນຕີຂອງລາວ.

ຍູ້ແຮງການປະກອບດົນຕີ guitar ຫວຽດນາມ

ນັກຂ່າວ: ດ້ວຍການສະໜັບສະໜູນອັນໃຫຍ່ຫຼວງຈາກຄອບຄົວ ແລະ ຜູ້ຟັງ, ແອນ ຄົງຈະມີອາລະບໍາ ແລະ ຄວາມຝັນຂອງກີຕ້າໃໝ່ຕື່ມອີກບໍ?

An Tran: ຄວາມຝັນຂອງຂ້ອຍແມ່ນເພື່ອບັນທຶກອັນລະບັ້ມທີ່ໄດ້ຮັບການຍ້ອງຍໍສູງ, ຄືກັບລາງວັນ Grammy. ສໍາລັບໃນປັດຈຸບັນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຊັນສັນຍາແລະສືບຕໍ່ບັນທຶກສໍາລັບປ້າຍ Naxos. ຫຼັງຈາກເພງຝຣັ່ງ Vol.7 ນີ້ຈະມີອາລະບ້ຳກີຕ້າຫວຽດ.

ຕໍ່ໄປ, ອານຢາງ ຈະສຸມໃສ່ບັນດາບົດປະພັນໂດຍນັກດົນຕີ ຫວຽດນາມ ໂດຍສະເພາະສຳລັບລາວ, ເຊື່ອມໂຍງບັນດາແຫຼ່ງທຶນຈາກຕ່າງປະເທດໂດຍກົງເຖິງນັກດົນຕີ, ຍູ້ແຮງດົນຕີກີຕາຂອງຫວຽດນາມ ໄປທົ່ວໂລກ, ສ້າງພື້ນຖານກີຕາໃໝ່, ສາຍດົນຕີໃໝ່ໃຫ້ແກ່ຊີວິດກີລາຂອງໂລກ...

ນັກຂ່າວ: ຕ້ອງມີຄວາມກັງວົນແລະແຮງຈູງໃຈທີ່ເຂັ້ມແຂງສໍາລັບຄວາມຄິດທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ນີ້ບໍ?

ອານເຕີນ: ອ້າຍເຄີຍສົງໄສວ່າ, ຄັງສົມບັດຂອງເຄື່ອງດົນຕີກີຕາຂອງຫວຽດນາມແມ່ນມີຢູ່ຫຼາຍຫຼືໜ້ອຍ, ວຽກງານຂອງຂ້າພະເຈົ້າແມ່ນຂົວແຫ່ງການແລກປ່ຽນວັດທະນະທຳລະຫວ່າງຜູ້ຊົມໃນໂລກ ແລະ ນັກດົນຕີຫວຽດນາມ. ຂ້າພະເຈົ້າຈື່ໄດ້ວ່າ, ຕອນຍັງນ້ອຍ, ອານມີຄວາມຝັນພຽງແຕ່ຫຼິ້ນກີຕ້າແທງຈຽງແຕ່ງໂດຍນັກດົນຕີ ຫງວຽນແອງ. ເຄື່ອງເຄື່ອນໄຫວ 7 ອັນນັ້ນສາມາດຖືວ່າເປັນຂີດໝາຍສຳຄັນຂອງກີຕ້າຫວຽດນາມ. ສະນັ້ນ, ເພື່ອບັນທຶກອາລະບ້ຳທຳອິດ “ຢູ່, ທີ່ຮັກ”, ອານໄດ້ຕັ້ງໃຈປະຕິບັດເປັນເວລາ 3 ເດືອນ ເພື່ອນຳເນື້ອເພງຫວຽດນາມນີ້ອອກສູ່ໂລກ.

ນັກຂ່າວ: ປະຈຸບັນນີ້ຊີວິດກີຕ້າຂອງໂລກມີສິ່ງທ້າທາຍແນວໃດ?

An Tran: ການສະແດງກີຕາຄລາສສິກໃນປະຈຸບັນໂດຍປົກກະຕິແມ່ນແຕ່ຜູ້ເຖົ້າແກ່ເຂົ້າຮ່ວມ. ຖ້ານັກສິລະປິນບໍ່ປ່ຽນແປງວິທີການສອນແລະສືບຕໍ່ປະຕິບັດສິ່ງດຽວກັນ, ພວກເຂົາຈະເປັນອັນຕະລາຍຕໍ່ຕົວເອງ. ຜູ້ຊົມທີ່ຊື່ສັດຈະຄ່ອຍໆຫາຍໄປ. ບໍ່ພຽງແຕ່ຈະບໍ່ມີຜູ້ຟັງ, ແຕ່ຄ່ອຍໆຈະບໍ່ມີນັກຮຽນ.

ຄວາມຈິງທີ່ວ່ານັກສິລະປິນສາມາດຫຼິ້ນເພງກີຕ້າທີ່ຍາກທີ່ສຸດໃນໂລກແມ່ນພຽງແຕ່ຫຼັກຖານສະແດງວ່າລາວໄດ້ຕອບສະຫນອງຄວາມຕ້ອງການສູງດັ່ງກ່າວ. ເພື່ອຮັກສາແລະປະກອບສ່ວນເຂົ້າໃນການພັດທະນາ guitar ໂລກຮຽກຮ້ອງໃຫ້ມີຄວາມຄິດສ້າງສັນແລະວິທີການໃຫມ່ຂອງການດົນໃຈ. ຄົນເຮົາຄ່ອຍໆຮັບຮູ້ວ່າການສອນກີຕ້າບໍ່ພຽງແຕ່ເປັນວິຊາສະເພາະ, ທັງແມ່ນເຕັກນິກການຫຼິ້ນທຸກຢ່າງ, ແຕ່ເລິກກວ່ານັ້ນ, ເບື້ອງຫຼັງນັ້ນແມ່ນຄວາມສາມາດໃນການເປີດເສັ້ນທາງ, ຂ້າມຜ່ານຂໍ້ຈຳກັດ ເພື່ອຊ່ວຍໃຫ້ສຽງກີຕ້າຂອງນັກຮຽນດັງຂຶ້ນ ແລະ ໄກໄດ້.

ເພື່ອຮັກສາແລະປະກອບສ່ວນເຂົ້າໃນການພັດທະນາ guitar ໂລກຮຽກຮ້ອງໃຫ້ມີ ການປະດິດສ້າງ ໃຫມ່ແລະແຮງບັນດານໃຈ.

-- ການເດີນທາງ --

ນັກຂ່າວ: ກັບຄືນສູ່ກີຕ້າຮ່າໂນ້ຍ, ງານບຸນກີຕາສາກົນມີຄວາມໝາຍແນວໃດຕໍ່ວົງຄະນາຍາດກີຕ້ານະຄອນຫຼວງ?

ອານເຕີນ: ໃນຊຸມປີ 2012, ແນວຄິດຟື້ນຟູກີຕ້າຢູ່ ຮ່າໂນ້ຍ ໂດຍນັກສິລະປິນຫວຽດນາມ ຈຳນວນໜຶ່ງໄດ້ດຶງດູດນັກສິລະປິນສາກົນເຂົ້າຮ່ວມ. ເຖິງວ່າປີ 2023 ແມ່ນປີທຳອິດທີ່ອານໄດ້ຈັດຕັ້ງງານບຸນກີຕ້າສາກົນຢູ່ຮ່າໂນ້ຍ, ແຕ່ສາມາດເວົ້າໄດ້ວ່າ, ການຈັດຕັ້ງສະໜາມຫຼິ້ນກີຕ້ານີ້ຈະກາຍເປັນປະຫວັດສາດຂອງກີຕ້າຮ່າໂນ້ຍ. ເຖິງແມ່ນວ່າຢູ່ໃນສະຫະລັດ, ມັນບໍ່ງ່າຍທີ່ຈະສ້າງສະຫນາມເດັກຫຼິ້ນດັ່ງກ່າວ, ເພາະວ່າກິດຈະກໍານີ້ກໍ່ໃຊ້ຄວາມພະຍາຍາມແລະເງິນຫຼາຍ.

ນັກສິລະປິນ ຫວູດຶກຮ່ຽນ ແມ່ນຜູ້ທີ່ເຊື່ອມໂຍງ ແລະ ສ້າງກິດຈະກຳທີ່ມີຄວາມໝາຍນີ້ - ເມື່ອເບິ່ງວ່າຕົນ ແລະ ນັກກີລາພວມເຮັດຫຍັງ, ຫວັງໃຫ້ຊີວິດກີລາຢູ່ ຮ່າໂນ້ຍ ໃນ 10 ປີຕໍ່ໜ້າ. ເພາະວ່າດົນຕີປະເພດນີ້ແມ່ນຄັດເລືອກຜູ້ຟັງຫຼາຍສົມຄວນ, ເລີ່ມແຕ່ປະຈຸບັນ, ເພື່ອໃຫ້ລຸ້ນໜຸ່ມກົ້ມບ່າໄຫລ່ກັບນັກສິລະປິນລະດັບໂລກຫຼາຍຄົນ, ແລ້ວໃນ 10 ປີຕໍ່ໜ້າພວກເຮົາຈະໄດ້ລາງວັນສາກົນ. ການເຄື່ອນໄຫວດົນຕີແມ່ນເພື່ອຕອບສະໜອງໃຫ້ແກ່ຍາວນານ, ທົດສະວັດ ແລະ ຄິດແບບນັ້ນ ເພື່ອຜ່ານຜ່າຄວາມຫຍຸ້ງຍາກ ແລະ ຂໍ້ຈຳກັດໃນປັດຈຸບັນ.

ກັບມາຮ່າໂນ້ຍກໍກັບບ້ານ. ມາຮອດສະຫນາມບິນ, ມີ ກິ່ນຫອມຂອງສະບູໃນສະຫນາມບິນ, An ຕ້ອງການ ທີ່ຈະຍອມຮັບ ທຸກສີສັນແລະລົດຊາດຂອງແຜ່ນດິນນີ້.

ກັບມາຮ່າໂນ້ຍກໍກັບບ້ານ

ນັກຂ່າວ: ເຈົ້າຮູ້ສຶກແນວໃດກັບການກັບມາຮ່າໂນ້ຍໃນຄັ້ງນີ້?

An Tran: ແທ້ຈິງແລ້ວ, ເປັນຄັ້ງທຳອິດທີ່ຂ້ອຍຮູ້ສຶກຄືກັບວ່າຂ້ອຍມີທຸກຢ່າງ, ມີກີຕ້າທີ່ດີທີ່ສຸດໃນໂລກ, ມີສາຍສະປອນເຊີ, ແລະສ່ວນໜຶ່ງຂ້ອຍໄດ້ບັນລຸຄວາມຝັນຂອງຂ້ອຍໃນການຫຼິ້ນກີຕາໃນສະໜາມຫຼິ້ນສາກົນຫຼາຍແຫ່ງ. ດຽວນີ້ຮູ້ສຶກສະຫງົບຫຼາຍ…!

ພິເສດແມ່ນກັບເມືອຮ່າໂນ້ຍແມ່ນກັບເມືອບ້ານ. ມາຮອດສະຫນາມບິນ, ມີກິ່ນຫອມຂອງສະບູໃນສະຫນາມບິນ, An ຕ້ອງການທີ່ຈະຍອມຮັບທຸກສີສັນແລະລົດຊາດຂອງແຜ່ນດິນນີ້. ຍ່າງຢູ່ແຄມທາງຂອງຮ່າໂນ້ຍ, ການຖັກແສ່ວລະຫວ່າງຮ້ານຄ້າ, ທ່າມກາງສຽງລົດຈັກທີ່ດັງກ້ອງກັງວານ, ຍັງເປັນສິ່ງທີ່ໜ້າອັດສະຈັນໃຈສຳລັບອານ! ເພາະວ່າທຸກໆຄັ້ງທີ່ກັບຄືນມາ, ຫົວໃຈຂອງຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກອີ່ມໜຳສຳລານ, ໄດ້ເຫັນຄວາມຮັກ ແລະ ຄວາມຮັບຮູ້ຂອງບັນດາຜູ້ຊົມຫວຽດນາມ ເຊິ່ງຂ້າພະເຈົ້າຄິດບໍ່ເຖິງ.

ການກັບຄືນມາດ້ວຍຄວາມຕັ້ງໃຈ ທີ່ດີ ຈະເຮັດໃຫ້ທ່ານສະເຫມີໄປເບິ່ງທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງດ້ວຍ ຄວາມກະຕັນຍູ .

-- An Tran --

ການກັບຄືນດ້ວຍຄວາມຕັ້ງໃຈທີ່ດີຈະເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍສະເຫມີເບິ່ງທຸກຢ່າງດ້ວຍຄວາມກະຕັນຍູ. ແລະຂ້າພະເຈົ້າຈະບໍ່ມີວັນລືມປະຊາຊົນແລະສິ່ງທີ່ໄດ້ຊ່ວຍຂ້າພະເຈົ້າບັນລຸສັນຕິພາບທີ່ຂ້າພະເຈົ້າມີໃນມື້ນີ້!

ນັກຂ່າວ: ຂອບໃຈທ່ານອານ! ຂ້າພະເຈົ້າຂໍໃຫ້ທ່ານສັນຕິພາບແລະສືບຕໍ່ບັນລຸຄວາມຝັນ guitar ທີ່ສວຍງາມຂອງທ່ານ!

ວັນທີພິມເຜີຍແຜ່: ວັນທີ 1 ມັງກອນ 2024 ການຈັດຕັ້ງຈັດຕັ້ງປະຕິບັດ: ຮົ່ງມິນ ເນື້ອໃນ: HA AN ນຳສະເໜີໂດຍ: NGOC DIEP

Nhandan.vn

ແຫຼ່ງທີ່ມາ