มีคลื่นแห่งการอำลา

บทกวีเรื่อง 'สถานที่นี้ จดจำคุณและฉันตลอดไป' ไม่เพียงแต่สรุปถึงความรักที่มีต่อสถานที่และผลงานตลอดชีวิตของผู้เขียนเท่านั้น แต่ยังพูดถึงจิตใจของหลายชั่วอายุคนเมื่อเผชิญกับการเปลี่ยนแปลงอีกด้วย

ที่แห่งนี้จะจดจำเราและเธอเสมอ
(สำหรับเพื่อนเก่าหนังสือพิมพ์ ไห่ดอง )
ลาก่อนพรุ่งนี้เราคงต้องจากกัน
รอยเท้าเดินไปทางนี้แล้วไม่กลับมาอีก
ดอกไม้ยังคงบานอยู่ริมถนน ฉันคิดถึงมันมาก
ลมตอนบ่ายพัดแรงไม่หยุดหย่อน

ลาก่อนพรุ่งนี้เราคงต้องจากกัน
แถวของ Lagerstroemia ยังคงย้อมท้องฟ้าให้เป็นสีม่วง
ต้นไทรแก่มีรากห้อยลงมาคอยอยู่
กลีบดอกฟีนิกซ์แดงร่วงหล่นในสายลม

ลาก่อนพรุ่งนี้เราคงต้องจากกัน
ห้องอันสวยงามนี้ไม่อบอุ่นด้วยลมหายใจของมนุษย์อีกต่อไป
เสียงหัวเราะและพูดคุยกลายเป็นเรื่องของอดีตไปแล้ว
บันไดมันเศร้าเมื่อไม่มีคุณและฉัน

ลาก่อนพรุ่งนี้เราคงต้องจากกัน
วัยรุ่นของฉันทั้งชีวิต!
ขอสรุปเป็น "สินสอด" ของอดีตก่อนนะครับ
ส่งพรุ่งนี้รออยู่บนขอบฟ้า

ลาก่อนนะ ไม่ได้ห่างกันจริงๆ
เหตุใดใจของฉันจึงเต็มไปด้วยคลื่นลมไม่สิ้นสุด?
ใบไม้และกิ่งแต่ละกิ่งร้องเรียกด้วยความจริงใจ
อยู่ที่นี่ตลอดไป
คิดถึงคุณ…
เพื่อน!

ฮาคู
เมืองไหเซือง พฤษภาคม 2025

บทกวี “ที่นี่ ฉันจะจดจำคุณและฉันเสมอ” โดยนักข่าวและกวี Ha Cu สมาชิก สมาคมนักข่าวเวียดนาม สมาชิกสมาคมนักเขียนเวียดนาม อดีตบรรณาธิการบริหารหนังสือพิมพ์ Hai Duong ถือกำเนิดขึ้นในบริบทพิเศษ ตั้งแต่ต้นเดือนพฤษภาคม 2025 หนังสือพิมพ์ Hai Duong และสถานีวิทยุและโทรทัศน์ Hai Duong ได้รวมเข้าด้วยกันเป็นหนังสือพิมพ์และสถานีวิทยุและโทรทัศน์ Hai Duong

เขาอุทิศตนให้กับงานสื่อสารมวลชนมานานกว่าสามทศวรรษ และหลงใหลในงานเหล่านี้ผ่านงานทุกด้าน ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้าเสียใจ คิดถึง และอาลัยถึงเรื่องนี้ด้วยบทกวีเพื่ออำลาในใจ

บทกวีนี้ประกอบด้วย 5 บท บทละ 4 บรรทัด บทละ 8 คำ มีจังหวะที่แตกต่างกัน ตลอดทั้งบทกวีมีบทหนึ่งที่ซ้ำกันหลายครั้ง ว่า "ลาก่อน พรุ่งนี้จะไกล" ซึ่งซาบซึ้งใจด้วยรูปแบบการพูดที่เป็นเอกลักษณ์ เพิ่มท่วงทำนองของบทกวี สร้างความมีชีวิตชีวาและดึงดูดใจเป็นพิเศษ

เมื่ออ่านอย่างละเอียด เราจะเห็นว่าบทกวีนี้เต็มไปด้วยอารมณ์ โทนหลักของบทกวีเปรียบเสมือนคลื่นที่ซัดเข้าสู่หัวใจ การเปิดบทกวีสื่อถึงความเศร้าโศก ความวิตกกังวล และความปรารถนา

ลาก่อนพรุ่งนี้เราคงต้องจากกัน
รอยเท้าเดินไปทางนี้แล้วไม่กลับมาอีก
ดอกไม้ยังคงบานอยู่ริมถนน ฉันคิดถึงมันมาก
ลมตอนบ่ายพัดแรงไม่หยุดหย่อน

บทกลอนนี้จะถูกทำซ้ำสี่ครั้งในตอนต้นของแต่ละวรรค การหมุนเวียนที่เหมือนคลื่นนี้สร้างทำนองที่กลมกลืนให้กับบทกวีและเพิ่มคุณค่าด้านสุนทรียศาสตร์ให้กับบทกวี ทุกครั้งที่มีการทำซ้ำ วรรคนี้จะเปิดพื้นที่ใหม่ ภาพใหม่ ความคิดใหม่ แต่ทั้งหมดนี้เป็นความทรงจำและความเสียใจของความทรงจำที่สวยงามที่ผ่านไปแล้วไม่มีวันกลับคืนมา

สิ่งที่ทำให้บทกวีนี้มีความไพเราะนั้นก็คือระบบคำต่างๆ เช่น คำอุทาน คำที่แสดงถึงอารมณ์ด้วยความหมายและระดับที่แตกต่างกัน เช่น "ลาก่อน ฉันคิดถึงคุณมาก เพื่อน..." จากนั้นคำว่า "Thao thiet, mong long, sad, thuong nho..." ก็แสดงถึงความรู้สึกคิดถึงและคิดถึงของนักเขียน แต่ที่น่าประทับใจที่สุดคือพื้นที่ทางศิลปะของบทกวี ซึ่งเป็นพื้นที่ที่เต็มไปด้วยความคิดถึงกับธรรมชาติที่สดชื่นและเขียวขจี ดอกไม้และใบไม้ สายลมยามบ่าย และสีสันอันสดใสของท้องถนนเมื่อฤดูร้อนมาถึง

ลาก่อนพรุ่งนี้เราคงต้องจากกัน
แถวของ Lagerstroemia ยังคงย้อมท้องฟ้าให้เป็นสีม่วง
ต้นไทรแก่มีรากห้อยลงมาคอยอยู่
กลีบดอกฟีนิกซ์แดงร่วงหล่นในสายลม

เป็นพื้นที่อบอุ่นที่มีห้องทำงานที่น่ารัก เสียงเจื้อยแจ้ว บันไดที่ขึ้นลงราวกับว่ายังมีรอยเท้าอยู่... แต่พื้นที่นั้นก็เต็มไปด้วยความคิดถึงเช่นกัน ฉากนั้นเศร้าเท่ากับหัวใจของมนุษย์ ดังนั้นดอกไม้ที่บานสะพรั่งริมถนนจึงเต็มไปด้วย "ความคิดถึง" สายลมยามบ่าย "พัดพลิ้วไสวด้วยความปรารถนาไม่หยุดยั้ง" แถวของต้นจาการานดาสีม่วงยังคงบานสะพรั่งแต่ "ย้อมท้องฟ้าทั้งหมดให้เป็นสีม่วง" เหมือนกับหัวใจที่ภักดีของผู้คน และ "ดอกฟีนิกซ์สีแดงที่ถูกลมพัดจนร่วงหล่น" เหมือนน้ำตาแห่งการพลัดพราก สิ่งที่งดงามที่สุดคือต้นไทรที่อยู่หน้าประตูที่กวีเองได้ปลูกไว้เมื่อนานมาแล้ว "ด้วยรากที่ห้อยลงมาเพื่อรอคอย" หลายปีผ่านไป ต้นไม้ยังคงยืนอยู่ที่นั่นเป็นพยาน แม้จะมีฝนและแดด แม้ว่าปีจะเปลี่ยนไปพร้อมกับการเปลี่ยนแปลงของประวัติศาสตร์ พื้นที่ที่นี่บริสุทธิ์ อบอุ่น และเปี่ยมด้วยความรัก มันปลุกเร้าเส้นด้ายแห่งความรักมากมายในหัวใจของผู้อ่าน

ทั้งหมดอยู่ในความทรงจำ

แต่บทกวีนี้ไม่ได้พูดถึงแค่ความคิดถึงและความเสียใจเท่านั้น ในบทที่สี่ หลังจากช่วงเวลาเข้มข้นในช่วงแรก ความรู้สึกของกวีดูเหมือนจะสงบลงและลึกซึ้งยิ่งขึ้น

ลาก่อนพรุ่งนี้เราคงต้องจากกัน
วัยรุ่นของฉันทั้งชีวิต!
ขอสรุปเป็น "สินสอด" ของอดีตก่อนนะครับ
ส่งพรุ่งนี้รออยู่บนขอบฟ้า

บทกวีนี้เต็มไปด้วยความรู้สึกที่ค่อยๆ สดชื่นและอบอุ่นขึ้น สำหรับผู้ที่คิดถึงอดีต กวีมีช่วงเวลาแห่งวัยเยาว์ที่มีอุดมคติอันสูงส่ง พร้อมความปรารถนาที่จะอุทิศตนและอุทิศตน วัยเยาว์เหล่านั้นกลายเป็น "สินสอด" ของอดีตที่ส่งไปยัง "วันพรุ่งนี้"

ในบทสุดท้ายบทกวีก็ “เปลี่ยนแปลง” อีกครั้ง

ลาก่อนนะ ไม่ได้ห่างกันจริงๆ
เหตุใดใจของฉันจึงเต็มไปด้วยคลื่นลมไม่สิ้นสุด?
ใบไม้และกิ่งแต่ละกิ่งร้องเรียกด้วยความจริงใจ
อยู่ที่นี่ตลอดไป
คิดถึงคุณ…
เพื่อน!

แม้ว่าใจของผู้คนจะยังเต็มไปด้วย “คลื่นซัด” ที่ไม่สิ้นสุด พร้อมกับความปรารถนาถึง “กิ่งก้านและยอดไม้” ทุกๆ ต้นที่นี่ พร้อมกับเสียงร้องที่หลั่งน้ำตาและเต็มไปด้วยความรัก: “เพื่อน!” แต่ถ้าข้างบนเป็น “ลาก่อน พรุ่งนี้เราจะต้องจากกัน” ตอนนี้เป็น “ลาก่อน ไม่ได้จากกันจริงๆ” บทกลอนเต็มไปด้วยความหวัง บทกลอนนี้ “น่าเศร้า” แต่ไม่ได้ “เศร้าโศก”

บทกวีที่ซาบซึ้งใจและเศร้าโศกอย่างงดงาม “การปฏิวัติ” ของการปรับกลไกของระบบ การเมือง เป็นแนวโน้มที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ในการปรับตัวเข้ากับสถานการณ์ใหม่ บทกวีนี้ไม่เพียงแต่สรุปถึงความรักที่มีต่อสถานที่ ผลงานตลอดชีวิตของผู้เขียนเท่านั้น แต่ยังรวมถึงเสียงร่วมของผู้คนอีกมากมายที่เกี่ยวข้องด้วย กวีผู้นี้ได้พูดแทนใจของหลายชั่วอายุคนเมื่อเผชิญกับการเปลี่ยนแปลงและนวัตกรรม

เหงียน ทิ ลาน

ที่มา: https://baohaiduong.vn/co-nhung-dot-song-long-gia-biet-414413.html