ພາສາງຽບຂອງລາງວັນ Nobel ໃນວັນນະຄະດີ: ການຂຽນເພື່ອຫນີຕົວເອງ

ພາສາຂອງຄວາມງຽບ

ຕອນຮຽນຢູ່ໂຮງຮຽນມັດທະຍົມ, ຄູສອນໃຫ້ຂ້ອຍອ່ານດັງຢູ່ໜ້າຫ້ອງ. ຄວາມຢ້ານກົວຢ່າງກະທັນຫັນມາເທິງຂ້າພະເຈົ້າ, ຂ້າພະເຈົ້າຄືກັບຄວາມຢ້ານກົວ melting ແລະນັ້ນແມ່ນທັງຫມົດທີ່ຂ້າພະເຈົ້າມີ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຢືນຂຶ້ນແລະແລ່ນອອກຈາກຫ້ອງຮຽນ.

ຂ້າພະເຈົ້າສັງເກດເຫັນຕາທີ່ກວ້າງຂວາງຂອງເພື່ອນຮ່ວມຫ້ອງແລະຄູອາຈານຂອງຂ້າພະເຈົ້າເບິ່ງຂ້າພະເຈົ້າ.

ຈາກນັ້ນຂ້ອຍກໍພະຍາຍາມອະທິບາຍພຶດຕິກຳທີ່ແປກໆຂອງຂ້ອຍໂດຍເວົ້າວ່າຂ້ອຍຕ້ອງໄປຫ້ອງນໍ້າ. ຂ້າພະເຈົ້າສາມາດເບິ່ງໃບຫນ້າຂອງປະຊາຊົນຟັງວ່າເຂົາເຈົ້າບໍ່ເຊື່ອຂ້າພະເຈົ້າ. ແລະອາດຈະຄິດວ່າຂ້ອຍບ້າ. ແມ່ນແລ້ວ, ຂ້ອຍກຳລັງບ້າ.

ຄວາມຢ້ານກົວຂອງການອ່ານດັງໆໄດ້ haunted ຂ້າພະເຈົ້າ. ຂ້າພະເຈົ້າຂໍອະນຸຍາດໃຫ້ຄູສອນຂອງຂ້າພະເຈົ້າຢ່າງກ້າຫານທີ່ຈະບໍ່ອ່ານອອກສຽງ, ເພາະຂ້າພະເຈົ້າຢ້ານຫລາຍ. ຄູບາງຄົນເຊື່ອຂ້ອຍ ແລະເຊົາຖາມ, ແຕ່ບາງຄົນຄິດວ່າຂ້ອຍກຳລັງລໍ້ລວງເຂົາເຈົ້າ.

ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮຽນຮູ້ບາງສິ່ງບາງຢ່າງທີ່ສໍາຄັນກ່ຽວກັບປະຊາຊົນຈາກປະສົບການນີ້.

ຂ້ອຍໄດ້ຮຽນຮູ້ສິ່ງອື່ນໆຫຼາຍຢ່າງ.

ບາງສິ່ງບາງຢ່າງໄດ້ເຮັດໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າຢືນຢູ່ທີ່ນີ້ ແລະອ່ານຄຳປາໄສຮັບລາງວັນໂນແບນດ້ານວັນນະຄະດີ. ແລະໃນປັດຈຸບັນເກືອບບໍ່ມີຄວາມຢ້ານກົວ.

Ngôn ngữ thinh lặng của chủ nhân Nobel văn học: Viết thoát khỏi chính mình - 1 — Jon Fosse ກ່າວຄຳປາໄສຮັບລາງວັນໂນແບນດ້ານວັນນະຄະດີໃນວັນທີ 7 ທັນວານີ້ ຢູ່ສະຖາບັນສະວີເດັນໃນສະຕັອກໂຮມ (ຮູບພາບ: ລາງວັນໂນແບນ).

ຂ້ອຍໄດ້ຮຽນຮູ້ຫຍັງ?

ໃນທາງທີ່, ມັນຄືກັບວ່າຄວາມຢ້ານກົວໄດ້ເອົາພາສາຂອງຂ້ອຍໄປແລະຂ້ອຍຕ້ອງເອົາມັນຄືນ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນຂຽນ prose, poems ສັ້ນ, ເລື່ອງສັ້ນແລະພົບເຫັນວ່າເຮັດແນວນັ້ນເຮັດໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າມີຄວາມຮູ້ສຶກຄວາມປອດໄພ, ເຊິ່ງເອົາໄປຄວາມຢ້ານກົວ.

ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ພົບເຫັນສະຖານທີ່ຢູ່ໃນຕົວຂ້ອຍທີ່ເປັນພຽງແຕ່ຂອງຂ້ອຍ, ແລະຈາກບ່ອນນັ້ນ, ຂ້ອຍສາມາດຂຽນສິ່ງທີ່ເປັນຂອງຂ້ອຍເທົ່ານັ້ນ.

ດຽວນີ້, ເກືອບ 50 ປີຕໍ່ມາ, ຂ້ອຍຍັງຂຽນຈາກສະຖານທີ່ລັບນັ້ນຢູ່ໃນຕົວຂ້ອຍ, ເປັນສະຖານທີ່ທີ່ຂ້ອຍບໍ່ຮູ້ຫຍັງຫຼາຍນອກ ເໜືອ ຈາກບ່ອນນັ້ນ.

ນັກກະວີຊາວນໍເວ Olav H. Hauge ໄດ້ຂຽນບົດກະວີປຽບທຽບການຂຽນກັບເດັກນ້ອຍທີ່ສ້າງກະຕູບໃບໄມ້ຢູ່ໃນປ່າ, ກວາດເຂົ້າຂ້າງໃນ, ຈູດທຽນ, ນັ່ງແລະຮູ້ສຶກປອດໄພໃນຕອນແລງລະດູໃບໄມ້ປົ່ງທີ່ມືດມົວ.

ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່ານີ້ແມ່ນຮູບທີ່ສວຍງາມຂອງວິທີທີ່ຂ້ອຍມີປະສົບການຂຽນ. ໃນປັດຈຸບັນ - ເຊັ່ນດຽວກັນກັບ 50 ປີກ່ອນຫນ້ານີ້.

ແລະຂ້ອຍໄດ້ຮຽນຮູ້ເພີ່ມເຕີມ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮຽນຮູ້ວ່າຢ່າງຫນ້ອຍສໍາລັບຂ້າພະເຈົ້າ, ມີຄວາມແຕກຕ່າງກັນຢ່າງຫຼວງຫຼາຍລະຫວ່າງພາສາເວົ້າແລະພາສາຂຽນ, ຫຼືລະຫວ່າງພາສາເວົ້າແລະພາສາວັນນະຄະດີ.

ພາສາເວົ້າມັກຈະເປັນການສື່ສານແບບ monologic ຂອງຂໍ້ຄວາມຫຼືການສື່ສານ rhetorical ຂອງຂໍ້ຄວາມທີ່ມີການຊັກຊວນຫຼືຄວາມເຊື່ອຫມັ້ນ.

ພາສາວັນນະຄະດີບໍ່ເຄີຍເປັນແບບນັ້ນ - ມັນບໍ່ແມ່ນຂໍ້ມູນ, ແຕ່ມີຄວາມຫມາຍຫຼາຍກວ່າການສື່ສານ. ມັນມີທີ່ມີຢູ່ແລ້ວຂອງຕົນເອງ.

ໃນຄວາມຫມາຍນັ້ນ, ບົດຄວາມທີ່ດີແມ່ນເຫັນໄດ້ຊັດເຈນກົງກັນຂ້າມກັບການເທດສະຫນາ.

ຄວາມຢ້ານກົວທີ່ຈະອ່ານອອກສຽງ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຂົ້າໄປໃນຄວາມໂດດດ່ຽວຫຼາຍຫຼືຫນ້ອຍທີ່ເປັນຊີວິດຂອງນັກຂຽນ - ແລະໄດ້ຢູ່ທີ່ນັ້ນຕັ້ງແຕ່ນັ້ນມາ.

ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຂຽນຫຼາຍ, ທັງ prose ແລະບົດລະຄອນ. ແຕ່ລະວຽກງານມີຈັກກະວານສົມມຸດຂອງຕົນເອງ, ໂລກ ຂອງຕົນເອງ. ໂລກໃຫມ່ສໍາລັບການຫຼິ້ນແຕ່ລະຄົນ, ແຕ່ລະນະວະນິຍາຍ.

Ngôn ngữ thinh lặng của chủ nhân Nobel văn học: Viết thoát khỏi chính mình - 2 — Jon Fosse ໃຫ້ຮູ້ວ່າ: “ການຂຽນແມ່ນການຟັງ ແລະ ໜີຈາກຕົວທ່ານເອງ” (ພາບ: AFP).

ຂຽນເພື່ອຫນີຕົວທ່ານເອງ

ສິ່ງຫນຶ່ງແມ່ນແນ່ນອນ, ຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍຂຽນເພື່ອສະແດງຕົນເອງຕາມທີ່ຄົນເວົ້າ, ແຕ່ພຽງແຕ່ເພື່ອຫນີຕົວເອງ.

ດັ່ງນັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ກາຍເປັນນັກຂຽນບົດລະຄອນ.

ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຂຽນນະວະນິຍາຍແລະບົດກະວີແລະບໍ່ມີຄວາມປາຖະຫນາທີ່ຈະຂຽນສໍາລັບເວທີ. ແຕ່ໃນເວລານັ້ນຂ້ອຍໄດ້ເຮັດ, ເພາະວ່າຂ້ອຍ, ນັກຂຽນທີ່ບໍ່ດີ, ໄດ້ຖືກສະເຫນີເງິນເພື່ອຂຽນບົດລະຄອນເປີດ, ແລະໃນທີ່ສຸດກໍ່ຂຽນບົດລະຄອນທັງຫມົດ - ວຽກງານທໍາອິດແລະຍັງປະຕິບັດຫຼາຍທີ່ສຸດຂອງຂ້ອຍ - ຜູ້ໃດຜູ້ຫນຶ່ງຈະມາ .

ຄັ້ງທໍາອິດທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຂຽນບົດລະຄອນໄດ້ກາຍເປັນຄວາມແປກໃຈທີ່ໃຫຍ່ທີ່ສຸດໃນຊີວິດຂອງຂ້າພະເຈົ້າເປັນນັກຂຽນ. ເນື່ອງຈາກວ່າໃນທັງ prose ແລະ poetry ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ພະຍາຍາມຂຽນສິ່ງທີ່ປົກກະຕິບໍ່ສາມາດສະແດງອອກໃນຄໍາສັບຕ່າງໆ.

ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ພະຍາຍາມສະແດງສິ່ງທີ່ບໍ່ສາມາດເວົ້າໄດ້, ເຊິ່ງຖືວ່າເປັນເຫດຜົນສໍາລັບການໃຫ້ລາງວັນ Nobel ໃຫ້ຂ້ອຍ.

Jon Fosse ໄດ້ຮັບລາງວັນ Nobel ວັນນະຄະດີໃນເດືອນຕຸລາ "ສໍາລັບບົດລະຄອນປະດິດສ້າງແລະຄໍາເວົ້າຂອງລາວທີ່ໃຫ້ສຽງເວົ້າບໍ່ໄດ້," ອີງຕາມ ລາງວັນ Nobel .

ການຂຽນແມ່ນເພື່ອຟັງ

ການຂຽນເປັນອາຊີບທີ່ໂດດດ່ຽວ, ດັ່ງທີ່ຂ້ອຍເວົ້າ, ແລະຄວາມໂດດດ່ຽວແມ່ນດີ - ຕາບໃດທີ່ທາງກັບໄປຫາຜູ້ອື່ນຍັງເປີດຢູ່, ເພື່ອອ້າງເຖິງບົດກະວີຂອງ Olav H. Hauge.

ສິ່ງທີ່ດຶງດູດໃຈຂ້າພະເຈົ້າເມື່ອເຫັນວຽກງານຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ສະແດງຢູ່ເທິງເວທີຄັ້ງທຳອິດແມ່ນການເປັນເພື່ອນ - ກົງກັນຂ້າມກັບຄວາມໂດດດ່ຽວ - ຂອງການສ້າງສິລະປະຜ່ານການແບ່ງປັນ, ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າມີຄວາມສຸກ ແລະ ຄວາມປອດໄພອັນໃຫຍ່ຫລວງ.

ຄວາມເຂົ້າໃຈນີ້ໄດ້ຢູ່ກັບຂ້ອຍຕັ້ງແຕ່ນັ້ນມາ, ແລະຂ້ອຍເຊື່ອວ່າມັນມີບົດບາດສໍາຄັນທີ່ຈະຊ່ວຍໃຫ້ຂ້ອຍບໍ່ພຽງແຕ່ອົດທົນກັບຈິດໃຈທີ່ສະຫງົບສຸກ, ແຕ່ຍັງຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມສຸກບາງຢ່າງເຖິງແມ່ນວ່າຈາກລະຄອນທີ່ບໍ່ດີຂອງຂ້ອຍເອງ.

ສໍາລັບຂ້ອຍ, ການຂຽນແມ່ນຟັງ. ເມື່ອຂ້ອຍຂຽນ, ຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍກະກຽມ, ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ວາງແຜນຫຍັງ, ຂ້ອຍຂຽນໂດຍການຟັງ. ຖ້າຂ້ອຍໃຊ້ຄໍາປຽບທຽບສໍາລັບການກະທໍາຂອງການຂຽນ, ມັນຈະຟັງ.

ໃນໄວຫນຸ່ມຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ຂ້າພະເຈົ້າຫຼາຍຫຼືຫນ້ອຍໄດ້ໂດຍກົງຈາກການມີສ່ວນຮ່ວມພຽງແຕ່ໃນ ດົນຕີ ກັບການຂຽນ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຢຸດເຊົາການຫຼິ້ນແລະການຟັງດົນຕີທັງຫມົດແລະໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນການຂຽນ. ໃນການຂຽນຂອງຂ້ອຍ, ຂ້ອຍພະຍາຍາມສ້າງສິ່ງທີ່ຄ້າຍຄືກັນກັບສິ່ງທີ່ຂ້ອຍມີປະສົບການໃນເວລາທີ່ຂ້ອຍຫຼິ້ນດົນຕີ.

ນັ້ນແມ່ນສິ່ງທີ່ຂ້ອຍໄດ້ເຮັດໃນເວລານັ້ນ - ແລະສິ່ງທີ່ຂ້ອຍຍັງເຮັດ.

ສິ່ງອື່ນ, ເຊິ່ງອາດຈະແປກເລັກນ້ອຍ, ແມ່ນວ່າເມື່ອຂ້ອຍຂຽນ, ໃນບາງຈຸດຂ້ອຍຮູ້ສຶກສະເຫມີວ່າຂໍ້ຄວາມຖືກຂຽນແລ້ວ, ຢູ່ບ່ອນໃດບ່ອນຫນຶ່ງ, ບໍ່ແມ່ນຢູ່ໃນຂ້ອຍ. ຂ້ອຍພຽງແຕ່ຕ້ອງການຂຽນມັນລົງກ່ອນທີ່ມັນຈະຫາຍໄປ.

ບາງຄັ້ງຂ້ອຍສາມາດເຮັດໄດ້ໂດຍບໍ່ມີການປ່ຽນແປງໃດໆ. ບາງຄັ້ງຂ້ອຍຕ້ອງຄົ້ນຫາຄໍາສັບຕ່າງໆໂດຍການຂຽນໃຫມ່, ຕັດແລະດັດແກ້ແລະພະຍາຍາມຢ່າງລະມັດລະວັງເພື່ອໃຫ້ຂໍ້ຄວາມທີ່ຂຽນແລ້ວ.

ແລະຂ້າພະເຈົ້າ, ຜູ້ທີ່ບໍ່ຕ້ອງການທີ່ຈະຂຽນສໍາລັບເວທີ, ໄດ້ສິ້ນສຸດລົງເຖິງການເຮັດພຽງແຕ່ວ່າປະມານ 15 ປີ. ບົດລະຄອນທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຂຽນແມ່ນໄດ້ຖືກປະຕິບັດ. ເມື່ອເວລາຜ່ານໄປ, ມີບົດລະຄອນທີ່ຜະລິດຢູ່ໃນຫຼາຍປະເທດ.

ຂ້ອຍຍັງບໍ່ສາມາດເຊື່ອມັນໄດ້.

ຊີວິດແມ່ນບໍ່ຫນ້າເຊື່ອ.

ຄືກັບທີ່ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດເຊື່ອໄດ້ວ່າຂ້ອຍຢືນຢູ່ທີ່ນີ້ໃນຂະນະນີ້, ພະຍາຍາມເວົ້າບາງສິ່ງທີ່ສົມເຫດສົມຜົນຫ່າງໄກສອກຫຼີກກ່ຽວກັບການຂຽນ, ກ່ຽວຂ້ອງກັບລາງວັນ Nobel ວັນນະຄະດີຂອງຂ້ອຍ.

Ngôn ngữ thinh lặng của chủ nhân Nobel văn học: Viết thoát khỏi chính mình - 3 — Jon Fosse ກ່າວຄຳປາໄສຂອບໃຈທີ່ພິທີມອບລາງວັນ Nobel ວັນນະຄະດີໃນວັນທີ 10 ທັນວາ (ພາບ: ລາງວັນໂນແບລ).

ການຂຽນສາມາດຊ່ວຍຊີວິດໄດ້

ການຂຽນນະວະນິຍາຍ Septology ແມ່ນບາງຊ່ວງເວລາທີ່ມີຄວາມສຸກທີ່ສຸດໃນການເປັນນັກຂຽນ. ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຕັ້ງຫນ້າທີ່ຈະຂຽນນະວະນິຍາຍຍາວ, ແຕ່ຫນັງສືຫຼາຍຫຼືຫນ້ອຍຂຽນຕົວມັນເອງ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຂຽນພາກສ່ວນດັ່ງນັ້ນກ້ຽງວ່າທັງຫມົດເບິ່ງຄືວ່າຈະເຮັດວຽກອອກທັນທີ.

ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່ານັ້ນແມ່ນເວລາທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໃກ້ຊິດກັບບາງສິ່ງບາງຢ່າງທີ່ເອີ້ນວ່າຄວາມສຸກ.

ທັງຫມົດຂອງ Septology ປະກອບດ້ວຍຄວາມຊົງຈໍາຂອງວຽກງານອື່ນໆທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຂຽນ, ແຕ່ເຫັນໄດ້ຈາກມຸມທີ່ແຕກຕ່າງກັນ. ຄວາມຈິງທີ່ວ່າບໍ່ມີໄລຍະເວລາດຽວໃນນະວະນິຍາຍທັງຫມົດບໍ່ແມ່ນການປະດິດ. ຂ້ອຍພຽງແຕ່ຂຽນນະວະນິຍາຍແບບນັ້ນ, ໃນຄັ້ງດຽວ, ໂດຍບໍ່ມີການຢຸດ.

ປື້ມສອງສາມຫົວທໍາອິດຂອງຂ້ອຍໄດ້ຮັບການທົບທວນທີ່ບໍ່ດີ, ແຕ່ຂ້ອຍຕັດສິນໃຈທີ່ຈະບໍ່ຟັງນັກວິຈານ. ຂ້ອຍຄວນເຊື່ອໃນຕົວເອງແລະຕິດກັບການຂຽນຂອງຂ້ອຍ.

ຖ້າຫາກວ່າຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ເຮັດແນວນັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າຈະຢຸດເຊົາການຂຽນຫຼັງຈາກນະວະນິຍາຍທໍາອິດຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, Raudt, svart ( ແດງ, ສີດໍາ ), ອອກມາ 40 ປີກ່ອນຫນ້ານີ້.

ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບການທົບທວນຄືນທີ່ດີສ່ວນໃຫຍ່ແລະແມ່ນແຕ່ເລີ່ມຕົ້ນໄດ້ຮັບລາງວັນ. ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າມັນເປັນສິ່ງສໍາຄັນທີ່ຈະສືບຕໍ່ດ້ວຍເຫດຜົນດຽວກັນ: ຖ້າຂ້ອຍບໍ່ຟັງການທົບທວນຄືນທີ່ບໍ່ດີ, ຂ້ອຍຈະບໍ່ປ່ອຍໃຫ້ຄວາມສໍາເລັດມີຜົນກະທົບຕໍ່ຂ້ອຍຄືກັນ.

ຂ້ອຍຈະຍຶດຕິດກັບການຂຽນຂອງຂ້ອຍ, ຕິດມັນ, ຍຶດຕິດກັບສິ່ງທີ່ຂ້ອຍໄດ້ສ້າງ. ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່ານັ້ນແມ່ນສິ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຮັດແລະຂ້າພະເຈົ້າເຊື່ອວ່າຂ້າພະເຈົ້າຈະສືບຕໍ່ເຮັດໄດ້ເຖິງແມ່ນວ່າຫຼັງຈາກທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບລາງວັນ Nobel.

ໃນເວລາທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບການປະກາດເປັນຜູ້ຊະນະລາງວັນ Nobel ສໍາລັບວັນນະຄະດີ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບອີເມລ໌ແລະຊົມເຊີຍຫຼາຍ. ຂ້ອຍມີຄວາມສຸກຫຼາຍ. ຄວາມປາດຖະຫນາສ່ວນໃຫຍ່ແມ່ນງ່າຍດາຍແລະມີຄວາມສຸກສໍາລັບຂ້ອຍ, ບາງຄົນກໍ່ຮ້ອງໄຫ້.

ສິ່ງນັ້ນໄດ້ແຕະຕ້ອງຂ້ອຍແທ້ໆ.

ດັ່ງນັ້ນສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍປະທັບໃຈທີ່ສຸດແມ່ນຜູ້ອ່ານທີ່ອອກມາແລະເວົ້າວ່າການຂຽນຂອງຂ້ອຍໄດ້ຊ່ວຍຊີວິດຂອງພວກເຂົາຢ່າງງ່າຍດາຍ. ໃນບາງທາງ, ຂ້ອຍຮູ້ສະເໝີວ່າການຂຽນສາມາດຊ່ວຍຊີວິດໄດ້, ແມ່ນແຕ່ຂອງຂ້ອຍເອງ.

ແລະຖ້າການຂຽນຂອງຂ້ອຍສາມາດຊ່ວຍຊີວິດຄົນອື່ນໄດ້, ບໍ່ມີຫຍັງສາມາດເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍມີຄວາມສຸກໄດ້.

Jon Fosse ເກີດໃນປີ 1959 ໃນ Haugesund, ປະເທດນໍເວ. ນະວະນິຍາຍທໍາອິດຂອງລາວ, Raudt, svart ( ສີແດງ, ສີດໍາ ), ໄດ້ຖືກຈັດພີມມາໃນ 1983. ໃນປີ 1989, ລາວໄດ້ຮັບການຊົມເຊີຍທີ່ສໍາຄັນສໍາລັບນະວະນິຍາຍຂອງລາວ Naustet ( Houseboat ).

ຫຼັງຈາກນັ້ນລາວໄດ້ສືບຕໍ່ຂຽນບົດລະຄອນຄັ້ງທໍາອິດຂອງລາວໃນປີ 1992 - Nokon kjem til å kome ( Someone will come ). ໃນປີ 1994, Og aldri skal vi skiljast ໄດ້ຖືກປະຕິບັດຢູ່ໂຮງລະຄອນແຫ່ງຊາດໃນ Bergen.

Fosse ປະກອບຢູ່ໃນ Nynorsk (ຍັງເອີ້ນວ່າ New Norwegian), ຫນຶ່ງໃນສອງແນວພັນມາດຕະຖານຂອງພາສານໍເວ, ເວົ້າໂດຍປະມານ 27% ຂອງປະຊາກອນ.

ລາວເປັນນັກຂຽນບົດລະຄອນທີ່ມີຊີວິດຊີວາທີ່ສຸດຂອງເອີຣົບ, ໄດ້ຖືກແປເປັນ 40 ພາສາ. ໂຮງແຮມແຫ່ງໜຶ່ງໃນເມືອງ Oslo, ປະເທດນໍເວ, ມີຫ້ອງພັກຕັ້ງຊື່ຕາມລາວ.

ນອກຈາກການຂຽນບົດລະຄອນແລະນະວະນິຍາຍ, Jon Fosse ຍັງເປັນນັກແປ.

(ທີ່ມາ: ລາງວັນໂນແບລ)

ແຫຼ່ງທີ່ມາ