ອາຊີບເຄື່ອງປັ້ນດິນເຜົາທີ່ເຫັນໄດ້ຈາກການຄ້າຫວຽດນາມ

Akae vase, ສະຕະວັດທີ 18, ພູມສັນຖານ - ຮູບ - ການຕົບແຕ່ງ magnolia.

ໃນຕົ້ນສະຕະວັດທີ 17, ອານາຈັກ Tokugawa ທີ່ປົກຄອງປະເທດຍີ່ປຸ່ນໃນເວລານັ້ນໄດ້ປະຕິບັດນະໂຍບາຍ shuin-sen, ມອບໃບອະນຸຍາດ (shuin-jo) ໃຫ້ແກ່ເຮືອສິນຄ້າຍີ່ປຸ່ນເພື່ອການຄ້າຕ່າງປະເທດ.

ໃນລະຫວ່າງປີ 1604 – 1634, ມີ 130 ລຳໂດຍ Shogunate ມອບໃຫ້ກຳປັ່ນສິນຄ້າ ຍີ່ປຸ່ນ ຄ້າຂາຍກັບ ດ່າວຫວຽດ, ໃນນັ້ນ ເຮືອ shuin-jo 86 ລຳ ໄດ້ມອບໃຫ້ບັນດາກຳປັ່ນຄ້າຂາຍຢູ່ ໂຮ້ຍອານ.

ແກ້ວ Imari, ສະຕະວັດທີ 18, ປະດັບດ້ວຍພູເຂົາ, ແມ່ນໍ້າ, ຕົ້ນແປກ, ແລະດອກ Magnolia.

ຊາວຍີ່ປຸ່ນມັກເຄື່ອງປັ້ນດິນເຜົາຫວຽດນາມ

ໜຶ່ງໃນບັນດາຜະລິດຕະພັນຫວຽດນາມ ທີ່ໄດ້ຮັບຄວາມນິຍົມຊົມຊອບຈາກຊາວຍີ່ປຸ່ນໃນເວລານັ້ນແມ່ນເຄື່ອງປັ້ນດິນເຜົາ.

ສາດສະດາຈານ Hasebe Gakuji, ນັກຄົ້ນຄ້ວາເຄື່ອງປັ້ນດິນເຜົາ ຍີ່ປຸ່ນ, ໃຫ້ຮູ້ວ່າ: “ເຕັກນິກການຜະລິດເຄື່ອງປັ້ນດິນເຜົາຢູ່ຍີ່ປຸ່ນ ໃນສະຕະວັດທີ 14 ແມ່ນຕ່ຳກວ່າຫວຽດນາມ”. ສະນັ້ນ, ຍີ່ປຸ່ນນຳເຂົ້າເຄື່ອງປັ້ນດິນເຜົາຈາກຫວຽດນາມບໍ່ພຽງແຕ່ເພື່ອນຳໃຊ້ເອງເທົ່ານັ້ນ, ຫາກຍັງໄດ້ຮ່ຳຮຽນ, ຄົ້ນຄ້ວາເຕັກນິກເຄື່ອງປັ້ນດິນເຜົາຂອງຫວຽດນາມ.

Kendi ປະກອບດ້ວຍດອກສີຟ້າແລະສີຂາວ, lotus ແລະເຄືອ, ຮູບແຕ້ມຂອງສັດຕະວັດທີ 15, ສິລະປະຂອງພິພິທະພັນ Fukuoka.

ຕາມທ່ານສາດສະດາຈານ Hasebe Gakuji ໃຫ້ຮູ້ວ່າ: “ມີບັນດາເອກະສານອັນລ້ຳຄ່າ ທີ່ສາມາດກຳນົດເສັ້ນທາງນຳເຄື່ອງປັ້ນດິນເຜົາ ຫວຽດນາມ ໄປ ຍີ່ປຸ່ນ: ໃນສະໄໝຕົ້ນແຫ່ງການຄ້າຂາຍ shuin-sen ຮຸ່ງເຮືອງ, ປະຊາຊົນ ຍີ່ປຸ່ນ ຫຼາຍຄົນມານະຄອນ ໂຮ້ຍອານ ຫຼາຍຄັ້ງ ແລະ ຢູ່ໄລຍະໜຶ່ງ, ລວມທັງຄອບຄົວພໍ່ຄ້າ Osawa Shirozaemon, ທີ່ຍັງຄົງຮັກສາເຄື່ອງປັ້ນດິນເຜົາ ຫວຽດນາມ ຫຼາຍປະເພດຢູ່”.

ດ້ວຍເອກະສານຢັ້ງຢືນ, ທ່ານ ສາດສະດາຈານ ດ່າວບັງ ໃຫ້ຮູ້ວ່າ: “ໃນບັນດາລາຍການທີ່ແມ່ຄ້າຊາວ ຍີ່ປຸ່ນ ໄດ້ຊື້ຢູ່ ໂຮ້ຍອານ, ມີເຄື່ອງປັ້ນດິນເຜົາທີ່ຜະລິດຢູ່ທ້ອງຖິ່ນ (ຄືເຄື່ອງປັ້ນດິນເຜົາ Thanh Ha).

ໂຖປັດສະວະເຊລາມິກ glazed ສີຂຽວ, ແກະສະຫຼັກດ້ວຍຮູບດອກກຸຫຼາບ, ສະຕະວັດທີ 14, ວັດຖຸບູຮານຂອງພິພິທະພັນເມືອງ Machida.

ຕາມບົດລາຍງານຂອງທ່ານດຣ Nishino Noriko ໄດ້ລົງພິມໃນກອງປະຊຸມປະຫວັດສາດ ແລະ ແງ່ຫວັງຂອງການພົວພັນລະຫວ່າງ ຫວຽດນາມ ແລະ ຍີ່ປຸ່ນ: ເບິ່ງຈາກພາກກາງ ຫວຽດນາມ (ມະຫາວິທະຍາໄລ ດານັງ , ພະຈິກ 2013), ເສັ້ນທາງນຳເຂົ້າເຄື່ອງປັ້ນດິນເຜົາ ຫວຽດນາມ ເຂົ້າຍີ່ປຸ່ນ ໄດ້ຜ່ານ 4 ໄລຍະຄື:

ໄລຍະເວລາ 1: ຈາກສະຕະວັດທີ 14 ຫາຕົ້ນສະຕະວັດທີ 15, ໂດຍຜ່ານ "ເສັ້ນທາງ" pirate (wako);

ໄລຍະທີສອງ: ແຕ່ສະຕະວັດທີ 15 ຫາສະຕະວັດທີ 16, ໂດຍຜ່ານການຄ້າຕົວກາງກັບ Ryukyu ແລະ Kagoshima;

ໄລຍະທີ 3: ແຕ່ເຄິ່ງທີ່ສອງຂອງສະຕະວັດທີ 16 ຫາຕົ້ນສະຕະວັດທີ 17, ຜ່ານການຄ້າກຳປັ່ນປະທັບຕາສີແດງ (shuin-sen), ເຮືອສິນຄ້າຂອງ ຍີ່ປຸ່ນ ໄດ້ທຳການຄ້າໂດຍກົງກັບ ຫວຽດນາມ;

ສະໄໝທີ 4: ໃນເຄິ່ງທີ່ສອງຂອງສະຕະວັດທີ 17, ເມື່ອຍີ່ປຸ່ນນຳໃຊ້ນະໂຍບາຍ “ຊາໂກກຸ”, ເຄື່ອງປັ້ນດິນເຜົາຂອງຫວຽດນາມ ທີ່ນຳເຂົ້າມາຢູ່ຍີ່ປຸ່ນ ແມ່ນປະຕິບັດໂດຍກຳປັ່ນຂົນສົ່ງຈີນ ຫຼື ໂຮນລັງ.

ໄຫຫີນ Chu Dau ສີຟ້າ ແລະ ສີຂາວ, ສະຕະວັດທີ 15, ຂຸດຂື້ນຢູ່ບ່ອນຊາກຫັກພັງຂອງ Castle Nakijin, ແຂວງ Okinawa.

ໃນຈຳນວນ 4 ໄລຍະທີ່ກ່າວມານີ້, ແມ່ນໄລຍະ Shuin-sen ແມ່ນໄລຍະທີ່ຍີ່ປຸ່ນນຳເຂົ້າເຄື່ອງປັ້ນດິນເຜົາຂອງ ຫວຽດນາມ ຫຼາຍທີ່ສຸດ. ຊາວຍີ່ປຸ່ນໄດ້ຊື້ເຄື່ອງປັ້ນດິນເຜົາຂອງຫວຽດນາມເປັນສ່ວນໃຫຍ່ເພື່ອໃຊ້ໃນພິທີຊາ.

ຕາມປຶ້ມ Tra Hoi Ky ແລ້ວ, ນັບແຕ່ທ້າຍສະຕະວັດທີ 14, ເຄື່ອງປັ້ນດິນເຜົາຫວຽດນາມ ໄດ້ຖືກຊາວຍີ່ປຸ່ນນຳໃຊ້ໃນພິທີຊາ. ພວກເຂົາເອີ້ນສິ່ງຂອງເຫຼົ່ານັ້ນວ່າ Nanban Shimamono (ຖ້າພວກເຂົາເປັນເຄື່ອງປັ້ນດິນເຜົາ) ແລະ An Nam (ຖ້າພວກເຂົາເປັນເຄື່ອງປັ້ນດິນເຜົາ).

ການຄ້າເຊລາມິກ

ຕາມທ່ານດຣ Nishino Noriko ແລ້ວ, ອາດຈະແມ່ນໃນເຄິ່ງທຳອິດຂອງສັດຕະວັດທີ 17, ຊາວຍີ່ປຸ່ນໄດ້ເຂົ້າມາຫວຽດນາມໂດຍກົງເພື່ອຊີ້ນຳການຜະລິດເຄື່ອງປັ້ນດິນເຜົາຕາມຄຳສັ່ງຂອງຕົນ.

ປື້ມປະຫວັດສາດຍັງບັນທຶກເຫດການຂອງແມ່ຍິງຊາວຍີ່ປຸ່ນຄົນໜຶ່ງຊື່ Chiyo (1671 – 1741), ລູກສາວຂອງແມ່ຄ້າ Wada Rizaemon, ໄດ້ແຕ່ງງານກັບຊ່າງປັ້ນດິນເຜົາຢູ່ Bat Trang (ຫວຽດນາມ). ສິ່ງດັ່ງກ່າວໄດ້ປະກອບສ່ວນພິສູດໃຫ້ເຫັນວ່າ Wada Rizaemon ແມ່ນຜູ້ທີ່ຊື້ເຄື່ອງປັ້ນດິນເຜົາຫວຽດນາມ ໂດຍກົງເພື່ອຂາຍໃຫ້ຊາວຍີ່ປຸ່ນ.

ຄຽງຄູ່ກັນນັ້ນ, ນັບແຕ່ທ້າຍສັດຕະວັດທີ 17 ເປັນຕົ້ນມາ, ຊາວຍີ່ປຸ່ນໄດ້ປະສົບຜົນສຳເລັດໃນການຜະລິດສາຍເຄື່ອງປັ້ນດິນເຜົາສູງຄື: Nabeshima, Kutani, Imari ແລະ Kakiemon. ໃນນັ້ນ, ເຄື່ອງປັ້ນດິນເຜົາ Nabeshima ແລະ porcelain Kutani ແມ່ນພຽງແຕ່ໃຊ້ໂດຍຄົນຊັ້ນສູງແລະຊັ້ນສູງໃນປະເທດຍີ່ປຸ່ນ, ບໍ່ໄດ້ໃຊ້ໂດຍຄົນທົ່ວໄປແລະເປັນທີ່ຮູ້ຈັກຫນ້ອຍຢູ່ນອກປະເທດຍີ່ປຸ່ນ.

ແຜ່ນເຄື່ອງປັ້ນດິນເຜົາ Chu Dau, ເຄື່ອງຕົບແຕ່ງ unicorn, ສະຕະວັດທີ 15 - 16, ວັດຖຸບູຮານຂອງພິພິທະພັນເມືອງ Machida.

ໃນທາງກົງກັນຂ້າມ, ເຄື່ອງປັ້ນດິນເຜົາ Imari ແລະ Kakiemon porcelain ໄດ້ຖືກສົ່ງອອກໄປເອີຣົບເປັນຈໍານວນຫຼວງຫຼາຍ, ເປັນທີ່ນິຍົມຂອງລາຊະວົງໃນອາຊີ, ລວມທັງລາຊະວົງ ຫງວຽນຢູ່ຫວຽດນາມ, ຍ້ອນເຕັກນິກການຜະລິດທີ່ຊໍານິຊໍານານ, ການອອກແບບທີ່ສະຫງ່າງາມ, ແລະການຕົບແຕ່ງທີ່ລະອຽດອ່ອນ ...

ນັບແຕ່ສັດຕະວັດທີ 19 ເປັນຕົ້ນມາ, ເຄື່ອງປັ້ນດິນເຜົາຍີ່ປຸ່ນຊັ້ນສູງໄດ້ນຳເຂົ້າຫວຽດນາມ. ໂຖປັດສະວະ Imari, ໄຫ, ຈານ, ໂຖປັດສະວະ, ແລະ vases Kakiemon ປາກົດຢູ່ໃນພະລາຊະວັງໃນ ເມືອງ Hue ພ້ອມກັບເຄື່ອງປັ້ນດິນເຜົາຈີນແລະເອີຣົບ.

ຫໍພິພິທະພັນວັດຖຸບູຮານລາຊະວົງ Hue ຍັງຄົງຮັກສາເຄື່ອງປັ້ນດິນເຜົາ Imari ຂອງຍີ່ປຸ່ນ, ເຄື່ອງປັ້ນດິນເຜົາ Satsuma, ເຄື່ອງປັ້ນດິນເຜົາ Hizen... ແຕ່ສັດຕະວັດທີ 17 - 19. ນອກນັ້ນ, ຍັງມີຊຸດຊາ shin-Kutani (Kutani ໃໝ່) ນຳເຂົ້າຫວຽດນາມ ແຕ່ຕົ້ນສະຕະວັດທີ 20.

ປະຈຸບັນ, ຍີ່ປຸ່ນແມ່ນ “ເຄື່ອງປັ້ນດິນເຜົາ”, ແຕ່ຍັງເປັນປະເທດທີ່ນຳເຂົ້າເຄື່ອງປັ້ນດິນເຜົາຈາກປະເທດອື່ນ, ດ້ວຍຫຼາຍເຫດຜົນຄື: ລາຄາທີ່ສາມາດຊື້ໄດ້; ການອອກແບບແລະເຕັກນິກການຜະລິດທີ່ເປັນເອກະລັກ, ເຫມາະສົມກັບລົດຊາດຂອງຍີ່ປຸ່ນ; ນຳໃຊ້ເຂົ້າໃນພິທີຊາ, ພິທີກຳຕາມປະເພນີ… ແລະເຄື່ອງປັ້ນດິນເຜົາຂອງຊາວ ຍີ່ປຸ່ນ ຍັງໄດ້ຮັບຄວາມນິຍົມຊົມຊອບ.

ເຄື່ອງປັ້ນດິນເຜົາຫວຽດນາມ ສາມາດສືບຕໍ່ເສັ້ນທາງການຄ້າດັ່ງທີ່ເຄີຍເຮັດໃນເມື່ອກ່ອນ? ຕາມຄວາມຄິດເຫັນຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ຊາວຫວຽດນາມ ໂດຍທົ່ວໄປ ແລະ ຊາວກວາງນາມ ຄວນຮຽນຮູ້ບັນດາລົດຊາດເຄື່ອງປັ້ນດິນເຜົາ ຍີ່ປຸ່ນ ເພື່ອສ້າງບັນດາຜະລິດຕະພັນໃຫ້ເໝາະສົມກັບຊາວ ຍີ່ປຸ່ນ.

ຫຼື ເຮົາສາມາດ “ຟື້ນຟູ” ເຄື່ອງປັ້ນດິນເຜົາແບບດັ້ງເດີມຂອງຫວຽດນາມ ທີ່ເຄີຍມີ “ສະຖານທີ່” ໃນຈິດໃຈຂອງຊາວຍີ່ປຸ່ນ ເຊັ່ນ: ເຄື່ອງປັ້ນດິນເຜົາທີ່ໃຊ້ໃນພິທີຊາ ແລະ ພິທີກໍາຕ່າງໆ ເພື່ອສົ່ງອອກໄປຍີ່ປຸ່ນ, ແທນທີ່ຈະພຽງແຕ່ “ສຸມໃສ່” ການເຮັດສິ່ງທີ່ຄົນຍີ່ປຸ່ນບໍ່ສົນໃຈຫຼາຍ.

ທີ່ມາ: https://baoquangnam.vn/nghe-gom-nin-tu-giao-thuong-viet-nhat-3140776.html