มีคลื่นแห่งการอำลา

บทกวีเรื่อง 'สถานที่แห่งนี้จะจดจำคุณและฉันตลอดไป' ไม่เพียงแต่ถ่ายทอดความรักที่มีต่อสถานที่และชีวิตการทำงานของผู้เขียนเท่านั้น แต่ยังสื่อถึงหัวใจของหลายชั่วอายุคนเมื่อเผชิญกับการเปลี่ยนแปลงอีกด้วย

สถานที่แห่งนี้จะจดจำคุณและฉันตลอดไป
(อุทิศแด่อดีตพนักงานหนังสือพิมพ์ ไห่ดวง )
ลาก่อน พรุ่งนี้เราคงต้องแยกจากกันแล้ว
รอยเท้าที่เดินผ่านไปแล้วจะไม่มีวันกลับมาอีก
ดอกไม้ริมถนนยังคงบานสะพรั่ง ชวนให้นึกถึงความทรงจำมากมาย
ลมยามเย็นพัดโชยอย่างไม่หยุดยั้ง

ลาก่อน พรุ่งนี้เราคงต้องแยกจากกันแล้ว
ต้นไม้ดอกชบาที่เรียงรายยังคงแต่งแต้มท้องฟ้าให้เป็นสีม่วง
ต้นไทรเก่าแก่ รากห้อยลงมาอย่างรอคอย
กลีบดอกไม้ฟีนิกซ์ร่วงหล่นอย่างแผ่วเบาตามสายลม

ลาก่อน พรุ่งนี้เราคงต้องแยกจากกันแล้ว
ห้องที่สวยงามนั้นกลับไม่รู้สึกอบอุ่นด้วยผู้คนอีกต่อไปแล้ว
เสียงหัวเราะและเสียงพูดคุยที่ดังสนั่นได้กลายเป็นอดีตไปแล้ว
บันไดนั้นช่างเศร้าหมอง ว่างเปล่าไร้ซึ่งรอยเท้าของคุณและของฉัน

ลาก่อน พรุ่งนี้เราคงต้องแยกจากกันแล้ว
โอ้ วัยเยาว์ทั้งหมดของฉัน!
โปรดห่อมันไว้ในลักษณะ "สินสอด" จากอดีต
ส่งคำทักทายถึงวันพรุ่งนี้ ที่รออยู่บนขอบฟ้า

การกล่าวคำอำลาไม่ได้หมายความว่าเราจะแยกทางกันไปเสียทีเดียว
ทำไมในหัวใจของฉันถึงมีคลื่นมากมายไม่รู้จบ?
แต่ละพุ่มใบและกิ่งก้านสาขาต่างส่งเสียงร้องโหยหา
สถานที่แห่งนี้ตลอดไป
คิดถึงคุณ…
สวัสดีเพื่อนๆ!

HA CU
เมืองไฮเดือง พฤษภาคม 2568

บทกวี "สถานที่แห่งนี้ ฉันจะจดจำเธอและฉันไว้เสมอ" โดย ฮา คู นักข่าวและกวี สมาชิก สมาคมนักข่าวเวียดนาม สมาชิกสมาคมนักเขียนเวียดนาม และอดีตบรรณาธิการบริหารหนังสือพิมพ์ไฮเดือง เกิดขึ้นในบริบทพิเศษ ตั้งแต่ต้นเดือนพฤษภาคม พ.ศ. 2568 หนังสือพิมพ์ไฮเดืองและสถานีวิทยุโทรทัศน์ไฮเดืองได้ควบรวมกิจการกันเพื่อก่อตั้งเป็นหนังสือพิมพ์ไฮเดืองและสถานีวิทยุโทรทัศน์ไฮเดือง

หลังจากอุทิศตนให้กับวงการสื่อสารมวลชนมานานกว่าสามทศวรรษ พร้อมทั้งประกอบอาชีพต่างๆ มากมาย เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้าเสียใจและคิดถึงอดีต ซึ่งเขาได้ถ่ายทอดออกมาเป็นบทกวีเพื่อเป็นการอำลาจากใจจริง

บทกวีประกอบด้วย 5 บท แต่ละบทมี 4 บรรทัด แต่ละบรรทัดมี 8 คำ โดยมีจังหวะที่แตกต่างกัน ตลอดทั้งบทกวี มีบรรทัดหนึ่งที่ถูกซ้ำหลายครั้ง คือ "ลาก่อน พรุ่งนี้เราจะอยู่ห่างไกลกัน" ซึ่งสร้างความประทับใจแก่ผู้อ่านด้วยรูปแบบการเขียนที่เป็นเอกลักษณ์ เสริมท่วงทำนองของบทกวี และสร้างความมีชีวิตชีวาและน่าดึงดูดใจเป็นพิเศษในบทกวี

เมื่อพิจารณาอย่างถี่ถ้วนแล้ว บทกวีนี้เต็มไปด้วยอารมณ์ความรู้สึก โทนหลักเปรียบเสมือนคลื่นที่ซัดสาดหัวใจ บทกวีเริ่มต้นด้วยข้อความที่โหยหา วิตกกังวล และสะเทือนใจ:

ลาก่อน พรุ่งนี้เราคงต้องแยกจากกันแล้ว
รอยเท้าที่เดินผ่านไปแล้วจะไม่มีวันกลับมาอีก
ดอกไม้ริมถนนยังคงบานสะพรั่ง ชวนให้นึกถึงความทรงจำมากมาย
ลมยามเย็นพัดโชยอย่างไม่หยุดยั้ง

ประโยคนี้ถูกซ้ำสี่ครั้งในตอนต้นของแต่ละบท การซ้ำแบบเป็นวงจรคล้ายคลื่นนี้สร้างจังหวะที่กลมกลืนให้กับบทกวีและเพิ่มคุณค่าทางสุนทรียภาพ การซ้ำแต่ละครั้งเปิดพื้นที่ใหม่ ภาพใหม่ และความคิดใหม่ แต่ทั้งหมดล้วนเต็มไปด้วยความโหยหาและความเสียใจต่อความทรงจำที่สวยงามที่ผ่านไปแล้วและจะไม่มีวันหวนกลับมาอีก

ความไพเราะของบทกวีนี้เกิดจากระบบของคำต่างๆ เป็นหลัก ซึ่งรวมถึงคำอุทานและคำที่แสดงอารมณ์ด้วยความแตกต่างและความเข้มข้น เช่น "ลาก่อน ฉันคิดถึงพวกเธอเหลือเกิน เพื่อนๆ..." จากนั้น คำต่างๆ เช่น "ความโหยหา ความโหยหา ความเศร้า ความคิดถึง..." แสดงถึงความรู้สึกโหยหาและความคิดถึงของผู้เขียน แต่สิ่งที่น่าประทับใจที่สุดคือพื้นที่ทางศิลปะของบทกวี – พื้นที่ที่เต็มไปด้วยความคิดถึง ด้วยธรรมชาติที่เขียวชอุ่มสดชื่น ดอกไม้และพืชพรรณ สายลมยามเย็น และสีสันสดใสของท้องถนนในฤดูร้อน

ลาก่อน พรุ่งนี้เราคงต้องแยกจากกันแล้ว
ต้นไม้ดอกชบาที่เรียงรายยังคงแต่งแต้มท้องฟ้าให้เป็นสีม่วง
ต้นไทรเก่าแก่ รากห้อยลงมาอย่างรอคอย
กลีบดอกไม้ฟีนิกซ์ร่วงหล่นอย่างแผ่วเบาตามสายลม

มันเป็นสถานที่อบอุ่นที่มีห้องทำงานที่น่ารัก เสียงหัวเราะร่าเริง และบันไดที่ยังคงมีร่องรอยของฝีเท้า... แต่สถานที่นั้นก็เต็มไปด้วยความโหยหา ทิวทัศน์นั้นเศร้าหมองราวกับหัวใจมนุษย์ ดอกไม้ที่บานสะพรั่งริมถนนจึงเต็มไปด้วย "ความคิดถึง" สายลมยามเย็น "กระซิบไม่หยุด" ต้นไม้ดอกชบาที่เรียงรายยังคงออกดอกแต่ "ย้อมท้องฟ้าทั้งหมดเป็นสีม่วง" เหมือนหัวใจที่ซื่อสัตย์และโหยหา และ "กลีบดอกฟีนิกซ์ที่ร่วงหล่นในสายลม" เหมือนน้ำตาแห่งการจากลา สิ่งที่น่าประทับใจที่สุดคือต้นไทรหน้าประตู ซึ่งกวีปลูกไว้เองเมื่อหลายปีก่อน "รากของมันโน้มลงด้วยความคาดหวัง" หลายปีผ่านไปแล้ว แต่ต้นไม้ยังคงยืนหยัดอยู่ตรงนั้นเป็นพยาน ทนต่อฝนและแสงแดด ทนต่อการเปลี่ยนแปลงของเวลาและความผันผวนของประวัติศาสตร์ สถานที่แห่งนี้บริสุทธิ์ อบอุ่น และเต็มไปด้วยความรัก ปลุกเร้าสายใยแห่งความรักนับไม่ถ้วนในหัวใจของผู้อ่าน

ทุกอย่างกลายเป็นเพียงความทรงจำ

แต่บทกวีนี้ไม่ได้กล่าวถึงเพียงแค่ความโหยหาอดีตและความเสียใจเท่านั้น ในบทที่สี่ หลังจากช่วงเวลาแห่งความหลงใหลอันรุนแรงในตอนแรก อารมณ์ของกวีดูเหมือนจะสงบลง และเจาะลึกไปสู่ความหมายที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้น

ลาก่อน พรุ่งนี้เราคงต้องแยกจากกันแล้ว
โอ้ วัยเยาว์ทั้งหมดของฉัน!
โปรดห่อมันไว้ในลักษณะ "สินสอด" จากอดีต
ส่งคำทักทายถึงวันพรุ่งนี้ ที่รออยู่บนขอบฟ้า

บทกวีนี้เปี่ยมด้วยความรู้สึก ลึกซึ้ง และค่อยๆ สดใสอบอุ่นขึ้นเรื่อยๆ สำหรับผู้ที่หวนรำลึกถึงอดีต กวีเคยมี "ช่วงเวลาแห่งความเยาว์วัยอันเปี่ยมด้วยความกระฉับกระเฉง" พร้อมด้วยอุดมการณ์อันสูงส่งและความปรารถนาในการอุทิศตนและทุ่มเท ช่วงเวลาแห่งวัยเยาว์เหล่านั้นได้กลายเป็น "สินสมรส" จากอดีตที่ส่งไปยัง "วันพรุ่งนี้"

ในบทสุดท้าย บทกวีนี้มีการเปลี่ยนแปลงอีกครั้ง

การกล่าวคำอำลาไม่ได้หมายความว่าเราจะแยกทางกันไปเสียทีเดียว
ทำไมในหัวใจของฉันถึงมีคลื่นมากมายไม่รู้จบ?
แต่ละพุ่มใบและกิ่งก้านสาขาต่างส่งเสียงร้องโหยหา
สถานที่แห่งนี้ตลอดไป
คิดถึงคุณ…
สวัสดีเพื่อนๆ!

แม้ว่าหัวใจจะยังคงเก็บความทรงจำอันเลือนรางของ "คลื่นอันไร้ที่สิ้นสุด" และเสียงเรียกอันแสนเศร้าของ "ร่มเงาแห่งใบไม้และกิ่งก้าน" ของสถานที่แห่งนี้ รวมถึงความปรารถนาจากใจจริงว่า "เพื่อนเอ๋ย!" หากก่อนหน้านี้คือ "ลาก่อน พรุ่งนี้เราจะอยู่ห่างไกลกัน" บัดนี้มันคือ "ลาก่อน ไม่จำเป็นต้องเป็นการจากลาที่ห่างไกลเสมอไป" บทกวีนี้เต็มไปด้วยความหวัง บทกวีนี้มี "โศกนาฏกรรม" แต่ไม่มี "ความเศร้า"

บทกวีที่ซาบซึ้งกินใจอย่างแท้จริง เต็มไปด้วยความเศร้าที่งดงาม "การปฏิวัติ" เพื่อปรับปรุงระบบ การเมือง ให้มีประสิทธิภาพมากขึ้นนั้นเป็นแนวโน้มที่หลีกเลี่ยงไม่ได้เพื่อปรับตัวให้เข้ากับสถานการณ์ใหม่ บทกวีนี้ไม่เพียงแต่รวบรวมความรักที่มีต่อสถานที่และผลงานตลอดชีวิตของผู้แต่งเท่านั้น แต่ยังรวมถึงความรู้สึกร่วมกันของคนอื่นๆ อีกมากมายด้วย กวีได้กล่าวแทนคนหลายรุ่นที่เผชิญกับความผันผวนและการเปลี่ยนแปลงต่างๆ

เหงียน ถิหลาน

ที่มา: https://baohaiduong.vn/co-nhung-dot-song-long-gia-biet-414413.html