ສະຖານທີ່ເກັບຮັກສາວຽກງານຫຼັງສົງຄາມ

ຢູ່ໄທບິ່ງ, ຫໍພິພິດທະພັນເອກະຊົນ, ເຖິງວ່າບໍ່ຫຼາຍປານໃດກໍ່ຕາມ, ແຕ່ໄດ້ສ້າງເຄື່ອງໝາຍທີ່ເປັນເອກະລັກສະເພາະໃນການເດີນທາງປະສົບການທ່ອງທ່ຽວ. ມາເຖິງຫໍພິພິທະພັນວຽກງານຫຼັງສົງຄາມ ມິງຈູ່, ບ້ານທົ໊ກ໊ກ, ຕາແສງ ມິງໄຄ (ວູທູ), ນັກທ່ອງທ່ຽວບໍ່ພຽງແຕ່ສາມາດເຫັນເອກະສານ, ຮູບພາບ, ໜັງສືພິມ, ວັນນະຄະດີກ່ຽວກັບບັນດາຫົວຂໍ້ຫຼັງສົງຄາມເທົ່ານັ້ນ ຫາກຍັງເຂົ້າໃຈເຖິງຊີວິດຂອງນັກຮົບເກົ່າ, ນັກຂ່າວ, ນັກປະພັນທີ່ກາຍເປັນວິລະຊົນຂອງແຮງງານຈາກການອຸທິດຕົນຢ່າງບໍ່ອິດເມື່ອຍໃນໄລຍະ 50 ກວ່າປີແຫ່ງການສູ້ຮົບ ແລະ ບົດຂຽນ.

Báo Thái Bình•23/06/2025

ແຂກທ່ອງທ່ຽວມາຢ້ຽມຢາມ ແລະ ແລກປ່ຽນກ່ຽວກັບວຽກງານຢູ່ຫໍພິພິທະພັນສິລະປະຫຼັງສົງຄາມ Minh Chuyen.

ປາຍທາງເພື່ອຮຽນຮູ້ປະຫວັດສາດ

ພິພິທະພັນສິລະປະຫຼັງສົງຄາມ Minh Chuyen ໄດ້ຮັບການກໍ່ສ້າງໃນວິທະຍາເຂດທີ່ມີພື້ນທີ່ນ້ໍາ poetic, ເນື້ອທີ່ ^1.550m2 . ນອກຈາກອາຄານວາງສະແດງຫຼັກ, ຫໍພິພິທະພັນຍັງມີວຽກງານບັນເທົາທຸກ “ຖະໜົນເຈື່ອງເຊີນ” ແລະ “ເສັ້ນທາງໂຮ່ຈີມິນຢູ່ທະເລ”. ນີ້ແມ່ນສະຖານທີ່ພົບປະປະຈຳຂອງອະດີດນັກອາສາສະໝັກຊາວໜຸ່ມ, ທະຫານທີ່ເຄີຍຜ່ານຜ່າລູກລະເບີດ, ລູກປືນ, ເລືອດແລະໄຟສົງຄາມ ແລະ ແມ່ນຈຸດໝາຍປາຍທາງຂອງບັນດານັກສຶກສາທີ່ຍັງນຸ່ງເສື້ອຜ້າແພສີແດງ, ເພື່ອນໜຸ່ມຜູ້ອ່ານທີ່ຢາກເຂົ້າໃຈໄລຍະປະຫວັດ ສາດ ຂອງບ້ານເກີດເມືອງນອນ, ປະເທດຕົນ. ພິເສດ, ນັກປະພັນ ມິງເຊີນ ໄດ້ແກ້ໄຂ ແລະ ປະກອບປຶ້ມເກືອບ 100 ຫົວ ດ້ວຍ 300 ເລື່ອງ, ລວມມີ: ເລື່ອງສັ້ນ, ນະວະນິຍາຍ, ບົດບັນທຶກຊ່ວຍຈຳ ແລະ ເອກະສານກວ່າ 200 ເລື່ອງກ່ຽວກັບໄລຍະຫຼັງສົງຄາມ. ຫຼາຍຜົນງານໄດ້ຮັບລາງວັນອັນມີກຽດຢູ່ພາຍໃນ ແລະ ຕ່າງປະເທດ.

ເພື່ອຮັບໃຊ້ຄວາມຕ້ອງການຂອງນັກທ່ອງທ່ຽວມາຢ້ຽມຢາມ ແລະ ຮຽນຮູ້, ຫໍພິພິທະພັນໄດ້ເປີດບໍລິການທຸກໆວັນ. ເຖິງວ່າມີອາຍຸເກືອບ 80 ປີແລ້ວກໍ່ຕາມ, ແຕ່ນັກປະພັນ Minh Chuyen ຍັງມີຄວາມເອກອ້າງທະນົງໃຈ, ໄດ້ຕ້ອນຮັບແຂກທ່ອງທ່ຽວ ແລະ ເລົ່າເລື່ອງທີ່ໝູນວຽນມາໃນຫົວເລື່ອງຫຼັງສົງຄາມ, ກ່ຽວກັບຊີວິດທີ່ກັບຄືນມາຈາກແປວໄຟສົງຄາມ. ບາງຄັ້ງການສົນທະນາຖືກຂັດຂວາງໂດຍການຈັບມືແລະທັກທາຍຈາກຜູ້ອ່ານທີ່ຫ່າງໄກ. ຫຼາຍຄົນໄດ້ສະແດງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຕົນເມື່ອໄດ້ພົບປະກັບນັກປະພັນບົດບັນທຶກຄວາມຈຳທີ່ມີຊື່ສຽງ ແລະ ເລື່ອງຍາວນານທີ່ອອກອາກາດທາງໂທລະພາບຫວຽດນາມ.

ນັກປະພັນ ມິງ ຈູ່ເຍີນ ເກີດໃນປີ 1947 ຢູ່ໝູ່ບ້ານ ໂທລົກ. ເຊັ່ນດຽວກັບຊາຍຫນຸ່ມຫຼາຍຄົນທີ່ເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນເມື່ອປະເທດຖືກແບ່ງແຍກ, ລາວໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມກອງທັບແລະຕໍ່ສູ້ເກືອບ 10 ປີໃນສະຫນາມຮົບຕາເວັນອອກສຽງໃຕ້. ປະເທດໄດ້ເຕົ້າໂຮມກັນ, ລາວກັບຄືນເມືອບ້ານເກີດເມືອງນອນແລະສືບຕໍ່ເດີນຕາມຄວາມຝັນຂອງການຂຽນ. ໃນໄລຍະເຮັດວຽກຢູ່ໜັງສືພິມ ໄທບິ່ງ , ແລະ ຕໍ່ມາຢູ່ວິທະຍຸກະຈາຍສຽງຫວຽດນາມ, ລາວໄດ້ມີໂອກາດເດີນທາງໄປທົ່ວທຸກແຫ່ງເພື່ອເຮັດວຽກ ແລະ ເຂົ້າໃຈວ່າ, ໃນໃຈຂອງລາວແມ່ນຄວາມທຸກລຳບາກຂອງບັນດາສະຫາຍທີ່ຕົກຢູ່ໃນທ່າມກາງໄຟສົງຄາມ.

ທ່ານແບ່ງປັນວ່າ: ນັບແຕ່ໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມໜັງສືພິມ ໄທບິ່ງ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຄິດ ແລະ ຂຽນກ່ຽວກັບບັນດາສະຫາຍຢູ່ສະເໝີ ເພາະວ່າໃນໄລຍະສົງຄາມ, ຂ້າພະເຈົ້າແມ່ນຜູ້ໂຊກດີທີ່ລອດຊີວິດ, ສະຫາຍຂອງຂ້າພະເຈົ້າສ່ວນຫຼາຍຍັງຢູ່ໃນສະໜາມຮົບ, ຫລາຍຄົນກັບຄືນມາດ້ວຍບາດເຈັບທົ່ວຮ່າງກາຍ ແລະ ໄດ້ຕິດທາດພິດສີສົ້ມ. ນັ້ນແມ່ນການເສຍສະລະທີ່ກ້າຫານທີ່ສຸດ. ສໍາລັບເວລາຫຼາຍປີ, ຮູບພາບຂອງ comrades ຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ກະຕຸ້ນໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າຂຽນກ່ຽວກັບຫົວຂໍ້ຫຼັງສົງຄາມ, ກ່ຽວກັບທະຫານບາດເຈັບແລະ martyrs.

ການສຶກສາ ໃນປະເພນີປະຕິວັດ

ກັບຄືນຈາກຮ່າໂນ້ຍ, ນັກຮົບເກົ່າ Ha Ngoc Vui ໄດ້ພົວພັນກັບຫໍພິພິທະພັນວຽກງານຫຼັງສົງຄາມ Minh Chuyen ເປັນເວລາຫຼາຍປີ. ສ່ວນທ່ານໄດ້ພາແຂກມາຢ້ຽມຢາມເປັນສ່ວນຕົວຫຼາຍກຸ່ມມາຢ້ຽມຢາມ ແລະ ແນະນຳບັນດາບົດປະພັນຂອງນັກປະພັນ Minh Chuyen. ລາວໄດ້ແບ່ງປັນວ່າ: ເມື່ອມາຮອດຫໍພິພິທະພັນ, ຄົນສ່ວນຫຼາຍຮູ້ຈັກຜົນງານເຊັ່ນ: "ຜູ້ຫຼົງໄຫຼບໍ່ໂດດດ່ຽວ", "ໄປວັດເພື່ອພົບກັນ", "ຂັ້ນຕອນການເປັນຄົນມີຊີວິດ", "ເດັກນ້ອຍສີສັດ" ... ຫຼືບັນດາເອກະສານທີ່ມີຊື່ສຽງເຊັ່ນ: "ທີ່ປຶກສາ" (5 ຕອນ), "ຄວາມຫມາຍຂອງເຮືອທີ່ບໍ່ມີຕົວເລກ" (12 ຕອນ), "Seenar" (15 ຕອນ), "War. ຂໍ້ຄວາມປະຫວັດສາດ" (52 ຕອນ) ... ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ຂ້າພະເຈົ້າສະເຫມີແນະນໍາໃຫ້ທຸກຄົນຊຸດປື້ມ "ຄວາມເຈັບປວດຫຼັງສົງຄາມ" ທີ່ສະແດງຢ່າງຈິງຈັງຢູ່ໃນພື້ນທີ່ພິພິທະພັນ, ແລະສະບັບຕໍ່ໄປຍັງໄດ້ຮັບການຈັດພີມມາ. ນີ້ແມ່ນວຽກງານພິເສດທີ່ສຸດ, ບໍ່ພຽງແຕ່ສ້າງບົດຂຽນຂອງນັກປະພັນ ມິງເຊີນ ເທົ່ານັ້ນ ຫາກຍັງລວມມີບັນດາໜ້າທີ່ຂຽນກ່ຽວກັບຫົວເລື່ອງຫຼັງສົງຄາມຫວຽດນາມ ຂອງບັນດານັກສິລະປິນທັງຢູ່ພາຍໃນ ແລະ ຕ່າງປະເທດ, ພິເສດແມ່ນຊາວຫວຽດນາມ ຢູ່ຕ່າງປະເທດ ຝລັ່ງ, ອາເມລິກາ, ຮຸງກາຣີ...

ທ້າຍເດືອນພຶດສະພາຜ່ານມາ, ຢູ່ຫໍພິພິທະພັນວຽກງານຫຼັງສົງຄາມ ມິງເຈືອງ, ໄດ້ຈັດພິທີຮັບນາມມະຍົດວິລະຊົນກຳມະກອນ, ໄດ້ຮັບໃບຢັ້ງຢືນການປະດິດສ້າງວັນນະຄະດີ ແລະ ສິລະປະອາຊີ, ເພື່ອອວຍພອນຜົນງານ “ພໍ່ແລະລູກຊາຍ” ທີ່ຍາດໄດ້ລາງວັນຫຼຽນຄຳສາກົນ ແລະ ຊົມເຊີຍລາງວັນວັນນະຄະດີ ແລະ ສິລະປະຂອງນັກປະພັນ ມິງເຊີນ. ຄວາມເບີກບານມ່ວນຊື່ນໄດ້ສືບຕໍ່ໄປ, ເຂດຊົນນະບົດທີ່ສະຫງົບສຸກນັບມື້ນັບຄຶກຄື້ນ. ສະຖານທີ່ແຫ່ງນີ້ບໍ່ພຽງແຕ່ເປັນຈຸດໝາຍປາຍທາງຂອງນັກປະພັນ, ໝູ່ເພື່ອນວັນນະຄະດີ, ເປັນບ່ອນພົບປະສັງສັນຂອງວັນນະຄະດີ ແລະ ສິລະປະເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຍັງກາຍເປັນບ່ອນໜຶ່ງທີ່ປະກອບສ່ວນເຂົ້າໃນການຮັດແໜ້ນນ້ຳໃຈຮັກຊາດ, ຄວາມເອກອ້າງທະນົງໃຈຂອງຊາດໃຫ້ແກ່ຄົນລຸ້ນຫຼັງໃນປະຈຸບັນ ແລະ ອະນາຄົດ.