„Sang thu” – zmiana pór roku i czasów

Napisany w momencie „Nagłego uświadomienia sobie zapachu guawy…”, wiersz „Wczesna jesień” jest również momentem sublimacji emocji i doświadczeń Huu Thinha.

Chłodny, jesienny wiatr również jest przesiąknięty smakiem... (Zdjęcie ilustracyjne z Internetu).

Nagle rozpoznałem zapach guawy

Dmuchanie w zimny wiatr

Mgła unosi się w alejce

Wygląda na to, że nadeszła jesień

Rzeka płynie spokojnie

Ptaki zaczęły się spieszyć

Są letnie chmury

W połowie jesieni

Ile jeszcze słońca pozostało?

Deszcz stopniowo ustał

Grzmot jest mniej zaskakujący

W rzędzie dojrzałych drzew.

Jesień 1977

Huynh Thinh

„Sang thu” – zmiana pór roku i czasów

„Wygląda na to, że nadeszła jesień”. (Ilustracja ze strony internetowej).

Wyrażając naturalną wrażliwość na naturę i czasy, wiersz jest wciąż nowy, wciąż dobry i przywołuje wiele skojarzeń za każdym razem, gdy jest czytany ponownie po dekadach. Autor odtwarza naturę zmieniających się pór roku jesienią delikatnymi, świeżymi i emocjonalnymi szkicami poprzez typowe znaki: zapach guawy, zimny wiatr i jesienną mgłę. Pierwszym sygnałem jest zapach guawy, rozchodzący się słodko, łagodnie przywołujący, przywołujący w myślach nostalgię. Zimny wiatr jesieni również przenika aromat. Następnie jesienna mgła „waha się”, mgliście zalegając we wsi. Wszystkie te delikatne, kruche sygnały pojawiają się jednocześnie, nagle, bez ostrzeżenia. Podmiot liryczny jest zaskoczony nowiną o jesieni: „Wydaje się, że jesień nadeszła”. „Wydaje się” to uczucie widzenia, dotykania i natychmiastowego rozpoznania, ale jest to tak zaskakujące, że nie śmie uwierzyć. Nie śmie uwierzyć z powodu nadmiaru miłości!

W tym radosnym nastroju podmiot liryczny jest pochłonięty podziwianiem krajobrazu: „Rzeka płynie leniwie przez chwilę / Ptaki zaczynają się spieszyć / Są letnie chmury / Połowa z nich pochyla się ku jesieni”. Po początkowym stanie świadomości poeta podtrzymuje swoją pasję i wrażliwość, by nadal cieszyć się poetyckim pięknem chwili, gdy nadchodzi jesień. Przestrzeń jest szeroko otwarta: rzeka, ptaki, niebo... Jesienna rzeka płynie leniwie, spokojnie i melancholijnie. Ptaki zaczynają okazywać świadomość pilności czasu. A tam chmura jest jak magiczny most spinający moment zmieniających się pór roku. Bogate, niewidzialne ruchy stworzeń i kruchy czas w wierszu Huu Thinha nagle się pojawiają, przestrzeń staje się poetycka.

Poeta wyczuwa kruchość jesieni w zapachu, w wietrze, w niezliczonych znakach jesieni we wsiach, na ziemi i niebie... i wyczuwa także rytm jesieni w słońcu, w deszczu, w dźwiękach wszechświata: „Jeszcze tyle słońca/ Deszcz stopniowo ustał/ Grzmoty nie są już tak zaskakujące/ Na rzędzie dojrzałych drzew”.

Słońce zgasło, letni deszcz ustał, ilość i siła deszczu zmalała, grzmoty stały się znajome i łagodniejsze. Ukazano również umiejętnie i imponująco odbiór grzmotów przez istoty nieożywione. Uchwycono najdelikatniejsze i najsubtelniejsze zmiany natury. Huu Thinh nie tylko obserwuje i odczuwa, ale także harmonizuje z rytmem zmieniających się pór roku. Trzeba zrozumieć i w pełni żyć z naturą swojej ojczyzny oraz umieć zachować czyste wspomnienia swojej wioski, aby tworzyć tak utalentowane i pełne emocji wiersze o naturze!

„Sang thu” – zmiana pór roku i czasów

Zapach guawy w zmieniających się porach roku staje się tajemniczym zapachem życia w zmieniających się porach roku. (Zdjęcie ilustracyjne z Internetu).

Jednak „Sang thu” to nie tylko wyjątkowy poemat o „przejściu pór roku”, ale także doskonały poemat o „przejściu czasów”, wyrażający głębokie refleksje i troski o ludzi i życie. Zapach guawy, unoszący się w momencie przejścia pór roku, staje się tajemniczym aromatem życia w tym przełomowym momencie. Niuanse w sygnałach jesieni, w subtelnych zmianach stworzenia, niosą ze sobą ludzkie nastroje.

Wielowymiarowe przemiany stworzenia jawią się jako obrazy życia pełnego wzlotów i upadków. Moment, w którym natura przemienia się w jesień, jest związany z czasem, w którym człowiek wkracza w wczesną jesień. To skojarzenie przywołuje w nas szersze myśli o kraju powojennym, o życiu wiecznym… Zapach guawy, zimny wiatr czy westchnienie osoby, która właśnie przeżyła młodość? Słowo „wahać się” sugeruje poczucie odprężenia, „zająć czas” jest jak postawa cieszenia się spokojem? W tym „spieszącym się” ptaku nikłe jest przeczucie niepokoju z powodu czegoś, co go nagli. A może ten ptak sugeruje coś innego? Co ta chmura mówi o tych powolnych krokach? A potem słońce „nadal pozostaje”, deszcz „stopniowo ustaje”, czy to oznacza, że wciąż jest entuzjazm, pasja i znacznie mniej pośpiechu i porywczości? Czy to raczej spokój, pogoda ducha i dojrzałość ludzi przed narodzinami życia?

Każdy przechodzi przez różne etapy życia i być może prędzej czy później każdy doświadcza tych nastrojów. Obraz „dojrzałych drzew” przywołuje obraz ludzi, odgłos grzmotu przywołuje wstrząsy/zmiany w życiu. Mówiąc o zmianach, myślimy o wojnie, ponieważ „Sang Thu” powstał w czasie, gdy zacięta wojna dopiero się skończyła, a pokój dopiero się rozpoczął (jesień 1977)…

Tak jak moment zmiany pór roku w stworzeniu podlega zmianom, tak i okres przejściowy w życiu człowieka jest zmienny. Skojarzenia, które wywołuje wiersz „Sang thu”, są niczym fale, nieustannie wznoszące się i krzyżujące, a ich fale rozprzestrzeniają się szeroko. Można stwierdzić, że właśnie dlatego, że dotyka typowych, uniwersalnych nastrojów ludzkiego losu, „Sang thu” jest tak istotny!

Nguyen Thanh Truyen

Źródło