ວັນນະຄະດີຫວຽດນາມ ພາຍຫຼັງປີ 1975 ຜ່ານທັດສະນະຂອງນັກຂຽນໜຸ່ມ

ການສົນທະນາ: “50 ປີວັນວັນນະຄະດີຫວຽດນາມ ນັບແຕ່ປີ 1975: ທັດສະນະຂອງນັກຂຽນໜຸ່ມ” ບໍ່ພຽງແຕ່ເປັນການພົບປະລະຫວ່າງນັກຂຽນໜຸ່ມທີ່ພວມສ້າງໜ້າຕາໃໝ່ຂອງວັນນະຄະດີເທົ່ານັ້ນ, ຫາກຍັງແມ່ນບ່ອນເພື່ອໃຫ້ເຂົາເຈົ້າເວົ້າ, ສະແດງໃຫ້ເຫັນຄວາມສຸຂຸມ, ຄວາມຮັບຜິດຊອບ ແລະທັດສະນະຄະຕິຕໍ່ອະນາຄົດຂອງວັນນະຄະດີຂອງປະເທດອີກດ້ວຍ.

Báo Nhân dân•16/11/2025

ກອງປະຊຸມສຳມະນາໄດ້ດຶງດູດການເຂົ້າຮ່ວມຂອງນັກປະພັນ, ນັກກະວີຫຼາຍລຸ້ນຄົນ.

ກອງປະຊຸມສຳມະນາໂດຍ ສະມາຄົມນັກປະພັນຫວຽດນາມ ຈັດຕັ້ງ, ສືບຕໍ່ດຳເນີນກອງປະຊຸມສຳມະນາສັງລວມ 50 ປີແຫ່ງວັນນະຄະດີປະເທດຊາດຄືນໃໝ່ໃນປີ 1975 ແລະ ສ້າງຂະບວນການພັດທະນາວັດນະທຳຫວຽດນາມ ໃນໄລຍະຕໍ່ໄປ.

ກ່າວຄຳເຫັນທີ່ກອງປະຊຸມສຳມະນາ, ທ່ານປະທານສະມາຄົມນັກປະພັນຫວຽດນາມ, ນັກປະພັນ ຫງວຽນກວາງທຽວ ໄດ້ກ່າວເຖິງການຫັນປ່ຽນຢ່າງແຮງຂອງວັນນະຄະດີຫວຽດນາມ ໃນເຄິ່ງສະຕະວັດທີ່ຜ່ານມາ, ພິເສດແມ່ນການຂະຫຍາຍຂອບເຂດສ້າງສັນ ແລະ ກຳລັງນັກປະພັນ. ພາຍຫຼັງປີ 1975, ໃບໜ້າຂອງວັນນະຄະດີ ແລະ ສິລະປະຫວຽດນາມ ໄດ້ປ່ຽນແປງຢ່າງສິ້ນເຊີງ. ວັນນະຄະດີຂະຫຍາຍອອກໃນດ້ານກຳລັງ, ພູມສາດ, ພື້ນທີ່ສ້າງສັນ, ແລະອື່ນໆ.

ນອກຈາກບັນດານັກຂຽນພາກເໜືອແລ້ວ, ຍັງມີນັກຂຽນກ່ອນປີ 1975 ທີ່ມາຈາກບັນດາແຂວງ, ນະຄອນຂອງພາກໃຕ້, ນັກຂຽນຫວຽດນາມ ອາໃສຢູ່ຕ່າງປະເທດ, ນັກຂຽນຢູ່ຕ່າງປະເທດ... ການສົນທະນາຄັ້ງນີ້ ຈັດຕັ້ງເພື່ອຮັບຟັງສຽງຂອງຊາວໜຸ່ມ-ຜູ້ທີ່ຈະຕັດສິນຊະຕາກຳຂອງວັນນະຄະດີຫວຽດນາມ ໃນຊຸມປີຕໍ່ໜ້າ.

ທ່ານປະທານສະມາຄົມນັກປະພັນ ຫງວຽນກວາງທ້ວນ ທີ່ກອງປະຊຸມສຳມະນາ.

ທ່ານປະທານສະມາຄົມນັກປະພັນ ຫງວຽນກວາງທ້ຽນ ຢືນຢັນວ່າ, ການປະກົດຕົວຂອງນັກຂຽນໜຸ່ມທັງພາຍໃນ ແລະ ຕ່າງປະເທດທີ່ກອງປະຊຸມສຳມະນາແມ່ນສະແດງໃຫ້ເຫັນຢ່າງຈະແຈ້ງກ່ຽວກັບຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງພົນລະເມືອງໃນໜ້າຂຽນ, ເມື່ອເຂົາເຈົ້າໃຊ້ປາກກາເພື່ອສຳຜັດກັບຄວາມງາມທີ່ເຊື່ອງໄວ້ຂອງຊີວິດ, ປະເຊີນໜ້າກັບຄວາມຮຽກຮ້ອງຕ້ອງການໃໝ່ຂອງສັງຄົມທັນສະໄໝ, ພ້ອມກັນນັ້ນກໍ່ເຊື່ອໝັ້ນວ່າໄວໜຸ່ມຈະນຳມາເຊິ່ງຄວາມໜ້າສົນໃຈ, ຄວາມຈິງໃຈ ແລະ ຄວາມກ້າຫານຂອງຊາວຫວຽດນາມ ໃນອະນາຄົດ.

ກ່າວຄຳເຫັນໄຂກອງປະຊຸມ, ນັກກະວີ ຮ່ວາຫວຽດ, ຫົວໜ້າຄະນະນັກປະພັນໜຸ່ມ (ສະມາຄົມນັກຂຽນ ຫວຽດນາມ), ໃຫ້ຮູ້ວ່າ: ການປຶກສາຫາລືກ່ຽວກັບ “ແງ່ຫວັງຂອງວັນນະຄະດີຫວຽດນາມ” ບໍ່ສາມາດປາດສະຈາກນັກຂຽນໜຸ່ມ. ການສົນທະນານີ້ແມ່ນເວທີປາໄສສຳລັບໄວໜຸ່ມຢ່າງແທ້ຈິງ, ນັກຂຽນຫຼາຍຄົນຍັງບໍ່ທັນເປັນສະມາຊິກຂອງສະມາຄົມນັກປະພັນຫວຽດນາມ, ເຂົາເຈົ້າກໍ່ບໍ່ໄດ້ຄິດເຖິງການເຂົ້າຮ່ວມສະມາຄົມນັກຂຽນຫວຽດນາມຄືກັບນັກຂຽນສ່ວນໃຫຍ່ກ່ອນ. ພວກເຂົາຈະໃຫ້ທັດສະນະ, ການປະເມີນແລະຄໍາຖາມຂອງເຂົາເຈົ້າກ່ຽວກັບ 50 ປີທີ່ຜ່ານມາຂອງວັນນະຄະດີ, ກ່ຽວກັບຜູ້ຂຽນແລະວຽກງານທີ່ປາກົດຫຼາຍປີກ່ອນທີ່ພວກເຂົາຈະເກີດ. ມີສິດໃນການສະແດງຄວາມຄິດເຫັນ, ເພາະວ່າບໍ່ວ່າຈະມັກຫຼືບໍ່, ແມ່ນອະນາຄົດຂອງວັນນະຄະດີຫວຽດນາມ.

ນັກປະພັນ ຫວູຫວຽດ ເນັ້ນໜັກວ່າ: “ໃນດ້ານວັນນະຄະດີ, ວັດທະນະທຳ, ສິລະປະເວົ້າລວມ, ລ້ວນແຕ່ມີລຸ້ນໃໝ່, ປະກົດຂຶ້ນຄືຄື້ນ, ຊັ້ນໜຶ່ງ, ນັ້ນຄືລຸ້ນໜຸ່ມ, ເພາະວ່າຄົນລຸ້ນກ່ອນ, ບໍ່ວ່າຈະມີຄວາມເກັ່ງກ້າສາມາດ, ມີຄວາມເຖົ້າແກ່, ຂາດເຂີນ, ເມື່ອຍລ້າ, ປະຈຸບັນ ນັກປະພັນໜຸ່ມໃນທຸກວັນນີ້ຈະຊ່ວຍໃຫ້ 5 ສະໄໝຂອງຄະນະບໍລິຫານງານ ວັນນະຄະດີ ມີຄວາມອຸດົມສົມບູນກວ່າ. ທ່ານຈົ່ງຄິດ, ວາງແຜນ ແລະ ດຳເນີນບັນດາບົດຂຽນໃນຊຸມປີຕໍ່ໜ້າ, ພ້ອມກັບບັນດາບາດກ້າວບຸກທະລຸອັນໃຫຍ່ຫຼວງຂອງຊາວຫວຽດນາມ ໃນໄລຍະຈະມາເຖິງ, ໃນໄລຍະໃໝ່.”

ແບ່ງປັນກ່ຽວກັບການພັດທະນາວັນນະຄະດີຂອງໄວໜຸ່ມພາຍຫຼັງປີ 1975, ນັກວິຈານໜຸ່ມ ເລທິຫງອກທ໋າມ ໃຫ້ຮູ້ວ່າ: ໃນຊຸມປີມໍ່ໆມານີ້, ການຄອບຄອງຂອງບັນດານັກປະພັນໜຸ່ມແມ່ນຄ້າຍຄືຕົ້ນອ່ອນທີ່ເລີ່ມດູດຊຶມສານອາຫານຈາກ “ດິນ”, ແນມເບິ່ງຊີວິດດ້ວຍ “ດວງຕາຂຽວອ່ອນ” (ຊວ່ນດຶກ) ຕ້ອນຮັບແສງແດດ ແລະ ລົມພັດກະຈາຍງ່າ. ນັກຂຽນໜຸ່ມມີພື້ນຖານວັນນະຄະດີທີ່ຂ້ອນຂ້າງແຕກຕ່າງກັນຄື: ຄວາມຊົງຈຳກ່ຽວກັບສົງຄາມບໍ່ຫຼາຍ, ເປັນລຸ້ນທີ່ຕ້ອນຮັບກະແສວັດທະນະທຳທົ່ວໂລກ ແລະ ທ່າອ່ຽງສິລະປະໃໝ່. ດ້ວຍຄວາມອ່ອນໄຫວຂອງຕົນ, ນັກປະພັນຄື: ຮ່ຽນຈ່າງ, ເລກວາງແທງ, ກາວວຽດກວກ, ມິງແອງ... ໄດ້ປະກົດຕົວ, ສ້າງຮູບພາບວັນນະຄະດີທີ່ສົດໃສ ແລະ ແຕກຕ່າງກັນ.

ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ນັກວິຈານ Le Thi Ngoc Tram ກໍ່ໃຫ້ຮູ້ວ່າ: “ເງົາຂອງຄົນລຸ້ນກ່ອນເຮັດໃຫ້ນັກຂຽນໜຸ່ມມີຄວາມສັບສົນວຸ້ນວາຍ ແລະ ສັບສົນກວ່າອີກ”. ໃນລະບົບນິເວດວັນນະຄະດີນັ້ນ, ນັກຂຽນຫນຸ່ມໄດ້ເອົາຊະນະຄວາມຢ້ານກົວໃນຫຼາຍວິທີ. ນັກຂຽນບາງຄົນສ້າງສໍາລັບຕົນເອງເປັນຫນ້າປົກ flashy, ໂດຍສະເພາະໃນເວລາທີ່ສະຫນັບສະຫນູນໂດຍສື່ມວນຊົນ, ໃນເວລາທີ່ການປົກຫຸ້ມຂອງແມ່ນສະເຫມີໄປທີ່ສວຍງາມຫຼາຍກ່ວາເນື້ອໃນພາຍໃນຫນັງສື. ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ຄືກັບບາງຜະລິດຕະພັນ ດົນຕີ ຫຼືຮູບເງົາທີ່ເປັນຕະຫຼາດ, ປະຕິບັດຕາມທ່າອ່ຽງໃນປະຈຸບັນ, ພວກມັນພຽງແຕ່ຕອບສະຫນອງຄວາມຫິວນ້ໍາໃນເວລາສັ້ນໆເຊັ່ນ: ຄື້ນທີ່ເພີ່ມຂຶ້ນແລະຫຼັງຈາກນັ້ນຫາຍໄປ.

"ຫຼາຍກວ່າສິ່ງໃດກໍ່ຕາມ, ພວກເຮົາຕ້ອງການອ່ານວຽກງານທີ່ມາຈາກປະສົບການທີ່ແທ້ຈິງ, ຈາກຄວາມຊື່ສັດໃນຄວາມຄິດ, ພວກເຮົາບໍ່ຄວນເບິ່ງຂ້າມປະສົບການສ່ວນຕົວຂອງພວກເຮົາ, ເຊິ່ງມັກຈະເປັນເສັ້ນທາງໄປສູ່ມະນຸດທົ່ວໂລກ. ຈາກທັດສະນະສ່ວນຕົວຂອງໄວຫນຸ່ມທີ່ຕົກຢູ່ໃນວິກິດ, ຂ້ອຍຢາກຈະອ່ານຫນັງສືຈາກປະເທດຂອງພວກເຮົາກ່ຽວກັບເພດຂອງຂ້ອຍ, ກ່ຽວກັບສະຖາບັນທີ່ເບິ່ງບໍ່ເຫັນ, ກໍານົດບັນຫາຂອງແມ່ຍິງໂສດ, ແມ່ຍິງໂສດ. ການແຜ່ພັນ, ມີທັດສະນະແນວໃດຕໍ່ການຜ່າຕັດເຄື່ອງສຳອາງ, ສິ່ງທີ່ຢູ່ເບື້ອງຫລັງການກະບົດບ້າ, ການທຳລາຍຕົນເອງຂອງບັນດາບຸກຄົນທີ່ບອບບາງ…” - ເລທິຫງອກທຣຳ ໄດ້ສະແດງອອກ.

ໂດຍອ້າງອີງໃສ່ວັນນະຄະດີຫວຽດນາມ 50 ປີຜ່ານມາ, ນັກປະພັນ Tran Van Thien ໃຫ້ຮູ້ວ່າ, ມີບັນດາຜົນງານທີ່ດັງກ່າວເມື່ອໄດ້ຮັບການຕີພິມ, ດຳລົງຊີວິດຢູ່ໃນດວງໃຈຂອງຜູ້ອ່ານຕະຫຼອດໄປ. ບັນດາຫົວຂໍ້ຂອງສົງຄາມ, ຫລັງສົງຄາມ, ຊະຕາກຳຂອງມະນຸດ, ຊົນນະບົດຂອງຫວຽດນາມ ໄດ້ຮັບການຂຸດຄົ້ນຕະຫຼອດ. ແຕ່ຕາມທ່ານແລ້ວ, ເບິ່ງຄືວ່າຍັງບໍ່ທັນມີຜົນງານຫຼາຍຢ່າງທີ່ຂ້າມອຸດົມການຂອງຍຸກສະໄໝ, ເປີດເສັ້ນທາງໃໝ່ທີ່ບໍ່ໜ້ອຍຄົນມຸ່ງໄປເຖິງ, ມີເອກະລັກໃໝ່, ແນວຄິດໃໝ່, ປ່ຽນແປງທັດສະນະທີ່ຄຸ້ນເຄີຍ.

ນັກຂຽນ Tran Van Thien ເຊື່ອໝັ້ນວ່າ ເມື່ອມີນັກຂຽນໜຸ່ມທີ່ຫຼົງໄຫຼອອກຈາກຕົ້ນກຳເນີດທີ່ເສື່ອມໂຊມ, ເລືອກວິທີຂຽນທີ່ແຕກຕ່າງ, ເຂັ້ມແຂງ, ມີຄວາມຕັ້ງໃຈກວ່າ, ມີເອກະລັກສະເພາະ, ເຕັມໃຈເລືອກຫົວຂໍ້ ແລະ ຮູບພາບທີ່ມີໜາມ, ເປັນຕົ້ນແມ່ນພວກເຮົາຕ້ອງປ່ຽນແປງໄປໃນທາງທີ່ໄດ້ຮັບ. ລຸ້ນກ່ອນຂອງນັກຂຽນຕ້ອງມີການປ່ຽນແປງໃນວິທີການທີ່ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຮັບວຽກງານທີ່ສະແດງໃຫ້ເຫັນລັກສະນະ inquisitive ຂອງນັກຂຽນລຸ້ນຕໍ່ໄປ.

ແບ່ງປັນຄວາມເຫັນນີ້, ນັກປະພັນ ຫງວຽນຮ່ວາງດິ່ງຢຸຍ ກໍ່ຖືວ່າ, ໃນ 50 ປີຜ່ານມາ, ຂະແໜງປະດິດສ້າງ ໄດ້ຕິດພັນກັບກອບປະຫວັດສາດ, ໃກ້ຊິດຕິດແທດກັບປະສົບການອັນເຈັບປວດສ່ວນຕົວ. ນາງເຊື່ອວ່າພວກເຮົາບໍ່ສາມາດສືບຕໍ່ຂຸດຄົ້ນບາດແຜເກົ່າ, ການປະຕິຮູບທີ່ດິນ, ສົງຄາມ, ການອຸດຫນູນ, ສັງຄົມບັນພະບູລຸດ, ຄວາມທຸກຍາກ (ມີປະເພດວັນນະຄະດີທັງຫມົດເອີ້ນວ່າ "ຜູ້ທຸກຍາກແຕ່ມີຄວາມເມດຕາ" ເຊິ່ງແມ່ນ cheesy), exile ... "ຂ້ອຍຢາກສ້າງສິ່ງໃຫມ່ທີ່ເກີນຂອບເຂດນັ້ນ, ຜະສົມຜະສານ ໂລກ ປະຫວັດສາດທີ່ທັນສະໄຫມແລະຈິນຕະນາການ, ຊຸກດັນໃຫ້ກາຍເປັນຂອບເຂດທີ່ຫຍຸ້ງຍາກຂອງຄວາມຄິດເກົ່າ. ທ່ານ ຫງວຽນຮ່ວາງດິ່ງຢຸຍ ຊີ້ແຈ້ງວ່າ.

ນັກກະວີໜຸ່ມ ຟຸ່ງທິຮ່ວາງລີ ກໍ່ສະແດງຄວາມເປັນຫ່ວງເປັນໄຍຕໍ່ວິທີການຂອງໄວໜຸ່ມໃນທຸກວັນນີ້ ສືບຕໍ່ເດີນຕາມເສັ້ນທາງວັນນະຄະດີທີ່ມີຊື່ສຽງຂອງຫວຽດນາມ, ເຂົາເຈົ້າມີກຳລັງແຮງພຽງພໍເພື່ອປ່ຽນແປງໃໝ່ຈິດໃຈວັນນະຄະດີຂອງປະເທດຊາດພາຍຫຼັງ ເຄິ່ງສັດຕະວັດແຫ່ງການພັດທະນາ.

ນັກປະພັນໜຸ່ມ ເລກວາງແທງ ໄດ້ສະແດງຄວາມຄິດເຫັນກ່ຽວກັບການເຊື່ອມໂຍງເອກະລັກວັດທະນະທຳຂອງຊາດເຂົ້າໃນບັນດາຜົນງານເພື່ອໃຫ້ຜູ້ອ່ານທັນສະໄໝ. ຕາມທ່ານແລ້ວ, ເອກະລັກແຫ່ງຊາດແມ່ນຫຼັກແຫຼ່ງທີ່ສ້າງຄວາມມີຊີວິດຊີວາອັນຍາວນານຂອງວັນນະຄະດີ. ຖ້າບໍ່ມີຕົວຕົນ, ການສ້າງທັງໝົດຈະຫາຍໄປ. ແຕ່ການຮັກສາເອກະລັກບໍ່ໄດ້ໝາຍຄວາມວ່າຍຶດໝັ້ນຍຶດໝັ້ນກັບຄວາມເກົ່າແກ່, ແຕ່ຮູ້ວິທີຂັບໄລ່ຈິດວິນຍານຂອງຊາວຫວຽດນາມເຂົ້າສູ່ລົມຫາຍໃຈທັນສະໄໝ.

ຕາມນັກປະພັນ ເລກວາງແທງ, ການປ່ຽນແປງໃໝ່ປະເພນີ ແລະ ຫັນມໍລະດົກວັດທະນະທຳເປັນແຫຼ່ງພະລັງປະດິດສ້າງ ແມ່ນສິ່ງທີ່ວັນນະຄະດີຫວຽດນາມ ຕ້ອງຮ່ຳຮຽນ.

“ພວກເຮົາມີບັນດາຫົວຂໍ້, ລັກສະນະ, ປະຫວັດສາດ, ວັດທະນະທຳທີ່ບໍ່ມີທີ່ສິ້ນສຸດ! ບັນຫາບໍ່ແມ່ນ 'ຈະຂຽນແນວໃດ', ແຕ່ຈະຂຽນແບບດຶງດູດ, ຈັບອົກຈັບໃຈ, ດຶງດູດຈິດວິນຍານຂອງຊາວຫວຽດນາມໄປທົ່ວໂລກ. ວິທີທີ່ນິລັນດອນ, ແຕ່ສ້າງຄືນໃໝ່, ປ່ຽນໃໝ່, ເລົ່າຄືນໃນວິທີຂອງຄົນລຸ້ນພວກເຮົາ ນັ້ນແມ່ນວິທີເພື່ອໃຫ້ວັນນະຄະດີຫວຽດນາມ ບໍ່ພຽງແຕ່ມີຄວາມງາມໃນປະເທດເທົ່ານັ້ນ, ຫາກຍັງມີຄວາມເຂັ້ມແຂງພໍທີ່ຈະກ້າວອອກສູ່ໂລກ ດ້ວຍຈິດວິນຍານຂອງປະເທດຊາດເອງ”.

ລິນຄຳ

ທີ່ມາ: https://nhandan.vn/van-chuong-viet-nam-tu-sau-nam-1975-qua-goc-nhin-cua-cac-cay-viet-tre-post923417.html